Arden Cho is meer dan blij om haar persona op het scherm te vergelijken met Elle Woods. Immers, als het gaat om portretteren Partnerspoor's Ingrid Yun, een slimme vrouwelijke advocaat die streeft naar een evenwicht tussen succes, moraal en een liefdesleven in een door mannen gedomineerd advocatenkantoor aan de oostkust, Legaal blond's leading lady kan heel goed de blauwdruk zijn. Koppel het uitgangspunt van Netflix' nieuwste wetdrama (uit aug. 25) met Cho's eigen achtergrond - met name de hoofdrol als de enige gekleurde persoon in MTV's Teen Wolf als Kira Yukimura voor drie seizoenen, maar werd in 2016 onverwacht van de show afgeschreven en naar verluidt aangeboden minder dan voor de helft het salaris van haar blanke cast-maatjes om eerder dit jaar mee te doen aan de reboot - en je kunt veilig neem aan dat ze meer weet over het onder ogen zien en trotseren van tegenspoed dan welk tv- of filmpersonage ooit zou kunnen portretteren.
Terwijl Cho toegeeft dat zowel zij als het personage dat ze speelt in haar eerste grote Hollywood-beweging sinds haar
Teen Wolf vertrek kan een vergelijkbare tand-en-nagel grit delen, dorst om maatschappelijke normen te confronteren en affiniteit voor een moordende roze Oscar De La Renta-jack als de iconische met bubblegum geklede Woods die eerder kwam, ze is ervan overtuigd dat het verhaal van Ingrid Yun zoveel meer te vertellen heeft."Ik hou van Elle Woods, dus het is een prachtige vergelijking, heel, heel vleiend, maar Ingrid is heel anders en het is speciaal", zegt Cho. "Ik heb het gevoel dat we met Ingrid een vrouw kunnen portretteren die er geweldig uit kan zien in roze, maar niet chagrijnig is. Wees niet je stereotype, mooie vrouwelijke advocaat die we misschien gewend zijn."
Cho heeft gelijk, Ingrid Yun kan niet verder van ditzy zijn. In de eerste aflevering van de 10-delige serie - gebaseerd op de gelijknamige roman van Helen Wan - is het duidelijk dat Cho's gevatte karakter is het soort vrouw dat IRL-leveranciers van vrouwenhaat op de werkplek zou doen ineenkrimpen angst; een dagelijkse strijd binnen de show die volgens Cho veel weg had van 'de misdaad bestrijden'. Hoewel Cho beweert het vertrouwen van Yun te hebben aangeboord terwijl streven om partner te worden in de "jongensclub" van het fictieve advocatenkantoor Parsons Valentine & Hunt in New York City op het scherm was een vrij gemakkelijke prestatie (met de hulp van een paar belangrijke accessoires, dat wil zeggen), de actrice zegt dat het vinden van datzelfde vertrouwen gedurende haar eigen carrière veel meer is geweest moeilijk.
"Arden is in het echte leven zeker niet zo slim of brutaal als Ingrid, maar als ik het pak aantrek en haar Louboutins aantrek, heb ik zoiets van: 'Oké, oké, laten we een paar deals sluiten'", lacht Cho.. "Ik voel me het grootste deel van mijn leven, ik heb altijd het gevoel gehad dat ik heel beleefd moest zijn en niet te eigenwijs mocht zijn. Ik heb het gevoel dat veel daarvan ook cultureel kan zijn beïnvloed, om de boot niet te laten schommelen, niet veel golven te veroorzaken. Ik denk dat ik me daardoor zeker een beetje terughoudend voelde. Stemloos."
Cho voegt eraan toe dat in de aanloop naar Partnerspoor, ze heeft veranderingen bij zichzelf gezien en begrijpt wat dat betekent voor fans die het misschien zien haar als de blauwdruk.
"In het afgelopen decennium ben ik zeker meer zelfvertrouwen geworden in wie ik ben en niet bang om te laten zien wie ik ben, om voor mezelf op te komen en praten over dingen die belangrijk voor me zijn, en persoonlijke ervaringen delen in de hoop dat de dingen die ik heb meegemaakt, "ze legt uit. "Als ik erover praat, kan ik iemand anders helpen."
Na jaren van het koesteren van dit zelfvertrouwen, meestal buiten de schijnwerpers, zegt Cho dat ze "de kracht van nee zeggen heeft geleerd" en benadrukt hoe goed het voelde om haar energie te behouden en zichzelf te beschermen tegen burn-out terwijl ze wachtte op het juiste project - en dat is precies waar Partnerspoor kwam in beeld.
"Als acteurs is het moeilijk. We kunnen niet altijd kiezen", legt ze uit over de jaren die ze heeft doorgebracht met wachten op een rol waar ze gepassioneerd over was. "Een groot deel van de reis is echt auditie doen, auditie doen. Het is die sleur doen en hopen dat het juiste project op je pad komt en dat je er klaar voor bent. Het is een beetje gelegenheid ontmoet voorbereiding. Je kunt niet zomaar de juiste rol krijgen en er niet klaar voor zijn."
En klaar was ze. Nadat ze verliefd was geworden op de piloot en meteen het boek had gelezen om verder te acclimatiseren met de bronmateriaal, had Cho er vertrouwen in dat dit project niet alleen iets voor haar zou betekenen, maar ook voor de kijkers overal. Terwijl Partner Track's 10-uur durende runtime kan vol zitten met genoeg wetdrama en designermode - met een stomende liefdesdriehoek, om op te starten - om zijn plek te versterken als Netflix's volgende volkomen bingeable hit, vergroot het verhaal het racisme en seksisme dat vaak hoogtij viert in traditioneel witte, met testosteron gevulde ruimtes om een verhaal te maken dat zowel oogverblindend als vermakelijk is.
"Ik hoop echt dat mensen naar deze show kijken om te zien hoe het voelt in iemand als Ingrids schoenen", zegt Cho. "Veel van die micro-agressies, je kunt die momenten niet eens beschrijven. Je voelt het gewoon... Zoals op momenten waarop haar baas, Marty Adler [Matthew Rauch] haar oproept om voor bepaalde klanten te zorgen die ook Aziatisch of Aziatisch-Amerikaans zijn, het ligt voor de hand dat Ingrid degene is die wordt genoemd Aan. Ik heb het gevoel dat dit momenten zijn die alleen Aziatische Amerikanen zien en kennen. Zoals: 'Nou, natuurlijk ga je ervan uit dat we elkaar zouden krijgen omdat we allebei Aziatisch zijn. Ook al zijn we verschillende soorten Aziaten, we moeten hetzelfde zijn.'"
Liane Hurvitz. Driedelig pak: Sandro; Oorbellen: Allegra Allure.
Cho, die zowel seksisme als racisme onder ogen ziet als een Aziatisch-Amerikaanse vrouw in entertainment wiens favoriete hobby poker is - "Poker heeft heeft me geleerd om echt te leren stoer te zijn en de strijd aan te gaan en niet bang te zijn alleen omdat ik een kleiner meisje ben, zoals grootte er echt niet toe doet, "zegt ze - voegt eraan toe dat de trots die ze voelde door het uitbeelden van die scenario's die te dichtbij waren voor comfort tijdens het filmproces alleen verdubbelde toen ze feedback kreeg van vrouwelijke collega's.
"Zelfs mensen in mijn team die vrouwen zijn die naar de show hebben gekeken, zeggen:" Oh, ik heb problemen om dit te kijken. Het is behoorlijk triggerend'", herinnert ze zich. "Maar op een goede manier. Ik ben blij dat ze een relatie hebben, maar ze zeggen: 'Dit is bijna' te echt.'"
Maar hoewel sommige scènes misschien ongemakkelijk aanvoelden om te filmen, en zelfs nog ongemakkelijker om naar te kijken, houdt Cho vol dat het delen van verhalen zoals Ingrid's in de reguliere media is de enige manier om de cyclus van doorgaan naar de volgende generatie te doorbreken - zowel op het scherm als uit.
"Ik kan er niet aan denken hoe vaak ik in mijn leven racisme heb meegemaakt en niets heb gezegd omdat ik niemand in de problemen wilde brengen, of ik er geen groot probleem van wilde maken", zei Cho. geeft toe. "En ik denk dat de wereld nu op een betere manier verandert, omdat mensen iets zeggen. En zelfs in de industrie weet ik dat ik veel vrouwelijke vrienden heb die zeggen: 'Oh wauw, we hebben allemaal dagelijks te maken gehad met seksuele intimidatie of racisme of deze micro-agressies. Maar we praten er niet altijd over omdat we er geen zaak van willen maken'", legt ze uit. "Maar dan besef je dat we erover moeten praten, anders blijft het maar gebeuren. Het is als een generatietrauma."
Terwijl Cho zich voorbereidt op de première van de show, is ze opgewonden om te zien hoe kijkers zichzelf in de goede, slechte en het lelijke van Ingrids reis en hoopt dat het project vrouwen in staat stelt te beseffen dat er echt ruimte is aan tafel voor iedereen.
"Een van de beste zinnen in de show is: 'Als we elkaar gewoon zouden steunen zoals de jongens, zou het zoveel gemakkelijker zijn'", zegt Cho. "En ik hou van dat moment en die regel, omdat het zo waar is. Ik zeg altijd dat het jammer is dat iedereen zo competitief is. Ik zou willen dat mensen zouden zien dat er plaats is voor ons allemaal. En alleen omdat iemand anders succesvol is of wint, doet dat niets af aan jouw succes. Er is zeker plaats voor iedereen."
Fotograaf: Liane Hurvitz. Stylist: Meggy Smith. Haar en make-up: Shella Martin.
