Voordat ik FaceTimed Kristen Wiig voor dit verhaal heb ik een handig diagram gemaakt van mijn perceptie van haar carrière op een Post-it-briefje. Er stond: "In → Nails it → Out → Repeat." Het punt is dat wanneer Wiig op film verschijnt, op het podium - zoals ze deed met glorieuze hilariteit naast Maya Rudolph bij de Oscars van dit jaar — of in een monoloog thuis voor Zaterdagavond Live, ze trilt met zo'n hoogfrequent talent dat ze één optreden kan landen en een jaar lang kan gaan liggen.
Op 47-jarige leeftijd heeft Wiig, die zich routinematig heeft gebogen tussen de komische (SNL, Bruidsmeisjes), de dramatische (De Skeleton Twins, waar ga je heen, Bernadette), en het experimentele (een dansvoorstelling met Sia bij de Grammy's van 2015), zal verschijnen in de grootste film van haar leven: Wondervrouw 1984, waarin ze Diana's collega speelt, de nerd-nemesis Barbara Minerva. De film is gepland om dit najaar uit te komen, maar gezien COVID-19, is het de gok of dat zo is.
Maar Wiig heeft het meer dan druk gehad. In januari verwelkomden zij en haar verloofde, acteur en schrijver Avi Rothman, een tweeling via surrogaat, dus ze hebben in wezen zes maanden in quarantaine in Los Angeles gezeten. Hoewel Wiig een uitzonderlijk privépersoon is (ze zit niet op sociale media en doet niet veel pers), werd ze getroffen door de isolatie, de vreemde "ondergrondse" aard van het onvruchtbaarheidsproces dat drie jaar IVF omvatte en uiteindelijk leidde tot: draagmoederschap. "Ik wou dat ik er meer over had gepraat en om meer hulp had gevraagd", zegt ze. Daarom besloot ze er hier over te praten.
LAURA BRUIN: Wat ik zo leuk aan je vind, is dat je het grootste deel van de tijd stil bent, maar dan verschijnt je ergens als de Oscars om een prijs uit te reiken met Maya Rudolph en het absoluut te doden. Gelieve uit te leggen.
KRISTEN WIIG: Nou, ik woon onder de grond. [lacht] Het is geen bewuste keuze om geheimzinnig te doen. Ik wil gewoon in het echte leven bestaan met mijn familie, mijn vrienden en mijn honden. Werk is werk. Met de Oscars hadden Maya en ik zoiets van: "Fuck it, laten we iets super geks schrijven, en hopelijk zullen we onszelf niet in verlegenheid brengen." Hoe langer ik in deze business zit, hoe minder het me kan schelen wat mensen denken.
POND: Hoe zijn je zenuwen voor een live optreden van die omvang?
KW: Verschrikkelijk. De dag ervoor dacht ik: "Wat heb ik gedaan?" Maya en ik maken grapjes dat elke keer dat we ja zeggen tegen iets, we vlak voordat we het doen denken: "Dit is een vreselijk idee. Waarom kijken we dit niet thuis op tv?”
POND: Omdat je een moest dragen Valentino Couture-jurk! Dat was trouwens kunst.
KW: Ja, mijn lasagne-jurk. Ik vond het geweldig, maar ik wist niet zeker of ik het zou volhouden. Mijn stylist, Karla Welch, zei dat het ziek was en dat ik het moest dragen, dus deed ik het. Ik voelde me er geweldig in en ik zag de lasagne [gelijkenis] pas later. [lacht]
POND: We weten niet wanneer je je volgende lasagne-jurk zult dragen, want tegenwoordig kun je nergens heen. Je zit sinds half maart in quarantaine in L.A., toch? Hoe voel je je over alles?
KW: We zitten sinds januari een beetje in quarantaine vanwege de baby's. We zijn aan het nestelen en we zijn moe. Twee kinderen van 9 maanden hebben is veel! Maar ze groeien en ik kan niet wachten om ze elke ochtend te zien. Het is echter niet alleen maar rondslingeren en lachen naar baby's. Het is overweldigend om aan alle anderen te denken die het moeilijk hebben, en het is moeilijk om dat goed te weten.
POND: Het is. Maar het is een soort zegen dat je deze twee hebt verwelkomd in een tijd dat je thuis kunt zijn.
KW: Ja! Het was een heel lange weg. Maar de kleine munchkins zijn hier. We hebben geprobeerd het [draagmoederschap]-proces zo lang mogelijk privé te houden, omdat het erg privé is. Helaas werden we met hen gefotografeerd - en, nou ja, het is daar! Hoe privé ik ook ben en hoe heilig dit alles ook is, wat me hielp, was lezen over andere vrouwen die het hebben meegemaakt en praten met degenen die IVF en vruchtbaarheidsdingen hebben ondergaan. Het kan de meest isolerende ervaring zijn. Maar ik probeer die ruimte te vinden waar ik mijn privacy kan behouden en er ook kan zijn voor iemand anders die er misschien doorheen gaat.
POND: Wanneer zijn jij en Avi begonnen met het proces?
KW: We zijn ongeveer vijf jaar samen geweest en drie van hen werden doorgebracht in een IVF-waas. Emotioneel, spiritueel en medisch was het waarschijnlijk de moeilijkste tijd in mijn leven. Ik was mezelf niet. Er zijn zoveel emoties die ermee gepaard gaan - je wacht altijd bij de telefoon en krijgt testresultaten, en het was gewoon slecht nieuws na slecht nieuws. Af en toe was er een goede maand, maar dan was het alleen maar meer slecht nieuws. Er was veel stress en verdriet.
POND: Drie jaar is niet niks. Dat is zwaar.
KW: Het was verdomme een lange tijd. Het kwam op het punt dat ik er gewoon niet meer over praatte, omdat ik verdrietig zou worden als iemand erom vroeg. Het was gewoon een deel van mijn leven. Ik heb mezelf foto's gegeven in vliegtuigbadkamers en in restaurants - en die foto's zijn geen grap.
POND: Ik zag je in die tijd, en je was gewoon op een lagere frequentie.
KW: Zo voelde ik me. Het is moeilijk om het niet te personaliseren als je een negatief resultaat krijgt. Je gaat door zoveel zelfspot, en je hebt het gevoel dat je partner je misschien op een andere manier ziet en al die andere dingen die we in ons hoofd verzinnen. Maar als ik erover sprak, ontmoette ik elke keer als ik zei dat ik IVF zou ondergaan, iemand die er ofwel doorheen ging, op het punt stond er doorheen te gaan, of een vriend had die het net deed. Het is net als deze ondergrondse gemeenschap waar wel over gesproken wordt, maar waar niet over gesproken wordt.
POND: Als succesvolle vrouw ben je geconditioneerd om te denken: "Ik zou alles moeten kunnen." Maar dan is je eerste reactie als je dat negatieve resultaat krijgt: "Ik heb gefaald."
KW: Ik herinner me dat onze dokter het had over andere routes, en ik zei gewoon: "Nee. Breng dat nooit meer ter sprake. Ik word zwanger. Ik doe dit." Ik realiseerde me eindelijk dat ik gewoon hulp nodig had. En godzijdank hebben we de meest verbazingwekkende surrogaat gevonden.
POND: Het is een enorme sprong in het diepe dat je geïnvesteerd bent in het lichaam van iemand anders. Maar je voelt je ook volkomen machteloos.
KW: Zoveel dingen waren bitterzoet. Ik was dolgelukkig om ze voor het eerst te voelen schoppen, maar dan zou ik in mijn hoofd kruipen en mezelf afvragen al deze vragen, zoals: "Waarom zou ik dit niet kunnen doen?" Tegelijkertijd zei ik tegen mezelf dat het niet zo was er toe doen. Ze gaf ons het grootste geschenk, en ik wilde gewoon dat ze hier kwamen!
POND: Is het niet gek dat zoveel vooruitgang als we hebben geboekt, als het gaat om vruchtbaarheid, we onszelf uiteindelijk teruggooien in deze gendergerelateerde rol?
KW: Ik weet. Over het algemeen was het een heel mooi ding, en nu ik aan de andere kant ben, zou ik het niet anders hebben gehad. Ik heb altijd geloofd dat dingen gebeuren zoals ze zouden moeten gebeuren, en dit is hoe [onze baby's] hier moesten komen. Ik werd heel close met ons surrogaat, en het was haar eerste keer dat ze het deed, dus we hebben alles samen doorgenomen. Toen de kinderen werden geboren, wilde ik zeker weten dat ze in orde was en zij wilde zeker weten dat ik in orde was. Het was veel navigeren door emoties en respecteren dat ze een connectie met hen had en proberen heel eerlijk te zijn over hoe ik me voelde. Uiteindelijk realiseerde ik me dat ik heel veel geluk heb. Ik ben dankbaar. Ik ben nu een ander persoon.
POND: Vruchtbaarheidsuitdagingen zijn de grote vereniger van vrouwen. Het is het enige dat zovelen van ons niet kunnen beheersen. Hoe voel je je nu, terugkijkend op die tijd?
KW: Ik wou dat ik er meer over had gepraat en om meer hulp had gevraagd. Er is zo'n ondersteuningssysteem!
POND: Er is echt. Een ander belangrijk ondersteuningssysteem in uw leven is natuurlijk uw SNL bemanning. Je dook een paar maanden geleden op om een monoloog te doen. Hoe vaak dompel je je tenen graag terug in dat water?
KW: Telkens als ze me vragen om terug te komen. Het voelt als naar huis gaan, maar naar een huis waarin je hebt gewoond dat volledig is gerenoveerd en met nieuwe meubels en verschillende foto's aan de muren.
POND: Weet je nog hoe je je voelde tijdens je SNL auditie?
KW: Ik had nog nooit zoiets gedaan in mijn leven. Ze zeiden dat het vijf minuten moest zijn, dus kocht ik een stopwatch om te gebruiken als ik repeteerde om er zeker van te zijn dat ik er niet overheen ging. [lacht] Ik stond op het podium als: "Hallo! Ik ga nu met stemmen praten!' Ik hoorde gelach, maar je loopt nooit weg met de gedachte dat je hem vermoord hebt.
POND: Welke personages mis je het meest om te spelen?
KW: Het voelde heel goed toen personages die ik bij de Groundlings had gedaan in de show kwamen, zoals tante Linda, die niet blij was met het beoordelen van films over 'Weekend Update' en de Target Lady. Ik vond het ook heel leuk om de Surprise Party Lady te doen, maar die was wel vermoeiend omdat ik op het einde altijd door een raam of zo moest springen.
POND: Kun je veilig naar Target gaan? Schreeuwt iemand: "Daar is de doeldame!"?
KW: Dat is nooit gebeurd. [lacht]
POND: Welke rol of welk project heeft je de meeste trots gegeven?
KW: Ik ben het meest trots op de dingen waarvan ik dacht dat ik ze niet kon doen. Ik was doodsbang toen ik begon SNL, dus ik ben trots op het doen van de show als geheel. [In 2015] deed ik een Grammy-optreden met Sia, wat ver buiten mijn comfortzone lag. Ik heb wat stront losgelaten in die dans - ik barstte in huilen uit toen ik het podium verliet.
POND: Wanneer had je voor het eerst het gevoel dat je je krachten in je carrière kon beheersen?
KW: Op het moment dat ik het gevoel heb dat ik echt iets heb bedacht, is het tijd voor mij om iets anders te doen. Leven op die ongemakkelijke, onvaste, nerveuze plek helpt me creatief. Maar voor zover ik wist dat ik geen fout maakte door te proberen dit voor de kost te doen, was dat bij de Groundlings. Ik had het gevoel dat mijn instinct juist was. Maar met elk project waag je een kans. Ik ga gewoon met mijn buik.
POND: Nu heb je Wonder Woman 1984 uitkomen, wat enorm is. Hoe is dat gebeurt?
KW: Ik ben een superheldennerd, dus dit is mijn droom. Ik heb altijd al superkrachten willen hebben. Mijn agent belde en zei: 'Patty Jenkins wil met je praten. Ze wil niet zeggen waar het over gaat, maar ze regisseert een ander Wonder Woman film." Het was allemaal heel geheimzinnig. Ik ging naar Londen om het te testen, wat een van de meest zenuwslopende dingen van mijn leven was. Daarna ontmoetten Patty en ik elkaar voor een drankje en het klikte echt. Ik hoorde een tijdje niets toen ik thuiskwam, dus ik flipte toen ik de rol kreeg. Ik had nooit gedacht dat ik de kans zou krijgen om in een van die films te spelen - ik ben in de veertig en ik sta niet bekend als dit type acteur. Ik zou rondkijken op de set en denken: "Ik kan niet geloven dat ik hierin zit."
POND: Hoe lang heb je gefilmd?
KW: Acht maanden in Londen, maar ik moest eerst een paar maanden thuis trainen. Ik was opgewonden om in vorm te komen, maar het was echt verdomd moeilijk en er waren geen vrije dagen. Mijn schema was helemaal niet zoals dat van Gal [Gadot], omdat ze er elke dag de hele dag was. Maar ik had stunttraining en als ze me voorbeelden lieten zien van wat ik zou moeten doen, zou ik zeggen: "Ben je gek?" Tegen het einde voelde ik me sterk en had veel energie. Ik voelde me goed - het ging niet om mager of gespierd worden. Maar ik ging door zoveel Epsom-zout. En wijn.
POND: Hoe was het de rest van de tijd dat je niet aan het trainen was?
KW: Het was best goed - ik ga niet liegen. Ik had de beste tijd. Ik hou van Londen, en mijn verloofde was bij mij, en iedereen uit de film kwam heel dichtbij en woonde in hetzelfde kleine dorp. Ik was gewoon zo blij om daar te zijn. Het is de grootste film die ik ooit heb gemaakt. En de kostuums waren van een heel ander niveau. Er waren zoveel fittingen en daarna repetities met de kostuums aan.
POND: Heb je foto's van jezelf gemaakt toen je voor het eerst je gouden superschurkenkostuum aantrok?
KW: Nee, we mochten geen foto's maken. Dit was een lockdown. Ze hebben het ergens, en je zult het zien. Maar er zijn verschillende evoluties in mijn karakter. Daarmee laat ik je achter.
POND: Je ging vorig jaar ook naar Mexico-Stad en schoot Barb en Star Ga naar Vista Del Mar, een komedie die je samen met je oude vriendin Annie Mumolo schreef en waarin je speelde. Vertel me meer.
KW: Ja! Het gaat over twee beschutte vrouwen uit het Midwesten van middelbare leeftijd die op hun eerste vakantie ooit gaan en verstrikt raken in het complot van een schurk. Het is domme humor, een soort van Vliegtuig! voldoet aan Romy en Michele's middelbare school reünie. Het zou volgende zomer uitkomen, dus laten we hopen.
POND: Hoe ben je de laatste tijd tegen werk aangelopen? Is er veel gevraagd?
KW: Het is nu duidelijk langzamer; bijna niet aanwezig. Het is veel wachten. Maar nu ik deze twee kleintjes heb, ben ik gewoon niet met mijn werk bezig. Zelfs als deze wereldwijde pandemie niet aan de gang was, zou ik bij mijn kinderen willen zijn. Natuurlijk slaap ik de ene dag meer dan de andere, maar het is wat het is. En het is geweldig.
POND: Echt, er is gewoon meer tijd om te vangen bruidsmeisjes uitgezonden op televisie. Kijk je wel eens als het aan staat?
KW: Ik kijk een beetje als ik aan het kanaalsurfen ben, maar jezelf op tv zien is bizar. Ik denk: "God, ik was jong." [lacht] "Kijk naar mijn huid."
Haar: Jenny Cho voor A-Frame Agency. Make-up: Melanie Inglessis voor Forward Artists. Manicure: Marisa Carmichael voor Forward Artists. Productie: Kelsey Stevens Productions.
Voor meer van dit soort verhalen, pak het septembernummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download 21 augustus.
