Oké, ik heb net mijn eerste kopje koffie gedronken vandaag, en ik ben klaar om te gaan. Toen Laura Brown me vroeg om dit stuk te schrijven, vulde ik een notitieboekje met ideeën om eraan te beginnen, wat opbeurende wijsheid of iets in het midden, en sloot het gracieus af. Maar globaal krankzinnige tijden vraag om niet-koosjere methoden (zoals het beginnen van een zin met "maar"), dus ik ga waar mijn vingertoppen me ook brengen.
Nog maar een paar weken geleden las ik een artikel over het nieuwe coronavirus, en er was een regel die me echt opviel. Er stond: "Het is slechts een kwestie van tijd voordat je iemand kent die het heeft." Dat maakte me bang omdat ik wist dat het waarschijnlijk waar was. Ik wist ook dat, hoewel ik bang was en de volgende vier nachten niet sliep, ik… niet alleen in mijn angst. Dit troostte me een beetje, maar niet genoeg om me ervan te weerhouden zenuwachtig aan mijn keukentafel te zitten en mijn knokkels te kraken Beheers je enthusiasme geluidloos gespeeld op de achtergrond. (Larry Davids irritatie over kleine dingen kalmeert me. We hebben allemaal ons ding.)
Krediet: Hoffelijkheid
Sindsdien ben ik een bal van zenuwen gebleven. Ik heb me niet zo druk gemaakt over mijn werk, en ik voel me heel gelukkig dat ik deze situatie aankan zonder te veel financieel ongemak. Maar (daar is het weer) Ik maakte me zorgen over de wereldwijde impact die dit zou hebben op de minder bedeelden, het gebrek aan ruimte en voorraden ziekenhuizen zouden moeten huisvesten voor de zieken, en mijn eigen bejaarde familieleden. En dan was er in deze tijd mijn grootste zorg: welke kant van de menselijke natuur zal zich openbaren?
GERELATEERD: Angstig? Dit is waarom uw pre-pandemische copingstrategieën niet werken
Op dit moment ken ik vijf mensen die het virus hebben. Het ging van nul naar vijf in wat een oogwenk leek. Restaurants zijn gesloten, mensen moeten nu in de rij staan om eieren te halen, Aziatisch-Amerikanen worden lastiggevallen met vreselijke daden van racisme, en niemand kan meer knuffelen. Alles veranderde sneller dan je kunt zeggen "StopHoardingToiletPaper." Ik weet zeker dat ik niet de enige ben iemand die deze pandemie hen heeft laten verteren en het geluk en de creativiteit recht uit hun heeft laten zuigen harten. Alles zuigt nu; dat is een feit.
Krediet: Hoffelijkheid
Maar! Heel veel dingen zijn niet slecht. Elon Musk zei dat hij nu een fabriek in New York verandert in een faciliteit die beademingsapparatuur voor ziekenhuizen gaat produceren. Oké... wacht even. Stel je voor dat je Elon bent en op een dag gewoon aan je koffie nipt en een bruine suiker kaneel eet Pop-Tart in je springkussen, want dat draag je natuurlijk in je eigen luie stoel huis. Je neemt een slok koffie, en de warmte van de wetenschap dat je Tesla (en vele raketten) hebt uitgevonden, vult je, en dan neem je nog een slok, wetende dat je waarschijnlijk veel levens gaat redden. Ja, Elon, ga jij maar.
Luister naar de podcast "Ladies First with Laura Brown" van InStyle om interviews te horen van Joey King, Rose Byrne, Cynthia Erivo en meer!
Okee. Ik dwaal af hier, maar mijn punt is dat er redenen zijn om te glimlachen op dit buitensporige moment in de tijd, en het is oké om dat te doen. Soms heb ik het gevoel dat ik gek aan het worden ben, maar het feit dat familie en geliefden bij mij blijven is iets waar ik ongelooflijk dankbaar voor ben. Net toen de dagen van de week samen begonnen te vervagen en er niet meer toe deden, zei Steven (lieve vriend) tegen Hunter (leuke zus), "Hé, op vrijdag zouden we formele vrijdag moeten hebben en onze beste kleren in huis moeten dragen." BRILJANT! Nu is er een uitgerekte kalender met voor elke dag van de week een ander verkleedthema. Dit ene dwaze idee hielp onze dagen te veranderen van meestal deprimerend in af en toe opwindend.
Krediet: Hoffelijkheid
GERELATEERD: Wat te dragen om te werken wanneer uw kantoor nu uw bank is
Als je een manier kunt vinden om creativiteit te versnellen wanneer het leven even stil staat, is dat op zich al iets geweldigs. Lachen is niet verboden, maar huilen ook niet. Je eenzaam voelen en behoefte hebben aan menselijk contact is oké... en het gevoel hebben dat je je haar wilt uittrekken als je je broer nog een keer zo op zijn eiwitreep hoort kauwen is ook oké. Depressie is niet egoïstisch. Een oefening die me helpt, is proberen mezelf te zien alsof ik naar een vreemde kijk en mijn emoties van mijn bewustzijn te scheiden. Ik ben niet mijn gedachten, en mijn gedachten definiëren mij niet. Ik weet dat het vreemd en bijna onmogelijk klinkt, maar als ik me overweldigd en neerslachtig voel, probeer ik te zeggen: "Hé, kijk naar Joey - Joey voelt zich verdrietig" in plaats van te zeggen: "Ik voel me verdrietig." De mentale scheiding helpt echt en brengt een perspectief dat ik niet had kunnen zien anders. Vraag waarom deze gevoelens je bezig houden. Wat kunt u doen om dat te veranderen? Wat kun je doen om dat te accepteren?
Krediet: Hoffelijkheid
Een van mijn favoriete lessen is er een die ik heb geleerd van een citaat van Erma Bombeck: "Zorgen is als een schommelstoel: het geeft je iets te doen, maar krijgt nooit je overal." Ik zit vaak in een mentale schommelstoel en volg mijn eigen advies niet op, maar als ik dat doe, heb ik een veel helderder hoofd en meer empathisch hart.
De coronapandemie ontvouwt zich in realtime en richtlijnen veranderen met de minuut. We beloven u de meest recente informatie te geven op het moment van publicatie, maar raadpleeg de CDC en de WHO voor updates.