Hoe het echt is om Aziatisch-Amerikaans in schoonheid te zijn

Daniel Martin, beroemdheid-geliefde visagist en Tatcha's Global Director of Artistry & Education; Tina Craig, oprichter van het huidverzorgingsmerk U Beauty; en nagelkunstenaar Mei Kawajiri delen hun ervaringen in de industrie - het goede, het slechte en het mooie - en hoe AAPI-representatie kan verbeteren.

Ik heb de moed gekregen om me een stem in de schoonheidsruimte te voelen, maar ik heb niet altijd zo over mezelf gedacht. Totdat iemand het onder mijn aandacht bracht, realiseerde ik me niet dat ik de eerste Aziatische Amerikaan die deze positie heeft bij een beautymerk. Er is Peter Philips bij Dior, Lucia [Pica] bij Chanel en Tom [Pecheux] bij YSL.

Ik heb zeker mijn moed ontdekt vanwege de Black Lives Matter-beweging en [de moord op] George Floyd. Tot dat moment sprak ik nooit in het openbaar over politiek of waar ik stond op het gebied van sociale zaken, maar wat er met Floyd gebeurde, was een ontwaken voor mij. Nu weet ik dat ik vocaal moet zijn om een ​​verschil te maken. Het is interessant omdat mijn vader blank is, hij Frans is en mijn moeder Vietnamees is. Ik heb een erg witte naam. Ik heb te maken gehad met het verschijnen op banen waar ze dachten dat ik de assistent van Daniel Martin was, omdat ze verwachtten dat een blanke de visagiste zou zijn. Ik ben ook verward met de nageltechnologie. Dit is de reden waarom voorlichting over de Aziatische ervaring in dit land zo belangrijk is. Op school lezen we er niets over in onze geschiedenisboeken. We hebben meer Aziaten in leidinggevende posities nodig om aan tafel te zitten. Daarom omarm ik diversiteit in mijn kunstenaarschap. Ik heb het geluk dat ik zo'n scala aan inspirerende vrouwen [Jessica Alba, Meghan Markle en Jessica Biel] heb met wie ik werk om hun eigen schoonheid naar voren te brengen. Make-up gaat niet over bedekken; het gaat over het versterken van de sterke punten van die persoon.

GERELATEERD: "Bijna Aziatisch, bijna Amerikaans" - Deze fotoserie onderzoekt het leven over de kloof

$48; tatcha.com.

Sinds ik op 8-jarige leeftijd vanuit Taiwan naar hier emigreerde, heb ik altijd gekeken naar hoe modebladen en catwalks probeerden Onze functies verwesteren. In de jaren '90, als ik mijn make-up aan het doen was, zou de kunstenaar mijn oogleden contouren geven om er meer eurocentrisch uit te zien in plaats van te proberen ze te accentueren. Ik ben trots op mijn oogleden en het heeft jaren geduurd voordat ik mezelf accepteerde. Af en toe moet ik make-upartiesten hier nog aan herinneren.

Ik heb micro-agressies meegemaakt, zoals wanneer publicisten me verwarren met andere Aziatische vrouwen en ons door elkaar taggen op Instagram. Het is een passief-agressieve manier om te zeggen dat alle Aziaten op elkaar lijken, wat wij niet. [Als het op de industrie aankomt,] sta ik volledig achter iedereen die gebruikmaakt van al lang bestaande Aziatische schoonheidsmethoden en -hulpmiddelen. Ik vind het niet aanstootgevend als niet-Aziatische vrouwen deze praktijken uitvoeren; het is alleen problematisch als ze ons proberen te vertellen dat ze het beter kunnen dan een 5000 jaar oude cultuur. Het wordt oprecht gewaardeerd als mensen zich hebben verdiept in onze tradities en culturele oorsprong. Geef de eer waar het toekomt en eer deze praktijken. Ik weet dat dit cliché klinkt, maar als je geen deel uitmaakt van de oplossing, ben je een deel van het probleem.

Toen ik jonger was, het personage Long Duk Dong uit Zestien kaarsen maakte duizenden jonge Aziatische Amerikaanse tieners een hekel aan zichzelf. Ik ging naar het theater en elke keer dat dat personage op het scherm kwam, lachten mijn vrienden - ik wilde in een gat in de vloer kruipen en verdwijnen. Ik heb altijd gewenst dat er iemand was die voor ons zou opkomen en zou zeggen: "Dit is niet oké." Het is eigenlijk een onderdeel van onze cultuur om geen problemen te veroorzaken. Toch werd ik door mijn familie altijd bestempeld als een onruststoker, wat ik wel leuk vond. [lacht] Opkomen voor mijn gemeenschap heeft me echt trots op mezelf gemaakt en, voor de eerste keer ooit, heb ik geen bedriegersyndroom.

GERELATEERD: Waarom mijn Aziatisch-Amerikaanse familie nooit racisme heeft besproken - tot nu toe

$ 228/50 ml; ubeauty.com.

Ik ben in 2012 vanuit Japan naar New York verhuisd. Niet veel mensen weten hoe het is om hun thuisland te verlaten en ergens anders te beginnen. Ik heb zoveel geluk dat ik ben opgegroeid in Japan en omringd ben door Aziatische zangers, modellen en acteurs in de media. Het was verrassend hoe weinig Aziatische vertegenwoordiging [in de schoonheidsindustrie] er was toen ik hier kwam. Ik denk dat iedereen aardiger zou zijn als ze zich in andermans schoenen zouden verplaatsen.

Nog maar een paar jaar geleden zei de man van een klant tegen me dat ik 'Engels moest spreken', ook al was ik dat, hoewel niet perfect. Ik was geschokt en ging nooit meer terug omdat ik nooit meer zo behandeld zou worden. Aziatische culturen zijn gebouwd op respect - we zijn sterk van geest en kiezen onze woorden verstandig. Ik ben zo trots op hoe ver ik ben gekomen. Ik leerde mezelf Engels met een leerboek en oefende op fotoshoots en in de salon waar ondersteunende mensen me hielpen elke dag nieuwe woorden te leren. Ik gebruik mijn platform om de AAPI-gemeenschap te vertegenwoordigen door te delen hoe geweldig onze cultuur is door middel van stijl, eten en natuurlijk nagels [haar klanten zijn onder meer Dua Lipa en Bella Hadid].

Wat de nagelgemeenschap zo speciaal maakt, zijn de wortels in Aziatische tradities. Veel [Amerikaanse] salons gebruiken Japans gel [nagellak] en op de Amerikaanse markt worden originele producten uit Azië steeds meer mainstream. Japans zijn is zo'n eer, vooral als kunstenaar die uit een cultuur komt die extreem gedetailleerd is en zulke hoge kwaliteitsnormen heeft. Het is triest dat onze bijdragen zijn toegeëigend en verkocht zonder echte banden met de gemeenschap. De industrie moet zich inspannen om onze cultuur te begrijpen voorbij de generalisaties en stereotypen. Bestel niet zomaar sushi of gebruik onze technologie zonder de mensen erachter te steunen. Reis naar Azië om zelf te zien hoe de culturen zo ongelooflijk zijn dat ze respect hebben voor alle mensen en om alles geven.

GERELATEERD: De Nail Art-trends die je deze zomer overal zult zien

Ik ben het meest trots op de weg die ik heb geplaveid voor de nail art-cultuur en artiesten die in mijn voetsporen willen treden. Ik herinner me dat er maar een paar plaatsen waren waar nailart werd gemaakt toen ik voor het eerst naar New York kwam, maar nu bieden de meeste salons het aan omdat er zoveel vraag naar is. Ik ben blij dat we samen grenzen blijven verleggen.

$25; manime.co.

Voor meer van dit soort verhalen kunt u de uitgave van juli 2021 van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download 18 juni.