Karen Elson heeft de macht

Karen Elson werd 'ontdekt', om de vage goudmijnterm van de modellenindustrie te gebruiken, toen ze 15 was en in Manchester, Engeland woonde. Een jaar later verliet ze haar geboorteplaats en verscheen op de cover van Italian Mode, gefotografeerd door Steven Meisel, op haar 18e verjaardag. In de jaren daarna is Elson, nu 42, dominant gebleven, haar schoonheid - etherisch, surrealistisch en krachtig - nog steeds in trek bij merken, tijdschriften, en alle willekeurige dingen die de 'relevantie' van een model uitmaken. Gevestigd in Nashville met haar twee kinderen door haar ex-man, muzikant Jack White, ze heeft ook een vruchtbare zangcarrière, waarbij ze opzettelijk in en uit de cultuur slingert laagdrempelige basis.

Na 18 maanden van de universeel pijnlijke en isolerende COVID-19-ervaring, was de modellenindustrie een van de eersten die terugkeerde naar minder dan empathisch gedrag. Dus Elson deed iets radicaals: ze verliet haar agenten en vertegenwoordigt nu zichzelf. De durf van de stap kan niet worden overschat. Agenten verzorgen niet alleen de carrière van een model, ze beheren ook de financiën en reizen, en kweken vaak minder onafhankelijkheid dan medeafhankelijkheid. En dat kan natuurlijk

Laura Bruin: Karen, ik ben zo blij dat je dit deed. Ik wil dat vrouwen naar je kijken en zeggen: "Ik kan mezelf ook aan", op welke manier dat ook voor hen betekent.

Karen Elson: COVID, hoe moeilijk het ook was, gaf me de kans om het rustiger aan te doen en de balans op te maken. Toen ik dat deed, realiseerde ik me dat ik ongelukkig was. Ik had geen controle over mijn leven - het was een reeks bestemmingen, planning. Er zouden zo vaak momenten zijn waarop ik belangrijke momenten in het leven van mijn kinderen moest opgeven voor mijn werk. Ik werd een versie van mezelf die ik niet zo leuk vond. Ik heb een geweldige carrière gehad. Ik werk graag samen met geweldige fotografen, ontwerpers, haarstylisten en visagisten, maar er zijn momenten dat ik het vak niet leuk vind.

KE: Geen gebrek aan respect voor modelagenten. Ze doen gewoon wat ze moeten doen, shoot na shoot uithalen. Maar ik wilde niet dezelfde oude dingen doen. Mijn modellenbureaus verlaten was angstaanjagend, want sinds ik 15 jaar oud was, is dat alles wat ik weet. Maar ik wist ook dat terwijl ik evolueerde en genas van een aantal duistere dingen, ik niet met een goed geweten kon bestaan ​​in een omgeving waar ik het gevoel had dat ik werd gasgestookt.

KE: Ik moest opkomen voor mijn waarden, ook al kreeg ik een klap in de modewereld. Anders zou ik stoppen. Het is een heel ander bedrijf dan [toen ik begon] 25 jaar geleden. Toen ging het allemaal om Italiaans Mode en deze onaantastbare beelden, waar ik zo trots op ben en zo blij dat ik dat gedaan heb, maar nu gaat het over vrouwen die de leiding nemen.

KE: Het is dit gevoel dat je, tenzij je volledig, 100 procent toegewijd bent aan het drama en de bitchiness, vergeten zult worden. Jarenlang is het altijd een angst van mij geweest. Maar dat werd oud. Hoeveel diners kun je blijven waar je over iemand roddelt? Of in het konijnenhol worden gezogen van hoe mensen je zien? Er is een soort Marilyn Monroe-complex dat veel voorkomt bij beroemde vrouwen omdat onze persoonlijkheden vaak niet worden gezien. Dit bedrijf projecteert zoveel op een persoon. Hoe schandaliger je handelt, hoe gebrokener je bent, hoe vatbaarder je bent om gemanipuleerd te worden. Toen ik op mijn zwakst en ziekst was, was toen mensen gewoon zeiden: "We houden van je. Je bent zo belangrijk. Jij bent geweldig."

KE: Vrouwen tegen elkaar opzetten is ook een drama. Er is geen teamkameraadschap. Ik denk aan Carolyn Murphy, Amber Valletta, Shalom Harlow, Erin O'Connor en zelfs de jonge meisjes - Adut Akech, Kiki Willems, Rianne Van Rompaey. Ik hou van al deze vrouwen. Waarom kunnen we elkaar niet optillen? Het was verfrissend om mezelf te vertegenwoordigen en samen te werken met mijn managementteam. Het maakt me nog enthousiaster om aan het werk te gaan.

POND: Je bent een prominente stem geweest over de behandeling van modellen. Je zat vroeger in het bestuur van de Model Alliance en je organiseert Model Mentor-sessies voor jonge meisjes die nieuw zijn in het bedrijf. Lange tijd vond je het moeilijk om nee te zeggen, toch?

KE: Ik had altijd het gevoel dat ik het moest rechtvaardigen, omdat ik iemand teleurstel als ik niet mijn hele leven laat vallen. Voor mezelf opkomen bedreigde mensen, dus het werd: "Gaat het goed met haar?" Modellen zijn zo krachtig, maar van binnen worden ze onzeker gemaakt door mensen die in hun oor fluisteren dat ze dat niet zijn goed genoeg. Ik kan die onzin niet meer aan.

KE: Dat ze vragen mogen stellen, vooral over financiën. Veel modellen weten niet hoeveel ze betaald krijgen. Het is mijn hele carrière een grote strijd geweest om die transparantie te hebben. Ik bevond me in veel situaties waarin de betaling niet klopte, en het is niet omdat iemand iets duisters doet. Het is gewoon erg onvoorzichtig en [vragen stellen] stopt het momentum. Het is als: "Oh, je vliegt naar Parijs om de shoot te doen, maar al je onkosten - de 20 procent bemiddelingskosten, de 20 procent commissie - komen uit je tarief." Dus dat is 40 procent van de taart, exclusief belastingen. Er is geen e-mailspoor en de houding is: "Schat, maak je geen zorgen."

KE: Precies. Schijn bedriegt. Je kunt een persoon in een tijdschrift zien en denken: "Oh mijn god. Ze is een model. Ze harkt het binnen." Maar als je niet uit een rijke achtergrond komt die je in het begin financieel kan ondersteunen, is het een heel moeilijke zaak om erin te komen. Je moet in je zakken rommelen en graven.

KE: Een goed voorbeeld: ik nam mijn kinderen mee op een geweldige vakantie. Ik had het gevoel dat ik niet zo aanwezig was geweest als ik als moeder had kunnen zijn, en het scheurde mijn hart eruit. We komen aan en ik krijg e-mails: "Oh, er is een opname. Gewoon kijken of we je van daar naar hier kunnen krijgen," en ik zei: "Nee." Maar toen kreeg ik DM's van de fotograaf: "Ik kan niet geloven dat je niet beschikbaar bent."

KE: Daar ben ik het mee eens. Er is een echte ontkoppeling. En mensen kunnen zeggen: "Oh, dat gebeurde 10, 15 jaar geleden. Nu niet." Het gebeurt nog steeds. Jonge vrouwen krijgen te horen dat ze moeten afvallen op een manier die zo ongezond is. Eén model reikte naar me uit en haar verhaal brak gewoon mijn hart. Ze was een tijdje erg succesvol geweest en had al vier jaar geen menstruatie gehad.

Ze wist ook niet hoeveel geld ze kreeg. Had geen flauw idee. Haar agent zou haar zo hard werken. Het was alsof je tot 2 uur 's nachts bij een montage bent en dan om 5 uur opstaat om naar de show te gaan. Geen medelijden met iemands welzijn. Ze werd lichamelijk ziek en zei gewoon: "Ik weet niet hoe ik weer in het bedrijf moet komen en niet opnieuw ziek moet worden." Maar er is deze gaslighting van mode die is: "Oh nee. Zo'n bureau zijn we niet."

POND: En bovenop al de flagrante, het is kortzichtig. Zorgen voor een persoon zal leiden tot een langere en waardevollere relatie. Het is gewoon betere zaken.

KE: En een langere carrière. Ik kijk naar iemand als Maye Musk, door wie ik geobsedeerd ben, en ik denk: "Oké. Ze is 73 jaar oud. Ze is stoer. Ze doet het nog steeds." En eindelijk worden de normen tegengewerkt. Ik kijk naar Precious Lee. Ik kijk naar Paloma [Elsesser]. Zelfs Kaia [Gerber], die nu acteert. Deze meiden hebben zoveel meer te bieden dan alleen hun schoonheid. Er is iets verschoven. Ik herinner me dat [casting director] James Scully tegen me zei dat in de jaren '80 de modellen alle macht hadden. Zij waren degenen die de dienst uitmaakten, zoals Linda Evangelista: "Ik kom mijn bed niet uit voor minder dan $ 10.000." Ik hou trouwens van Linda. Ze is de grappigste persoon op aarde. Maar zij hadden de leiding, en toen. Ergens in de jaren '90 ging het naar: "Oh, ze hebben te veel macht. We moeten ze weer neerslaan."

KE: Met sociale media werden modellen weer supersterren. Ik probeer hier niemand te kleineren, maar het hielp als je uit een bepaalde achtergrond kwam. Ik heb een probleem met mensen die een persoon beoordelen omdat ze net in een bepaald ding zijn geboren. Dat kunnen ze niet helpen. Maar met de grilligheid van de mode, houden ze ervan als je de dochter van iemand bent. Het is nu een stuk moeilijker voor de jongere meisjes die, net als ik, uit het noorden [van Engeland] komen om een ​​superster te worden. Ze hebben de middelen niet. In die tijd zou Kate Kate Moss uit Croydon kunnen zijn. Naomi [Campbell] komt ook uit Zuid-Londen.

POND: Ik sprak met Christy [Turlington Burns], en ze zei: "We waren een soort stomme film actrices," en ik zei dat jullie allemaal erg spraakzaam zijn - jij, [Carolyn] Murphy, Helena Christensen, Christi. Maar er waren jaren dat je niets kon zeggen.

KE: Niemand wilde horen wat we te zeggen hadden. En als ze dat deden, was het het samengestelde ding: "Ik ben dol op deze jurk die ik draag. Het is mijn favoriet."

KE: Ik speel met het idee van een collectief van modellen die kunnen zeggen: "Dit is hoe we willen werken." Guinevere van Seenus, die een van mijn grootste muzen in de industrie, en ik heb veel gepraat over Emily Ratajkowski's eigendom van haar foto's [Ratajkowski's brandende essay, "mezelf terug kopen," werd gepubliceerd in New York magazine van afgelopen september] toen er naakten van ons rondgingen voor God weet hoeveel. Toen ik onderzoek deed naar mijn boek [De rode vlam, uitgebracht in september 2020], probeerde ik naaktfoto's te vinden en toen realiseerde ik me: "Oh, ze staan ​​nu allemaal op de pornosites."

KE: Ja, ik ga gewoon naar hotredheads.com om te zien wat er kookt. Maar daar denk ik nu vaker aan als ik een shoot doe. Wat is het langetermijneffect van deze foto? Gaan er NFT's van mij verschijnen waar ik geen eigendom over heb? Hoe gaan we verder met dit alles? Daarom denk ik dat we een groep vrouwen nodig hebben, ook al zijn het alleen wij die onszelf vertegenwoordigen.

KE: Velen van ons hebben posttraumatische stress door de manier waarop we zijn behandeld en hoe ons lichaam transactioneel is. Ik herinner me dat een modelvriendin van mij een slopende buikgriep had, en haar agenten pakten haar op, namen... haar naar een dokter, gaf haar een infuus en schuifelde haar toen naar het vliegtuig, ook al voelde ze zich nog steeds vreselijk. Meisjes hebben me verteld dat ze - en ik deed het ook - zichzelf zouden uithongeren voor de modeweek. Een goede vriendin van mij had zo duidelijk anorexia, maar toch stond ze op de omslag van elk tijdschrift. En iedereen zegt: "Ze is zo prachtig." Het is verdraaid.

Er is niemand [op de set] die zegt: "Hé, je moet voor jezelf zorgen." Ik moest zelf hulp zoeken. Ik wist dat het uit de hand liep, vooral met het gedoe over eetstoornissen. Een voormalige agent vele jaren geleden zei: "Je zou Adderall moeten nemen. Daar word je mager van", of de versie ervan in de jaren '90 - snelheid, denk ik. 'Dat zou je moeten nemen, want als je de transatlantische vlucht doet, stap dan gewoon uit, gooi dat eruit en neem een ​​Valium.' Dat was de optie. Upper, downer, en eet gewoon groenten.

KE: Het grote besef voor mij was dat je naar deze beelden kijkt, en je denkt, "Goh." Maar als de vrouw tot dat punt is verminderd, is het niet meer iconisch. Het is zielig. Je kijkt naar de vernietiging van een vrouw. Maar dan heb je iemand als Helena of Christy. Helena is de beste. Ze is zo leuk. Ze is prachtig. Christy is de oprichter van haar eigen organisatie, Every Mother Counts. Het zijn overlevenden, deze vrouwen. Ze hebben hun draai gevonden.

KE: Je hoeft niet kapot te gaan. Ik kan maar zo vaak naar een jong meisje kijken, wetende als moeder, dat ze uit elkaar valt, en er niets aan doen. Iemand moet voor haar opkomen.

POND: Karen Elson brengt de revolutie! Het is het juiste om te doen. Een van mijn favoriete referenties voor deze shoot was trouwens van een St. John-campagne die je in 2010 deed.

KE: Het was prachtig. Het was rond die tijd Schemering kwam naar buiten, dus deden ze de vampier, spookachtig retoucheren op mij.

KE: Als je je die oude St. John-campagnes herinnert van Marie Gray, de vrouw die het bezat. Het was macht, zoals, "Ah. St. John."

Fotografie door Yelena Yemchuk. Styling door Daniela Paudice. Haar van Recine/The Wall Group. Make-up door Romy Soleimani/The Wall Group. Manicure door Etsuko Shimatani. Decorontwerp door Montana Pugh/MHS Artists. Productie door The Custom Family.

Voor meer van dit soort verhalen kunt u het septembernummer van 2021 downloaden van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download aug. 13e.