De complexiteit en genialiteit van Alexander McQueen blijft nu even onbegrijpelijk als veertig jaar geleden, toen de jonge ontwerper zijn eerste collectie produceerde. Hij was de donkere prins van de mode, zijn werk werd aanvankelijk door de pers als wreed en beledigend bestempeld. Hij gaf er nooit om. In feite gedijde hij op provocatie en tegenspraak. Hij maakte prachtige jurken en maakte ze vervolgens onleesbaar, als een esthetische keuze. Hij maakte vrouwen mooi, maar ook angstaanjagend. Hij creëerde kleding die bedoeld was om te voelen, zo veel als gezien.
In Alexander McQueen: Ongezien, een uitgebreide portfolio van zelden geziene afbeeldingen, zien we McQueen evolueren door de lens van fotograaf Robert Fairer, die de ontwerper vanaf het begin op de voet volgde ($ 51; amazon.com). Werkt voornamelijk voor Mode, heeft Fairer 30 van McQueen's 36 legendarische shows vastgelegd, waarbij hij zowel de catwalk als de chaotische backstage documenteerde. "De beelden van Robert leggen de rauwe energie en krachtige emotie vast op die momenten die leidden tot Lee's ongelooflijke shows”, legt Sarah Burton uit, een van McQueens naaste medewerkers en nu de creative director van zijn label. "De intensiteit en focus, de stress en opwinding zijn allemaal voelbaar." Vang hieronder een glimp op van Fairer's foto's en geniet van zeven van McQueen's meest memorabele collecties.
Nihilisme was een reeks met modder besmeurde wikkeljurken, nauwgezet op maat gemaakte jassen die door niets werden gedragen eronder, en een laagzittende "bumster" broek, een stijl van broek die McQueen door zijn hele carrière. Modellen spotten en zwaaiden met hun middelvinger naar het publiek terwijl ze naar een meedogenloze punk-soundtrack liepen.
McQueen was geobsedeerd door de natuur en deze collectie is de eerste van een reeks die is geïnspireerd op het begrip roofdier en prooi. De kleding omvatte een jas van ponyhuid met impalahoorns die van de schouders explodeerden, een zijden jas met het beeld van Christus, en een overwicht van gebleekt denim, gescheurd leer en bont stukken.
Als eerbetoon aan de katholieke martelaar Jeanne d'Arc, kleedde McQueen modellen in bloedrood, smeulend zwart en maliënkolderlooks geaccentueerd door bijna kale blonde pruiken en rode contactlenzen. In de finale stond model Erin O'Connor in een ring van vuur, haar gezicht en lichaam omhuld door een jurk van druipende rode kralen.
McQueen verzamelde zijn publiek rond een sinistere draaimolen, compleet met paarden met rode ogen, en creëerde een nachtmerriecircus van goth flapper meisjes in elegant gedeconstrueerde kanten, zijden en lasergesneden leren jurken afgewisseld met militair geïnspireerde jassen en zijden pakken. Een model droeg een gouden voskarkas om haar nek als een soort grotesk sieraad. Net toen het carnaval leek te eindigen, verscheen de cast weer backstage met hun gezichten opzichtig geschilderd als trieste Harlequin-clowns.
Geënsceneerd als een levensgroot schaakspel tussen Amerika en Japan, bracht McQueen elementen van beide culturen samen in een collectie van op maat gemaakte schoolmeisjesensembles, rijk geborduurde 18e-eeuwse lekkernijen en zelfs een met stroken, opnieuw ontworpen voetbal uniform. Kimono-sjerpen en obi-riemen hadden de overhand, net als pastelkleuren en paardenhaar. Elke blik vertegenwoordigde een ander schaakstuk, en terwijl het spel zich op het podium afspeelde, bewogen modellen over het bord totdat er nog maar twee koninginnen over waren die om elkaar heen cirkelden.
Onder de vleugels van een enorme vogel geschetst in neonbuizen, bracht La Dame Bleue hulde aan de elegantie en excentriciteit van Isabella Blow, de legendarische styliste die McQueen ontdekte toen hij nog studeerde aan Central St. Maarten. De collectie omvatte weelderige, gevederde jurken, sterke kostuums met tailles met ceintuur en gestructureerde schouders, en een verscheidenheid aan enorm ambitieuze hoofddeksels van hoedenontwerper Philip Treacy, waaronder een die leek op een zwerm rood vlinders.
De laatste collectie van McQueen is misschien wel zijn meest weelderige en verhalende, waarbij hij zich een ras van de mensheid voorstelt dat gedwongen wordt om onder water te evolueren in het geval van een ecologische ramp. De show opende met groene, oranje, bruine en gouden cocktailjurken in een overvloed aan aardse texturen en landdierenprints, gecombineerd met dikke "gordeldier" -laarzen die rechtstreeks uit de modellen van het model leken te groeien been. Geleidelijk veranderde het palet van McQueen in het water met gaasachtige blauwe en paarse kwallenjurken, gladde pijlstaartrogjassen en glanzende hoge hakken die schijnbaar van koraal waren gemaakt. Modellen droegen prothetische gezichtsverbeteringen en vlechten die op kieuwen leken om het oceanische effect te versterken.