Ik wist dat mijn relatie echt voorbij was toen ik op nieuwjaarsdag wakker werd in een stapelbed naast een goede vriend die stevig in een onesie sliep. Mijn vriend met losse kanonnen had een tafereel veroorzaakt in een bar, slechts een paar uur wakker in 2016 en mijn vriend trok me daar weg, stopte me in een taxi en ging bij me liggen totdat ik me goed genoeg voelde om te lachen om het feit dat ons nieuwe jaar met hem begon in een Onesie.
Mijn vriend kwam kort daarna met witte rozen opdagen en het duurde nog vier maanden voordat de relatie van vijf jaar officieel eindigde. We zaten op de rand van zijn bed, staarden naar alles behalve elkaar, en gaven uiteindelijk toe dat het gewoon niet werkte.
Dus, met de wind uit me geslagen, schoot ik een reddingsvuur. Schijnbaar binnen enkele minuten verscheen een van mijn beste vrienden van de universiteit bij de slaapkamerdeur. Ze verzamelde woordeloos mijn spullen, reisde met me mee door Central Park en zat bij me terwijl ik schudde, snikte en 'hoe' huilde, keer op keer. Ze bleef tot ik stopte met het in twijfel trekken van het universum en weer vol adem begon in te ademen. Toen ze wegging om terug te keren naar haar echte leven, viel het me op dat ze op een slaperige zondag alles liet vallen om te komen zitten en toe te kijken hoe ik in een vlaag van liefdesverdriet ontaardde. En ineens kon ik me de laatste keer dat ik dat voor een vriend had gedaan niet meer herinneren.
Als je een relatie hebt, heb je iemand - iemand die het met je eens is, iemand die je steunt, iemand die op vrijdagavond bij je blijft. Mijn iemand hield me tevreden en als gevolg daarvan werd ik zelfgenoegzaam. Ik had tonnen vrienden. En ik zag ze veel, waarschijnlijk meer dan gemiddeld. Maar ik was niet verloofd. Ik was daar om te drinken en te dansen op een zaterdagavond, maar ik vermeed de doordeweekse avonden en gesprekken. Dus in de komende maanden schoot ik elke reddingsfakkel in mijn arsenaal.
We weten dat onze vrienden er altijd voor ons zullen zijn. Daar vertrouwen we op. Dat vertrouwde ik. Maar ik wist niet in hoeverre ze er voor mij zouden zijn voordat ik uit elkaar ging. Ik wist niet dat dezelfde vriend die de kamer van mijn ex bestormde, weken later naar mijn bed zou terugkeren om een paniekaanval met me uit te voeren en dan daiquiri's voor me te kopen.
Ik wist niet dat mijn vriend in een opwelling het muziekfestivalticket van mijn ex zou kopen en het hele land door zou vliegen om met mij mee te gaan. Ik wist niet dat mijn vriend met me mee zou lopen van 23rd naar 79th Street (niet minder in partjes) nadat ik in tranen uitbarstte op het verjaardagsfeestje van een andere vriend. (Ik wist niet dat die andere vriendin het niet erg zou vinden dat ik huilde op haar verjaardagsfeestje.)
Wanneer je impulsieve karakter (eindelijk) in je voordeel uitpakt en je beste vriend het land door vliegt om vier zalige dagen met jou op een muziekfestival in de zon te boenen. ️❤️ #vuurvlieg
Een foto geplaatst door Lindsay Dolak (@ledolak) op 20 juni 2016 om 17:43 uur PDT.
Ik wist niet dat mijn vriend zelfgemaakte diners voor me zou koken terwijl ik zoveel doordeweekse avonden over dezelfde angsten piekerde als ik nodig had. Ik wist niet dat mijn vriendin mijn ingepakte spullen bij mijn ex zou gaan ophalen en ze dan zou opbergen in haar appartement met één slaapkamer. Ik wist niet dat mijn vriendin me zou uitnodigen voor een reis naar Miami met haar vrienden, omdat ik geen plannen had voor een weekend. Ik wist niet dat mijn vriend zichzelf zou opsluiten in een badkamer en bij mij op de grond zou gaan zitten omdat ik te verdrietig was om op een feestje te zijn. Ik wist niet dat mijn vriend elke keer dat ik erom vroeg met me uit zou gaan, en dan niet boos op me zou worden als ik elke keer dat ik uitging begon te huilen.
Ik wist niet dat mijn vrienden me zouden excuseren voor uithalen, me in maand drie net zo verdrietig zouden laten voelen als op dag drie, en me alles zouden vergeven. Ik wist niet dat mijn vrienden de ruggengraat zouden zijn die ik nodig had toen de mijne weigerde me overeind te houden. Ik verloor mijn iemand. Maar in de maanden daarna zijn mijn vrienden mijn nieuwe iemand geworden. Ik praat en raak de basis meer aan. ik voel mee. Ik laat alles vallen en ren wanneer ik kan. Maar misschien wel het belangrijkste is dat ik me realiseer dat liefde hetzelfde voelt, of het nu van je partner of van je vrienden komt. Het vult je borstkas, herstelt je eetlust en duwt je toch vooruit. Liefde is buitengewoon geduldig en dom vergevingsgezind. Het zal je uit bed slepen naar een comedyshow om je aan het lachen te maken en je in bed te laten blijven als je je niet kunt voorstellen dat je moet lachen. Het zal je aan je waarde herinneren als je jezelf niet in de spiegel herkent. Love zal je concealer voor je op je gezwollen ogen aanbrengen.
Eerlijk gezegd heb ik nog steeds slechte dagen. Op de meeste momenten ben ik gelukkig, ik ben lichter, ik lach, ik ben in orde. Op andere momenten huil en schreeuw ik nog steeds en twijfel ik aan elke beweging die ik maakte. Maar ik heb iemand die me eraan herinnert dat dat oké is. Het liefdesverdriet zal stoppen, maar de reddingsfakkels hoeven dat niet te doen.
