Precies rond de tijd dat chef-kok Missy Robbins haar bio misschien heeft bijgewerkt met restaurateur, had ze ook kunnen toevoegen kankerbestrijder er ook naar. Zo is kanker: heftig, snel en vrijwel altijd onverwacht, vaak op het meest ongelegen moment. Maar voor Robbins, die bezig was met het bouwen van een paar eigen droomrestaurants, ging ze de strijd tegen kanker aan als al het andere - door haar hoofd naar beneden te houden en haar blik op de finish te houden.
Connecticut Robbins groeide op buiten New Haven en zegt dat eten een groot deel van de wereld van haar familie was, maar een carrière in de keuken was niet bij haar opgekomen. "Ik had nooit gedacht dat ik een chef-kok zou worden", zegt ze in haar In stijl Badass Women-video hierboven. "Ik dacht gewoon dat ik op de een of andere manier in de restaurantbusiness zou komen - heel laat in het leven."
Inderdaad, jaren later, toen Robbins begin jaren '90 student was aan de Georgetown University, begon ze de zaden te planten voor een culinaire carrière. Geïnspireerd door een jeugdvriendin die kookte in een hotspot in Chicago, begon Robbins op deuren te kloppen.
"Ik begon in de keuken op 22-jarige leeftijd zonder ervaring", zegt Robbins. "[Maar] toen ik mijn vriend zag koken in dit zeer beroemde restaurant in Chicago, raakte ik echt geïnspireerd door haar en zei: 'Ik ga het proberen.' In die tijd was [kok zijn] niet zo beroemd beroep."
Hoewel chef-kok zijn niet de coole carrière was die het nu is, was het nog steeds enorm competitief (om nog maar te zwijgen van een jongensclub), en zonder ervaring was het niet gemakkelijk om binnen te komen. Een parttime baan in een restaurant leidde tot een culinaire school die leidde tot externe stages en stages waar ze onder top werkte chef-koks bij gerenommeerde restaurants in New York City zoals March, Arcadia en The Lobster Club, waar Robbins als sous zou dienen chef. Al snel lonkten de keukens van Noord-Italië en Robbins verhuisde naar het buitenland om te studeren en te leren.
“Ik ging van restaurant naar restaurant en bracht bij elk een maand door; Ik werd verliefd op de regionale Italiaanse keuken”, vertelt ze. Robbins verzamelde kennis van Italiaanse producten, technieken en de focus op hoogwaardige ingrediënten, en zes maanden later keerde ze terug naar Manhattan, waar ze werkte als souschef en later als chef de cuisine in het Soho Grand Hotel.
In 2003 verhuisde Robbins naar Chicago, waar het restaurant als Executive Chef van Spiaggia werd genomineerd door De James Beard Foundation for Outstanding Restaurant nationaal tweemaal en voor Outstanding Service in 2008. Robbins zou gaan dienen als Executive Chef van A Voce-restaurants, waar ze tot 2013 bleef, op elke locatie in Manhattan een Michelin-ster verdiende, en werd uitgeroepen tot een Eten en wijn Beste nieuwe chef-kok tijdens haar ambtstermijn.
"Ik heb veel succes gehad in dit bedrijf en het is een heel lange weg geweest", zegt Robbins over haar carrièrefocus. "Het gaat niet om prijzen of sterren en onderscheidingen - het gaat erom mensen gelukkig te maken. Ik deed wat ik wilde doen en ik deed het met plezier. Als je dat kunt doen, kan het naar je zin gaan.”
Robbins was klaar om alleen op pad te gaan: ze dook in onderzoek (en reizen) om het restaurant te bouwen dat ze altijd al wilde hebben met haar zakenpartner, Sean Feeney.
"Voor mij was het idee van succes altijd mijn eigen plek hebben", zegt Robbins, eraan toevoegend dat die locatie de sleutel was. "De droom was om in Manhattan te openen." Maar toen er eenmaal een unieke ruimte in Brooklyn beschikbaar kwam, moest ze de locatie heroverwegen. (Over Brooklyn zegt Robbins: “Ik dacht, wat is het ergste dat kan gebeuren? Het was een ongelooflijke beslissing die me een meer ruimdenkend persoon heeft gemaakt.”)
Begin 2016 openden Robbins en Feeney Lilia in een voormalige carrosseriebedrijf in North Williamsburg.
Ogenschijnlijk onmiddellijk waren Lilia's tafels vol (ze zijn nog steeds) en reserveringen waren moeilijk te vinden - waardoor ze veel begerenswaardiger werden. New York Times restaurantcriticus Pete Wells kende Lilia drie sterren toe en merkte scherp op dat pasta gemaakt door Robbins "een" directe route naar geluk”, waarvan New Yorkers beroofd waren sinds ze de twee A Voce-restaurants in. verliet 2013. Robbins' doordachte benadering van het koken van Italiaans eten leverde haar de loyaliteit op van een nieuw kamp van Brooklyn-diners, nog meer onderscheidingen en nog een James Beard Award-nominatie.
“Ik ben al heel lang baas, maar dat is anders als je een eigen restaurant hebt. Ik kan me niet voorstellen dat ik nooit mijn eigen baas zal zijn”, zegt Robbins, eraan toevoegend dat de erkenning ook fijn is. “Het voelt goed en bevestigend en accepterend. Maar nogmaals, je kunt dit niet doen om een prijs te winnen, maar het winnen van de prijs voelt nog steeds geweldig."
Gedreven door het succes van Lilia, ging ze aan de slag om een tweede plek te openen. Midden in de planning kreeg Robbins vreselijk nieuws na een routinemammogram. Na uitgebreide tests kreeg Robbins de diagnose borstkanker en haar leven veranderde onmiddellijk. Ze moest het haar zakenpartner en de rest van het Lilia-personeel vertellen, die, zegt Robbins, ongelooflijk behulpzaam waren. Met een plan op zijn plaats - een lumpectomie-operatie gevolgd door bestraling - moest ze opnieuw de prijs in de gaten houden. Robbins leunde op haar staf om Lilia op de been te houden en ze kwamen erdoorheen. Die reserveringen zijn immers nog steeds moeilijk te krijgen.
"Ik wist al heel vroeg dat het goed zou komen", zegt Robbins over haar diagnose. "Ik moest gewoon de tijd nemen om me op [kankerbehandeling] te concentreren zonder de focus op Lilia of Misi te verliezen." De laatste was haar nog niet geopende tweede restaurant.
Misi opende eind 2018, ook in Williamsburg, compleet met een reserveringswacht en fijnproevers die fluisterden over een pastakamer. (Hoewel ze ongeveer 500 kommen noedels per dag serveren, noemde Pete Wells Misi "veel meer dan een pastarestaurant" en kende het drie sterren toe).
Als Robbins het er allemaal gemakkelijk uit laat zien, is dat gewoon een andere vaardigheid in haar arsenaal; ze is net zo gefocust en dankbaar als altijd: "Ik denk dat borstkanker heeft geholpen me een betere versie van mezelf te maken", zegt ze, eraan toevoegend dat haar advies aan anderen is hetzelfde voor zichzelf: "Volg je pad, wees trouw aan jezelf, neem de tijd, leg je hoofd neer en werk voor wat je ook enthousiast bent over."
