Hier bij In stijl, er is een vrij grote groep van ons die weliswaar wat heeft heel sterke gevoelens over de tv-serie Vrijdag nacht lichten. Als je niet bekend bent, de show is gebaseerd op het boek en de film met dezelfde naam en werd uitgezonden gedurende vijf glorieuze seizoenen van 2006 tot 2011. Of we het nu in realtime op tv hebben bekeken of het lot heeft het in ons leven gebracht via Netflix, zijn we het er allemaal unaniem over eens dat - zonder al te dramatisch te klinken - onze werelden voor altijd zijn veranderd.
Tot op de dag van vandaag noemen we acteur Taylor Kitsch nog steeds Tim Riggins, we leven voor FNL cast reünies, en "Texas forever" is een van onze favoriete slogans (of we nu wel of niet in Texas zijn geweest). Als je een fan bent van de show, weten we zeker dat je precies weet waar we vandaan komen. De redenen waarom we van deze show houden, zijn eindeloos, en het zal ongetwijfeld nog vele, vele jaren in zware kijkrotatie blijven.
Morgen, feb. 9, markeert de verjaardag van het einde van deze geliefde serie, en we voelen ons er behoorlijk emotioneel over. Blader door de onderstaande foto's om terug te blikken op alles waar we van houden
FNL, en doe mee met het starten van (een nieuwe) binge-sessie van de serie - we beloven dat je er geen spijt van zult krijgen.De eerste schetterende reden voor onze onsterfelijke liefde voor FNL is natuurlijk Coach Eric (Kyle Chandler) & Tami Taylor (Connie Britton). Deze twee zijn de belichaming van ware liefde en vriendschap, en wat we tegenwoordig #relationshipgoals noemen. Hun relatie houdt stand tijdens alle ups en downs, en ze beschouwen elkaar als gelijken en brengen persoonlijke offers zodat ze allebei hun levenslange dromen kunnen verwezenlijken. We kunnen nu al huilen als we aan hen denken.
Het is moeilijk om precies aan te geven wat het met hem is, naast zijn overduidelijke knappe uiterlijk (understatement van de eeuw), dat Tim Riggins zo charmant maakt. Misschien is het zo diep van binnen dat hij een... Echt goede vent, ook al laat hij dat niet altijd merken. Hij is een stoute jongen met een hart van goud, en hoewel hij niet altijd de juiste beslissingen neemt, is hij... wiltot, dus dat moet ergens mee te maken hebben. Hij is beschadigd en emotioneel niet beschikbaar, wat volgens ons slechts een deel van zijn allure is. Simpel gezegd, Tim Riggins is gecompliceerd - hij heeft lagen - en gedurende die vijf seizoenen wordt hij kwetsbaarder en zie je een jongen veranderen in een man. Zwijmel.
Het maakt niet uit hoe oud we waren toen we de show voor het eerst ontdekten, we werden meteen teruggebracht naar de gloriedagen van de middelbare school. Maar naast de voetbalwedstrijden zijn de momenten van onze tienerjaren waar we met warme en vage gevoelens op terugkijken die van onze eerste jonge liefde. Weet je nog de dagen dat een flirt veranderde in een verliefdheid die veranderde in een relatie, compleet met doorgegeven aantekeningen in de klas en goedkope prom-uitnodigingen? Matt Saraceen (Zach Gilford) en Julie Taylor (Aimee Teegarden) waren het perfecte voorbeeld van ongemakkelijke maar zoete tienerromans. Soms is het leuk om herinnerd te worden aan dat soort onschuldige liefde, en FNL had het op een T. Het draait allemaal om de nostalgie, mensen.
De show staat ook bekend om zijn klassieke underdog-thema's, die ons, laten we eerlijk zijn, elke keer weer pakken. Of het nu gaat om de onwaarschijnlijke relatie tussen Landry Clarke (Jesse Plemons) en Tyra Collette (Adrianne Palicki), de strijd van de East Dillon Lions om serieus genomen te worden als voetbalteam, of die van Jason Street (Scott Porter) zware strijd nadat zijn ongeluk hem in een rolstoel belandt, er is iets te doen zei voor FNL's underdog verhaallijnen. Je kunt het niet helpen, maar steun ze allemaal, en er is niets meer inspirerend dan tieners die niet in zichzelf geloven doelen te zien stellen en deze te bereiken.
Vrijdag nacht lichten zal je alle gevoelens laten voelen. Door de serie heen hebben we gelachen, gehuild (veel), en we voelden een bijna levensechte connectie met de personages. De show wordt geprezen om zijn karakterontwikkeling, dus het is geen verrassing hoe emotioneel we ons met hen verbonden voelden. We steunden Landry toen hij Tyra behoedde voor een aanval, we snikten toen Matt Saraceen instortte tegen Coach Taylor over het vertrek van zijn ouders, ons hart brak toen we hoorden over Vince's (Michaël B. Jordanië) verleden, en we waren vrijwel ontroostbaar toen de vader van Saracenen stierf. Deze show scheurt je hart eruit, maar je komt nog steeds terug voor meer. Kijk met een doos tissues bij de hand.
Dit is een soort gegeven, maar ja, voetbal is een belangrijk onderdeel van de serie. Maar het is niet zomaar een soort voetbal, het is middelbare schoolvoetbal, terwijl niet heel veel anders belangrijker is voor de spelers, de coaches, de klasgenoten en de gemeenschap. Het is een tijd in het leven van deze kinderen waarin ze een vechtkans hebben om hun dromen waar te maken. Elke voetbalwedstrijd brengt je terug naar de dagen van de vrijdagavonden die je op de tribunes doorbracht om je team te steunen, en je herinnert je hoeveel het winnen van een simpele voetbalwedstrijd voor zoveel mensen kan betekenen. We hebben misschien wel of niet meer geworteld in de Dillon Panthers en East Dillon Lions dan we hebben voor de meeste voetbalteams in het echte leven.
De serie gaf ons deze inspirerende, en mogen we zeggen, iconische zin. Zelfs als je de show nog nooit hebt gezien, heb je deze regel zeker ergens geciteerd of gehoord. De toespraken van coach Taylor in de kleedkamer lieten ons een niveau van inspiratie voelen dat je doet denken dat je alles kunt doen als je je hart – en je hart – erop richt. Hij is de perfecte mix van angstaanjagend en motiverend waardoor we de beste willen zijn die we kunnen zijn. Hoe kan een fictief personage ons laten voelen? Dat geïnspireerd? We zeggen jullie, deze show is magisch.
We kregen niet alleen "heldere ogen" en "volle harten" uit deze serie, we waren ook gezegend met "Texas forever". Afkomstig van niemand minder dan Tim Riggins en zijn beste vrienden, die ze als een soort pact gebruikten, heeft de uitdrukking zelfs betekenis voor degenen die nog nooit een voet in de Lonestar hebben gezet. Staat. Het gaat over vrienden die dicht bij je blijven, waar het leven je ook brengt, en de geboorteplaats waar je altijd naar terug zult komen - hoe hard je ook probeert ze achter te laten. We worden emotioneel als we alleen al aan de laatste scènes van de serie denken als de cirkel rond is.