Ava DuVernay stapt voor de camera

Een alom gevierde regisseur die haar acteurs omlijst met een onderzoekend en empathisch oog, Ava DuVernay creëert beelden die het hart raken. Van haar Dr. Martin Luther King Jr. biopic Selma naar de documentaire over het gevangenissysteem 13e naar het fantastische Een rimpel in de tijd naar het wrak Als ze ons zien,,Ik kies wat ik uit de scene wil halen'', legt ze uit. "En door middel van muziek, kleur, uitvoering en woorden ben ik in staat om te produceren en te veranderen hoe je denkt. Ik kan in je hoofd zijn, en ik vind het geweldig." Dit schoonheidsverhaal betekende echter een verandering. DuVernay is niet alleen een enorm krachtige filmmaker, maar ook een echte schat. Dus terwijl haar laserfocus aan is verbreding van de cultuur, soms is het gewoon leuk om met make-up te spelen.

LAURA BRUIN: Toen je ja zei tegen dit verhaal, vertelde je me dat je je nooit beter, gelukkiger of gezonder had gevoeld.

AVA DUVERNAY: Ik heb het gevoel dat ik ergens doorheen ben gekomen. We zitten nog steeds in de pandemie en het is een moeilijke tijd. Ik ben duidelijk over de dingen die nu belangrijk voor me zijn en stel prioriteiten. Ik ben iemand die een echte workaholic was en ik heb er altijd een hekel aan gehad om een ​​workaholic te worden genoemd, omdat het daardoor klinkt als een soort verslaving. Mijn werk is mijn hartslag, en ik vind het leuk om te doen, dus ik heb er altijd een hekel aan gehad dat het iets negatiefs werd genoemd.

ADVERTENTIE: Als je een gevoel van arbeid legt bovenop iets waar je echt van houdt, moet je de liefde ervoor en het werk ervan kunnen verdelen. Ik kon me concentreren, zodat ik minder doe van wat ik niet leuk vind en meer van wat ik wel leuk vind. Dat is een gelukkige en bevoorrechte positie, maar ik zit erin. Ik behandel mezelf beter, vanuit een gezondheidsperspectief.

ADVERTENTIE: Als filmmakers zijn we de meest grungy. Als ik op de set regisseer, is dat geen prettig gezicht. Maar als ik de gelegenheid heb om het werk te presenteren, wil ik er alles aan doen om te promoten, te delen, te versterken. Voor mij is dat nog een onderdeel van het maken. Ik was een publicist en ik zag zoveel filmmakers hun film maken, deze aan een publicist afstaan ​​en weglopen. En het is als, nee. Totdat het sommige oogbollen en sommige geesten en harten bereikt, maak je dit ding nog steeds.

ADVERTENTIE: Er zijn beelden in elke film waar ik trots op ben. Ik heb een nieuwe tv-show genaamd Een perfecte opname coming out, waar ik filmmakers uitnodig om het verhaal van het maken van een foto te ontleden en te vertellen. Ik zal niet zeggen op welk beeld ik het meest trots ben, maar een beeld dat in me opkomt en dat mijn hart echt doet ontploffen, is wanneer Storm Reid vliegt voor de eerste keer aan het einde van Een rimpel in de tijd. Ze doorbreekt alle geheimen van het universum en wordt één met zichzelf en alles om haar heen.

POND: Die momenten laten je huid prikkelen. Aangezien dit een schoonheidsverhaal is, wie waren je schoonheidsidolen toen je opgroeide?

ADVERTENTIE: Een daarvan was mijn moeder, en ik weet dat de meeste mensen dat zouden zeggen, maar ze was een knaller en is dat nog steeds. Ze kreeg me toen ze 18 was, dus ze was een jonge moeder. Als ze me ophaalde van school, kwam ze binnen met warme benen, laarzen, leer, rode lippenstift. Ze had een ongelooflijk lichaam, een lichaam dat ik nooit heb gehad. Ik was super nerdy - ik ben nu dezelfde als toen - en ik dacht: "Dat is de mooiste vrouw die ik ooit heb gezien. Ik zal nooit zo mooi zijn als mijn mama." Ik wist dat mijn moeder de mooiste was, en dat maakte me trots.

Ik ben opgegroeid in een zwart-bruine gemeenschap in de buurt van Compton, in Lynwood, en er waren deze vrouwen in het gebied genaamd cholas, en zij waren de andere grote invloed voor mij. Het zijn meestal Mexicaanse vrouwen van de tweede generatie met heel specifiek haar en eyelinervleugels. Ze waren zo glamoureus - ik dacht dat het de mooiste, heetste dingen waren die ik ooit had gezien.

POND: Als je ziet dat vrouwen zich zonder verlegenheid uiten, drukt dat een stempel op je. Wat waren de eerste beautylooks die je uitprobeerde?

ADVERTENTIE: Ik ging naar een katholieke privéschool, dus ik droeg een uniform van de eerste tot de twaalfde klas. Het raakte me echt dat ik geen keuzes hoefde te maken over mijn kleding. Toen ik bij UCLA kwam, had ik geen idee hoe ik dingen in elkaar moest zetten, en ik heb nog steeds echt moeite. Ik heb een erg conservatieve stijl omdat ik me het beste voel als ik in uniform ben.

ADVERTENTIE: Voor mij ging het meer om haar. Haar was een groot ding, en de mijne was heel anders dan het nu is. Het was bot recht, waar het een stompe snit was met een lange pony en een korte achterkant. Die heb ik lang gedragen. In het eerste jaar had ik een relatie met de sterbasketbalspeler, en ik probeerde echt te passen in het idee van hoe de vriendin van een basketbalster eruit zou zien. Nadat mijn hart was gebroken, ging ik hiphop doen, knipte mijn haar af en begon meer te experimenteren. In de jaren '90 waren zwarte meiden waar ik vandaan kwam super wijd gekleed. Alles was te groot, maar je moest het middenrif laten zien met een afgeknipt overhemd. Het was de TLC-achtige look. En het ging allemaal om een ​​zeer uitgesproken lip. Dat waren leuke tijden.

ADVERTENTIE: Het was mijn reis met mijn haar, toen ik me meer bewust werd van mijn geschiedenis en mijn cultuur. Ik deed chemicaliën in mijn haar zodat het op jouw haar zou lijken. Ik moest mezelf dekoloniseren en zeggen: "Komt het haar in die structuur uit mijn hoofd?" En: "Hoe ziet het eruit als het gewoon uitgroeit?" Mensen die locs dragen heb er verschillende ideeën over, maar voor mij was het een reis om meer mezelf te worden. Toen ik op 27-jarige leeftijd mijn PR-bureau [The DuVernay Agency] opende, probeerde ik volwassener te worden voor mijn bedrijf en wilde ik laten zien dat ik ouder en succesvoller was…. Maar het mooie van leeftijd is dat je op een punt komt waarop je denkt: "De dingen die ik nodig had om me vastgebonden of verankerd te voelen, die hebben geen betekenis, en ik kan vrij zijn."

POND: Gelukkig is er een enorme culturele swing en viering van Black-hair looks geweest. Heb je het gevoel dat jonge meisjes nu meer zelfvertrouwen hebben?

ADVERTENTIE: O ja. In één generatie heb ik de verandering gezien. De natuurlijk en synthetische stijlen worden omarmd. Alles staat op tafel. De generatie voor mij zei: "Het heeft de voorkeur dat je je haar op deze manier draagt." Historisch gezien waren er momenten waarop zwarte vrouwen die als huishoudsters in blanke huizen werkten niet mochten werken als hun haar niet was geknipt of gepermanent. Hun natuurlijke haar werd als aanstootgevend gezien. Dat begint zich te nestelen in het DNA van mensen - dat steil, Kaukasisch ogend haar is beter en heeft de voorkeur. Nu is het elke vlecht of Afro bladerdeeg of textuur, gecontroleerd of uit de hand. En ik vind het uitzonderlijk. Ik denk dat we niet genoeg praten over de verschuiving die in één mensenleven heeft plaatsgevonden.

ADVERTENTIE: De keren dat ik me het mooist voelde, waren toen ik mijn haar knipte. Mijn trots was een zwart meisje met lang haar te zijn. Lang, natuurlijk haar werd als een ding gezien. Toen ik het sneed, voelde ik me meer mezelf dan ooit, mede doordat ik die verwachting losliet.

ADVERTENTIE: Echt, gewoon een gehydrateerde huid. Ik heb altijd eyeliner op kunnen doen, maar niet veel anders. Ik kan geen zweep opzetten om mijn leven te redden. Al vroeg kreeg ik wenkbrauwen, want dat is een groot ding daarvoor chola stijl waar ik van hield. Dus ik zou een voering kunnen doen, en ik zou een wenkbrauw kunnen doen.

ADVERTENTIE: Het is magisch dat ik met mijn werk emotie kan oproepen. Het ontwerp en het schrijven en de richting kunnen je iets laten voelen. Ik kies wat ik uit de scene wil halen, en door middel van muziek, kleur, uitvoering en woorden ben ik in staat om te produceren en te veranderen hoe je denkt. Ik kan in je hoofd zijn, en ik vind het geweldig. Ik kijk altijd naar: "Hoe kan ik hier emotie in zijn hoogste vorm produceren?" Of het je aan het huilen maakt met Als ze ons zien of je aan het denken zetten en boos worden op 13e of waardoor je je verblind voelt door Een rimpel in de tijd, Ik probeer dat altijd naar huis te rijden.

ADVERTENTIE: Oh hemeltje. Zo veel. Ik ben een beetje vastgelopen in mijn relaties met mensen, de manier waarop ik mijn leven heb georganiseerd. We moeten nieuwe mensen blijven ontmoeten, relaties uitdagen, relaties beëindigen die ons niet meer dienen. Er is die regel die mensen zeggen: "Geen nieuwe vrienden." Maar er kan zijn. Ik kan niet volwassen worden in mijn werk als ik mijn leven niet wat meer openstel. Ik heb geen kinderen uit vrije keuze, en ik ben niet uit vrije keuze getrouwd. Ik kon mijn carrière later in mijn leven omarmen, toen ik in de dertig was. Dus ik ga doen waar ik me goed bij voel, en ik ga plezier hebben.

POND: Toen ik je ontmoette, was je net klaar met de campus voor Array [DuVernay's onafhankelijke filmdistributie- en bronnencollectief]. Welke verandering in de branche wilde je bewerkstelligen?

ADVERTENTIE: Ik wilde een gevoel van plaats. Onze branche is zeer kortstondig - ingesteld op set, van kantoor tot kantoor. Maar ik wilde een thuisbasis hebben. Als je over de campus loopt, kom je leidinggevenden tegen die aan de film- en tv-kant werken met redacteuren, artiesten, activisten en opvoeders. Al die mensen botsen.

POND: Op sociaal, wanneer besluit je om daar naar binnen te gaan en te schommelen? En wanneer doe je een stapje terug?

ADVERTENTIE: Ik denk dat het mooie van die platforms is dat ze iedereen een stem geven. Tijdens de presidentsverkiezingen [2020] was ik in een verhoogde staat van emotie. Daarna voelde ik me opgebrand op sociaal gebied. Maar het komt in spurten. Ik merk dat ik meer stil wil zijn dan dat ik wil praten. Onlangs tweette ik: "Een van mijn favoriete dingen van mijn baan zijn verzoeken." Ik krijg verzoeken als een DJ, mensen die vragen of ik elke dag films maak. Ik ben over straat gereden met mensen die naar me riepen: "Hé, ik hou van" Selma. Je moet iets van dat en dat maken." Ik vind het geweldig dat mensen denken dat ik alles kan maken wat ze willen zien.

ADVERTENTIE:nichtje [Nash] is een grote vriend van mij. Opra. Tilane Jones, de president van Array, is een van mijn beste vrienden en een buitengewoon bestuurder. Victoria Mahoney, een regisseur. Ik denk dat dat een soort breicirkel is.

POND: Ik denk dat je er eigenlijk een moet beginnen. Wat was je favoriete rode loper-look qua mode?

ADVERTENTIE: Ik vond mijn [2017] Oscars-look [door Ashi Studio] voor 13e en mijn [2019] Emmy-look [door Reem Acra] voor Als ze ons zien. En ik vond mijn [Prada] Met-look vorig jaar leuk. Dat zou mijn top drie zijn. Ik voelde me op mijn gemak.

ADVERTENTIE: Ik hou van ze. Het begon toen ik de Sundance [prijs voor beste regisseur] won voor [de film uit 2012] Midden in niemandsland. Daarna was er niet veel interesse in mij, maar het kamp van Shonda Rhimes vroeg me om een ​​aflevering te maken van Schandaal. Ik kreeg ook een telefoontje van Prada dat ze vrouwelijke filmmakers geld gaven om [korte films voor de Miu Miu Vrouwenverhalen serie] met hun kleding. ik heb er een gemaakt met Gabrielle Union genaamd De deur, en het is nog steeds een van mijn favoriete dingen die ik heb gedaan. Een paar jaar daarna, Selma was genomineerd [voor een Oscar voor beste foto], en niemand wilde me aankleden. Tilane zei: 'Waarom vragen we het niet aan Prada?' Ik zei: "Nee, ik wil het niet vragen." Toen belden ze en zeiden: "Hé, wie kleedt je aan?" En wij waren als: "Niemand, help alsjeblieft." Ik herinner me dat altijd, omdat ze heel, heel mooi waren in een tijd dat mensen niet op zoek waren naar mij.

POND: Wat betreft het maken van afbeeldingen, hoe zorg je voor de jonge vrouwen in je projecten die op het punt staan... een heel groot moment hebben, zoals Storm en Kaci [Walfall, de ster van DuVernay's nieuwe CW-superheldenserie Naomi]?

ADVERTENTIE: Het is zo belangrijk - de presentatie en het ontwerp van alles, van hun haar tot wat ze dragen tot de manier waarop ze bewegen. Ik werk niet alleen nauw met hen samen, maar ook met hun ouders. Zoveel jonge mensen hebben het gevoel dat ze er alleen voor staan. Volwassenen kunnen een film maken, en dan gaan we allemaal onze eigen weg. Maar dit zijn vormende jaren, dus ik probeer als een bestie te zijn en ze te laten weten dat ik hier ben.

ADVERTENTIE: Weet je, het woord is zo vaak gebruikt, het is belangrijk dat we het blijven herdefiniëren. De meeste mensen denken dat het iemand is die gewoon een baas is en gekke dingen doet. Maar voor mij is het consistentie gaan betekenen. Dat idee om door te gaan en hier over 10 jaar te zijn. Ik dacht onlangs uit het niets aan koningin Latifah. Ze was een rapper in de jaren '90; ze is een filmster en een CoverGirl [model] geweest. Nu is ze in dit populaire tv-programma [de equalizer]. Ik had zoiets van: "Verdomme, dat is badass." Het is in staat zijn om voorbij het moment te gaan en een beweging in en van jezelf te worden.

Voor meer van dit soort verhalen kunt u de uitgave van maart 2022 van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download feb. 11.