Natasha LyonnZe geeft een gedeeltelijke Zoom-tour door haar nieuwe huis in Los Angeles, een sigaret die gevaarlijk uit haar mondhoek bungelt. Flessen Perrier en blikjes Red Bull staan in de koelkast. Er hangt een ingelijste poster van Peter Falk, leunend tegen de muur, een housewarming cadeau van Messen uit regisseur Rian Johnson (met wie Lyonne samenwerkt) Pokerface, een aankomende Peacock-serie, deels geïnspireerd door de Colombo ster).
Het is zo donker dat het moeilijk is om iets te zien, maar dat terzijde. Lyonne, een levenslange New Yorker die haar vibe vergelijkt met die van Joe Pesci in Mijn neef Vinny, is in haar element. Ze grapt dat het huis "grote gescheiden vader-energie" geeft, wat haar subversieve manier is om te wijzen op dat, hoewel vrijgezellen van middelbare leeftijd praktisch worden gemythologiseerd in de populaire cultuur, niemand het er echt over heeft hoe het leven heeft de neiging om te klikken voor vrouwen van in de veertig.
"Ik wou dat iemand me had verteld dat je met 40 begint te pieken", zegt ze. "We moeten deze meisjes vertellen dat het vroeger een puinhoop was. Ik wil een gescheiden vader zijn
gehuld in Gucci met goed haar en make-up."Een kindacteur die zich een weg baande door de hoogte- (hitfilms, invloed van de industrie) en dieptepunten (drugsverslaving, familie vervreemding) van roem tijdens haar jeugd, heeft Lyonne, 43, een versie van zichzelf gekregen die ze oprecht gelukkig lijkt met. Ze zal de eerste zijn om je te vertellen dat vrouwelijke kameraadschap een grote rol heeft gespeeld, inclusief het ensemble van Netflix-hit Oranje is het nieuwe zwart. Ze rekent haar co-sterren nog steeds tot haar beste vrienden. Na dit interview hebben Lyonne en haar "lieve vriendje" (model en muzikant Matthew Avedon) een dubbele date met Uzo Aduba en haar man, Robert Sweeting.
Dat gemeenschapsgevoel, inclusief toevertrouwd worden door OITNB maker Jenji Kohan gaat een aflevering regisseren, inspireerde Lyonne om al haar chips op tafel te leggen.
In 2019, haar volgende Netflix-serie, Russische pop, een duistere komedie, gemaakt in co-creatie met Amy Poehler en Leslye Headland, belicht Lyonne's eigen vragen over moraliteit, sterfelijkheid en familie door het prisma van haar personage, Nadia Vulvokov. De enorm inventieve show (met een geweldige soundtrack) ontving 13 Emmy-nominaties na het eerste seizoen, won er drie, en stelde Lyonne in staat haar rechtmatige plaats in de showbizzgeschiedenis te veroveren. Nu, met een nieuw productiebedrijf met Maya Rudolph met zijn eigen, een volledige reeks projecten die dit jaar uitkomen, en Russische pop Lyonne keert terug op 20 april en is in volledige baasmodus.
Je lijkt een druk brein te hebben. Wat gebeurt daarbinnen?
Ik ben een ongelooflijk gedisciplineerde workaholic, maar ik ben niet onder de indruk van structuur of hoe dingen moeten worden gedaan. Ik bracht de eerste helft van mijn leven door met mezelf in elkaar te slaan en erg zelfdestructief te zijn rond dat idee. Over het algemeen geloof ik echt in de waarheid en ik geloof echt in grappen. Beide dingen zijn erg belangrijk voor mij.
Wat is nog meer belangrijk voor je?
Discipline! Om te verschijnen wanneer je zegt dat je gaat verschijnen. Ik word erg uitgedaagd door ruimtecadetten, ik geniet er niet van. Er is niets aan mij dat luchtig-fee of hippie-dippy of ruimte cadet-y is. [Hoewel] ik diep gefascineerd ben door het concept van ruimte, futurisme en ook het potentieel om een cyborg te worden, zodat ik langer kan leven. Ik vond eindelijk levenslust na zoveel jaren een drop-out willen zijn. Ik ben doodsbang dat mijn slechte keuzes me inhalen.
Het eerste seizoen van Russian Doll was aan de dood gekoppeld. Wat is volgens jou het thema van het tweede seizoen?
Het eerste seizoen is: "Hoe stop ik met sterven?" En het tweede seizoen is: "Nu ik ben gestopt met sterven, hoe ga ik verder met leven?" Dat is eigenlijk de vraag, maar hopelijk op een leukere manier.
[Dit seizoen] is Nadia 40 en heeft ze nooit de oorzaak van haar nihilistische, opstandige houding blootgelegd. Het was te pijnlijk om daar te kijken. Ze probeert voor het leven te verschijnen en een beter mens te zijn [... maar] ze merkt dat ze een chaosjunkie is. Leeftijd komt gewoon een beetje op je af, en het is een soort verrassing om te verwachten dat je als volwassene opduikt.
Volwassen worden is geen grap.
Rechts? Nu weet ik precies wat ik wil dragen, en over 20 minuten ben ik het huis uit. Het enige probleem is dat ik in de veertig ben en niet de energie heb om ergens te zijn. Ik denk dat dat is wat er dit seizoen met Nadia gebeurt. Maar er zijn altijd twee niveaus waarop deze show probeert te spelen: Er is het zeer geaarde, [regisseur] Abel Ferrara's ruige New York. Tegelijkertijd is het een filosofische, epistemologische, metafysische show over spirituele concepten. Als we een ontsnappingsluik proberen te vinden, worden we nog steeds gedwongen om door alles heen te lopen wat ons dwars zit als we ergens willen komen. Zo is de aard van het leven.
Je haalt een aantal van je vrienden terug voor het tweede seizoen, zoals Chloë Sevigny, die je moeder speelt.
Ik presenteer me als een echte stoere vent, wat ik, voor alle duidelijkheid, ben. Maar de waarheid is dat ik altijd een softie ben geweest, en ik word erg emotioneel. Chloe is mijn veilige persoon in dit leven. Hoe haar huid aanvoelt en hoe haar haar ruikt, komt me zo bekend voor. Ik heb zoveel donkere momenten meegemaakt, alsof ik niet zeker wist of ik het zou halen, en het was als Chloë's huid daar; mijn hoofd lag in haar nek.
Ik kom uit een gezinsleven dat behoorlijk uitdagend was. Mijn moeder is nu dood - en ik hield heel veel van haar, maar het was een hele uitdaging, zoals het is voor iedereen met een geesteszieke ouder. Die dynamiek is heel intens en voelt vaak onveilig. De dankbaarheid die ik ervaar om dat allemaal zo veilig te kunnen verwerken, als een vol belichaamde volwassen vrouw die veilig en gezond is: het is zo dichtbij als iemand als ik kan komen bij een spiritual niveau.
En al die goedheid is gekanaliseerd in uw productiebedrijf met Maya Rudolph, Animal Pictures.
Maya is ook zo'n 20-jarige vriendin. Dat is meestal wat ik nu doe, rondlopen als [neemt een trekje van haar sigaret], "20 jaar!" [Lacht] Animal is precies waar we van gedroomd hebben. We wilden een ruimte creëren voor andere mensen om hun dingen op een geweldige manier te doen. Ik heb een kantoor [I love] en alle muren zijn whiteboards, dus ik kan mijn ideeën overal opschrijven. Het zijn maar boeken en ideeën. Ik maak spreadsheets waarin ik alle nummers [die ik wil gebruiken] opschrijf en speel mep om te beslissen welke het budget kunnen laten werken.
De soundtracks zijn solide.
Het is als een echte ziekte die ik heb. Ik heb het nodig. Het is net als Brick in Kat op een heet tinnen dak. Ik moet de klik horen, anders kan ik niet stoppen. Vorig jaar had ik zoveel strijd met het muziekbudget dat ik dit jaar gewoon [nummers] in het script heb gezet, meteen.
In sommige opzichten, Russische pop is een beetje muzikaal. We hebben deze stilteplekken nodig met een liedje erop, [zo] je kunt op een ontspannen manier stoppen en verwerken wat je net hebt gezien. Ik wil niet dat het een zware show wordt. Ik wil dat het een goede tijd wordt. Je raakt een soort van deze punten in de show waar het enige wat je op dat moment hoeft te doen is om in te breken in een lied.
Iedereen maakt altijd opmerkingen over hoe uw culturele referenties zo diep gaan.
Ik denk dat het komt omdat ik autodidact ben. Ik ben een voortijdige schoolverlater in die zin dat ik mijn laatste jaar [om naar] Tisch aan NYU te gaan oversloeg, en toen stopte ik daar omdat het collegegeld te hoog was. Het is deze autodidactische shit waarbij je doodsbang bent dat je niet genoeg informatie zult hebben.
Ik zou films kijken [op het Film Forum in NYC] of ik zou naar de New Beverly Cinema [in L.A.] gaan en ik zou alle Cassavetes-films bekijken terwijl ik een 40-ounce uit een papieren zak dronk. Ik ben een expert in heel weinig dingen: alleen de menselijke conditie, drugs en films uit de jaren '70. Dat is alles wat ik weet, maar daar kun je ver mee gaan, want het is erg niche.
Het lijkt allemaal te werken. Het moet als een droom voelen om dit keerpunt in je carrière te bereiken.
Het is best verbazingwekkend. Het voelt alsof alles naar zich toe groeit. Je ziet al deze zaden die we de afgelopen vier jaar hebben geplant, groeien. Zoals ik al zei, ik word soft, dus dit zijn de dingen die me erg emo maken.
Hoe ga je om met zoveel aan de hand?
Ik denk altijd aan dat citaat van Lucille Ball: "Als je iets gedaan wilt krijgen, vraag dan een druk persoon om" doe het." Vroeger was ik zo gehecht aan elk aspect van logistiek, en nu ben ik veel meer ontspannen in mijn botten. Ik heb ervaren dat die angst zich manifesteerde als angst en ben door de andere kant gekomen. Om eerlijk te zijn, voor het tweede seizoen van Russische pop, ik had het gevoel dat ik moest zijn Linda Hamilton in T2 elke dag, in elke richting. Het is absoluut het moeilijkste wat ik in mijn leven heb gedaan, artistiek en misschien wel helemaal.
Ik ben nu een beetje meer zen. Ik weet dat het zal lukken. Ik ben Netflix en Universal zo dankbaar, die geld geven zodat ik dit team van hardcore, briljante vrouwen kan samenstellen, zodat we een idee kunnen krijgen. Vorig seizoen was het de dood, en dit seizoen is het tijd en zin: wat is het om een zinvol leven te hebben?
Dat is een grote vraag om aan te pakken.
Ik vind wetenschap altijd zo nuttig. Het is alsof Bill Bryson schrijft in Een korte geschiedenis van bijna alles: Als er één ding is waar ik zeker van kan zijn, dan is het dat het leven al zo lang zonder mij is, en dat het wel goed komt als ik er niet meer ben. Het haalt een stukje rand weg. Laat het duidelijk zijn, ik ben een obsessieve perfectionist en het is pittig, maar dit idee van elke uitwisseling moet een perfect resultaat hebben - nietwaar? Ik moet wat ruimte overlaten om me te vertellen wat het gaat worden. Iedereen is in een staat van ontdekking; er zijn geen grote autoriteiten, dus het gaat erom dat ik op het moment zelf zo schoon mogelijk ben, in plaats van te denken dat mijn essentie zo kapot is dat ik er een puinhoop van ga maken.
Je hebt je denken opnieuw bedraad.
Soort van. Misschien ben ik niet meer of minder gebroken dan iemand anders met wie ik in contact ga, en dat is oké. Ergens is er een jongen, een kleine mafkees zoals ik, die deze show gaat krijgen, die gemaakt is in de ware geest van zingeving aan een leven. En hopelijk voelen ze zich daardoor een beetje minder alleen. Dat is het hele punt van het hele streven. Dat is wat ik geloof dat we zouden moeten doen.
Deze fotoshoot is geïnspireerd op supermodellen uit de jaren 90. Het is nogal een afwijking van wat we gewend zijn om je te zien. Heeft deze meer ontspannen benadering van denken geholpen?
Het was echt wild. Ik vertrouw Laura [Brown] impliciet, en ik wil gewoon dienstbaar zijn aan de visies van andere mensen. Ik wil voor ze opkomen. Dus stelde ze dit geweldige team samen, en het was een geweldige dag. Op dit andere niveau was ik bang omdat ik zo gewend ben aan haar en laagjes en blazers. Ik ben meestal bedekt van mijn nek tot mijn verdomde tenen. Ik draag niet eens schoenen met open tenen, en als ik kan, draag ik handschoenen. Enkel en alleen Diane Keaton doet het goed.
Het kostte me een seconde om deze angst los te laten, maar toen ik eenmaal een afspeellijst had, werd het uiteindelijk best leuk.
Foto's door Daniel Clavero. Styling door Sean Knight. Haarstyling door Ted Gibson. Make-up door Fiona Stiles. Manicure door Vanessa Sanchez McCullough. Model: Zach Rogers.
Lead image styling: Versace kleding en accessoires.
Kijk voor meer van dit soort verhalen op onze Uitgave voorjaar 2022nu beschikbaar voor digitale download.
