Wanneer CNN begon in juni 40 jaar geleden, we waren op het hoogtepunt van de Koude Oorlog, en onze oprichter Ted Turner wilde om een ​​internationale nieuwsorganisatie op te richten om mensen samen te brengen tijdens een van 's werelds engste keer. Een nucleaire oorlog was toen de grootste angst en de grootste bedreiging.

Ik kwam in 1983 bij het team, rechtstreeks van de Universiteit van Rhode Island. Destijds dacht ik: "Geweldig, ik leer hier op mijn werk en dan ga ik een goede baan zoeken bij een echt netwerk." Ik wist niet dat CNN de grote competities zou worden.

Het motto van Ted bij CNN was: "Leid, volg of ga uit de weg." En ik heb altijd geprobeerd ernaar te leven. Mijn eerste grote test als buitenlandcorrespondent kwam toen ik in de zomer van 1990 naar het buitenland werd gestuurd. Binnen een paar maanden viel Saddam Hoessein Koeweit binnen, wat leidde tot de eerste Golfoorlog.

Niemand is ooit bereid om van een gewone levensstijl naar een extreme levensstijl te gaan. En oorlogs- en rampencorrespondent zijn is extreem. Je leeft op de rand van het leven en dus op de rand van de dood. Als nieuwe correspondent moest ik wennen aan het leven tussen bewoners die het doelwit waren, waar iedereen slachtoffer kon zijn. Maar ik had een taak te doen, dus ik leerde en paste elke stap van de weg aan.

click fraud protection

Christiane Amanpour over het bestrijden van nepnieuws en het opnieuw in evenwicht brengen van de weegschaal op de werkplek

Mijn volgende oorlog was in Bosnië en ik rapporteerde vanuit Sarajevo toen het hele gebied in lockdown was. Je werkte of sliep in een slaapzaalachtige kamer in het enige open hotel. Je kunt op elk moment worden beschoten of beschoten. Ik dekte eigenlijk een genocide. En omdat de wereld niet wilde ingrijpen om het te stoppen, zeiden de grote mogendheden zoals de Amerikanen, de Britten en de Fransen: "Alle partijen zijn even schuldig. En we kunnen er echt niets aan doen." Nou, ik kon zien dat vanaf de grond dat niet het geval was. Er was een agressor en er waren slachtoffers. En ik realiseerde me al snel dat ik nutteloos was tenzij ik bereid en in staat was om de waarheid te melden.

Op dat moment leerde ik dat journalistiek niet over neutraliteit gaat. Je kunt niet neutraal zijn als je getuige bent van zoiets als genocide. Het gaat om objectiviteit, het verkennen van alle kanten. Maar je kunt niet alle partijen gelijk behandelen als ze duidelijk niet gelijk zijn. Het herdefinieerde mijn hele visie en verantwoordelijkheid als verslaggever. En sindsdien is mijn mantra: "Wees eerlijk, niet neutraal."

Nieuwslezers doen hun eigen haar en make-up voor tv tijdens het coronavirus

Deze manier van melden is niet zonder risico. Ik ben naar plaatsen gegaan waar levend vuur is; Ik heb in malariagebieden gewoond; Ik heb midden in een genocide in Rwanda gezeten waar gekken waren die high van de drugs waren en met machetes zwaaiden. En journalisten zijn ook doelwitten.

Ja, het was vaak gevaarlijk, maar de keerzijde is dat ik heb leren zoeken naar de lichtstraal. Ik heb altijd geprobeerd om dat stukje menselijkheid te vinden, waar ik ook was. Ik put vreugde en troost uit de manier waarop mensen echt samenkomen in tijden van tegenspoed. We zien het nu zeker in schoppen met de coronaviruspandemie.

In sommige opzichten voelt alles wat ik heb geïnternaliseerd toen ik in het veld was, aan alsof het een training was voor de moeilijke omstandigheden waarmee we vandaag worden geconfronteerd. Het was een training voor lockdown, voor noodoperaties en voor het op afstand verkrijgen van feiten en informatie via telefoon of Skype. Die overlevingstactieken zijn nog belangrijker, want waar we nu mee te maken hebben is een ander soort... vijand, een die potentieel slopender is omdat het de hele wereld tot een krijs bracht stoppen.

Van alle oorlogen, rampen, plagen en plagen die ik heb behandeld, is dit een heel ander balspel. Mijn instinct is altijd om me te haasten naar wat er ook gebeurt. Maar dit is niet zoals een oorlog, of terrorisme, waar je naar buiten gaat en weerstand biedt en laat zien dat je niet bang bent. We zitten allemaal achter gesloten deuren. Ik ben vrijgezel en werk vanuit huis, dus ik begrijp de stress die zoveel mensen momenteel doormaken. En rapporteren in de Trump-tijdperk, wat gewoon een eindeloze aanval van het Witte Huis op de media is, heeft ervoor gezorgd dat ik de waarheid en feiten wil verdubbelen.

Mensen hebben hun vertrouwen in experts en instellingen verloren. Er zijn zelfs mensen die de wetenschap in twijfel trekken. Dat vind ik zo ontzettend gevaarlijk. Op dit moment is het het verschil tussen leven en dood. Er is de afgelopen jaren een meedogenloze campagne geweest van gewetenloze leiders om journalistiek te denigreren, om feiten te denigreren, maar nu hebben we experts meer dan ooit nodig. Ik ben een strijder voor de waarheid. Ik blijf het absoluut doen. Het maakt me niet uit dat ik aardig gevonden word door de machthebbers. Ik zal blijven vechten zolang ik adem in me heb.

Als buitenlandcorrespondent heb ik ook verslag gedaan van vele marsen, demonstraties en revoluties. Toen ik verslag deed van de protesten tijdens de Arabische Lente in plaatsen als Libië, Irak en Libanon, noemde ik het voor wat het was: een beweging op straat tegen onrecht, en voor gelijkheid en vrijheid. En dat is precies waar we nu getuige van zijn in de Verenigde Staten en over de hele wereld, sinds de brute moord op George Floyd. Het is een opstand voor gerechtigheid en tegen het ongestraft doden van zwarte mensen.

Mijn hele carrière is opgebouwd rond het eisen van aansprakelijkheid - voor oorlogsmisdaden, voor mensenrechtenschendingen, voor rassen- en genderongelijkheid - dus ik ben erg goed afgestemd op het rechtssysteem. Daarom is de protestslogan "Geen gerechtigheid, geen vrede" niet zomaar een slogan. Het is absoluut van levensbelang. En dat is precies waar dit moment in de geschiedenis over gaat.

"Dit werk doen voelt als tollen op een boomstam in het water" - Achter de schermen met CNN's topvrouwen

De protesten hebben een zeer belangrijke beleidscomponent. Ze zijn ontworpen om tot verandering te leiden, dus we moeten het volhouden en de grote eisen stellen. Institutioneel racisme bestaat en moet worden uitgeroeid. Nu is het moment. En onze politieke leiders moeten luisteren.

We zien eindelijk dat landen rekening houden met hun racistische, slavenbezit verleden. In de interviews die ik heb gedaan sinds de moord op George Floyd, heb ik met veel mensen in de zwarte gemeenschap gesproken, maar ik heb ook gesproken met prominente blanke leiders die zeggen: "We hebben gecreëerd, dus we moeten ook meehelpen om het op te lossen." Die samenwerking is enorm belangrijk omdat gerechtigheid niet zal gebeuren met slechts de ene of de andere groep, het moet allemaal samenleving.

Ik zal de Black Lives Matter-beweging in de schijnwerpers houden omdat ik niet wil dat politici, bedrijven of individuen gewoon een hashtag-moment hebben. Dit is geen normale gang van zaken. We moeten van onze wereld een betere plek maken. Politiegeweld is een symptoom van structureel racisme dat is gebaseerd op structurele armoede. Het systeem is ontworpen om deze groep te onderdrukken zodat een andere groep kan gedijen. Ik denk dat we op alle terreinen van de samenleving onze deuren moeten openen en onderwijs-, economische en professionele kansen meer beschikbaar moeten maken. Anders is dit slechts lippendienst. En we kunnen het ons niet veroorloven om dit moment verloren te laten gaan.

De dubbele pandemieën van coronavirus en racisme hebben ons allemaal een enorme kans gegeven. En we moeten slim genoeg, dapper genoeg, empathisch genoeg en eerlijk genoeg zijn om het moment te grijpen en het werk te doen dat nodig is. We moeten terug naar een plek waar deze hyperpartijdige politieke polarisatie, die zo giftig is, begint te vervagen. Ik hoop dat er na dit alles licht is. Ik hoop dat we allemaal de uitdaging aankunnen. En ik hoop echt dat we deze keer onze menselijkheid opnieuw zullen beoordelen, of het nu gaat om klimaatverandering, mensenrechten, kapitalisme of gewoon de kwaliteit van het leiderschap dat we kiezen. De waarheid is dat soms de donkerste dagen de juiste soort verandering brengen.

Zoals verteld aan Jennifer Ferrise.

Amanpour is CNN's belangrijkste internationale anker van het bekroonde programma voor mondiale zaken Amanpour en de gastheer van Amanpour & Co. op PBS.

Voor meer van dit soort verhalen, pak het juni-nummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download nu.