Ik geloof in loopbaanadvies. Ik heb er veel van gekregen, er veel van gegeven, gelezen en gekeken en gehoord van allerlei adviezen voor vrouwen die proberen een stempel te drukken op hun beroep. Maar ik heb ook gezien dat vrouwen net zoveel geboden overtreden als ze hebben gevolgd, wat suggereert dat, als... In stijl zou het kunnen zeggen, advies is alleen zo goed als het voelt als je het probeert.
Alleen omdat een stukje professionele wijsheid chic is, wil nog niet zeggen dat het bij je past. Toen ik het personeelsbestand betrad, achter een squadron vrouwelijke pioniers in door mannen gedomineerde industrieën, droegen we boxy jassen en blouses met stropdassen en afschuwelijke schoudervullingen, alsof dat ons op de een of andere manier zou camoufleren terwijl we deze infiltreerden terrein. Dat was vaak gewoon gênant, aangezien de meesten van ons slecht waren in het nabootsen van mannelijk gedrag - het was als tapdansen op schaatsen.
Elke generatie werkende vrouwen heeft sindsdien zijn evangeliën verzameld: ons is verteld om voorover te leunen, uit te strekken, een koers uit te stippelen, maar je hart te volgen, te spreken maar te luisteren, je te concentreren terwijl je multitaskt. Sommige adviezen werken alleen als de meeste mensen ze negeren: "Lunch nooit met iemand die jonger is dan jou." Sommigen spreken zichzelf tegen: “Strik hoog, maar wees realistisch.”
Bij dit jaar Fortuin Meest krachtige internationale vrouwentop in Londen, deelden bedrijfsleiders uit tientallen landen scherpe inzichten in de managementcultuur. Maar ik vermoed dat de aanwezige vrouwen de Zweedse minister niet zullen vergeten die zich herinnerde dat hij had genomen kantoor als de moeder van een vier maanden oude tweeling en wordt begroet door de koning terwijl er moedermelk door haar lekt shirt. Ongemakkelijk? Zeker. Maar ook motiverend omdat ze inzag dat veel andere vrouwen voor dezelfde uitdagingen staan en ze nu in de gelukkige positie verkeerde om hen te helpen.
Toen ik lang geleden begon bij Tijd, Ik wilde dolgraag door de journalisten die ik bewonderde als koppig en gevat worden beschouwd. Ik ben aangenomen als parttime factchecker in een tijd waarin maar weinig vrouwen werden aangenomen als schrijvers of redacteuren, hoewel ik wel één senior schrijver had nodigde me uit om het discreet van hem over te nemen terwijl hij uitging voor een lang, dronken diner, zodat ik kon zien hoe mijn schrijven zou worden geredigeerd als ik een man. Een jaar of wat later werd ik overgeplaatst van de internationale en zakelijke secties naar de Modern Levende pagina's, waarvan ik vreesde dat ze een carrière betekenden die besteed werd aan het volgen van trends in ijssmaken en golf kleding. 'Ik haat de afdeling Wonen,' jammerde ik tegen mijn wijze adviseur Otto, ervan overtuigd dat dit het einde was van mijn korte ambtstermijn als een serieus persoon.
Bovendien werd de sectie Wonen geleid door de ene angstaanjagende vrouwelijke redacteur, die de reputatie had carrières te beëindigen voordat ze zelfs maar begonnen waren. Alles wat ik had gehoord vertelde me dat ik nu was ingesteld om te mislukken. Otto glimlachte alleen maar naar me terwijl ik luchtte. 'Dit is het beste wat je kon overkomen', zei hij. Hij had gelijk. De Dragon Lady bleek een van de beste te zijn waar ik ooit voor heb gewerkt - fel, wijs, veeleisend en... beschermend, met een onberispelijke smaak en een gretigheid om samen te spannen over hoe we sommige moeilijk kunnen aanpakken onderwerpen. Daarom ging een van de eerste grote Living-verhalen die ik schreef over het recht om te sterven. In de jaren daarna heb ik veel gelegenheden gehad om sluwe stereotypen over vrouwelijke leidinggevenden te verwerpen, omdat ik het meeste heb geleerd van de bazen waarvoor ik het meest werd gewaarschuwd.
Toen ik vier jaar geleden hoofdredacteur werd, kreeg ik allerlei nieuwe adviezen over leiderschap. Neem de eer voor succes in plaats van te praten over hoe geweldig uw team is. Leiderschap is een performance art, authenticiteit wordt overschat, fake it till you make it. Ik vermoed dat dit betekent dat niemand anders te veel macht moet verzamelen, behalve dat ik zeker weet dat vooruitgang hangt af van het delen van autoriteit en het ontketenen van talent op elk niveau, wat vaak betekent dat je eruit moet komen de weg.
De meeste vrouwen hebben de boodschap gekregen dat je nooit moet huilen in het bijzijn van collega's, wat ik meer dan eens heb gedaan. Ik kromp altijd ineen als mijn werk werd beschreven als 'emotioneel', maar ik gaf het op om dat te veranderen. Om te beginnen merken we dat we verstrikt raken in een nieuwscyclus die meer wordt gedreven door emotie - woede, vervreemding, angst - dan door antiseptische analyse. En gezien wat nieuwsorganisaties van journalisten vragen - de lange uren, het meedogenloze tempo, in sommige gevallen de fysieke risico's - is er geen ontkomen aan de persoonlijke connecties die ontstaan. Ik ben kwetsbaarheid en een zekere mate van emotionele blootstelling gaan zien als activa in plaats van risico's.
VIDEO: Het beste loopbaanadvies van Jessica Alba
Misschien is het moeilijk om mensen te adviseren over hoe ze succes kunnen behalen als we het niet eens zijn over wat het is. Roem, rijkdom, macht. Doel, balans, vrede. Als we allemaal onze eigen visie op vervulling creëren, dan volgt daaruit dat we ons dienovereenkomstig moeten uitrusten, de tijd moeten nemen, de bondgenoten moeten vinden, de vaardigheden moeten leren en de afleiding moeten vermijden. Ik kan me niet voorstellen dat er een one-size-fits-all theorie is om 'het te maken', behalve degene die we mode van onze instincten en ongelukken. Zoals Oscar Wilde het uitdrukte, het enige wat je met goed advies kunt doen, is het doorgeven: "Het is nooit van enig nut voor jezelf."
Ophalen voor meer van dit soort verhalen In stijl's Septembernummer verkrijgbaar in kiosken en voor digitale download op aug. 11.
