Pierpaolo Piccioli over zijn 30-jarige carrière, zijn Valentino Atelier en zijn familie

Na te hebben gewerkt bij Fendi voor bijna 10 jaar trad Pierpaolo Piccioli toe Valentino als accessoire-ontwerper in 1999. Nu, 21 jaar later, als de enige creative director van het huis (na het vertrek van Maria Grazia Chiuri naar Dior in 2016), heeft hij enkele van de meest sublieme couture en beelden geproduceerd in Valentino's glinsterende geschiedenis. Als je het geluk hebt om een ​​Maison Valentino-coutureshow bij te wonen in het grote Hôtel Salomon de Rothschild in Parijs, is de kans groot dat je tot tranen toe bewogen zult worden. Hoewel elk kledingstuk wordt bedacht door Piccioli, is wat elke collectie speciaal maakt, het tastbare hart: een combinatie van Piccioli's visie en die van zijn geliefde team, dat alles met de hand maakt. De leden van Valentino's atelier bezitten niet alleen wat ze doen, maar worden ook routinematig gevierd en verschijnen op Instagram van Piccioli (vaak met een eigen soundtrack).

Piccioli, een echte couturier, is ook een echte Romein die door de stad loopt (of restaurants uitstapt voor een sigaret) in zijn meestal zwarte

VIDEO: When In Roma

We ontmoeten elkaar voor de lunch in Nino, een restaurant een paar blokken verwijderd van Valentino's legendarische hoofdkwartier op Piazza Mignanelli, vlakbij de Spaanse Trappen. Op weg naar onze tafel wordt Piccioli tegengehouden door Federico Forquet, een Romeinse couturier — en Balenciaga protégé — die actief was in de jaren zestig en begin jaren zeventig. Nu hij bijna 90 is, vertelt de gracieuze en elegante Forquet Piccioli oprecht dat hij de mode had opgegeven, maar het werk van de ontwerper voor Valentino heeft hem "opnieuw geïnspireerd". Piccioli lacht breeduit, zegt “Grazie mille,’ en rent naar onze tafel.

Dit soort interactie is niet ongebruikelijk. Piccioli wordt na zijn presentaties routinematig tegengehouden door fans en backstage lastiggevallen. Maar hij is niet groots. Hij is ook niet nederig (een vaak oneerlijk woord in de mode). Piccioli kent zijn capaciteiten en weet deze in te zetten, met zorg, vakmanschap en zonder pretentie. En daarom doet hij iets resonerends dan het creëren van zelfs de meest glorieuze couture: hij verandert de modecultuur.

LAURA BRUIN: Dus, Pierpaolo, Federico Forquet heeft je net verteld dat je zijn liefde voor mode nieuw leven hebt ingeblazen. Hij is niet de enige die er zo over denkt.

PIERPAOLO PICCIOLI: Hij verliet de mode vele jaren geleden omdat hij er geen interesse meer in had. Dus nu vertelde hij me: "Ik werd emotioneel van je shows. En door jou heb ik het enthousiasme in de mode terug gevonden.” Dat is het beste van wat ik doe. Iemand niet alleen laten zeggen: "Je werk is prachtig", maar betrokken zijn bij je droom en hetzelfde idee delen dat mode magisch is, en niet alleen marketing, is zo persoonlijk. En natuurlijk [lacht] ik nodigde hem uit voor de volgende show.

POND: Maar je doet dit al heel lang. Je werkt al jaren bij Valentino en benadert mode altijd met volledig optimisme. Het is alsof je de koude, dode harten van mensen hebt weggepeld.

PP: Ik had nooit gedacht dat ik dit allemaal in mijn leven zou hebben. Ik ben opgegroeid aan de kust, ver van mode, bioscoop, rode lopers, shows in Parijs, alles. Dus om hier elke dag te zijn, waardeer ik als een geschenk van het leven. Ik zou kunnen zeggen dat er een druk is om meerdere shows te doen, mannen en couture. Maar ik voel die druk niet. Als ik problemen heb, ga ik ze onder ogen zoals iedereen.

POND: Het is niet de slechtste baan ter wereld.

PP: Precies. Ik neem de mode heel serieus, maar ik neem mezelf niet zo serieus. Ik hou niet van het cliché van de ontwerper alleen in zijn kamer met een canvas en bloemen, geïnspireerd door het enorme schilderij dat hij aan de muur heeft. Ik haal veel meer inspiratie uit mensen dan uit enig meesterwerk ter wereld.

POND: Mode is op zoveel manieren gebaseerd op dit uitsluitende idee van "Dit ding is cool, versus dat" ding." Wat ik altijd zo leuk aan je vond, is dat je voor een show zegt waar je naar uitkijkt het.

PP: Ik was nooit van plan creatief directeur te worden. Het gebeurde gewoon. Ik herinner me nog dat ik direct nadat ik deze functie had gekregen het gevoel had dat het misschien beter was om 'cool' te doen. Maar toen realiseerde ik me dat als ik hier zou komen om hoe ik ben, ik zo zou moeten blijven. Ik heb al veel meer gehad dan ik ooit had verwacht in mijn leven. Dus, wat maakt het uit? Morgen kan ik stoppen en iets anders doen.

POND: Het is zo'n opluchting om op dat punt te komen, nietwaar? Als je mensen 'cool' ziet gedragen, wat denk je dan?

PP: Als je niet te hard je best doet, zijn mensen meer ontspannen om je heen. Daarom heb ik vrienden in de mode. Ik ben niet concurrerend met hen. Ik respecteer mensen die een identiteit hebben, want dan hoef je geen rol te spelen.

POND: Soms raak ik zo gefrustreerd als ik dat ouderwetse gedrag tegenkom. In welke film denken mensen dat ze spelen? Maar jij en ik zijn niet zo typisch. [lacht]

PP: Het is prima om niet typisch te zijn. Ik ben er trots op! Het gaat meer om wat je doet dat relevant is. Mijn werk is een uitdrukking van wie ik ben en de waarden waarin ik geloof. Je ziet aan mijn shows dat vrijheid belangrijk is, dat diversiteit mooi is. Zo kan ik relevant zijn.

POND: Als je iets ziet dat je net op een dag hebt geschetst, daadwerkelijk werkelijkheid wordt, hoe voelt dat dan?

PP: Een oude Italiaanse filmcriticus zei ooit tegen me: "Je tekent zoals kunstenaars dat doen, de werkelijkheid kopiërend." Op de een of andere manier is het waar, want als ik teken, heb ik iets in mijn hoofd dat ik moet maken. En de schets is alleen goed als het precies hetzelfde is als wat ik in mijn hoofd heb.

POND: En het is geen machtsding.

PP: Helemaal niet. Als ik iets moois zie, zeg ik niet tegen de naaisters: "Je moet het een beetje korter maken, zodat het meer als het mijne voelt." Het is al van mij. En ik geef er de voorkeur aan als andere mensen deel uitmaken van de reis. Als ik met hen deel wat ik in gedachten heb, geven ze uiteindelijk zoveel meer. Ze stoppen er passie, liefde en zorg in.

POND: Soms brengen ontwerpers het team uit hun studio op het podium, maar jij was de eerste die eropuit ging op Instagram en zeg: "Hier is mijn naaister met haar jurk." Ik zie geen andere ontwerpers hun atelier binnengaan en met een licht schijnen zoals Dat.

PP: Ik vind dat je mensen moet betrekken. Zo niet, dan ben je alleen en wat je levert is niet warm. Het is misschien goed, maar het is niet wenselijk, omdat wenselijkheid voortkomt uit de gevoelens van mensen. Voor onze laatste coutureshow in juli was ik niet van plan om de naaisters naar buiten te brengen. Maar toen ik zag dat mensen emotioneel waren en er een magische sfeer hing, besloot ik ze allemaal naar buiten te brengen. Ik ben niet alleen op deze reis. En ze werkten maandenlang hard, dus het was belangrijk voor hen om die vreugde ook te voelen.

POND: Wie in het atelier is de grootste ham op je Instagram?

PP: Eigenlijk zijn er vijf of zes van hen die de koninginnen of koningen zijn. [lacht] Maar nu na het filmen van het verhaal van de verenhoeden [for Een tijdschrift samengesteld door], sommigen van hen zeiden: "Waarom heb je mij niet gekozen?"

POND: Wat een grappige manier om kantoorpolitiek te ontmoeten, via een roze verenhoed!

PP: Als ik de kans had, zou ik ze allemaal opnemen. Ik wil dat iedereen met wie ik werk zich betrokken voelt, omdat ik in de buurt wil zijn van mensen die oprecht genoeg zijn om te zeggen: "Ik vind dit niet leuk." Ik wil niet altijd tevreden zijn. Ik herhaal elke dag tegen mezelf dat het mijn taak is om het idee van schoonheid te projecteren in de tijd waarin ik leef. En als ik me niet verhoudt tot de realiteit, met mensen, met wat er in de wereld gebeurt, dan doe ik maar de helft van mijn werk.

POND: En je kunt ook onzin ruiken.

PP: In mijn begintijd bij Valentino vroeg iemand me: "Wat vind je van deze jas?" Natuurlijk moest ik zeggen: "Dit... is fantastisch." Maar in plaats daarvan zei ik: "Dit is mooi, maar misschien staat het beter met een spijkerbroek." En mensen waren Leuk vinden…dun dun dun. [lacht] Alsof ik ontslagen had kunnen worden omdat ik het had gezegd.

POND: Ben je altijd zeker geweest van je smaak en je vermogen om je uit te spreken?

PP: Ik ben altijd zelfverzekerd geweest om te zeggen wat ik denk. Dat is waarschijnlijk de reden waarom ik goed met jonge mensen werk. Ik hoor graag van hen omdat ik terug wil geven wat ik in mijn leven had. Ik herinner me dat ik voor het eerst naar Parijs ging voor [de beurs] Première Vision, en er waren van die grote kamers vol stof waar ik versteld van stond. Maar alle coole modemensen zeiden: "Er is niets. Je kunt hier niets vinden." Eerst dacht ik: "Oh, fuck. Ze hebben iets fantastisch in hun hoofd, en ik kan het niet zien.” Maar toen begreep ik dat het gewoon bullshit was, want je kon een geweldige verzameling maken met de helft van de dingen in die kamer. Het gaat om talent - het gaat niet om stoffen. Toen ik jong was, was het betoverend om dit allemaal te zien. Dat maakte me anders dan andere mensen.

POND: Er is niets cooler dan enthousiasme.

PP: Om er beter uit te zien, hebben mensen de neiging zich te gedragen alsof ze niet onder de indruk zijn. Ik verberg nooit mijn verbazing. Het is alsof ik, toen ik voor het eerst een Picasso bij iemand thuis zag, dacht: "Wow, fuck. Picasso. Ik stond gisteren in de rij om er een te zien in het museum.” Maar alle anderen keken alleen maar en zeiden: "Ok, leuk", omdat het koeler was. Toen zei iemand: "Ach, ik verzamel eigenlijk Chinese dozen." En ik dacht: “Echt? Heb je de behoefte om jezelf te verheffen tot ‘ik verzamel Chinese dozen’?” [lacht]

POND: Aha! Ik zie hier geen Chinese dozen.

PP: Ik heb nu misschien dit fantastische kantoor, maar ik ben hetzelfde. Ik verander niet alleen omdat de gezichten om me heen veranderen. Mensen vertellen me dat ik bescheiden ben, maar ik ben me bewust van wat ik doe in de mode. Ik heb het geluk dat ik mijn visie op schoonheid kan uiten, maar ik heb niet het gevoel dat het beter is om bescheiden te zijn. Ik heb de kans gekregen om mijn talent te laten zien, en het talent van de mensen die met mij werken.

GERELATEERD: Julia Louis-Dreyfus maakt de lucht vrij

POND: Sommige mensen houden niet van het woord 'trots' omdat ze denken dat er ego in zit. Maar waarom kun je niet zeggen: "Ik kan het, ik ben er goed in en ik ben een goed mens."

PP: Ik wil laten zien dat je jezelf kunt zijn en trouw aan je dromen, maar dat je ook talent moet hebben. Je moet hard werken. De loterij win je niet zomaar. Ik werk hier al 30 jaar aan. Voor mij is dit een passie. Het is geen baan.

POND: Mijn favoriete foto in dit verhaal, behalve die van jouw familie, is de foto van de modellen in de Le Blanc-lijn in het atelier.

PP: Nou, Valentino is een couturehuis, en dat betekent dat de cultuur, de zorg en het individualisme van couture in elke categorie moet worden verwerkt - in de tassen, in de schoenen, in de confectiekleding. Le Blanc neemt een wit overhemd, dat waarschijnlijk het meest democratische stuk is, en maakt er couture van door er volume aan toe te voegen. Het behoudt de authenticiteit, maar verandert de houding met de ruches en de pasvorm. Ik werk eraan om van het witte overhemd, het meest universele stuk, het meest individuele te maken.

POND: Het kwam zo mooi uit.

PP: Het is altijd leuk als je begint met couture en op straat belandt. Want als je aan couture denkt, stel je je een prachtige, superstoffige foto uit het verleden voor. Maar couture kan relevant zijn als het tegenwoordig een deel van de wereld is. Voor de campagne heb ik 10 vrouwen gecast, maar het zijn niet allemaal modellen zoals Adut [Akech]. Natuurlijk betekent het veel om haar de Romeinse schoonheid te zien belichamen, maar ik wilde vrouwen met allerlei verschillende attitudes erbij betrekken.

POND: Je bent al heel lang samen met je vrouw Simona. Hoe heeft uw familie uw succes ervaren?

PP: Je hebt iemand nodig die je volledig ondersteunt. En met Simona heb ik nooit hoeven kiezen tussen mijn carrière en mijn gezin. Met mijn vrienden is het hetzelfde. Als ontwerper is het het beste om mensen als Simona en mijn kinderen naast me te hebben die volkomen oprecht, zo niet kritisch, voor me zijn. Ik heb de perfecte persoon om mee te overleggen, want mijn 13-jarige dochter, Stella, zal me vertellen wat ze denkt. [lacht]

POND: Ja, nou, dat is precies wat ze zou moeten doen.

PP: Simona vroeg me eens: "Hoe zie ik eruit in deze jurk?" Ik zei: "Hm." En ze zei: "Bij mij moet je een echtgenoot zijn en geen ontwerper, dus zelfs als... als je het niet leuk vindt, moet je zeggen: ‘Het is prachtig.’” [lacht] Maar met mijn familie voel ik me vrij om overal mijn dromen na te jagen, want die krijg ik nooit. verloren. Ik zal altijd een plek hebben om naar terug te gaan.

Fotografie: Franco Pagetti. Stijl: Konca Aykan. Haar: Giulio Ordonselli. Make-up: Gianluca Ferraro voor Etoile Management. Manicure: Isabella Avenali. Modellen: Makala Johnson for Women 360 Management; Laurina Lubino voor Makers door Metropolitan; Alisha Nesvat voor The Fabbrica; Isa Peerdeman voor Ford Modellen; Natalia Trnkova voor Vrouwenmanagement; Canlan Wang voor Vrouwen 360 Management. Casting: Olivier Duperrin. Productie: Verbaasd door.

Voor meer van dit soort verhalen, pak het maartnummer van In stijl beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download feb. 14.