De camera houdt gewoon van het gezicht van André Holland, of die camera nu de vorm heeft van dat van Barry Jenkins Maanlicht close-ups of de camera aan de voorzijde van een iPhone.
Holland en ik ontmoeten elkaar via Zoom, een virtueel interview gepland omdat we aan tegenovergestelde kusten van de VS wonen. Niet gepland was echter dat het schema van Holland een eigen leven ging leiden. Te midden van een gestapelde perstour voor zijn nieuwste film, passeren, hopte de acteur van New York naar Londen naar L.A. en terug, met late ontmoetingen die hem tussen afspraken door vanaf de achterkant van een auto op Zoom dwongen - een onvoorziene omstandigheid waarvoor hij zich niet meer kon verontschuldigen, door me zijn persoonlijke e-mailadres te geven voor het geval het gesprek onvoldoende blijkt te zijn ("letterlijk, ik kan je mijn nummer geven en we kunnen praten altijd").
De setting doet echter niets af aan de aanwezigheid en het vermogen van Nederland om boeiend te zijn, allemaal met een gloed die niemand zou moeten hebben tijdens het doorkruisen van Brooklyn tijdens de spits. Interviews als deze kunnen ongemakkelijk zijn zonder dat ze halverwege het woon-werkverkeer plaatsvinden, maar Nederland is zo vriendelijk en in het moment dat hij zelfs hier niet gekunsteld overkomt.
Dat zijn gezicht bovennatuurlijk geschikt lijkt voor de camera is misschien merkwaardig, aangezien zijn eerste liefde theater was. Toen Holland ongeveer 15 of 16 jaar oud was, nam zijn moeder hem en zijn zussen mee naar het Alabama Shakespeare Festival om een uitvoering van August Wilson's toneelstuk te zien, De pianoles, een vormende ervaring die hij nooit is vergeten.
"Ik was stomverbaasd, want tot dan toe had ik nooit gedacht dat mensen die op mij leken en spraken" zoals ik, en de mensen waar ik in Alabama opgroeide, zouden op dat soort belangrijke podia kunnen staan", zegt de Bessemer, AL. inboorling zegt. "Toen ik zag dat dat verhaal werd verteld, had ik het gevoel: 'Oh, dat wil ik doen.'"
Om Holland het te horen beschrijven, ontdekte hij het acteren bij toeval, en is sindsdien 'voorwaarts struikelend', maar zijn filmografie is allesbehalve toevallig geweest. De 41-jarige acteur is opzettelijk geweest als het gaat om het aannemen van rollen, wat resulteerde in een KonMari'd CV dat even interessant als onvoorspelbaar is, variërend van Stephen King-horror (Hulu's Castle Rock) tot historisch drama (Selma). Misschien niet zo toevallig, is Holland in twee Broadway-toneelstukken geweest, beide geschreven door August Wilson: een productie uit 2017 van Klein busje en een enscenering van Joe Turner's uit 2009 Kom en weg.
"Als ik iets lees, wil ik er in de eerste plaats voor zorgen dat het niets doet dat mijn cultuur denigreert", zegt hij. Hij heeft natuurlijk andere vragen: is het een project dat hem ontroert, iets dat hem de kans geeft dingen te doen die hij voorheen niet deed? Gelooft hij in de mensen met wie hij werkt en in hun visie genoeg om 12 tot 14 uur per dag met hen samen te werken? Maar aan het eind van de dag komt het terug op zijn hoofdprioriteit.
"Nadat ik dat allemaal heb doorgenomen, kom ik terug en kom ik terug op de vraag: is er hier iets dat mijn cultuur denigreert?" hij zegt. "Ik was net dit boek aan het lezen vandaag genaamd inkleuring door Wil Haygood, dat gaat over de geschiedenis van zwarte mensen in Hollywood, en het eerste hoofdstuk gaat over D.W. Griffith en [de stomme film uit 1915] De geboorte van een natie, en de schade die de film zwarte mensen aanrichtte. En dus wil ik er zeker van zijn dat we verhalen vertellen die de schoonheid, de complexiteit, de vreugde, de woede benadrukken - alle dingen die we zijn - maar op een echte, actuele manier."
Daartoe, passeren, gebaseerd op Nella Larsons roman uit 1929 met dezelfde naam, vinkte in wezen elk item op de Hollandse lijst aan. De Netflix-film komt uit in november. 10 volgt Irene (Tessa Thompson) en Clare (Ruth Negga), twee zwarte vrouwen met een lichte huidskleur in Harlem uit de jaren 1920, van wie de laatste ervoor heeft gekozen om te leven en "door te gaan" als een blanke vrouw.
Holland zegt dat hij, omdat hij in het zuiden was opgegroeid, bekend was met het idee van overlijden, en verhalen van zijn ouders en grootouders hoorde over mensen die ze kenden die waren overleden. Als Brian, de echtgenoot van Irene, verlevendigt hij het scherm tegenover Thompson, waarbij hun chemie tot een hoogtepunt komt in een scène waarin Brian en Irene ruziën over het al dan niet praten met hun kinderen over de gevaren van de rassendiscriminatie waaraan ze gebonden zijn gezicht.
"Het voelde als een gesprek dat ik met mijn ouders had, het bracht herinneringen naar boven", herinnert hij zich. "Het voelde ook als een gesprek dat mensen vandaag voeren en helaas waarschijnlijk morgen zullen hebben. Ik ben nog geen ouder, maar ik hoop dat ooit te worden, en ik voelde veel verdriet over hoe het moet zijn om dit debat te voeren over hoe je je zwarte kinderen veilig kunt houden in dit land."
De film is het regiedebuut van actrice Rebecca Hall, en Holland zegt dat de ervaring om met haar in deze nieuwe hoedanigheid te werken onthullend was voor hem: "Toen ik haar op de set zag als schrijfster en regisseur, bleek dat ik ook zin heb om mijn eigen verhalen te schrijven en te regisseren", zegt hij. zegt. "Toen ik haar in actie zag, dacht ik: 'Ok, niet alleen' kan Ik doe dit, maar ik heb ook het gevoel dat ik hebben om dit te doen.'"
Holland heeft al ervaring met werken achter de schermen en heeft geproduceerd Hoogvliegende vogel, het sportdrama van 2019 waarin hij ook speelde. Via zijn productiebedrijf, Harper Road Films, werkt hij aan meer dan een dozijn verschillende projecten, waarvan hij er één regisseert, en een reeks waarin hij ook de hoofdrol zal spelen.
"Verhalen vertellen maakte deel uit van mijn traditie toen ik opgroeide, ik hou misschien meer van verhalen dan van acteren", legt hij uit. "Het produceren, denk ik, heeft me het gevoel gegeven dat ik meer zeggenschap heb over het soort verhalen dat ik wil vertellen. Het heeft me de kans gegeven om dingen over geschiedenis en cultuur te leren die ik voorheen niet wist. Het was echt heel spannend."
Holland hoopt verhalen waarin hij gelooft te verheffen en ruimte te maken voor nieuwe stemmen. Hij praat opgewonden over een ontmoeting die hij eerder op de dag had met een schrijver, en hij vertelde me: "Deze geweldige broer was een geleerde, doceert Afro-Amerikaanse geschiedenis, en we waren net soort riffs op alle verhaalideeën die we allebei hebben en beseffen dat er zoveel verhalen zijn in onze gemeenschap, in onze cultuur, die nog verteld moeten worden, weet je wat ik ben gezegde?"
In zekere zin bevindt hij zich nu in de positie om deuren voor anderen te openen Maanlicht voor hem deed. De Oscar-winnende film, zegt hij, stelde hem in staat om filmmakers te ontmoeten die hij anders niet zou hebben ontmoet, en om scripts en kansen te krijgen waar hij dankbaar voor blijft.
"Maanlicht Ik kreeg honger om meer van dat soort ervaringen te hebben, waarbij je iets maakt dat belangrijk en relevant voelt, iets te zeggen heeft", zegt hij. "Maar de waarheid is dat dergelijke projecten niet elke dag plaatsvinden, weet je? In sommige opzichten was er een beetje teleurstelling, denk ik, van mijn kant, gewoon omdat ik zo'n geweldige tijd heb gehad met werken aan Maanlicht en ik wilde die ervaring opnieuw creëren."
Hij heeft misschien die kans nu hij opnieuw samenwerkt met Barry Jenkins voor een nieuw vervolgseizoen van De Knick, welke de Maanlicht regisseur neemt het op van de vorige regisseur van de serie, Steven Soderbergh. Maar verder neemt Nederland het heft in eigen handen.
"Dat is waar produceren als een reddingslijn aanvoelt, want het is zoiets als, nou ja, misschien in plaats van te wachten op zoiets als [Maanlicht] om nog een keer langs te komen, hoe zit het met naar binnen gaan en proberen een manier te vinden om die dingen te laten gebeuren, om die projecten samen te stellen?", zegt hij. "Dus daardoor voel ik me iets minder angstig en ja, ik voel me opgewonden."
Lees verder terwijl Holland zijn favoriete Hollywood Chris bespreekt, de slogan die hij van Shirley Chisholm zou stelen, en waarom hij weigert zich over te geven aan ophaallijnen.
Mediteer op goede dagen. Vergeet op slechte dagen de tv uit te zetten en val in slaap met mijn contactlenzen.
Ik denk dat het ofwel de dode presidenten soundtrack, die ijskoud was, of Huur de musical, waar ik geobsedeerd door was.
Oh man, echt een goede vraag. Ik zou waarschijnlijk een tafel reserveren bij een schattig, gezellig buurtrestaurant en al mijn favoriete mensen uitnodigen om te komen eten, drinken en met elkaar praten.
[Pauze] Nee, ik voel me redelijk goed over mijn keuzes tot nu toe. Jaaa Jaaa. Ik denk het.
Ik hou van die kleren. Dol zijn op. Dat was een van mijn favoriete onderdelen van de show, was kijken wat ze me gingen aankleden voor elke aflevering.
Ze zijn allemaal geweldig, maar Chris Pine, denk ik, is mijn favoriet. Ik hou gewoon van zijn acteerwerk. Ik heb het gevoel dat alles waar ik hem in heb gezien, iets met hem is. Hij is dope. Hij is ook een theaterman, dus ik denk dat dat misschien een deel is van wat ik voel. Ik zou graag een keer met hem willen werken. Hij lijkt ook een oldtimer-man te zijn, net als ik.
Ik heb een auto in New York, maar geen vintage. Ik heb gewoon een gewone auto om me in te verplaatsen, maar ik heb een Porsche uit '69 die ik thuis heb waar ik graag aan sleutel.
Ik weet niet meer precies waarom, maar soms is het van alles. Het kan een verdrietig moment zijn, het kan een gelukkig moment zijn, het kan een baby zijn die naar me zwaait, of het kan alles zijn dat me raakt.
Weet je, ik ga hier een impopulair antwoord geven. Ik knoei niet met bagels. Ik begrijp geen bagels. Ze zijn zo groot, zo dicht! Ik heb zoiets van, "Wat is dit?" Ik bedoel, ik weet dat ze populair zijn en dat mensen van ze houden. Op de plaats om de hoek zullen mensen in de rij staan om bagels te halen, maar ik heb zoiets van: "Het is niet mijn jam."
Foto's: Meron Menghistab, bijgestaan door Laith Khalifeh. Polaroidfoto's: André Holland. Speciale dank aan Polaroid. Boeking: Isabel Jones. Creatief directeur: Jenna Brillhart. Visuals Editor en productie: Kelly Chiello.