De gloeilamp Zoe Saldaña

Saldaña is niet van deze wereld. Ze lijkt te bestaan ​​in een liminale ruimte tussen heden en toekomst, op een plek waar spektakels van een miljoen dollar worden gespeeld naast emotioneel geladen verhalen die schijnbaar zijn ontworpen om aan elke traan te trekken. Zo houdt ze ervan - want voor haar is die onmogelijke plek, onbereikbaar en onaantastbaar voor gewone stervelingen, waar ze thuishoort.

"Ik had geen idee Avatar zou de impact hebben die het op zo'n wereldwijde schaal had', zegt ze over de film uit 2009, het ontzag in haar woorden is duidelijk, zelfs met meer dan een decennium om de feiten te laten bezinken. "Die dingen zijn onvoorstelbaar."

Dertien jaar geleden was Saldaña geen moeder. Ze was niet Gamora van de Beschermers van het universum en dat was ze niet Star Trek' is Nyota Uhura. Zij was Neytiri, een Na'vi-prinses met een blauwe huid Avatar, een door James Cameron gesteunde blockbuster die niemand goed zou kunnen beschrijven, klaar om de manier waarop iedereen films ervaart te veranderen. In 2009 voelde 3D nog als een gimmick, en

Avatar maakte enorme, zware tentpaalfilms met speciale effecten tot evenementen die gezinnen samen keken. En Saldaña bleef een deel van hen zijn, behendig verschuivend van de gelijkenis van Avatar naar de gelikte, tijdspringende, universum-reddende wereld van J.J. Abrams Star Trek opnieuw opstarten en, natuurlijk, het gelikte, tijdspringende, universumbesparende Beschermers van het universum. op dec. 16, Avatar: de weg van het water komt in theaters, en sinds dat eerste buitenaardse avontuur is alles veranderd.

"Ik had zo veel hoop dat het goed zou worden ontvangen, omdat het gewoon zo speciaal voor me aanvoelde", zegt Saldaña over de eerste film. Maar zelfs zonder te weten dat de film een ​​fenomeen zou worden, begreep ze hoe belangrijk de film was en hoe de boodschap zou resoneren naarmate klimaatverandering een urgenter wereldwijd probleem werd. "Het was de eerste keer dat ik dit bewustzijn van de omgeving begon aan te boren. Ik hou van het feit dat James Cameron, althans voor mij, de eerste persoon was die dit gesprek voerde dat ik ooit had gehoord, en het was door zijn kunst, namelijk het vertellen van verhalen."

Saldaña's eigen vaardigheid voor het vertellen van verhalen komt duidelijk naar voren in Van Kras, een levensdrama dat in de herfst op Netflix verscheen. Hoewel het is gebaseerd op een gelijknamige memoires van Tembi Locke, die ook de show produceerde, geeft Saldaña toe dat er overeenkomsten zijn met haar leven en liefde. Haar personage, Amahle Wheeler, trouwt met een Siciliaanse chef-kok genaamd Lino, gespeeld door Eugenio Mastrandrea; De echtgenoot van Saldaña is de Italiaanse kunstenaar Marco Perego. De twee trouwden daarna in 2013 Avatar had records gebroken (waaronder een die eerder in handen was van een ander meesterwerk van James Cameron, Titanic).

Volgens een interview met Mensen, Reese Witherspoon 'rekruteerde' Saldaña voor Van Kras voordat Locke's boek zelfs maar was gepubliceerd, toen ze het bekeek voor haar boekenclub, nadat ze samen waren gaan eten en ze Saldaña en haar man samen had gezien. Saldaña zag niet alleen een liefdesverhaal dat haar eigen liefdesverhaal weerspiegelde, ze zag zichzelf ook in de verhaallijnen van verdriet en moederschap van de show.

"Het gaf me een geheel nieuw perspectief over hoe het moet zijn geweest voor mijn moeder, het verlies van een partner op zo'n jonge leeftijd en nog steeds drie dochters om zorgen voor en wakker moeten worden met een positieve houding, ook al is je hart volledig gebroken", zegt ze over wat haar naar de complexiteit van de show. Saldaña verloor haar vader bij een auto-ongeluk rond haar negende verjaardag; ze zegt Van Kras hielp haar om te gaan met verdriet, zelfs na al die tijd. "Het was onbaatzuchtig om deel te nemen aan het project, maar het was ook gericht op mezelf voor mijn eigen soort genezing. Het was zo uitputtend, maar zo de moeite waard."

Ze legt uit dat de overgang van theatrale blockbusters naar zo'n intiem verhaal schokkend was en een nieuwe reeks uitdagingen met zich meebracht, zoals het binnenstappen in het echte leven en de familie van iemand anders.

"Ik heb geen geluk gehad als ik deel uitmaak van een verhaal dat is gebaseerd op echte gebeurtenissen of een echt persoon", legt ze uit, zonder de biopic van Nina Symone uit 2016 te noemen. Nina, op naam, maar niet echt nodig. “Alleen de tol die het eist van mij, van mijn lichaam, van mijn geest: het is behoorlijk afmattend. Je hebt wel artistieke vrijheid, maar echt niet, want dit is echt iemand overkomen.”

Wat betreft haar echte leven en liefde, Saldaña nam een ​​korte pauze tijdens haar covershoot voor haar man FaceTime toen David Bowie's "Heroes" speelde ("ons lied", zei ze op de set). Ze bewoog zich tussen dynamische, balletachtige poses en de vorstelijke stilte van oude Griekse beeldhouwkunst, terwijl ze haute couture droeg en teksten van Bowie en Beyoncé uitte. ("Ik deed alsof", zegt ze over die bewegingen, hoewel ze ooit een klassiek geschoolde ballerina was en studeerde aan de ECOS Espacio de Danza Academie in Santo Domingo. "Ik geloof graag dat ik het nog steeds heb. Maar nee, ik heb waarschijnlijk niet eens de helft van wat ik vroeger had in termen van vaardigheid, bereik en elasticiteit. Mijn lichaam doet nu pijn. Het doet gewoon pijn.")

Ze vergeleek de emotionele catharsis van het tonen van liefde, leven en dood allemaal in één project (vaak op dezelfde dag, dankzij de fijne kneepjes van het filmen van tv) met een bevalling. Hoe cliché dat ook mag lijken, de belichaming van een alleenstaande twintiger, dan een vrouw, moeder en uiteindelijk een weduwe is veel, en het is zeldzaam om te zien dat een acteur zo'n transformatie bereikt in een tijdsbestek van één beperkte serie.

"Als je door de pijn gaat, denk je: 'Oh, mijn god, ik doe dit nooit meer. Dit is ondraaglijk. Fuck alles'', zegt ze over het vertoon van rauwe emotie in de show, in termen die elke ouder kan begrijpen. "En dan, daarna, betreed je het stadium van euforie en heb je niets dan dankbaarheid in je hart, niet alleen voor jezelf, maar vooral voor de mensen voor wie je het deed." En ze zou het weten; ze verwelkomde tweelingzonen Cy Aridio en Bowie Ezio in 2014 en nog een zoon, Zen, twee jaar later.

De actrice herhaalt dat ze "bekend staat als een zeer privépersoon", omdat ze er alles aan heeft gedaan om haar persoonlijke leven precies zo te houden, en eventuele overeenkomsten tussen haar verhaal en dat van Van Kras zijn puur toeval. Ze deelt weetjes wanneer haar zoons in het gesprek komen, wat ze doen omdat het moeilijk voor te stellen is dat ze niet onder de indruk zijn van het feit dat hun moeder een superheld op het grote scherm is. Saldaña grinnikt als ze uitlegt dat ze drie nerds heeft grootgebracht - zij het erg knappe.

"Ze zullen opgroeien tot echt mooie nerds. Ik weet dat elke ouder zijn kinderen super knap vindt. Misschien is dat de schuld. Maar als ik naar mijn kinderen kijk, denk ik: 'Mijn god, jullie zijn zo verdomd knap'', zegt ze, eraan toevoegend dat ze al ondergedompeld zijn in de fantasiewereld. Het spelen van Gamora heeft zo zijn voordelen, zegt ze, haar kinderen beseffen nu bijvoorbeeld dat hun moeder een bonafide bewaker van de melkweg is. "Ik zie hoe hij me in gedachten probeert te plaatsen als: 'Oké, je bent mama, maar je bent ook Gamora'", zegt ze over haar jongste. "Ze gaan naar deze films kijken, en het zal een deel zijn van wat ze leuk vinden en wat hen opwindt. En het feit dat dat me geloofwaardigheid geeft bij mijn kinderen, het is leuk, het is geweldig."

Het komt echter niet zonder prijs. Saldaña moet urenlang in de make-upstoel zitten voor haar Gamora-transformatie, die om 3.30 uur begint - ochtenden die ze liever met haar jongens doorbrengt. Terwijl memes zijn geboren van die (niet zo) glamoureuze sessies, zegt ze dat het deel uitmaakt van proberen gezond te blijven terwijl je je voorbereidt op de veeleisende productieschema's van Marvel.

"Delirium is je beste vriend op dat moment", zegt ze over die luie, vroege uurtjes terwijl ze haar visagiste was Vera Steimberg werkt haar magie, protheses en alles. Geef het delirium de schuld, maar Saldaña zichzelf een beetje in de problemen heeft gebracht met haar Marvel-opperheren terwijl ze in die stoel zat. Ze bood geen spoilers aan, maar zelfs de kleinste glimp van een script op een Instagram was te veel.

"Dat kan soms vervelend zijn", zegt ze over intense scriptgeheimhouding waardoor ze soms slechts enkele uren over heeft om haar tekst uit te werken. "Dat is niet cool, want je moet onthouden, je moet je voorbereiden, je moet onderzoek doen. En ik heb de neiging mezelf soms een beetje te serieus te nemen”, zegt ze. “Ik werk graag samen met filmmakers die mijn intelligentie niet onderschatten en weten dat ik een volwassene ben. Ik zal discreet zijn. Het is voor mij net zo belangrijk als voor hem of haar dat ik deze scripts niet uit het oog verlies."

Die scheur in het fineer is nog een reden waarom Saldaña zichzelf geliefd maakt bij het legioen fans die hopen op een kleine onthulling achter de schermen van de innerlijke werking van haar projecten. Ze zegt dat de onvolkomenheden en misstappen haar op de grond houden in de realiteit van het moeder zijn en een megaster.

“Ik heb me altijd erg onzeker gevoeld bij mensen die gewoon te cool zijn en die zichzelf zo in elkaar hebben gezet en precies weten wat ze moeten zeggen en alles weten. Ik heb me altijd erg onstabiel gevoeld bij dat soort mensen', zegt ze. “Ik ben graag in de buurt van mensen die van nature nieuwsgierig en eerlijk zijn over de nieuwsgierigheid. En als ze iets niet weten, vind ik het leuk als ze zeggen: 'Ik weet niet waar je het over hebt.' Mijn kinderen zijn zo; ze voelen zich zo aanwezig.

Het is misschien moeilijk om je een tijd te herinneren waarin Saldaña geen vaste waarde was in Hollywood, maar onthoud dat ze een sprong maakte die heel weinig actrices slagen erin: uitgaande van films waarin ze een tiener speelde (ze maakte een pirouette naar de schijnwerpers met Middelste podium en speelde samen met Britney Spears in kruispunt en Nick Cannon erin Drumlijn) in projecten waarin ze werd gecast als een volwaardige volwassene, met haar personages als moeder Avatar, die van Netflix Het Adam-project, En Van Kras. Zonder een blauwdruk voor succes nadat ze groot was geworden als een matineester - Saldaña was 24, geen meisje en nog geen vrouw, in die pistachegroene cabriolet - ze moest het zelf uitzoeken en geeft toe dat er onderweg momenten van hopeloosheid waren manier. Ze overwoog om volledig te stoppen met acteren na een kleine rol in 2003 Pirates of the Caribbean: De vloek van de zwarte parel.

"Piraten was gewoon een te grote productie. Ik voelde me gewoon verloren en niet goed overwogen en over het hoofd gezien. Ik herinner me dat ik dacht: 'Als dit Hollywood is, dan haat ik het. Ik wil het niet. Take it, keep it'', zegt ze over de ervaring. Ze legt uit dat Steven Spielberg, die haar in 2004 regisseerde De terminal, vertelde haar om selectiever te zijn met haar rollen. Die opgefriste mentaliteit leverde haar de hoogste facturering op Bewakersvan de Melkweg (die een derde deel onderweg heeft) en Star Trek (er komt er binnenkort nog een als alles goed gaat, volgens Saldaña, die zegt: "Ik hoop dat het schema het toelaat", wanneer geruchten over een vierde film met Chris Pine en Zachary Quinto krantenkoppen halen).

"Ik sluit me aan bij projecten omdat ik geloof in de mensen erachter. Als ze magisch en attent zijn, tot nadenken stemmen en samenwerken, dan verandert dat mijn leven ten goede', zegt ze. "Het geeft me ervaringen die me opvoeden, die me helpen groeien, waardoor ik me goed voel over mensen."

Die keuzes hebben Saldaña de onderscheiding opgeleverd de enige actrice (of acteur) te zijn die schittert in drie van de vijf best scorende films aller tijden - Avatar, 2018 Avengers: oneindige oorlog en het vervolg uit 2019, Eindspel - en ze legt uit dat ze die films heeft gekozen omdat ze precies het soort films zijn waar ze graag naar kijkt.

"Ik hou van actiefilms. Toen ik een kind was, keek ik daar naar, niet naar prinsessendingen. Mijn idool was Ellen Ripley [het personage van Sigourney Weaver in Buitenaards wezen] en Sarah Connor [gespeeld door Linda Hamilton]," zegt ze, wat misschien het gebrek aan rom-coms op haar cv verklaart en haar voorliefde om naar de laatste grens te gaan.

Het hebben van die enorme franchiserollen heeft haar in staat gesteld om niet alleen de buitenste regionen van ruimte en tijd te verkennen, het is stelde haar in staat te spreken over de unieke omstandigheden die gepaard gaan met werken in de grenzeloze speeltuin van de wetenschap fictie. Zonder de banden van historische nauwkeurigheid, heeft ze verhalen verteld over familie (biologisch en uitverkoren, vaak in dezelfde film), tragedie en hoop op een manier die bevrijdend aanvoelt. Het zijn niet alleen lasers en explosies, vooral wanneer ze in de go-go, in laarzen geklede voetsporen treedt van Nichelle Nichols, die portretteerde Nyota Uhura in Star Trek: de originele serie.

"Misschien omdat ik een gekleurde vrouw ben, kun je niet terugkijken in je geschiedenis en geen treurigheid voelen. Het is gewoon geschiedenis. Het is wat er is gebeurd. Ik was altijd meer gecharmeerd van de vooruitzichten van de toekomst en wat dat zou betekenen', zegt ze over haar verkenningen op de USS Enterprise en tijd als Avatars Neytiri. "Ik kan me iets voorstellen dat totaal onvoorstelbaar is. Het gaf me gewoon een vrijer gevoel, dat ik nieuwe dingen kan proberen en er niet op beoordeeld word omdat je met niets te vergelijken bent. Ik heb altijd het gevoel gehad dat sciencefiction me die vrijheid gaf - dat gevoel van escapisme - en een gevoel van comfort."

De weg van het water ziet nieuwe namen in de familie komen, waaronder Michelle Yeoh en Academy Award-winnaar Kate Winslet. Ze sluiten zich aan bij een groot deel van de cast uit de eerste film, waaronder Sigourney Weaver ('Mijn idool', zegt Saldaña zonder aarzelen) in een nieuwe rol; en Sam Worthington, die volgens Saldaña samen met haar opgroeide terwijl ze door de wereld navigeerdenAvatar. Beiden hebben kinderen verwelkomd en verschillende carrières uitgebouwd, maar bleven klaar om zich te herenigen voor meer uitstapjes in de zachte gloed van Pandora's bioluminescente flora en fauna. (En dan weer bij elkaar komen, verzekert ze fans, zeggend: "Er hangt nooit iets in de lucht voor James Cameron", inclusief de rest van de Avatar termijnen.)

"Kate Winslet is een koningin", zegt Saldaña over haar nieuwe co-ster. "Ik kan het je niet eens vertellen. Ze is gewoon zo geweldig. Op het moment dat je haar ontmoet, wordt ze gewoon boos op je, gaat het werk doen en slaat zichzelf in elkaar, en werkt harder dan alle anderen en eist 120% van zichzelf.

Saldaña voegt eraan toe dat de simpele daad van tijd doorbrengen met Winslet iets opwekte, dat alleen al het in de buurt zijn van iemand die ze bewondert haar energie geeft. "Ik heb zoveel van mijn idolen ontmoet, vooral vrouwen, en ik moet zeggen dat ik nog nooit echt teleurgesteld ben weggelopen", zegt ze. “Als er iets is, loop ik weg van het werken met iemand als Kate Winslet, hergebruikt, opnieuw geïnspireerd. Ik voel me wat meer opgevoed. Ik ben te streng voor mezelf, net als elke artiest en elke andere persoon op deze wereld. Ik lijd veel aan het bedriegersyndroom, dus als ik haar respect heb verdiend door de ervaring die we hebben opgedaan met samenwerken, is dat van mijn bucketlist afgevinkt.

Dat werk dat ze samen deden, omvatte onder meer het leren van vrijduiken. Net zoals Saldaña daarvoor motion-capture-technieken moest leren Avatar, De weg van het water introduceerde een ander uitdagend element in het verhaal, waardoor ze (letterlijk) in nieuwe diepten werd gestort. Het was een persoonlijke strijd voor iemand die opgroeide met een diepe eerbied voor water en zijn kracht.

Ze is opgegroeid in de Dominicaanse Republiek en zegt: "Het water is altijd een element van het leven geweest waar ik naar opkijk, ik respecteer het, maar ik vrees veel. Ik ben een eilandmens, ik kom uit generaties eilandbewoners. Het is grappig dat de folklore die over water wordt doorgegeven als je opgroeit op een eiland, wordt geleerd om het te respecteren. Je hebt geleerd er bang voor te zijn en het van een afstandje te bewonderen."

Dat veranderde allemaal dankzij Cameron, die erin slaagde zijn cast ertoe te brengen hun adem in te houden meer dan vijf minuten en handelen - allemaal terwijl ze 30 voet onder de oppervlakte waren.

"Je gaat het water in en past alle technieken toe, en de uitzichten zijn vredig en vrij verbluffend", zegt Saldaña. "En je bent trots op jezelf dat je iets onvoorstelbaars hebt moeten doen."

Nadat hij het water onder de knie heeft, zou het Saldaña niet verbazen als Cameron nog verder gaat. Wanneer het hypothetische idee om door de lucht van Pandora te zweven zonder de hulp van een banshee, of ikran in Na'vi-termen, is opgevoed, ze lacht, zeggend dat haar 44-jarige lichaam misschien niet in staat is om iets aan te kunnen dat extreem, eraan toevoegend dat "als er parachutespringen zou zijn, dat dan de eerste film had moeten zijn." (Ze was 29 wanneer Avatar begonnen met de productie.)

Afgezien van een grapje, Saldaña heeft er alle vertrouwen in AvatarDe onderliggende thema's van het bedrijf zijn erin geslaagd een katalysator voor verandering te zijn, en ze zegt dat ze gelooft dat het publiek zich meer bewust is geworden van kwesties als klimaatverandering en stijgende zeespiegel.

"Dit gesprek over het milieu is een wereldwijd sociaal dilemma geworden", zegt ze. "En wat ik het meest bewonder, is dat de jongere generaties degenen zijn die dit verhaal leiden."

Met De weg van het water onderweg, wat misschien het enige is dat wordt bewaard onder hogere beveiligingsprotocollen dan dat Voogden van de Galaxy Vol. 3 script en de nucleaire codes, reflecteert Saldaña op wat haar in de eerste plaats naar het project trok.

"Het deel dat me echt nederig maakt, is te weten dat, met het kiezen van projecten met mijn hart en mijn hart alleen, het resoneert met zoveel mensen", zegt ze. "Ik heb het gevoel dat we allemaal hetzelfde proberen te doen in ons leven, namelijk beslissingen nemen met een open hart."