Wat is 'conservatief feminisme'?

Ik hoor al maanden over al deze vrouwen in de voorsteden naar verluidt op de vlucht de Republikeinse partij massaal na 2016. De verouderde berichten van Trump - "Housewives of America!" - leek meer gericht op een stereotype uit de jaren vijftig dan op de diverse, hoogopgeleide vrouwen in de voorsteden die hier in werkelijkheid wonen. Niemand, inclusief ikzelf, dacht dat het zou landen.

Ik had het fout.

Democratische vrouwen slaagden er niet alleen niet in om conservatieve vrouwen resoluut van hun stoel te stoten, de GOP voegde zelfs 10 vrouwen toe aan het Huis van Afgevaardigden, waaronder een erkende QAnon-aanhanger Marjorie Taylor Greene in Georgia. En ondanks peilingen en voorspellingen weerden de Republikeinse senatoren Joni Ernst en Susan Collins hun Democratische vrouwelijke uitdagers af.

Na het zien van vrouwen die Republikeinse senatoren leuk vonden: Ernst en Marsha Blackburn herhaaldelijk lof Amy Coney Barrett meer voor haar atletische baarmoeder dan voor haar gerechtelijk verleden tijdens haar bevestigingshoorzittingen en het zien van Kellyanne Conway aan de media (met een strak gezicht!) Dat Trump dat is de

Sinds de jaren '70 is het duidelijk dat de Republikeinse partij wordt gevoed door een denkbeeldige witte, patriarchale, nucleaire familie-idylle dat spreekt natuurlijk witte mannen aan, en zelfs sommige (hoewel veel minder) Latino en zwarte mannen. Dit sentiment is onder Trump alleen maar toegenomen. Maar het blijkt dat deze sterk genderspecifieke maatschappelijke structuur ook witte vrouwen aanspreekt. Alleen zij noemen het 'conservatief feminisme'.

Deze blanke vrouwen lijken het woord 'feminist' te interpreteren als een aanval op hen door de hysterische, braloze mannenhaters van radicaal links. Hun pogingen om het woord terug te winnen draaien om dit idee, waarbij ze de definitie van feminist verdraaien om te verwijzen naar een vrouw die trots is op haar genderstereotypen hooghouden, gelooft dat giftige mannelijkheid een onveranderlijk kenmerk van mannen is, en houdt ervan zichzelf te definiëren in tegenstelling tot dit. Het zijn vrouwen die zichzelf vooral omschrijven in termen van "moeder" - voetbalmoeder, wijnmoeder, werkende moeder, jongensmoeder - en om te beweren dat niet alle vrouwen zijn moeders is, voor hen, argumenteren tegen hun eigen biologie, argumenteren tegen het moederschap zelf en daarom vrouwelijkheid.

"Als je niet koopt in" hun feministische propaganda, je bent geen echte vrouw in hun gedachten, "Sen. Blackburn getweet na Justice Barrett's bevestigingshoor. Het argument dat feministen eigenlijk maken, dat vrouwelijkheid niets te maken heeft met zich conformeren aan ieder culturele verwachting of idee, lijkt niet te berekenen. Dit idee zou dinsdag verworpen zijn. Maar dat was het niet. Samen met degene die uiteindelijk het presidentschap wint, heeft dit wereldbeeld ongetwijfeld ook gewonnen.

Het is niet zo schokkend om Donald Trump te horen verklaren tegen de vrouwen van Michigan: "We gaan je echtgenoten terug naar werk!" of om Lindsay Graham te horen zeggen dat vrouwen een plek hebben in South Carolina, zolang ze maar begrijpen waar die plek is, jonge dame. Maar ik moet toegeven, het is nog steeds verontrustend om te zien dat andere vrouwen zo'n beperkend en straffend omarmen vooruitzichten, een die hen op één lijn houdt, ook al biedt het hen een ladder van andere vrouwen om te beklimmen Aan.

GERELATEERD: Amy Coney Barrett's rokkostuum zegt het allemaal

Een andere factor die niet kan worden genegeerd, is dat dit overwegend een probleem van blanke vrouwen is. Blanke vrouwen kunnen zich meer op hun gemak voelen met hun eigen onderwerping omdat deze wordt opgevangen door het voorrecht van blankheid. Wanneer, tegen alle logica in, Trump eigenlijk? zijn cijfers verbeterd bij blanke vrouwen (52% in 2016 tot 55% in 2020) valt er geen andere conclusie te trekken deze vrouwen besloten dat het primaat van witheid de moeite waard was om hun eigen autonomie, lichamelijk of anders.

Het kan me niet verbazen dat het conservatieve patriarchaat winst maakt bij mannen, maar, en misschien was dit naïef, ik was verrast om te zien dat het ook zo resoluut weerklonk bij vrouwen.

Dat gezegd hebbende, het was geen absolute overwinning voor de Handmaid's Tale-ideologie. Delaware verkoos ook de eerste transvrouw, Sarah McBride, aan de Amerikaanse Senaat, die geeft me hoop dat het omgekeerde wereldfeminisme dat door Conway, Barrett en hun soortgenoten wordt omarmd, nog geen volledig ijzeren greep op onze regering heeft. En hoewel ik meer solidariteit verwachtte ~in het MeToo-tijdperk~, moeten we de winst die we hebben behaald ook niet negeren.