Na slechts een paar scènes te hebben bekeken, kan ik een nieuwe tv-serie meestal in een van de volgende twee categorieën plaatsen: Er zijn de shows waar ik de tijd voor ga nemen, waarbij ik van elke aflevering geniet in de loop van, laten we zeggen, een paar maanden (denk aan Gekke mannen en Alleenstaand wonen). En dan zijn er nog de shows die ik in één weekend verslind (denk aan Klauwen en Dood voor mij). Bloed & Water valt in de laatste categorie.
Natuurlijk helpt het dat het tienerdrama slechts zes afleveringen lang is, maar het mysterie-element is de echte aantrekkingskracht, de haak die je overhaalt om je door de autoplay nog eens 45 minuten te laten lokken.
De show ging op 20 mei in première op Netflix en is de tweede originele Afrikaanse serie van de streamingdienst, de eerste is de kick assKoningin Sono. Maar hoewel ze allebei uit Zuid-Afrika komen, kunnen de twee niet meer van elkaar verschillen. Bloed & Water volgt de 16-jarige Puleng Khumalo (gespeeld door de 21-jarige Ama Qamata) terwijl ze probeert te achterhalen of een van haar nieuwe klasgenoten, Fikile Bhele (nieuwkomer Khosi Ngema, 20), is haar lang verloren gewaande zus die werd ontvoerd op geboorte.
Rondom dit centrale perceel is typisch tienerdrama. De personages gaan naar een privéschool vol Very Rich Kids, die veel feesten en veel contact hebben - vaak met mensen met wie ze niets te maken hebben. Er zijn competitieve klassenverkiezingen, liefdesdriehoeken en rugsteken (hoewel niet letterlijk). Het doet denken aan Roddelster maar heeft een hint van Riverdale’s donkere rand. Een subplot dat de show echter voorbij het rijk van je gemiddelde tienersoap brengt, is dat Puleng's vader wordt beschuldigd van mensenhandel, wat een zeer reëel en veelvoorkomend probleem is in Zuid Afrika.
In een interview met Oke Afrika, regisseur Nosipho Dumisa spreekt over het onderwerp en zegt: "Op de een of andere manier hebben velen van ons een trauma opgelopen, en ik denk dat toen we verwekten Bloed & Water, de statistiek was zoiets als 'elke vijf uur wordt er een kind vermist in Zuid-Afrika'. Dat is een krankzinnige statistiek. En dat vertelt je hoeveel mensen met zoiets te maken hebben gehad. Dus ik denk dat de wereld en Zuid-Afrikanen in het algemeen klaar zijn om een nieuw Afrikaans verhaal te ervaren.” Het toevoegen van deze dosis realiteit binnen een verder luchtige show voegt nuance en een levensecht element toe aan het verhaal (en is iets dat hopelijk meer zal worden onderzocht in seizoen twee, dat was eerder deze week bevestigd).
Een ander aspect van de show waardoor het opvalt de OCs en One Tree HillEen van de kenmerken van de westerse wereld is het feit dat de cast bestaat uit overwegend zwarte acteurs. Het is iets dat als alledaags wordt gepresenteerd (wat heel goed zou kunnen zijn in Zuid-Afrika, maar absoluut niet in de Verenigde Staten) en niet in je gezicht wordt geduwd. “We hadden echt zin in deze keer, het was onze kans om een diverse cast op het scherm te krijgen en ze hun beste leven te laten leiden, ze te zien in een inspirerende wereld en nog steeds menselijke problemen op hen afwerpen [en onze kracht toevoegen om mysterie en spanning toe te voegen”, legt Dumisa uit in een interview met De Zuid-Afrikaan.
Voor degenen (waaronder ikzelf) die niet bekend zijn met het leven in Zuid-Afrika, Bloed & Water presenteert ook een kant van het land die dat niet doet alleen maar strijd of het overwinnen van tegenspoed, wat vaak het verhaal is dat we te zien krijgen voor veel Afrikaans entertainment. Kijkers (waarvan er veel zijn: bij de release staat de show op nummer één in de top 10 van Netflix in meerdere landen) worden blootgesteld aan de talen van het land samen met de hiphopmuziek die het geluid maakt (de Zuid-Afrikaanse rapper Nasty C maakt zelfs zijn acteerdebuut op de show). De glitter en de glamour, samen met de corruptie.
Het is niet perfect, maar de meeste tienerdrama's zijn dat niet. Het maakt zich schuldig aan het inhuren van acteurs die te oud zijn om daadwerkelijk op de middelbare school te zitten en het heeft een beetje een draaimolenverhaal. Maar wat het goed doet, is zijn kijkers bloot te stellen aan een deel van de wereld dat in de Verenigde Staten niet vaak op televisie wordt afgebeeld. En presenteert daarbij een internationale verhaallijn met universele aantrekkingskracht.
