De kostuums van Kirsten Dunst in 'The Power of the Dog' hebben veel meer achtergrond dan je denkt

Kirsty Cameron groeide op in Nieuw-Zeeland en naaide op haar achtste kleding voor haar poppen en maakte op slimme wijze een gouden PVC-jasje voor de schooldisco door haar tieners. Ze realiseerde zich niet dat haar liefde voor naaien haar op een dag kostuums zou zien maken voor sterren als Kirsten Dunst terwijl hij de garderobe-afdeling leidde voor een film met 12 Oscar-nominaties. Natuurlijk hebben we het over het powerhouse-periodestuk van 2021 De kracht van de hond.

De door Jane Campion geregisseerde film, die zich afspeelt in Montana in de jaren 1920 en gefilmd is te midden van de oogverblindende landschappen van Central Otago op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland, heeft al de prijs voor Beste Film en Beste Regisseur gewonnen bij de BAFTA's en Critics' Choice Awards. Dunst, 39, portretteert Red Mill restauranteigenaar Rose, die het hart wint van de rijke boer George, gespeeld door Dunst's verloofde, Jesse Plemons. Maar nadat George Rose en haar zoon Peter (Kodi Smit-McPhee) naar de ranch heeft gebracht, beschimpt zijn dreigende broer Phil (Benedict Cumberbatch) het paar.

GERELATEERD: Hoe de Oscars van 2022 te bekijken - en de aankomsten van de rode loper

Kostuums maken was een zware maar lonende klus voor Cameron, wiens moeder, interieurontwerpster, Nanette Cameron, haar leerde naaien. Cameron heeft sindsdien gewerkt aan Walvisrijder (winnend beste kostuumontwerp bij de New Zealand Film and TV Awards 2003) en de Michael Fassbender western langzaam westen, evenals het schrijven en regisseren van korte films en het ontwerpen van kostuums voor theater. Maar ze zegt dat haar werk aan Kracht van de hond (gebaseerd op het boek van Thomas Savage) blijft een hoogtepunt in zijn carrière.

"Het was heel cool om gesprekken te voeren met mensen die echt van de film houden en hem in zijn geheel zien - de nuances en de details", vertelt ze. In stijl. "Het is geweldig om feedback te krijgen van mensen die het begrijpen."

Verderop vertelt Cameron ons meer over haar synergetische relatie met Dunst, de shopping spree die de start van de film garderobe, hoe filmen in Nieuw-Zeeland de kostuums beïnvloedde, en - natuurlijk - de scènes van boeren in de rivier die zo opriepen veel.

Het gaf me vertrouwen in wat ik kon bereiken met ranchwear. Voor langzaam westen, Ik zette een werkkamer op met verfbaden, afbraak, leerwerk en het was mijn eerste poging om te experimenteren met alle textuurdingen. We hebben ook de meeste kostuums gemaakt, dus als je eenmaal weet dat je het hebt kunnen doen, krijg je een enorm voordeel. Met POTD, Ik begon meteen met het opzetten van verfbaden, spelen met geborgen spijkerbroeken, het maken van het palet en het maken van cowboystukken.

Jane spreekt emotioneel en mythisch over de personages, waar ik van hou omdat er veel ruimte is voor interpretatie. Ze had tijd doorgebracht met Ari [Wegner, director of photography] in het landschap, dus ze wist hoe en waar dingen konden gebeuren.

Er was ook een prachtige digitale catalogus die de BBC financierde, met afbeeldingen uit de late jaren 1800 tot de jaren 60, inclusief rodeo-rijders in de jaren '20. Ik verdiepte me daar in omdat het me een idee gaf van hoe mensen dingen droegen. Er was veel verrassing - zoals afbeeldingen van rodeorijders die gestreepte breisels dragen. Dat was iets onverwachts waar Jane dol op was, dus hebben we wat stukken nagemaakt.

Jane sprak over de cowboys als een refrein, wat super gaaf was, want traditioneel stel je je refreinen voor als vrouwen in glinsterende bikini's die hun benen op het podium schoppen, ook al is dat niet wat ze in het Grieks zijn theater. Het was dus altijd de bedoeling om hun kleren uit te doen en ze hun wekelijkse was in de rivier te laten doen, en er is een heerlijk gevoel voor Jane's humor in die scènes.

En, in termen van Phil's eigen homofobie over zichzelf, is er een leuke spanning die optreedt wanneer deze jongere jongens hun shirts uittrekken.

Emily Carter [assistent-ontwerper] en ik gingen naar LA, waar we kostuums en vintagewinkels bezochten en gewoon alle texturen en details aanraken, vasthouden en absorberen, met name van de dameskleding. Het ging om het verdiepen van ons begrip, zodat we terug in de werkkamer items konden maken die spraken met die originele stukken, maar met de vrijheid van interpretatie.

We gingen ook naar de Melrose-markten en winkels waar mensen jeans uit de jaren twintig opnieuw maken. We kochten chaps, laarzen en hoeden uit LA, en ik kreeg stof van deze geweldige winkel, Internationale zijde en wol. Daarna ging ik naar kostuumverhuur in Sydney en huurde dingen voor achtergrondmensen, en Rose's crèmekleurige trui die ze draagt ​​als ze op de heuvel dansen.

En we hebben net zoveel stof verzameld als we konden. Sinds de [wereldwijde financiële crisis van 2008] zijn stofopties niet meer wat ze waren, en elke keer dat er weer een wereldcrisis, het versmalt weer, dus we verzamelden alles wat we konden en begonnen te knippen, naaien en maken.

Ik heb haar altijd bewonderd omdat ik het gevoel heb dat ze behoorlijk rock-'n-roll is en dat is ze ook! Rose's kostuums zijn een reis. Ze had zoveel beats om te slaan, dus ik had een bord met al haar verhaaldagen en alle mogelijkheden. Toen ze in Nieuw-Zeeland aankwam, keek ze naar de planken en we bespraken hoe haar kostuums moesten overgaan van de Red Mill naar het Ranch House.

Toen deden we een kavel van fittingen - daar was ze erg gul mee. We waren aan het schetsen op haar lichaam en werkten met de patroonsnijder, stitcher en Emily. We hadden gesprekken over wat ze leuk vond en waar ze zich goed in voelde, en ze reageerde meteen als er iets niet goed voelde. Het was een kwestie van Rose vinden in de kamer met Kirsten. Ik werk graag op die manier, waarbij je niet alleen dingen op mensen plakt en zegt: "Dit ben jij."

Zij en ik deelden een gevoeligheid, die dingen gemakkelijker maakte. We hebben een gedeelde waardering voor smaak, die symbiotisch was.

De keuze is beperkt en er is stress om dingen op tijd te krijgen als je internationaal hebt besteld. Maar we hebben hier ongelooflijke patroonsnijders, zoals Ann Mockett, en geweldige naaisters zoals Rachel Strong, die zoveel zijden Georgette-jurken naaide dat ze me waarschijnlijk nooit zal vergeven. Dus hebben we alles en iedereen geplunderd die beschikbaar was!

Emily deed veel moeite voor George's opossumbontjas. Het was een enorme klus om de juiste opossumvellen te krijgen en genoeg om de jas te maken, aangezien Jesse lang is, dus we hadden er veel nodig. Possum is iets waar we veel wolmengsels mee maken en veel modeontwerpers gebruiken het nu. Laat het bekend zijn, buidelratten zijn hier een enorme plaag!

Het beste verhaal over Rose's kleding is dat de crèmekleurige jurk die ze tijdens het etentje draagt ​​iets was dat ik op de set in een kast vond. We hadden veel mooie jurken gemaakt, maar ze spraken niet tegen Jane. En ik wilde altijd dat dat kostuum monochroom was, dus het was lastig om een ​​jurk te vinden met de juiste hoeveelheid naïviteit dat gaf ook het gevoel dat ze een beetje verkeerd gekleed was, omdat het zo'n ongemakkelijk moment voor haar is met verfijnd bedrijf.

Deirdre McKessar, de setdresser, had jurken gehuurd van een vintage-dealer en ik kwam die crèmekleurige jurk tegen en zei: "Wauw." We haalden het uit elkaar, maakten wat zijden dingen om eronder te gaan en bonden het opnieuw vast. Het laat zien hoe je altijd open moet staan ​​voor dergelijke gebeurtenissen, in plaats van een ego te hebben en te denken: "Ik heb dit gemaakt, dus moet het gebruiken."

GERELATEERD: De Oscar-nominatie Snubs We zijn nog steeds niet voorbij

Het deed het helemaal. Het is verbazingwekkend om te zien dat vier hoofdrolspelers genomineerd zijn voor prijzen en hun vermogen om volledig hun personage te worden maakt deel uit van een transformatie die kostuum helpt creëren. Voor mij gaat kostuum over ruimte laten voor de acteurs. Je wilt dat ze het gevoel hebben dat ze in de schoenen van het personage kunnen lopen en het hun eigen kunnen maken, maar ook ruimte laten voor hen om al het interieurwerk te doen dat ze moeten doen.

We schoten een scène waarin het niet lukte om een ​​postbode te zien verschijnen met orders voor de cowboys. Thomas Savage sprak erover in het boek, omdat Phil hun opwinding over ingelegde laarzen en overhemden met franjes echt afwijst. Er was een interessante parallel met wat er toen gebeurde met de catalogi van Sears Roebuck en de opwinding van het kopen van dingen die je anders in Montana in geen miljoen jaar zou kunnen kopen.

Persoonlijk vind ik keuze en gemak overschat, en milieutechnisch verschrikkelijk. Wat belachelijk om een ​​heleboel spullen te kopen en het dan terug te brengen - soms met het vliegtuig naar de andere kant van de wereld. Ik ben me daar zeer van bewust in Nieuw-Zeeland en ik denk dat het op het noordelijk halfrond anders is, maar het consumentisme is uit de hand gelopen.

Ze is erg trots. Mijn moeder was een moderniste met een grote passie voor textiel en kleermakerij. Ze las het boek en daarna het script, dus ik was super nerveus omdat ze de film zag, omdat ze hield zoveel van Rose en zei: "Ik kan niet wachten om te zien wat Rose hier en daar draagt." Maar ze hield van het.