De mode-erfenis van ontwerper Thierry Mugler is overal waar je kijkt

In 1984 was er een massale evolutionaire gebeurtenis aan de gang, hoewel de mensheid nog niet wist dat er een modemessias was geboren, hier om deze wereld het nieuwe tijdperk in te leiden. Manfred Thierry Mugler had zojuist de eerste openbare modeshow getoond in het Zenith Stadium in Parijs, ter ere van de 10e verjaardag van zijn merk. Meer dan 6.000 mensen verzamelden zich in de arena om Pat Cleveland te zien opstijgen als de Madonna, de vaste waarde van Mugler's 350 outfitshow. Cleveland was in het wit gedrapeerd, en het ingelegde hoofddeksel dat ze droeg leek te zijn vervaardigd door een nog onbekende hemelse afgezant.

Er was een deur geopend en er was doorgelopen. Er was geen weg terug.

Er is veel over Mugler gezegd sinds zijn voorbijgaan deze week. De collectieve schok weegt zwaar in de lucht van de mode-glitterati, en naar buiten door de spiraalvormige ranken van de popcultuur en daarbuiten. Door de berichten van verdriet en verlangen te bladeren, naast de boeken die in het leven aan hem zijn opgedragen, voelt het nog steeds niet genoeg. Hoe meet je het werk van een persoon die, door een niet geringe inspanning, de wereld heeft veranderd. Niet op de gemakkelijke manieren die we ook allemaal nastreven; een beter mens zijn, recyclen en dergelijke. Maar een verschuiving die de wereldwijde opvattingen over gender en presentatie, identiteit en mogelijkheden veranderde, en toekomsten die nog ongeschreven waren. Modeontwerpers dromen zeker. Mugler maakte de vluchtige elementen van zijn ontwerpen zichtbaar.

Na die iconische show in 1984 schoot Mugler's profiel omhoog. Modeshows werden in die tijd op televisie uitgezonden, en mensen lezen nog steeds de tijdschriften. Ontzag waren toeschouwers door zijn buitenaardse proofferings. Ballonachtige schouders, steeds strakkere tailles, woeste rondingen, gekartelde metalen. Technologische prestaties die zijn tijdgenoten in Azzedine Alaia en later Jean Paul Gaultier overtroffen. Of zijn nakomelingen: John Galliano, Alexander McQueen en meer. In 1989 waren het zeemeerminnen, gegoten borstplaat beschilderde juwelensteden, dolkachtige protheses bevestigd aan de oren van zijn model. Voor het herfst-/winterseizoen van dat jaar gebruikte hij dezelfde modetechnologie die hij had ontwikkeld om een ​​collectie te tonen die rechtstreeks geïnspireerd was door zijn grote liefde voor auto's en de mannen die eraan werkten. Vanuit Parijs kronkelden zijn ontwerpen hun weg naar gelijktijdige evoluties in de massamedia. Popsterren waren nog maar net tot bloei gekomen, versterkt door de culturele impact van zwarte kunstenaars en schrijvers in de 20e eeuw. Uit deze ontwikkeling kwamen culturele iconen zoals Diana Ross, Grace Jones en later Michael Jackson. Ross had zelfs een collectie op haar naam, waarmee Mugler's catwalkshow in 1991 werd afgesloten. Aanwezig waren celebs als Madonna en George Michael, met wie Mugler samenwerkte op zijn 1992 klik op "Te Funky." Anderen zouden bijna een decennium later deze baan binnengaan, zijn laatste muzen: Beyonce, Cardi B, Lady Gaga.

GERELATEERD: Beyoncé, Bella Hadid, Diana Ross en anderen rouwen om de dood van Thierry Mugler

Maar het was niet voor de beroemdheden en kunstenaars met wie hij zo vaak samenwerkte dat Mugler zijn ontwerpen zo intrinsiek het modelandschap zag veranderen. Het was geen klein toeval dat Pat Cleveland, een van de eerste zwarte vrouwen die wereldwijd succes boekte als model, het middelpunt was van die openbare modeshow in 1984. Gedurende zijn decennialange carrière zouden anderen in haar kielzog volgen: Naomi Campbell, Iman, Debra Shaw. Mugler, zelf een homoseksuele man, zou ook pleiten voor aids-activisten en transvrouwen in en buiten de mode-industrie. Modellen als Connie Fleming, Terry Toye en Roberta Close waren allemaal vaste waarden op de landingsbaan van Mugler. Hij verbrak zelfs bijna een decennium lang een vriendschap met George Michael, vanwege een toen onverzoenlijke overtreding van Michael's kant. Nadat hij samenwerkte aan de muziekvideo "Too Funky" van de zangeres, ging Mugler in op de verwijdering van scènes met homo- en transartiesten uit de definitieve versie. In zijn eigen woorden, het "leek jammer, aangezien de royalty's van de plaat naar de strijd tegen aids gingen." 17 jaar later zouden de twee hun vriendschap nieuw leven inblazen bij de openingsshow van Beyonce's "I Am..." wereldtournee in Londen.

Mugler zou in 2002 officieel met pensioen gaan uit de commerciële mode-industrie, hoewel hij zou doorgaan met zijn creatieve inspanningen. In de 20 jaar na zijn vertrek was Mugler's geest overal te zien. Niet alleen op de popsterren die inspiratie zouden opdoen met zijn werk, maar ook in films, in winkelcentra en elke dag kleding, en nog meer verrassende plekken, zoals anime, manga en stripboeken, zoals gedenkwaardige outfits van Sailor Moon of JoJo's Bizarre Avontuur, en veel later, superheldenkostuums, zoals die van Wonder Woman huidige iteraties, of Selena Kyle's leren catsuit, of Anne Hathaway's ensemble in De donkere ridder.

Na een renaissance in de reguliere homocultuur in de jaren 2010 zouden drag queens ook de diepe impact laten zien die Mugler had op het nachtleven en de zelfexpressie van homo's. De wereld die hij door zulke dromen schiep, kan steeds meer worden gevoeld, tot aan zijn dood, en ik stel me voor, ver daarbuiten.