Steek je hand op als je ooit extra enthousiast bent geweest over een foto, bijvoorbeeld, om een nieuw kapsel of nieuwe outfit te posten. Dus je grijpt gretig de telefoon terug van degene die hem heeft genomen en ...blah. Het beeld zuigt. Je nieuwe kapsel is niet zo geweldig als je dacht. Je jurk popt helemaal niet.
Dit gebeurt mij vaak. Ik denk dat ik een goede dag voor haar/outfit/eyeliner heb, dan kijk ik naar de foto en twijfel ik aan elke goede gedachte die ik had over mijn look. Maar de laatste tijd begon ik iets vreemds op te merken. Na een paar weken zal ik de foto opnieuw bekijken en denken, wacht, ik zag er goed uit.Misschien zelfs... goed.
Als u zich ooit zo heeft gevoeld, is het misschien een troost om te horen dat psychologen niet verrast zijn. Maar wat zegt dit over hoe we naar je eigen schoonheid kijken, zowel in het moment als over een lange periode?
Om te beginnen zijn we geen objectieve rechters
Een paar dingen kunnen bij dit fenomeen spelen, zegt Aenne Brielmann, Ph. D., psycholoog en postdoctoraal onderzoeker die schoonheid en esthetiek bestudeert aan het Max Planck Institute for Biological Cybernetics in Duitsland. De eerste? Uw verwachtingen terwijl u de perfecte opname plant.
"Telkens wanneer we iets evalueren - of het nu schoonheid, smaak of wat dan ook is - is het nooit gebaseerd op een absolute waarde die het ding heeft", zegt ze. Dit betekent dat uw foto niet objectief "goed" of "slecht" is, of, als u de voorkeur geeft aan het sociale-media-equivalent, "het plaatsen waard" of "niet het plaatsen waard" is.
In plaats daarvan is "onze evaluatie altijd relatief aan onze verwachtingen", zegt Brielmann, en merkt op dat de meesten van ons hebben eigenlijk vrij hoge verwachtingen van onszelf, zolang zoiets als klinische depressie er niet is Speel. "Als we verwachten dat onze foto beter is dan gemiddeld, en we krijgen een gemiddelde foto, zijn we eerder teleurgesteld", zegt Brielmann. "Het is een goede foto, maar we hadden verwacht een groot afbeelding."
Dit is belangrijk om in gedachten te houden als je de neiging hebt om je foto's uit elkaar te halen, zoals steeds meer van ons doen. Iets meer dan driekwart van de plastisch chirurgen zegt dat hun patiënten professionele cosmetische ingrepen zoeken om er beter uit te zien op hun selfies, een stijging van 35% sinds de American Academy of Facial Plastic and Reconstructive Surgery merkte de trend voor het eerst op in 2016. (Zoom is een hele nieuwe laag.)
Misschien is je foto niet goed voor het internet of maakt je ex-grovel goed, maar het is nog steeds gewoon goed; als in, helemaal enhelemaal goed. Het probleem is, hoge verwachtingen betekenen teleurstelling, zoals Brielmann zei, en ze nodigen ook uit tot meer oordeel. "Als we slechte dingen zoeken, zullen we ze vinden", zegt Brielmann.
Het punt is dat je na verloop van tijd minder snel naar die gebreken zult zoeken, omdat het je eerlijk gezegd niet meer kan schelen. De foto wordt genomen. Je bent verder gegaan met het leven. Dus nu kun je naar het beeld kijken met een helder hoofd en minder kritische ogen, ogen die vergeten welk visioen je in je hoofd had op het moment dat je het nam.
Er is een nostalgisch effect
Die ogen worden ook meer roze naarmate de tijd verstrijkt. Brielmann zegt dat het de vraag is of we een beeld onafhankelijk van de eraan gekoppelde herinneringen kunnen beoordelen. Dit betekent dat het herinneren van goede tijden - zelfs als ze pas vorige week waren - zorgt voor een positievere beoordeling van de foto, omdat we de neiging hebben schoonheid te zien als een onderdeel van een algehele positieve ervaring, een gekleurd door nostalgie en vrij van alle stressoren die ons teisterden in de moment.
"We hebben de neiging om negatieve herinneringen weg te gooien, afgezien van zeer aversieve en echte bedreigingen," zegt Brielmann, "dus over het algemeen herinneren we ons alleen de goede tijden."
Middelbare school en universiteit zijn hier goede voorbeelden van. Je was waarschijnlijk behoorlijk gestrest als tiener, maar als je later naar foto's kijkt, denk je, verdomme, dat was leuk. "Het beeld herinnert je aan die goede tijden en die glans zou van toepassing kunnen zijn op je oordeel over het beeld zelf", zegt Brielmann.
Dit geldt vooral als je verder terug in de tijd kijkt, maar het kan ook van toepassing zijn op een foto die je vorige week hebt gemaakt. Je humeur kan vertroebeld zijn door een e-mail die je net van je baas hebt gekregen, of een sms die je overwoog om naar de date van gisteravond te sturen. Maar een week later heb je al met deze kleine stressoren te maken gehad, en je hersenen hebben het nutteloos geacht om ze vast te houden. Dus als je terugkijkt, zie je alleen de goede dingen. Opnieuw, verdomme dat was leuk.
Dit is van belang wanneer we dingen beoordelen, zelfs onszelf, omdat positieve ervaringen meestal positievere beoordelingen betekenen, zelfs als het ding dat we beoordelen niets met elkaar te maken lijkt te hebben. Mensen zullen bijvoorbeeld eerder een slechte restaurantbeoordeling achterlaten als het buiten regent, volgens a Journal of Hospitality & Tourism Research studie.
"Onze stemming beïnvloedt hoe we onszelf zien", bevestigt Pamela K. Keel, Ph. D., onderzoeksprofessor aan de Florida State University, die eetstoornissen en lichaamsbeeld bestudeert. "Dus een slecht humeur kan bijdragen aan een verhoogde perceptie van onvolkomenheden." Om nog maar te zwijgen, het statische karakter van foto's maakt nit-picking bijzonder verleidelijk. "Een foto bevriest ons uiterlijk in de tijd, waardoor we ons op een detail kunnen concentreren omdat dat detail niet verandert", zegt Keel. "In het echte leven zijn we constant in beweging, met verschuivingen in gezichtsuitdrukkingen en lichaamshouding die ons aanmoedigen om onszelf als een hele compositie te zien."
We moeten het over leeftijd hebben
Courteney Cox ging in op wat je misschien denkt - dat we altijd naar een jonger beeld kijken - in haar recente In stijl omslag verhaal. "Ik had toen al het gevoel dat ik ouder werd", zegt ze over een 2009 Cougar Stad scène waarin ze haar lichaam onder de loep neemt. "Maar man, wat was ik gek! Het maakt niet uit hoe oud je denkt dat je er vandaag uitziet, over een paar jaar kijk je terug en denk je: 'Oh mijn god, waar klaagde ik in hemelsnaam over?' Daar moeten we dus geen minuut aan besteden."
Ze heeft natuurlijk gelijk. Anders gezegd, "vandaag zijn we jonger dan we ooit zullen zijn", zoals de... Regina Spektor liedje gaat. Anders gezegd, over vijf jaar zal de jij van vandaag, nou ja, vijf jaar jonger zijn.
Brielmann erkent dat het normaal is om onszelf te willen verbeteren. Maar kijk naar een foto van de middelbare school, en wil je haar echt verbeteren? Dat kan niet. Of misschien heb je dat al gedaan. Hoe dan ook, ze is een ander persoon, niet het zelf dat je vandaag kent. Zelfs als je je kapsel of je outfit niet mooi vindt, heb je waarschijnlijk medelijden met haar. Hoe kon je op zijn minst gemeen tegen haar zijn?
Mijn punt is, net als dat van Courteney, dat ik hoop dat je je huidige zelf dezelfde genade kunt schenken. Ik kwam tot dit besef toen ik begin tot midden dertig was, terwijl ik Botox overwoog. Op dit punt had ik een handvol behandelingen gekregen om mijn gezicht te bevriezen, en ik ben me gaan realiseren dat als ik nu geen positievere relatie met ouder worden begin te ontwikkelen — zoals in, nu, terwijl ik nog relatief jong ben — het wordt een lange weg, een waarin te veel benadrukte gebreken elkaar voeden en de goede dingen plaveien. "We worden aangetrokken door bevestiging van wat we geloven, zelfs als we denken dat er iets mis met ons is", zegt Keel.
Dit wordt zelfbevestigingsbias genoemd, en in dit geval betekent het dat je gelooft dat je rimpels zijn verschrikkelijk, dus dan scan je je foto's om te ondersteunen wat je al gelooft dat waar is: dat je rimpels zijn vreselijk. Je vindt je bewijs en de cirkel gaat door, letterlijk tot je sterft als je de cirkel niet doorbreekt.
Het goede nieuws is dat als je op zoek bent naar iets positiefs, je dat ook zult vinden, en zoals ik het zie, kun je net zo goed die kant op gaan. Vandaag ben je jonger dan je ooit zult zijn.
