Kijk eens naar Jillian Mercado's Instagram-feed en het is geen verrassing dat de model-slash-actrice-slash-queer-disabilities-activist al sinds zijn geboorte omringd is door mode. Sterker nog, het zit praktisch in haar bloed dankzij de invloed van een naaister-moeder en een schoenentimmerman-vader. Maar hoewel ze misschien meteen werd aangetrokken door de stoffen en kleuren van de meeneemprojecten van haar ouders (en de allure van TV"-binge-sessies) gedurende haar jeugd - een passie die ze nauwgezet koesterde om haar huidige status met meerdere koppeltekens te bereiken - was er een belangrijke factor die Mercado oorspronkelijk belemmerde om haar duik in de modewereld te wagen: ze dacht niet dat ze zou worden toegelaten.
"Ik ben opgegroeid in New York City, en gewoon de workflow van elke ochtend, ik zag niemand zoals ik naar kantoren gaan of doen dingen die ik mijn niet-gehandicapte leden van de gemeenschap zou zien doen,” Mercado, die een rolstoel gebruikt vanwege spierdystrofie, legt uit. "Dus dat heeft duidelijk invloed op iemands manier van denken wanneer hij probeert zijn plaats in deze wereld te achterhalen."
Desalniettemin zette Mercado door en na vier jaar doorgebracht te hebben in het Fashion Institute of Technologie (met nog een paar indrukwekkende stages erbij), besefte ze uiteindelijk dat haar passies eigenlijk liegen vooraan van de fotocamera. Deze carrièrespil had niet succesvoller kunnen blijken te zijn, en al snel sierde Mercado de pagina's van de tijdschriften die ze ooit had gehoopt te werken. voor, landingscampagnes met industriereuzen zoals Nordstrom en Target, en belangrijke stappen zetten in de richting van diversiteit en inclusiviteit - gewoon door haarzelf.
Sinds die eerste overstap naar modellenwerk in 2014, zijn de inspanningen van Mercado op het gebied van carrière en activisme alleen maar blijven bloeien. Naast een terugkerende rol als Maribel, een Latina-immigratieadvocaat, in Showtime's Het L-woord: Generatie Q, begon ze ook een non-profit genaamd Advertenties met een zwarte handicap tijdens de pandemie die werkt om een ondervertegenwoordigde pool van creatieven te verbinden met werkgevers.
Zelfs met meer prestaties in haar 35 jaar dan velen in hun leven bereiken, beweert Mercado dat zij degene is het meest trots op is de kans krijgen om te dienen als de vertegenwoordiging die haar hele leven afwezig was in haar eigen leven jeugd. "Ik doe alleen wat ik nu doe, omdat ik met mijn jongere zelf praat en haar laat zien dat er meer mensen zoals zij zijn", deelt Mercado. "Er zijn mensen die om haar geven en in haar geloven en haar vertellen dat ze het waard is om hier te zijn, omdat dat helpt bij dromen en ambities en de wil om te leven."
In stijl sprak met Mercado over het werk dat nog gedaan moet worden bij het creëren van toegankelijke kledingopties, haar grootste 'pinch me'-carrièremoment (gesproken als een echte New Yorker), en wat Iedereen is binnen betekent voor haar.
Dit is Iedereen is binnen, een viering van mensen die de wereld een betere plek maken voor iedereen in 2023. Je bent ‘in’ als je impact maakt. Lees verder om te zien wie er bij je is.
Hoe heb je, als iemand die al jaren sterk betrokken is bij de modewereld, de industrie tijdens je carrière inclusiever zien worden?
Ik bedoel, daar moet ik wel ruimte voor houden. Het is beter, of het wordt in ieder geval beter, voor zover ik me bewust ben van waar ik begon in 2014. Het is dus leuk om in een ruimte en tijd te zijn waar ik de vooruitgang daadwerkelijk kan zien gebeuren en mensen zich er meer van bewust worden dat het niet OK om steeds weer dezelfde gezichten en dezelfde lichaamstypes te zien, omdat het nooit weergeeft wat er werkelijk in de wereld is wereld. En ik heb altijd moeite gehad om de redenering achter de herhaling daarvan te begrijpen.
Ik moet wel zeggen dat ik nog steeds geloof dat er zoveel werk aan de winkel is. En ik heb het gevoel dat er meer kansen moeten worden gegeven aan mensen die niet hetzelfde blonde haar, blauwe ogen, magere type model hebben. Maar nogmaals, ik moet altijd erkennen dat ik het leuk vind om te zien dat mensen zich meer bewust worden van de diversiteit in mode.
Zou je zeggen dat dezelfde vooruitgang is geboekt voor toegankelijke kledingopties?
Wat toegankelijke kleding betreft, daar is nog veel werk aan. Ik denk niet dat er genoeg is. Ik denk niet dat mensen begrijpen hoe groot de gemeenschap met gehandicapten is. En dat we echt rekening moeten houden met die groep in de beginfase van elk merk dat zich bezighoudt met mode en kleding in het algemeen. Ik hoop echt dat er achter de schermen meer van dat gesprek plaatsvindt en dat merken banen aan mensen geven die een handicap hebben, zodat dit meer een norm wordt in plaats van clickbait of gewoon iets dat creëert krantenkoppen.
Maar dat is het belangrijke deel. Hopelijk leef ik in de toekomst in een tijd waarin ik hier niet over hoef te praten, hoe belangrijk het is, omdat het deel zou moeten uitmaken van ieders dagelijkse denkwijze.
Hoeveel rol denkt u dat representatie speelt in deze vooruitgang?
Het helpt gewoon. Ik kan natuurlijk alleen spreken over persoonlijke ervaring, maar toen ik opgroeide, zag ik mezelf niet vertegenwoordigd op het scherm [of in de mode] had echt invloed op mijn geestelijke gezondheid omdat ik dacht dat ik het niet waard was genoeg. Ik dacht niet dat het iemand echt iets kon schelen, want ik zag mezelf nergens. Mijn aspiraties en dromen waren nogal verwarrend om te hebben, omdat ik gewoon niet dacht dat het mogelijk zou zijn.
Hoe was het om te dienen als de vertegenwoordiging voor anderen die je tijdens je eigen adolescentie misschien hebt gemist?
Het is heel surrealistisch. Ik had een soort moment toen ik een tiener was, waar ik gewoon heel moe was van alle negatieve gedachten en de negatieve mentaliteit die ik over mezelf zou brengen als ik [anderen zoals] mezelf niet zag in de wereld. Maar ik wilde heel, heel, heel graag in de mode-industrie, want daar word ik het gelukkigst van.
Ik had een moment waarop ik dacht: "Ik ga gewoon doen wat ik kan om het leven in mijn waarheid te leven en zo authentiek als ik kan', ook al dacht ik destijds niet dat de wereld dacht dat ik het waard was genoeg. Om die persoon voor andere mensen te zijn, is echt surrealistisch. En dus leef ik mijn leven: in de hoop dat er jongere mensen zijn die mijn werk volgen en het gevoel hebben dat er naar hen wordt geluisterd en dat er naar ze wordt geluisterd.
Vertel me iets over het starten van Black Disabled Creatives.
Het was tijdens de vroege COVID-fasen, waar ik veel mensen zou zien praten over restaurants in zwarte handen, zaken in zwarte handen, bla bla bla. Advertenties met een zwarte handicap waren niet bij het gesprek betrokken. En helaas zijn ze de minst ingehuurde demografie, in wat dan ook. Ik nam het min of meer op mezelf en ik sprak met een paar mensen waarvan ik dacht: "Waarom is het zo moeilijk?" Meestal komt dat door de bekwame mentaliteit en de moeilijkheid van onze samenleving om daarvoor iemand in te huren die een handicap heeft, in ieder geval fysiek materie.
Het was frustrerend voor mij, omdat ik altijd de privileges erken die ik momenteel heb, zoals het hebben van een team en mensen mijn werk laten zien en het publiek dat ik heb. En ik zou momenten krijgen waarop mensen zouden zeggen: "Oh, is er nog iemand anders waarvan je denkt dat we die moeten inhuren voor de volgende campagne?" En er zijn zoveel mensen, weet je? Je moet gewoon echt gaan zitten en zoeken. Maar we zijn met miljoenen. Een op de vijf mensen heeft een handicap, onzichtbaar of fysiek. ik zet deze databank samen zodat mensen niet alleen andere creatieven binnen de gemeenschap kunnen vinden en weten dat ze niet alleen zijn en er is iemand anders met wie ze over hun werk kunnen praten, maar zodat nieuwe merken en bedrijven ze gemakkelijk kunnen vinden.
Tussen catwalkoptredens, campagnemodellering en nu drie succesvolle seizoenen van L Word: Generation Q, op welke prestatie ben je het meest trots geweest en waarom?
O mijn God. Ze zijn allemaal als mijn kleine baby. Het is moeilijk te zeggen omdat het niet "normaal" is voor iemand zoals ik om al die successen tegelijkertijd te hebben, omdat de kansen er niet echt waren. En het is niet omdat mensen het niet hebben geprobeerd.
Het is raar om te zeggen, maar het was echt een soort van 'juiste plaats en juiste tijd'. Maar ik heb er mijn best voor gedaan erken dat ik ben opgegroeid in New York, dat ik een heel goede familie had voor zover ze me ertoe aanzetten om de mijne te zijn best. Ik heb zulke geweldige vrienden die me nederig maken en die me helpen de beste persoon te zijn die ik kan zijn. En alles viel een beetje op zijn plek. Daar ben ik gewoon trots op. Dus, eerlijk gezegd, alles?
Wat is een "knijp-me"-moment geweest dat zich tijdens je carrière heeft voorgedaan?
Welnu, voor een New Yorker was het eerste dat in me opkwam een reclamebord op Times Square. Het was prachtig. Een van mijn vroegste herinneringen was dat mijn familie me naar Times Square bracht, waar de Cup Noodles [bord] was en denken: "Dit is de coolste plek op aarde." Gewoon een stel billboards en iedereen loopt rondom. Het was zo magisch voor mij om vervolgens vooruit te flitsen en mezelf een deel van die magie te zien zijn. Het was geweldig om elke dag duizenden mensen naar mijn gezicht op het reclamebord te zien kijken.
Wat betekent Everybody's In voor jou?
Het betekent dat je een ruimte creëert voor mensen om zichzelf te zijn, om hun authentieke zelf te zijn. Dat er geen regels zijn. Dat je niet in een hokje hoeft te passen. Je moet gewoon jezelf zijn, want we zijn allemaal samen.
