Een Skype-interview starten met NASA-astronauten terwijl ze in de ruimte zijn, gaat ongeveer als volgt:
NASA: In stijl magazine, dit is Mission Control Houston. Bel het station voor een stemcontrole.
IN STIJL: Station, dit is In stijl tijdschrift. Hoor je me?
ANNE MCCLAIN: We horen je prima. Welkom aan boord van het ruimtestation.
Op het moment van ons videogesprek in april zitten McClain en collega boordwerktuigkundige Christina Koch midden in een overlappende periode van vier maanden in het internationale ruimtestation ISS. Hun gezamenlijke missie omvat het bestuderen van de effecten van microzwaartekracht op het menselijk lichaam en in de ruimte gekweekte planten. Hoewel het allemaal dagelijkse kost is voor de astronauten, voor degenen onder ons op aarde die zijn opgegroeid met films die eindeloze intergalactische wonderen bieden, is het... voorbij. Zowel McClain als Koch delen dat gevoel van verbazing. "Hier zijn met Christina en de rest van onze bemanning is alsof je de coolste baan hebt en deze met je beste vrienden kunt doen", zegt McClain.
Ze zijn maatjes sinds ze in 2013 voor dezelfde astronautenklasse werden geselecteerd, maar uiteindelijk heel verschillende wegen ingeslagen naar de sterren: McClain is afgestudeerd aan de West Point-militaire academie en ervaren legerpiloot die mechanica en luchtvaart heeft gestudeerd engineering; Koch werkte als elektrotechnisch ingenieur bij NASA's Goddard Space Flight Center en in high-energy astrofysica. Op 29 maart waren alle ogen op hen gericht zoals ze zouden worden het allereerste vrouwelijke ruimtewandelingsduo, maar McClain (die een week eerder al haar eerste ruimtewandeling had gemaakt, met de Amerikaanse astronaut Nick Hague) besloot dat niet te doen neem deel aan de historische missie vanwege veiligheidsproblemen over het dragen van een ruimtepak dat helaas een maat te groot was. Het was misschien een belangrijk WTF-moment op de grond - en leidde zelfs tot een Zaterdagavond Live sketch - maar de astronauten waren niet onder de indruk. Tegen de tijd dat dit artikel wordt gedrukt, is McClain teruggekeerd naar vaste grond, terwijl Koch's residentie is verlengd tot februari 2020. Dit plaatst haar in een uitstekende positie om het record te breken voor de langste ononderbroken ruimtevlucht door een vrouw (nu 288 dagen, in het bezit van NASA's Peggy Whitson). En vanaf daar is zelfs de lucht niet de limiet.
Hoe voelt het om samen op het internationale ruimtestation te zijn?
ANNE MCCLAIN: We zijn professioneel samen opgegroeid. We herinneren ons nog dat we op dag 1 spraken over hoe het [in de ruimte] zal zijn. Heilige koe, spoel een paar jaar vooruit en ik open een luik waar alle astronauten doorheen kunnen. Weten wat ze gaan ervaren en dat met hen kunnen delen - het is geweldig.
Wat hebben jullie van elkaar geleerd?
CHRISTINA KOCH: Anne leerde mij de waarde van leiderschap. Het is anders als je een wetenschappelijke en technische achtergrond hebt [in tegenstelling tot het leger]. We hebben niet dezelfde hiërarchie. En het is heel passend omdat Anne nu de leiding heeft van de Amerikaanse kant van het ruimtestation.
BEN: Christina is iemand die me uitdaagt om beter te worden. Ze is een van de technisch meest bekwame mensen die ik ooit heb ontmoet. Ik noem haar "de MacGyver" omdat ze alles kan repareren met elk gereedschap dat je haar geeft.
Hoe ziet jouw dag er uit?
CK: We doen onderhoud rond het station of voeren wetenschappelijke experimenten uit zoals iemand in een laboratorium zou doen. Ik had het geluk om de officiële tuinman te zijn [voor één experiment], en leerde over het verbouwen van voedsel in de ruimte, zodat, hopelijk, op een dag astronauten hun eigen voedsel kunnen verbouwen tijdens lange missies. Ik hield de kleine jongens lang genoeg in leven om ze te oogsten, en we hadden als team een lekker diner om het te vieren. Het is duidelijk dat het voorbereiden van ruimtewandelingen heel spannend kan zijn. Een aardig ding over het ruimtestationprogramma op dit moment is dat aangezien we zo weinig astronauten aan boord hebben - momenteel zes - ieder van ons gekwalificeerd moet zijn om alles te doen.
Wat doe jij in je downtime?
BEN: Dat is niet veel, aangezien we dagen van 12 uur [vijf dagen per week] werken. Maar we doen filmavonden in een klein theater dat we hebben opgezet. En verreweg ieders favoriete bezigheid is terugkijken op de aarde. Het is moeilijk om te registreren dat je het met je blote ogen ziet.
Hoe blijf je verbonden met de grond?
BEN: We hebben een geweldig NASA-ondersteuningsteam dat het nachtelijke nieuws uplinkt. En als we favoriete tv-programma's, films of sportevenementen hebben, kunnen ze die ook uplinken. We hebben ook toegang tot internet, net als op de grond. We hebben e-mail. En we videoconferentie met onze families ongeveer een keer per week. We voelen ons hier behoorlijk verbonden.
Je hebt de ruimtewandeling niet samen kunnen doen zoals gepland, maar je hebt aparte wandelingen gemaakt. Kun je de ervaring beschrijven?
BEN: Surrealistisch. Je plaatst jezelf in een omgeving waarin mensen nooit zijn ontworpen om in te werken en vertrouwt op geavanceerde apparatuur om jezelf in leven te houden. Vlak voordat ik naar buiten ging, staarde ik naar beneden, en alles wat ik kon zien waren mijn vizier en de aarde. Ik kon niets van het ruimtestation zien. Ik kon geen leuningen zien. Ik heb net de aarde voorbij zien gaan. Je valt terug op je training en zegt: "Ok, wel, als de leuning hier hoort te zijn, hoop ik dat hij daar is!" Je doet het gewoon. En dan, aan het eind van de dag, kijk je terug en is het moeilijk te begrijpen wat je net hebt gedaan.
CK: Het is een consolidatie van alles wat je tot op dat moment in je leven hebt geleerd, zowel technisch als mentaal. Het is jouw moment - zowel voor de teams ter plaatse die je hebben opgeleid, die op je rekenen, en voor jezelf.
Wat was het meest frustrerende aan het leven in gewichtloosheid?
BEN: Het is eigenlijk geweldig. Alles is beter als je zweeft. Elke taak die je doet is leuk. Je staat 's ochtends op, haalt koffie, kijkt om je heen en denkt: "Wauw, ik zweef!" Het meest verrassende is hoe normaal het na een tijdje voelt. Het is verbazingwekkend hoe snel het menselijk lichaam zich aanpast. Het meest frustrerende is hoe snel je iets kunt verliezen. Dingen kunnen dagenlang weg zijn. [lacht]
Wat vind je het moeilijkste aan astronaut zijn op dit moment?
CK: In sommige opzichten heb ik het gevoel dat de moeilijkste delen achter ons liggen. In de laatste vijf jaar van onze opleiding hebben we een hele transformatie ondergaan. Ik heb geleerd om hogesnelheidsvliegtuigen te besturen. We leerden allemaal hoe we ruimtewandelingen moesten maken, hoe we de robotarm moesten bedienen en hoe we Russisch moesten spreken [om te communiceren met de Russische kosmonauten op het station]. Om daar doorheen te komen, voelde als een zware strijd, en nu zetten we het allemaal in.
Is dit het algemene uniform dat je elke dag draagt? Of mag je hem omwisselen?
BEN: In de ruimte hebben we geen enorme kledingkast. Wat je ziet is vrij typerend voor wat we dragen. Het is functioneel en enigszins professioneel. We hebben klittenband op onze cargobroek om dingen mee te nemen, omdat je je handen nodig hebt om mee te lopen. We houden ons vaak aan dingen vast. Maar ja, dit is de mode. We noemen het 'high fashion in de ruimte'. [lacht]
Heb je al nagedacht over wat je hierna wilt gaan doen?
CK: Ik wil nog vele jaren bij NASA blijven. Ik hou van deze organisatie en ik heb het gevoel dat ik nog maar net begonnen ben. Ik wil later ook een non-profit beginnen. Het intimideert me, maar ik ben altijd op zoek naar dingen die voelen alsof ze net buiten mijn bereik liggen.
BEN: Dit is een geweldige tijd om astronaut te zijn. We vliegen de komende jaren met twee nieuwe bedrijfsvoertuigen. NASA heeft zojuist haar doel aangekondigd om in de komende vijf jaar laarzen op de maan te zetten. En uiteindelijk wil ik ook iets teruggeven. Ik denk dat ik net heb besloten dat ik ga werken voor Christina's non-profit! [lacht]
Heb je advies voor jonge vrouwen die in de wetenschap willen stappen?
CK: Leef je leven niet volgens een checklist van wat je moet doen om X, Y of Z te bereiken. Volg het pad waar je van houdt. Doe waar je bang voor bent. Als je die dingen bereikt, heeft dat de meeste impact voor jou persoonlijk en voor de wereld om je heen. En mensen steunen. Ik denk dat als we aandacht besteden aan het verheffen van iedereen, het resultaat veel beter is dan het ooit zou kunnen zijn als we het allemaal alleen zouden doen.
Voor meer van dit soort verhalen, pak het augustusnummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download 19 juli.
