Gal Gadots februari-coververhaal

Het zou gemakkelijk zijn om de carrière van Gal Gadot in twee woorden samen te vatten - Wonder Woman - maar haar reis naar Hollywood is minder eenvoudig dan een draai van een gouden lasso. Terwijl ze werd gegoten om de dromen van jonge vrouwen te inspireren, waren de dromen van Gadot oorspronkelijk nogal anders. Geboren in Israël, op 18-jarige leeftijd deed ze mee aan schoonheidswedstrijden ("zal leuk zijn om mijn kleinkinderen te vertellen") en won Miss Israël in 2004.

Daarna nam ze dienst als gevechtstrainer in Israëls verplichte militaire dienst; rond deze tijd, op 20-jarige leeftijd, ontmoette ze haar man, Jaron Varsano. Daarna studeerde ze rechten aan de universiteit, maar de roep van het mooie bedrijf hield niet op. Ze tekende bij een waarnemend agent en werd gecast in 2009 Snel & Furieus en begon te pingen tussen Tel Aviv en Los Angeles. In 2016 kreeg Gadot de rol van Diana Prince, ook bekend als Wonder Woman, in Batman v Superman: Dawn of Justice, en de rest is box office geschiedenis.

Met de hoofdrol in het Kenneth Branagh-moordmysterie van deze maand Dood op de Nijl, Gadot ontwikkelt zich ook Wonder Woman 3 en een biopic van Cleopatra, waarin ze de hoofdrol zal spelen. Ze is net zo non-bullshit als haar rollen escapistisch zijn - en ja, ze zal ook de draak steken met "Imagine".

Laura Bruin: We hebben elkaar nog niet eerder ontmoet, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat je subversiever bent dan je lijkt. Toen u bijvoorbeeld een Miss Universe-deelnemer was [in 2004, na het winnen van Miss Israël], verloor u opzettelijk de verkiezing.

Gal Gadot: Ik ben niet het type meisje dat aan schoonheidswedstrijden doet. Maar ik had wat tijd voor mijn militaire dienst, en ik dacht: "Dat zal leuk zijn om mijn kleinkinderen te vertellen dat oma meedeed aan Miss Israel." En toen heb ik gewonnen. Ik had zoiets van: "Holy shit. Wat nu?" Ik wilde niet winnen. Ik had nooit gedacht dat ik dat zou doen. Ik was zo naïef. Ik was pas 18 en om een ​​beroemdheid te worden en paparazzi in de buurt te hebben, was te veel voor mij. Toen ze me naar Miss Universe stuurden, zei ik: "Nooit meer. Ik neem niet eens risico." En ze zeiden: "Je moet avondjurken dragen voor het ontbijt." Het was zo belachelijk; Ik speelde niet volgens het boekje. Ik deed gewoon mijn ding, en ik probeerde niet indruk op ze te maken. Ik had zoiets van: "Engels, nee. Ik spreek niet. Heel harde taal." En toen haalde ik de eerste snee niet. [lacht]

GG: Natuurlijk! Ik geef altijd de taal de schuld. In het Hebreeuws ben ik zo welsprekend met de manier waarop ik spreek en de woorden die ik kies. Ik hou van taal, en soms is het frustrerend dat ik mijn leven nu in het Engels leef. Ik droom in het Engels, maar heb de taal nog niet volledig in me ingebed. Telkens als ik gefrustreerd raak, heb ik zoiets van: "Ik ben nog steeds een immigrant."

GG: Ik zie het glas altijd als halfvol, dus ik zie het als een voordeel, ook al zijn er zeker veel nadelen. Het kostte tijd om je aan Hollywood aan te passen - om het gedrag te begrijpen, om mensen te lezen, om beleefder en welsprekender te zijn. Ik kom uit een cultuur waar we geen filters hebben. We zeggen wat we denken, goed en slecht. Mijn ouders hebben me niet opgevoed om de ster van de familie te zijn of beroemd te worden. Ik had niet gedacht dat ik actrice zou worden. Dat heeft me geholpen mijn verstand te bewaren.

POND: Ja, niet elke actrice had kunnen zeggen: "Ik kan net zo goed een schoonheidswedstrijd doen voor mijn militaire dienst."

GG: Maar je kunt alleen spreken vanuit het prisma van je leven en wat je weet. Iedereen die ik ken ging naar het leger - mijn ouders, mijn grootouders, mijn vrienden. Het zit een beetje in het DNA van Israëlisch zijn. Het is verplicht.

GG: Ik heb een bootcamp gedaan. Het waren maanden van leren hoe je Krav Maga moest doen en oefeningen doen met push-ups, pull-ups en rennen met zakken zand op het strand. Ik vocht niet op een veld; Ik was gewoon een gymleraar die trainingsprogramma's voorbereidde voor mensen in het leger. Het klinkt exotisch en opwindend, maar ik zou gewoon om 5 uur naar de sportschool gaan en om 4 uur weer naar huis gaan.

GG: Na mijn dienst in het leger en modellenwerk, ging ik naar de universiteit en studeerde rechten. Er was daar een casting director op zoek naar de nieuwe Bond girl, en ze had mijn kaart gezien bij mijn modellenbureau. Ik had zoiets van: "Luister, ik ben geen actrice. Ik ben hier omdat mijn agent me vertelde dat je me echt wilde zien, maar ik wil je tijd niet verspillen." Ik kreeg de rol niet, maar ik begon te werken met acteercoaches en auditie te doen in Israël. Ik kreeg mijn eerste rol voor een tv-show, en diezelfde casting director herinnerde zich me en huurde me in voor Snel & Furieus. Toen begon ik mijn affaire met acteren.

GG: Nee. Ik wilde al een hele tijd niet naar de VS verhuizen. Mijn man en ik zouden drie maanden per jaar komen. Ik zou audities doen en er een hekel aan hebben. Maar het voelde als de lichtere kant van het leven, en het was verfrissend om iets anders te proberen. Dingen zijn echt veranderd toen ik kreeg Wonder Woman, klaarblijkelijk.

GG: Tegen de tijd dat ik Wonder Woman,,Ik was echt groot in Israël. Dus ik was aan roem gewend en wist wat ik kon verwachten. Misschien was de reikwijdte groter in de VS, maar eigenlijk zijn het allemaal dezelfde moerassen - alleen op verschillende locaties met verschillende groottes.

POND: Is er iets aan het vroeg in je leven beoordeeld worden op je uiterlijk, dat je als je ouder wordt gewoon zegt: "Fuck it, ik ga nu praten"?

GG: Ik zei altijd: "Fuck it, ik ga nu praten." Ik was nooit verlegen over mijn stem. Dat zou iets te maken kunnen hebben met de cultuur waar ik vandaan kom, de directheid en de onzin.

POND: Ik had een vriend bij de Elle Women in Hollywood-awards, en ze zei dat toen je je prijs ontving, je in de maling nam en 'Imagine' begon te zingen.

GG: Het voelde gewoon goed, en ik neem mezelf niet al te serieus. En met de hele "Imagine" controverse, is het grappig. [In maart 2020 bracht Gadot een video uit van haar en beroemde vrienden die John Lennon's "Imagine" zongen, dat op sociale media als toondoof werd bestempeld.] Ik was Ik belde Kristen [Wiig] en ik dacht: "Luister, ik wil dit doen." De pandemie was in Europa en Israël voordat het hier [naar de VS] kwam in dezelfde manier. Ik zag waar alles heen ging. Maar [de video] was voorbarig. Het was niet de juiste timing, en het was niet het juiste ding. Het was in slechte smaak. Allemaal pure bedoelingen, maar soms raak je de roos niet, toch? Ik had het gevoel dat ik de lucht eruit wilde halen, zodat [evenement] een heerlijke gelegenheid was om dat te doen.

POND: Veel actrices kunnen zelfbewust of zelfcensurerend zijn, dus dat was behoorlijk punk, gezien. Wat is het grootste risico dat je in je carrière hebt genomen?

GG: Ik heb niet het gevoel dat ik iets riskant heb gedaan aan mijn kant. Ik voel me bevoorrecht en dankbaar en gelukkig, omdat ik van een klein plekje in het Midden-Oosten kom en met geweldige mensen mag werken. Ik heb zoiets van: "Fuck dat, wees gewoon dankbaar en zwijg." Het kost veel moeite, die ik graag geef. We zijn erg gezinsgericht, dus weg zijn van onze families in Israël is een prijs die je betaalt. Je kunt de cake niet opeten en vol laten, als je dat zegt?

GG: Ik heb honger, en ik ben altijd zo geweest. Mijn ouders leerden me: "Wees als een paard." Paarden concentreren zich alleen op hun baan, dus ze zeiden: "Focus je gewoon op je eigen pad."

GG: Ik denk dat het aan het begin van mijn carrière was: "Zoek een baan als actrice." Ik heb dat in Israël; toen was het: "Zoek een baan als actrice in Amerika." Dan, "Krijg een betekenisvolle rol." Nu is het om verhalen te vertellen die voor mij betekenis hebben, maar ook om ons eigen ding te ontwikkelen. Ik wil dat ons productiebedrijf [Pilot Wave] solide is, en dat ik dat gebruik om mijn carrièrelot zo goed mogelijk te bepalen.

GG: Het komt uit de kwantumfysica. Het is een theorie dat alles in werkelijkheid wordt geleid door deze kleine "pilootgolf" die deeltjes precies laat zien waar ze heen moeten; het leidt de zaken en maakt de weg vrij om alles te laten gebeuren zoals het zou moeten.

GG: Na het succes van Wonder Woman. Ik kon niet geloven dat mij dat was overkomen. Toen mij werd verteld dat ik mijn eigen solofilm zou hebben, dacht ik: "Holy shit. Ze zullen erachter komen dat ik geen echte actrice ben." Kent u het bedrieger-syndroom? Ik had zoiets van: "Fake it totdat je het haalt." Toen was ik gezegend om te werken met een geweldige partner, [regisseur] Patty Jenkins. We waren letterlijk arm aan arm, schouder aan schouder. We hebben het samen gedaan. Nadat we aan de studio hadden bewezen dat we mensen naar de theaters konden brengen en het konden laten werken, veranderde er echt iets.

POND: Met het loonverschil in Hollywood, kwamen andere actrices na dat succes naar je toe en zeiden: "Shit. Eindelijk. Ik heb hier een tiende van Jacks geld verdiend'?

GG: Ja, meerdere actrices hebben contact opgenomen. Er was een groot gevoel van kameraadschap. Mensen houden ervan om vrouwen af ​​te schilderen alsof we kattengevechten hebben en we jaloers zijn, maar er was zoveel liefde en steun, en zoiets van: "Ja! Eindelijk!" Ik heb dat gekregen van geweldige vrouwen over de hele wereld - ook van grote actrices. Ik dacht: "Oh mijn god, ik kan niet geloven dat ze me zojuist bedankte." Het was een interessante timing, want toen de film uitkwam, begon de #MeToo-beweging echt van de grond te komen. Het was alsof de sterren waren uitgelijnd.

GG: Ik hou ervan. Als er iets is dat ik niet leuk vind aan dit bedrijf, is het dat je meestal niet weet wanneer of waar het volgende project zal zijn. Als je eenmaal moeder bent en kinderen hebt, moet je je leven plannen en uitzoeken.

POND: U hebt drie dochters [Alma, 10; Maya, 4; en Daniella, 8 maanden]. Hoe beschermend ben jij?

GG: Ze zijn het enige dat ik zo privé mogelijk houd. Ik wil dat ze naïef, veilig en beschermd zijn. Ik deel veel - ik geloof dat als ik ervaringen heb opgedaan waar mensen zich mee kunnen identificeren of van kunnen leren, geweldig. Maar wat mijn familie betreft, ben ik erg beschermend.

GG: Sterk, zelfverzekerd, sexy, slim.

GG: Patty Jenkins, Halle Berry, Kari Skogland en natuurlijk Chloe Zhao. Het zijn allemaal filmmakers.

POND: Kari regisseert je Cleopatra film. Ik neem aan dat het anders zal zijn dan de versie van Elizabeth Taylor en Richard Burton, maar hoe zie jij het?

GG: Ik kan niet veel verklappen, maar ik kan je wel vertellen dat we het Cleopatra-verhaal gaan vieren. We gaan niet alleen laten zien hoe sexy en aantrekkelijk ze was, maar ook hoe strategisch en slim, en hoeveel impact ze had en nog steeds heeft op de wereld waarin we nu leven. Ik heb alle Cleopatra-films door de geschiedenis heen gezien, maar ik heb het gevoel dat we het verhaal vertellen dat de wereld nu moet horen.

GG: Ik denk het wel. Als kind zei mijn moeder tegen me: "Wees geen vrienden met haar." Je hebt er de zintuigen voor.

GG: Een film opnemen terwijl je zwanger bent, of als je een baby hebt. Als je op de set bent, ben je als een vlieger. Je kunt zo hoog vliegen en proberen de lucht te vangen. Daarna ga je terug naar huis om je belangrijkste dienst als moeder te doen. Het gaat niet om mij, het is: "Oké, nu moet ik Maya in bad doen, Alma voeden en Daniella naar bed brengen." Dat is het stoere ding dat ik doe: het jongleren tussen mijn gezinsleven en mijn acteercarrière.

POND: Een van de meisjes schreeuwt en je zegt: "Jezus, ik was eerder vandaag een vlieger."

GG: Het is waar. Ik was een scène aan het opnemen in Londen op een cardanische ophanging van een vliegtuig, en ik zat daar vast. Alma had een show op school waar ik niet heen kon, en ik sprak haar daarna en vroeg: 'Hoe was het?' Ze huilde en vroeg me waarom ik er niet was. Toen begon ik te huilen, maar ik probeerde Alma niet te laten zien dat ik huilde.

GG: Aha, iedereen kon me zien. Er was een camera voor me, één aan mijn kant, en één aan de kant van Chris [Pine]. Er is geen enkele privacy.

POND: Dat is wat ik met het tijdschrift probeer te doen. Het is als: "Ja, hier zijn deze dames en ze hebben geld en mooie jurken, maar de druk op hen en de schending van hun privacy is groter." Benijd niemand.

GG: Het is belangrijk voor mij. Ik vond het altijd belangrijk om onafhankelijk te zijn en te werken. Ik begon te werken toen ik 12 was, babysitten en kampen voor de kleintjes.

GG: Soms gaat het niet om het geld, maar meer om wat het geld symboliseert. Ik ben een pleaser, en toen ik klein was, boekte ik speelafspraakjes dubbel omdat ik me rot voelde om nee te zeggen. Mijn moeder zei tegen me: "Als je nee zegt, respecteren mensen je meer." Ik heb een gevecht in mij - de pleaser en het meisje dat assertief wil zijn. Dus met geld gaat het niet altijd om de som, maar als mijn kameraden links en rechts dit verdienen en ik breng dezelfde waarde, dan zou ik graag gelijk zijn. Ik hou niet van het woord 'respect', omdat het ego-elementen bevat, maar mensen nemen je serieuzer als je jezelf serieus behandelt.

GG: Met mode? Ik ben slecht. Op het werk doen ze make-up op me, maar ik hou er niet van om elke dag make-up te dragen. Ik heb een hekel aan fittingen. Als je ooit met Elizabeth [Stewart, Gadot's stylist] spreekt, vraag haar dan hoeveel ze geniet van onze tijd samen. Ik heb zoiets van: "Dingen om te doen, plaatsen om naartoe te gaan. Laten we de beste jurk vinden waar ik van hou, en klaar." Ik was een model, dus ik kan het aan-en-uit ding snel doen. Ik ben niet echt ijdel, want ik besteed niet veel tijd aan mezelf overgeven aan dat soort dingen. Ik ben echter een sukkel voor spa- en lichaamsbehandelingen. Ik hou van die.

GG: Het was mijn eerste tapijt sinds ik Daniella had. Ik had zoiets van: "Ik wil het gevoel hebben dat ik weer in het spel zit, omdat ik al bijna een jaar zwanger ben. Ik wil me een vrouw voelen." Trouwens, ik was aan het sporten, me erop voorbereiden. Ik keek naar wat ik aan het eten was en zo.

GG: Ja, maar ik ben jong begonnen. Ik was 25 toen ik zwanger was van Alma. Ik wilde altijd al een jonge moeder zijn. Ja, drie kinderen. Geen grap, vrouw. God zegene hen, maar het is zo veel werk.

GG: Ik hou van bevallen. Ik zou het een keer per week doen als ik kon. Het is zo magisch. En ik neem altijd ruggenprik, om eerlijk te zijn, dus het is niet zo pijnlijk. Op het moment dat je het gevoel hebt dat je leven creëert, is het ongelooflijk. Maar de zwangerschappen zijn moeilijk voor mij - ik voel me ziek en heb migraine. Ik ben niet in mijn element.

POND: Je bent 13 jaar getrouwd. Ik weet dat je man, Jaron, nu samen met jou produceert. Welke verzekering is het om iemand te hebben die er al sinds tijden is?

GG: Het is enorm. We zijn samen gegroeid. Ik weet dat hij niet bij me is omdat ik een 'filmster' ben. Hij is bij me omdat hij van me houdt. De verbinding was er vanaf het begin voor alles, dus het voelde altijd heel echt en heel goed. Ik ben super dankbaar dat ik hem heb mogen ontmoeten toen ik 20 was. Ik was een baby.

GG: Ik zat nog in het leger, ja. Hij ontmoette me in uniform. [lacht] Hij vond het geweldig. Ik had nog een jaar in mijn dienst.

JV: Dat is gemakkelijk. In het achtbaanleven dat we leiden, slaagt ze erin een zeer evenwichtig gezinsleven en werk te behouden, en alles verloopt gewoon soepel. Dat is iets heel indrukwekkends, om met alles tegelijk te jongleren en normaal te blijven.

GG: Ik zei dat hij waarschijnlijk zou zeggen dat ik niet ben veranderd; Ik ben misschien geëvolueerd, maar ik ben nooit veranderd. De "normale" soort geeft dat.

Voor meer van dit soort verhalen kunt u de uitgave van februari 2022 van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download jan. 14e.