Retailtherapie heeft op zowel prachtige als verwoestende manieren grote invloed op mijn leven uitgeoefend. Het heeft me geholpen om uit elkaar te gaan, maar het heeft ook mijn portemonnee verpletterd - zoals die keer dat het me kennis liet maken met een witte harige jas die ik gewoon moest hebben. Ik heb het nooit gedragen en ik was $ 40 kwijt die ik ConEd had kunnen geven. Maar in zijn grootste vorm heeft de gewoonte me kennis laten maken met liefde. Nou ja, in kleermakerszin. Het is dankzij winkeltherapie dat ik liefde vond in de meest hopeloos van plaatsen: het verkooprek bij Zara.
Ik liep die dag Zara binnen met iets zwaars in mijn hoofd. Ik had op zich niets nodig. Ik heb genoeg kleren - de metalen paal in mijn kast die in het midden naar beneden zakt, kan getuigen - ik wilde gewoon dat nieuwe, glanzende, waarschijnlijk te dure item vinden dat me tijdelijk geluk zou brengen.
Ik begon met jurken, vervolgens op denim en ten slotte kamde ik door een rommelige plank vol flats en crossbodytassen. Ik was ofwel teleurgesteld in de selectie, of kon het prijskaartje niet veranderen met de deadline van mijn studielening die snel naderde. Maar ik was vastbesloten! Ik zou vertrekken met iets waardoor ik me weer een functionerend mens zou voelen. Met aarzeling liep ik naar het verkooprek en zag een op de jaren 70 geïnspireerde streep verborgen tussen afgewezen zwarte geklede broeken.
Wat ik vond was een oranje, geel en zwart gestreepte culottes die Marcia Brady zeker met trots zou dragen. Ik ben er vrij zeker van een jonge Hillary Clinton bezat zelfs een versie van hen. De stof voelde licht aan. Ze waren swingend. Ze waren hoog getailleerd. Ze hadden een sjerp! Nog belangrijker voor een New Yorker, ze zouden gaan met alle 30 van de zwarte shirts, jassen en truien in mijn kast–en ze waren afgeprijsd tot $ 30. Verkocht.
Ik heb ze niet eens geprobeerd omdat ik niets wilde - zelfs niet het potentieel dat ze er misschien niet zo goed uit zouden zien op mijn lichaam als op de hanger - om me ervan te weerhouden een impulsieve aankoop te doen.
Thuis bloeide de warmte en genegenheid van mijn jonge liefde op. Ze gleed gemakkelijk aan, vestigde zich op mijn natuurlijke taille met precies de juiste hoeveelheid stretch en scheerde op de meest flatterende manier over mijn heupen. Ik voelde me zelfverzekerd, opgewekt, chic en schokkend bereid om mijn buurt te verlaten voor het avondeten.
Ze verdienden bijna 200 likes op Instagram en gratis sms'jes van mijn vrienden. Ik had zelfs een van mijn fitnessinstructeurs die me vertelde dat ze naar buiten ging en een paar kocht nadat ze ze had gezien. En als een meisje met meer interesse in wijde pijpen dan chokers, lieten ze me mijn innerlijke jaren 70-obsessief omarmen. Laat me een man zien die dat allemaal kan, wil je?
Dus zal deze liefde duren? Welnu, het is vier maanden geleden, en ondanks ongeveer zes andere winkelsessies in de detailhandel en veel spontane aankopen, is dit nog steeds de broek waar ik over schrijf voor Valentijnsdag. Ik denk dat je zou kunnen zeggen dat het officieel is.
