Hoewel mijn romcom-liefhebbende middelbare school-ik zou terugdeinzen bij de gedachte, waren mijn vroege studententijd anders dan alle andere Meg Ryan film die ik ooit had gezien of had gehoopt om plaatsvervangend door te leven. Tom Hanks heeft me zijn diepste gedachten en gevoelens niet ge-e-maild, en ook niet Billy Crystal kus me op oudejaarsavond. Ik ontmoette echter iemand op Facebook die, net als ik, de tekst van Asher Roth's "I Love College" uit het hoofd kende (degene die ontsnapte).
Na twee diep verontrustende duikvluchten in de poel van romantiek op de middelbare school, gaf ik mijn zoektocht naar de perfecte relatie op, of welke relatie dan ook. College was de tijd om te verkennen, vreemden te kussen en vriendschap te sluiten met barmannen, gemorste bier te vergeven en slagroom rechtstreeks uit het blikje te eten (hallo, eerstejaars 35!). Geen man zou me ervan weerhouden om mijn universiteitservaring ten volle en meest walgelijke cliché te beleven. Cranberry-wodka was mijn favoriete drankje en de korte termijn was mijn toewijding.
Mijn twee jaar als studente op de basisschool bereikten hun hoogtepunt tijdens een semester in het buitenland in Florence, Italië. Nadat je hebt geleerd om zowel "Laten we foto's maken" als "Play Beyonce” in het Italiaans, ik had het gevoel dat ik volledig was geacclimatiseerd aan de cultuur. Vergeleken met Manhattan was Florence de ultieme studentenstad. Vier maanden in het buitenland en ik had mijn systeem ontdaan van zijn zelfdestructieve partygirl-neigingen - het was tijd om terug te gaan naar mijn romcom-roots.
Toen ik die zomer terugkeerde naar New York City, nam ik de eerste stap om mezelf te onderwerpen aan de ontberingen van echte, volwassen romantiek: ik downloadde Tinder. Oké, het is nee Wuthering Heights, maar ik deed van plan om iemand te ontmoeten met wie ik echt kan praten.
In het begin was mijn ervaring slechts een waas van oprechte "dtf?" berichten en een gestoord zelfvertrouwen een boost. Ik schaam me ernstig voor hoe dramatisch mijn Tinder-matches mijn zelfvertrouwen hebben aangetast. Het hielp waarschijnlijk dat mijn profielfoto afkomstig was van de Halloween waarin ik me verkleedde Emily RatajkowskiHet schaars geklede "karakter" in de muziekvideo "Blurred Lines" (niet trots op het kostuum, maar de foto was Tinder-goud).
Na drie dagen lang hilarische screenshots te hebben verzameld en mijn weg naar de carpale tunnel te hebben geveegd, kwam ik een vriendelijk gezicht tegen waarvan ik wist dat ik het eerder had gezien. Dit geweldige Tinder-vooruitzicht had deelgenomen aan (en won!) De jaarlijkse volledig mannelijke verkiezing van mijn eerstejaars studentenhuis. Ik herinnerde me zijn gezicht en dat hij poëzie had voorgedragen als zijn vaardigheid, maar er was nog een andere herinnering die... stak mijn toen 19-jarige zelf uit: op de avond van de optocht had hij aan de menigte aangekondigd dat hij betrokken.
Ik had zoveel vragen - vooral: mocht je een Tinder-gesprek beginnen met "Ben je verloofd?" Vooral gedreven door nieuwsgierigheid swipe ik naar rechts.
"Wat betekent het om in cirkels te schrijven?" hij me een bericht stuurde, een verwijzing naar wat ik nu kan erkennen, was een ongelooflijk domme regel in mijn Tinder-bio ("In cirkels schrijven sinds '96." Slim, toch?). Dit was het eerste (en laatste) bericht dat ik op Tinder ontving zonder een nauwelijks verhulde seksuele uitnodiging en/of toespelingen. Het is een beetje onhandig, maar je zou kunnen zeggen dat hij me had bij "Wat betekent het om in cirkels te schrijven?"
Vanaf dat moment was alles eerlijk spel. We spraken over onze jeugd aan de westkust, middelbare schoolervaringen die we graag wilden vergeten, onze favoriete films, onze favoriete plekken, de benarde situatie van pendelen vanuit New Jersey (we woonden daar allebei in de tijd). Na uren, dagen besteed aan het leren kennen van een man die ik nog nooit had ontmoet, planden we onze eerste date. We zouden elkaar ontmoeten bij Think Coffee - een snelle, gemakkelijke ontmoeting voor het geval we elkaar persoonlijk onuitstaanbaar zouden vinden.
Twee dagen voordat we elkaar zouden ontmoeten, merkte ik dat ik verschillende chardonnays aan het eten was, me afvragend wat mijn Tinder-match van plan was. Tot mijn verbazing was hij in mijn stad, Hoboken, aan het wandelen vanuit zijn naburige Jersey City. Ik maak geen charmante eerste indruk, dus ik besloot dronken te worden voor een spontane date. "Waarom kom je niet gewoon langs?" Zijn reactie was wat ik verwachtte: aarzeling, getint met de vage angst voor een moordcomplot op Tinder.
Na wat vleierij heb ik hem eindelijk overtuigd om bij mijn appartement in Hoboken langs te gaan. Aangezien ik hem al had verteld over het insectenprobleem van het gebouw en de oude, mogelijk spookachtige kinderwagen die in de lobby stond geparkeerd, was dit een behoorlijke overwinning.
Terwijl ik me voorbereidde op het bezoek van mijn (mogelijk verloofde) Tinder-match, realiseerde ik me dat mijn angst voor de eerste date verdwenen was. Hoewel ik op een doordeweekse dag dronken was, badend in een cocktail van zweet en metalen oogmake-up in juni en een buitengewoon onaantrekkelijke pyjama droeg, voelde ik me helemaal prima. Geen garderobedrama en geen peptalk van een kamergenoot nodig.
Zittend op de trap buiten mijn gebouw, sigaret in de hand, zei hij "hallo".
Die avond hoorde ik dat mijn Tinder-match 1.) momenteel niet verloofd was, en 2.) iemand met wie ik een tweede date kon voorzien. We zijn die tweede date voorbij, en de volgende daarna. Tweeëneenhalf jaar later hebben we nog steeds dates, hoewel de meeste nu plaatsvinden in en rond de woonkamer die we delen in ons appartement in Brooklyn.
Bedankt, Tinder.
