Toen ik opgroeide, was mijn blootstelling aan bruiloften beperkt tot films van Julia Roberts en het trouwalbum van mijn ouders (uit de jaren 80). Bruiden, zoals ik ze kende, in al hun donzige, onaantastbare witheid, maakten me een beetje ongemakkelijk. En hun stel vrienden die bijpassende satijnen jurken dragen? Nou, dat maakte me gewoon raar.
Ik moet ergens onderweg naar het concept van traditionele bruiloften zijn gekomen, want flits vooruit naar nu en ik ben tot mijn middel in het plannen van mijn eigen bruiloften. Ik ben opgewonden - en gestrest - maar vooral opgewonden. Ik hou van feestjes en toespraken en vooral van het idee dat alle mensen om wie ik geef, in dezelfde kamer zijn en dansen op Bruno Mars.
Waar ik nooit aan toe ben gekomen, is het hele bruidsmeisjes gedoe. Geen bruidsfeest hebben was waarschijnlijk de gemakkelijkste bruiloftgerelateerde beslissing die ik tot nu toe heb genomen. Het was een echte no-brainer, en dit komt van iemand die niet kan kiezen tussen twee verschillende glazen kaarsvotieven.
Tot mijn verbazing lijken mensen mijn keuze om bruidsmeisjes te mijden teleurstellend te vinden. Sinds ik afgelopen november verloofd ben, is een van de vragen die mij het vaakst worden gesteld, hoeveel mensen ik op mijn bruidsfeest zal hebben. Als ik een dollar zou krijgen voor elke keer dat iemand me vreemd aankeek als ik "geen" zeg, nou, dan zou ik op zijn minst de bloemist kunnen afbetalen. Iedereen, van familievrienden tot de man die onze stoelverhuur levert, heeft zijn verbazing uitgesproken over mijn antwoord. Het is zo vaak gebeurd dat ik mijn voorkeur voor niet-bruidsmeisjes heb overwogen. Na ongeveer de tiende lege blik begon ik na te denken over de echte reden waarom ik niet wilde dat mijn eigen stel vrienden in bijpassende (of kunstig niet-passende) jurken.
VIDEO: Hoeveel kost het echt om een bruidsmeisje te zijn?
Hier gaat het om. Ik heb zoveel geluk dat ik veel hechte relaties in mijn leven heb. Het zalven van een select aantal vrienden voelt alsof het exclusief zou zijn om exclusief te zijn. Natuurlijk is er geen technische limiet aan de grootte van een bruidsfeest. Ik ben bij ceremonies geweest waar het aantal dames aan weerszijden van het altaar maar door lijkt te gaan, als een rij schoppende Rockettes. Maar dat is een beetje over de top voor mij.
Laten we ook even stilstaan bij het feit dat niemand echt een bruidsmeisje wil zijn (is dat niet het geval?). Misschien ben ik bang dat mijn vrienden me haten, of op zijn minst stilletjes een hekel aan me hebben. Misschien doe ik ze een plezier door de hele poppenkast over te slaan.
Maar echt, mijn afkeer gaat niet over angst voor gemene meidenvibes of iemand kwaad maken. Ik heb nooit overwogen om bruidsmeisjes te nemen, omdat mijn onderbuikgevoelens hierover niet veel zijn veranderd sinds ik acht jaar oud was en door het leergebonden album van mijn vader en moeder bladerde. Voor mij voelt de hele constructie van het huwelijksfeest - vooral in het geval waarin ik de rol van bruid speel - een beetje kieskeurig, een beetje 'koningin en haar hofdames', een beetje... onhandig.
Ik respecteer de traditie en geloof dat het zinvol en impactvol kan zijn, om nog maar te zwijgen van visueel mooi. Emotioneel gezien weet ik hoe bijzonder het is om deel te nemen aan een huwelijksfeest. Ik ben door de gangpaden van mijn vrienden gelopen, stond op tijdens hun ceremonies en voelde die zeer reële, ongrijpbare sensatie van in de binnenste cirkel te zijn. Bovendien zijn aspecten van bruidsmeisjes zo leuk als de hel. Als je op een huwelijksfeest bent, ben je een beroemdheid op het huwelijk, om een term te gebruiken die door Nick Miller is bedacht in een zeer scherpzinnige, op het huwelijk gerichte aflevering van Nieuw meisje. Iedereen weet wie je bent en wil met je praten en op de foto. Het is een soort van ontploffing.
Ook op esthetisch gebied hebben bruidsmeisjes een lange, lange weg afgelegd. Ik juich de heersende beweging "kies een jurk binnen een bepaald kleurenschema" toe. Ik dubbeltik regelmatig op foto's van vrouwen in hun nonchalant gecoördineerde jurken die er allemaal gloeiend en nimfachtig uitzien (bonuspunten als ze lukraak in een veld staan, a la Kate Moss en haar miljarden bruidsengelkinderen.)
Maar tijdens mijn hele planningsproces, als ik al iets heb geleerd, is het dat er geen reden is om het te forceren. Als iets niet goed of natuurlijk lijkt - en vooral als het ongemakkelijk aanvoelt - sla het dan over. Het is een bruiloft, niet de wet. Je mag, en je moet, je eigen tradities kiezen. Voeg er een toe, omzeil andere, verzin nieuwe. Als je de extra aandacht van een eerste dans niet wilt, sla deze dan over. Als je een hekel hebt aan cake, serveer dan taarten. Als je geen huwelijksfeest wilt, meld je dan af. Of niet! Bruiloften zijn een van de meest cookie-cutters van maatschappelijke gebruiken. Het toestaan van een beetje kies-je-eigen-avontuur voelt bevrijdend. Het is dat unieke amalgaam van orde en onvoorspelbaarheid dat zorgt voor de allerbeste bruiloften. Dat, en een heleboel Bruno Mars.