Madeleine Albright over haar verzameling spelden en wat ze betekenen

Zo lang als ik me kan herinneren, ben ik dol op pinnen. Mijn moeder droeg ze vaak, dus ik ben opgegroeid met het idee dat ze een stijlvolle en leuke manier zijn om je persoonlijkheid te laten zien. Maar pas toen ik in 1993 de Amerikaanse ambassadeur bij de Verenigde Naties werd, realiseerde ik me dat sieraden een geheel nieuwe betekenis konden krijgen.

Destijds waren er niet veel vrouwen die deel uitmaakten van internationale onderhandelingen; in feite was ik de enige in de hele Veiligheidsraad. Het staakt-het-vuren van de Perzische Golfoorlog [in 1991] was vertaald in een reeks sanctieresoluties, en het was mijn taak ervoor te zorgen dat de sancties van kracht bleven. Daarbij bekritiseerde ik [de Iraakse dictator] Saddam Hussein bijna elke dag, wat hij verdiende, omdat hij Koeweit was binnengevallen en weigerde zich aan de resoluties te houden.

Plots verscheen er een gedicht in de [door de regering gecontroleerde] Iraakse pers dat me met veel dingen vergeleek, waaronder een "ongeëvenaarde" slang." Het deed me denken aan een slangenspeld die ik thuis had, dus toen ik weer een ontmoeting had met Iraakse functionarissen, besloot ik dat ik draag het. Toen ik uit de vergadering kwam, was er een troep journalisten, en een van hen vroeg waarom ik de slangenspeld droeg. Toen de camera's inzoomden, glimlachte ik en zei dat het gewoon mijn manier was om een ​​bericht te verzenden.

Toen dacht ik: dit zou wel eens interessant kunnen zijn. Ik was altijd al dol geweest op kostuumjuwelen, maar tot dat moment was het nooit bij me opgekomen dat een speld ook als diplomatiek symbool kon worden gebruikt. Dus ik begon te winkelen voor meer.

Op goede dagen, als ik voorspoed en geluk wilde uitstralen, deed ik zonnen, lieveheersbeestjes, bloemen en heteluchtballonnen op die hoge verwachtingen inhielden. Op slechte dagen greep ik naar spinnen en vleesetende dieren. Als de voortgang langzamer was dan ik wilde tijdens een bijeenkomst in het Midden-Oosten, zou ik een slakkenspeld dragen. En toen ik met slechtgehumeurde mensen te maken had, deed ik een krab aan. Andere ambassadeurs begonnen het op te merken, en wanneer ze me vroegen wat ik op een bepaalde dag van plan was, zei ik: "Lees mijn spelden."

Toen ik staatssecretaris werd [in 1997], werd ik bewuster in de manier waarop ik de symboliek van mijn spelden gebruikte. Ik vertegenwoordigde de Verenigde Staten, dus het was belangrijk dat ik er waardig uitzag, maar ik hield ook van aankleden als een vrouw, en de spelden hielpen om wat humor, persoonlijkheid en berichten te injecteren in wat heel serieus was keer. En ik moet toegeven, ik heb er veel plezier mee gehad. Vooral proberen te achterhalen in hoeverre mijn bericht is ontvangen.

Achter elke keuze zat een verhaal. Ik droeg een bij toen ik met [president van de Palestijnse Autoriteit] Yasser Arafat sprak, omdat bijen steken en ik een scherpe boodschap moest overbrengen. En toen we erachter kwamen dat de Russen het ministerie van Buitenlandse Zaken hadden afgeluisterd, deden we wat diplomaten doen, namelijk démarche Moskou. Maar de volgende keer dat ik de Russische minister van Buitenlandse Zaken ontmoette, droeg ik een enorme speld en hij wist precies waar ik het over had.

Soms werden mijn pinnen zelf een onderdeel van het gesprek. Koningin Elizabeth II draagt ​​ook vaak spelden, en aangezien we dat gemeen hebben, heb ik haar er een briefje over gestuurd. Maar er was een bepaalde keer dat ik echt een fout maakte met iets dat ik droeg. Het had te maken met een grappige foto gemaakt van president [Bill] Clinton, minister van Defensie Bill Cohen en mij in de groene kamer bij de 50e verjaardag van de NAVO [in 1999]. We deden de "zie geen kwaad, hoor geen kwaad, spreek geen kwaad" gebaren, en hoewel we eruitzagen als gekke mensen, eindigde de foto in Tijd tijdschrift.

Later kwam ik een speld van drie apen tegen die hetzelfde gebaar deden, dus ik besloot dat ik het zou dragen als we in 2000 naar Moskou gingen voor een topconferentie. Toen we binnenkwamen, zei president [Vladimir] Poetin tegen president Clinton: "We zien altijd welke spelden minister Albright draagt." En toen wendde hij zich tot mij en vroeg: "Dus waarom draag je de apen?" Op dat moment zei ik: "Omdat ik uw beleid in Tsjetsjenië slecht vind." Hij was woedend, voorgoed reden. En president Clinton keek me aan en zei: "Ben je gek? Je bent de belangrijkste diplomaat van Amerika en je hebt zojuist de hele top verpest."

Dat viel niet in goede aarde, maar de meeste mensen reageerden positief op de signalen die ik afzond. Een van mijn favoriete spelden was een gouden duif die ik kreeg van Leah Rabin [weduwe van de Israëlische premier Yitzhak Rabin, die in 1995 werd vermoord]. Ik begon het te dragen wanneer ik toespraken hield over het Midden-Oosten. Later, toen ik in Jeruzalem was, stuurde ze een halsketting met gouden duiven eraan met een briefje waarop stond: "Er is meer dan één duif nodig om vrede te sluiten in het Midden-Oosten."

Er zijn in de loop der jaren zoveel andere zinvolle geweest - de vintage adelaar die ik droeg toen ik de ambtseed als minister van Buitenlandse Zaken aflegde, de zebra die ik droeg met [president] Nelson Mandela in Zuid-Afrika, de prachtige amethistspeld die ik kreeg van een gepensioneerd militair die twee Purple Hearts verdiende. Ik heb ook een reeks spelden die vrouwenkwesties vieren. Een daarvan is een glazen plafondpin met duidelijke symboliek. Het is belangrijk voor mij, niet alleen voor de dingen die ik kon doen [als eerste vrouwelijke staatssecretaris], maar ook voor de dingen die ik droeg toen ik Secretaris [Hillary] Clinton liep voor het presidentschap [in 2016]. Het toont het glazen plafond in zijn ideale staat - dat is verbrijzeld.

Mensen vragen vaak hoeveel pins ik heb verzameld, en ik weet het echt niet. Er waren meer dan 200 in de tentoonstelling van mijn spelden in [N.Y.C.'s] ​​Museum of Arts and Design [in 2009]. En sindsdien hebben mensen me waarschijnlijk nog een paar honderd gegeven. Met alles wat er in de wereld aan de hand is, draag ik de laatste tijd mijn Statue of Liberty-speld omdat er een grote behoefte voor ons is om genereus te zijn in hoe we verwelkom mensen nu in dit land. Ik heb ook een wereldbol gedragen met een engel erop, wat wijst op de verantwoordelijkheden die we als wereld allemaal voor elkaar hebben.

Een van de belangrijkste redenen waarom ik spelden ben gaan dragen, is dat ik het buitenlands beleid altijd minder buitenlands heb willen maken. De spelden zijn iets waar mensen zich mee kunnen identificeren en dat niet klinkt als een leerboek. En daarom doneer ik ze nu aan de National Museum of American Diplomacy bij het State Department. Voor mij waren ze altijd gewoon een manier om met mensen te communiceren. Wie wist dat een klein levenloos object zoveel kon zeggen.

Albright's boek Lees mijn pins: verhalen uit de juwelendoos van een diplomaat is nu beschikbaar.

Voor meer van dit soort verhalen, pak het novembernummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download okt. 22e.