Slechts een week later Serena Williams heeft aangekondigd dat ze van plan is om haar tennisracket voorgoed ophangen na meer dan 20 jaar op de baan ging de tennisster (vrijwel) zitten met Selena Gomez om open te staan over wat het betekent om prioriteit te geven aan haar geestelijke gezondheid.
In een clip die op Gomez' Instagram werd geplaatst ter promotie van haar initiatief voor geestelijke gezondheid, Wondermind, werd de atleet gepromoot om uit te leggen wat 'mentale fitheid' voor haar betekent. "Mentale fitheid is voor mij gewoon echt leren stoppen", vertelde Serena. "En je weet dat ik dit jaren geleden deed, voordat zelfs geestelijke gezondheid een onderwerp was in ieders gedachten. Het was meer van, oké, ik sluit mezelf af vandaag. Gewoon onbewust, het was iets dat ik altijd heb gedaan."
De moeder-van-een, die in haar geopenbaard pensioenaankondiging dat ze van plan is de aandacht te verleggen naar het uitbreiden van haar gezin, en vervolgens aanstipte hoe belangrijk grenzen zijn voor het behouden van een gezonde geest. "En nu ik weet dat het zo belangrijk is om jezelf op de eerste plaats te zetten, vooral mentaal, heb ik altijd momenten afgesloten", vervolgde ze. "Ik heb serieuze grenzen en ik laat niemand die grenzen overschrijden."
Williams voegde eraan toe: "Voor mij is het zo belangrijk om ervoor te zorgen dat ik elke dag een periode van - het is zo erg, want ik doe echt niets voor mij, daar ben ik verschrikkelijk in. En ik heb het keer op keer gezegd - ik werk eraan. Maar min of meer, in ieder geval prioriteit geven aan wat ik moet doen. En als ik dan uitgeschakeld ben, ben ik uitgeschakeld."
Dit is niet de eerste keer dat Serena transparant is over het verbeteren van haar geestelijke gezondheid, en in haar special Mode coverstory, Williams onthulde dat de enige persoon met wie ze zich aanvankelijk op haar gemak voelde om over haar vertrek uit tennis te praten, haar therapeut was.
"Ik ben terughoudend geweest om mezelf of iemand anders toe te geven dat ik moet stoppen met tennissen", zei Williams. "Alexis, mijn man, en ik hebben er nauwelijks over gesproken; het is als een taboe-onderwerp. Ik kan dit gesprek niet eens met mijn vader en moeder hebben. Het is alsof het niet echt is totdat je het hardop zegt. Het komt op, ik krijg een ongemakkelijke brok in mijn keel, en ik begin te huilen. De enige met wie ik er echt heen ben gegaan, is mijn therapeut!"
