De afgelopen 18 maanden voelden onzeker aan, als een voortdurende poging om de rest van onze status-quo in evenwicht te brengen op de rand van een steile klif. Er was enige opluchting toen het weer warmer werd en vaccinaties algemeen beschikbaar kwam in de Verenigde Staten, maar terwijl ik dit schrijf, Delta-variant schiet omhoog, de moratorium op uitzetting stijgt, en rook en as zijn de lucht al gevuld over een groot deel van het westen. Het wordt steeds moeilijker om te zien wat ons te wachten staat.
Onlangs, in plaats van in het stof te loensen of doelloos door Twitter te scrollen, begroef ik mijn hoofd in een bijzonder vooruitziend boek. In de tweede roman van Alexandra Kleeman, Iets nieuws onder de zon, Patrick Hamlin, een romanschrijver in de veertig met matig succes, reist vanuit zijn huis naar Los Angeles aan de oostkust voor een baan als productieassistent op de set van de eerste verfilming van zijn werk. Wanneer hij aankomt in een door droogte geteisterd, voortdurend brandend Californië, ontdekt hij dat water bijna volledig is vervangen door een vervaardigd H2O-equivalent, WAT-R. Van drinkwater tot huishoudelijk sanitair, het merk WAT-R monopoliseert de hulpbron en laat de meeste Californiërs geen andere keuze dan te betalen voor tanks van de gesynthetiseerde stof.
Kleeman beschrijft zowel haar prijswinnende debuutroman, Ook jij kunt een lichaam als het mijne hebben, net zoals Iets nieuws onder de zon als "verkenningen van materialen." Terwijl ze in het eerste geval dacht aan 'voedsel en het lichaam, gaat dit tweede over water en land'. Kleeman verwekt WAT-R als een lens waardoor ze zowel de essentiële aard van natuurlijke hulpbronnen als de bredere culturele gevolgen van ongecontroleerd kapitalisme kon onderzoeken.
"Het idee dat dit ding dat het grootste deel van de geschiedenis van de aarde vrijelijk heeft gestroomd, wordt verpakt en een product wordt ontworpen, is" heel vreemd, en tegelijkertijd een volledig natuurlijk en verwacht uitvloeisel van onze kapitalistische logica", vertelt ze me via Zoom. "Is er een manier waarop we deze fundamentele bouwstenen van onze soort kunnen veranderen zonder te veranderen wie we zijn? Zonder onze verbinding en link met de aarde en onze eigen geschiedenis te veranderen? Ik heb het gevoel dat die er misschien niet is."
GERELATEERD: Het nieuwe boek van Katie Sturino is niet jouw typische lichaamspositiviteitsverhaal
Patrick goochelt zelf met soortgelijke vragen over zijn carrière, zijn familie en het traject van zijn leven naarmate hij de middelbare leeftijd nadert. Terwijl de productie in chaos afdaalt, vormt hij een onwaarschijnlijke vriendschap met de hoofdrolspeelster, een aangespoelde voormalige kinderster en de huidige roddelmagneet in de vorm van Nicole Richie of Lindsay Lohan rond 2005, Cassidy Carter, wiens meest recente "schandaal" betrekking had op een gebruikte tampon die naar een nieuwsgierige paparazzo. Cassidy, die al diep achterdochtig was tegenover WAT-R, sleept Patrick mee terwijl ze probeert de stof en de effecten die het heeft op de mensen van Los Angeles te onderzoeken - het duidelijkst de mysterieuze, in groene zweetpakken geklede patiënten die als schoolkinderen uit groene busjes worden gedreven op een parkeerplaats in een stripwinkelcentrum, en die, zo leren we later, langzaam hun herinneringen.
Dat blijkt duidelijk uit haar precieze aandacht voor Cassidy's geleefde ervaringen - van haar nederige Fresno-jeugd tot de vernietiging van al haar naaste persoonlijke relaties zoals haar carrière haar verteerde - dat Kleeman geïnteresseerd is in de gevolgen van roem: de sinistere manieren waarop consumenten van beroemdheden cultuur claimen eigendom over deze individuen, hoe we ze gegijzeld houden onder een microscoop van onze eigen creatie (zoals iedereen die de verachtelijke behandeling van Britney Spears van de afgelopen jaren kunnen getuigen).
"In haar meest recente verklaring vertelt Britney Spears hoe pijnlijk het was om enkele van haar meest vernederende levensepisodes in deze documentaires nagespeeld te zien worden", zegt Kleeman. "Om te zien wat voor soort plasticiteit er van deze mensen wordt verwacht, om te zien wat ze moeten geven, het soort vrijgevigheid dat ze die van nature zouden standhouden - hun leven en hun imago, en toegang tot de meest interne delen van zichzelf - heeft altijd huiveringwekkend geleken naar mij."
Het is alleen ondanks haar 'plastische' instincten dat Cassidy een soort vriendschap ontwikkelt met Patrick, van wie ze denkt dat hij verder kan kijken dan de façade die ze naar de wereld projecteert. Samen vormen ze een typisch filmisch vreemd koppel terwijl ze aan een reeks missies beginnen om de geheimen van WAT-R te ontrafelen.
"Ik denk dat je soms een match met een persoon vindt, zelfs als je actief verkeerd door hen wordt gezien. En dus zijn de dingen die Cassidy naar Patrick trekken en ervoor zorgen dat ze hem toestaat om contact met haar te maken, de ruimte met hem wil delen, dingen die niet op de eerste plaats in Patricks geest staan", zegt Kleeman. "Het moeilijkste wat je met een andere persoon kunt doen, denk ik, is om door de lagen van je eigen misvatting en projectie te gaan om te zien wie ze werkelijk zijn."
GERELATEERD: 9 non-fictieboeken van AAPI-auteurs die op uw leeslijst zouden moeten staan
Iets nieuws onder de zon is een slimme roman die een moeilijk te verteren concept (klimaatverandering) met vaardige gevoeligheid een spiegel voorhoudt, maar het is soms ook best grappig. Met knipogen naar Beckett en Stoppard plaatst Kleeman vurige doom naast passages van scherpe, absurdistische dialogen en een snufje oneliners die doen denken aan vlooienzak, en dat is geheel de bedoeling. "Het verschil tussen hoeveel we kunnen begrijpen van een situatie en hoe onhandig we nog steeds bij die situatie blijven stilstaan, is grappig. Het is existentieel grappig en dan krijgt het een meer urgente toon", zegt ze, verwijzend naar haar personages en hun pogingen om te communiceren via de catastrofe waarin ze zich bevinden.
Het is een waarheid die in de hele roman van toepassing is, en een nuttige herinnering terwijl we door ons leven modderen op deze planeet zoals we die kennen. Er is nog hoop voor ons. Zoals Kleeman het formuleert: "Humor en ironie, momenten van lichtzinnigheid - momenten waarop we ook terugkijken op de wereld en beseffen hoe complex en hoe mooi en hoe verrassend het is - zijn dingen die help de bank weer aan te vullen voor actie en maak het meer mogelijk om zowel de waarheid in gedachten te houden dat er een toenemende catastrofe komt, en dat we nog steeds in deze tijd leven en er iets mee kunnen doen het."
Ga je gang, duik er meteen in; de WA-R is prima.