Ik ben altijd een vrolijke kleine knaller geweest. Ik zou zelfs zo ver gaan om te zeggen dat ik altijd de gelukkigste, domste persoon van mijn leeftijdsgenoten ben. Dat is waarschijnlijk de reden waarom ik aangetrokken werd tot improvisatie. Toen ik ermee begon in Chicago, ontdekte ik dat ik goed was in goofy comedy. Ik wilde niet in die ruimte leven waar je de hele tijd over onrecht praat. Ik wilde niet tegen het systeem schelden. Dat was pijnlijk en ik wilde plezier hebben. Dus maakte ik grappen over dierentuindieren in tutu's. Ik deed vrolijke komedie. Ik deed geen politiek.
Ik had niet blijer kunnen zijn toen ik werd aangenomen bij Late Night met Seth Meyers in 2014. De dwaze dingen die ik begon te schrijven, werkten. Ik was in mijn element verkleed als kerstelf aan het zingen van telegrammen. Ik was al bijna tien jaar fulltime sketchcomedy en improvisatieartiest, en het wierp eindelijk zijn vruchten af.
Maar na de presidentsverkiezingen bevonden we ons in een wereld waarin de rechten van iedereen plotseling in gevaar kwamen. En toen dat gebeurde, veranderden de dingen. Ik realiseerde me dat de komedie op de late avond ook moest veranderen. Dat maakte me eigenlijk nerveus. Ik wist dat mijn zorgen als zwarte vrouw anders waren dan die van de meeste van mijn collega's. Ik vroeg me af: "Als ik eerlijk kijk naar de toestand van de wereld zoals die op mij van toepassing is, zal het dan iemand iets schelen? Of moet ik mijn zorgen opzij schuiven om te proberen te zeggen wat de ander bezighoudt?'
GERELATEERD: Aretha Franklin overleefde veel shit - en leerde me dat ik dat ook kon
Krediet: NBC/Getty Images
De dag na de verkiezingen waren mijn collega's er kapot van. Maar ik zei tegen hen: "De wereld is altijd zo geweest voor zwarte mensen. Doe mee met de pret!” Ze lachten en moedigden me aan om iets over dat gevoel te schrijven. Dat deed ik, en het ging die avond in de show. Ik zei precies wat ik voelde door mijn specifieke lens, en - niet om op mijn eigen hoorn te toveren, maar ik ga mijn eigen hoorn toetellen - blijkbaar vonden kijkers het erg leuk. Ik ben dus nooit gestopt.
Opgroeien in Omaha, Neb. (en voordat je het vraagt, ja, er zijn zwarte mensen in Omaha; in feite werd Malcolm X daar geboren), spraken we niet erg openlijk over systemisch racisme. Ik zou verhalen moeten inleiden met: "Ik wil niet dat dit een heel ding over ras wordt, maar ..." alsof iemand me een plezier deed door te luisteren naar me praten over dingen die er toe deden. Maar ik probeerde de mantra van mijn familie te volgen: het is leuk om belangrijk te zijn, maar het is belangrijk om aardig te zijn. Het enige probleem is dat er enkele erg zijn leuk racisten die er zijn, zoals de mensen die me vertelden: "Je bent een aanwinst voor je ras" of "Je bent niet zoals andere zwarte mensen." Dit zijn dezelfde mensen die denken dat de politie altijd gerechtvaardigd is om mensen te vermoorden of die denken dat ouders die aan de grens van hun kinderen worden gescheiden, 'het zat te worden'. Dat maakt me boos. En ik kan mijn woede niet meer negeren.
GERELATEERD: Ontmoet 5 vrouwen die de leiding nemen om de rechten van immigranten in Texas te beschermen
Krediet: NBC/Getty Images
Mijn woede negeren is het equivalent van mijn volledige menselijkheid ontkennen. Voor de verkiezingen had iedereen toestemming om boos te zijn, behalve ik, anders zou ik gezien worden als de boze zwarte vrouw. Voetbalmoeders waren boos over de prijs van biologische aardbeien. Marihuana-enthousiastelingen waren boos over de afnemende kwaliteit van wiet bij de plaatselijke toppenbar. Maar mijn frustratie over systemisch racisme moest verborgen blijven? Een grote, dikke "Nee, dank je!"
Deze verkiezing heeft me veranderd als artiest en Amerikaan. Ik leerde dat mijn gekkigheid niet op de achtergrond hoefde te komen in de politiek. In plaats daarvan gaan de twee samen. Het bleek dat mijn publieke woede niet iets was waar mensen zich ongemakkelijk bij voelden; het heeft me veel nieuwe vrienden gemaakt. Ik hoorde: "Oh, ben je ook boos? Oké, ik ben niet gek.” Praten over deze problemen is eigenlijk heel opbeurend. Je mening uiten en je gehoord voelen is geen luxe die veel zwarte vrouwen hebben. Uiteindelijk ben ik niet verantwoordelijk voor wat iemand van me denkt, maar ik ben verantwoordelijk voor het gebruik van mijn platform om de waarheid aan de macht te vertellen. En dus word ik nog steeds een gelukkig klein vuurwerk... alleen nu explodeer ik in het aangezicht van onderdrukking.
Voor meer van dit soort verhalen, pak het septembernummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download nu.