Er is een scène in de buurt van de 90 minuten Ik wil met iemand dansen wanneer actrice Naomi Akkie's genereuze besprenkeling van Black Girl Magic zal een meeslepende oproep en reactie veroorzaken bij het publiek van Londen tot Los Angeles. Het moment bouwt zich op na een clipmontage van Houston (Ackie) die definitief klaar is met het drama van Bobby Brown's (Maanlicht’s Ashton Sanders) buitenechtelijke capriolen. Clive Davis (Stanley Tucci) komt binnen, die haar een demo-cassettebandje overhandigt van "Het is niet goed, maar het is oke" - de pièce de résistance lied van een vrouw die het zat is.
Wat daarna gebeurt, zijn de meest gelikte overgangen, die fans meteen terugvoeren naar 1999, toen de originele videoclip huiskamers over de hele wereld bereikte. Ackie's opnieuw uitgevonden Whitney verandert van een uitgeputte toeschouwer in haar eigen leven in een verleidster die zichzelf weer bovenaan heeft gezet. Op de vraag of Ackie het ermee eens is dat bepaalde doelgroepen, namelijk vrouwen van kleur, het hardst zullen klappen als ze komt het frame binnen in strak zwart leer, net als Houston, ze knikt uitbundig grijnzend oor tot oor.
"Wat ik ga doen als ik naar huis ga, is ernaar kijken met mijn familie en naar een [theater] in Zuid-Londen gaan en gewoon achterin zitten en kijken hoe mensen reageren", bekent Ackie dagen ervoor IWDWS ging in première in New York City (de film arriveert in de bioscopen op 1 december 23).
De connectie van de Britse actrice met Houston begon lang voordat ze werd gecast als hoofdrolspeler in de door Kasi Lemmons geregisseerde biopic.
'Weet je wat zo grappig is? 'It's Not Right But It's Okay' is het eerste nummer waarvan ik me herinner dat het uitkwam als een hitsingle toen ik jonger was', zegt ze, terwijl ze herinneringen ophaalt aan haar tijd in Walthamstow, Londen. “Het was de leren jurk, de diepe pony, de bob. En ze had zoiets van: 'Ik heb er genoeg van. You're gonna stop your wickedness, and I'm gonna be OK.' Ik herinner me dat ik dat als kind zong, wat zo grappig is, want kun je je voorstellen dat ik op 8-jarige leeftijd over creditcards en zo praat?
Het beeld van een vroegrijpe Ackie in staartjes die zingt "pak je koffers op / sta op en vertrek" zou in het Engels van de koning kunnen zijn: brutaal. De 30-jarige herinnert zich echter dat het geen lachertje was toen haar de rol van Whitney Houston werd aangeboden, die wordt beschouwd als een van de "de grootste zangers van haar generatie."
"Er waren veel dingen", deelt Ackie openhartig via Zoom. 'Ik lijk niet op Whitney. Ik was echt heel bang om een Amerikaan te spelen, omdat ik nog nooit eerder een Amerikaan heb gespeeld. Ik was bang om ergens een hoofdrolspeelster in te spelen, want dat heb ik nog nooit eerder gedaan. Er waren daar veel dingen waarvan ik dacht: 'Dit voelt te groot en te onoverkomelijk.'”
Ackie's vertrouwenskring vernauwde zich om haar heen en kalmeerde haar angsten met bevestigingen. “Ik was gewoon heel, erg gelukkig dat mijn team, mijn familie en mijn vrienden zeiden: 'Nee, als je dit niet probeert, zul je het nooit weten.'
Uit haar comfortzone worden geduwd, vond ze in verwantschap met Houston; hun respectieve moeders moedigden niet alleen toewijding aan hun ambachten aan, maar ook excellentie. "Mijn moeder lijkt zo op Cissy Houston", zegt Ackie, wiens moeder in 2016 is overleden. "Er is de scène aan het begin, waarin Cissy tegen Whitney zegt: 'Je zei dat je dit wilde doen, maar je gaat om het te doen en je gaat het goed doen', is precies hoe mijn moeder tegen me was toen ik zei dat ik een actrice."
Ze vervolgt: “Toen ik 11 was, wilde ik actrice worden. En ik had eraan gewerkt, niet professioneel, maar op toneelscholen en zaterdagscholen. Maar toen ik me aanmeldde voor de toneelschool, heb ik een keer een opstel ingestuurd dat echt niet goed was. Mijn moeder begon me te beschieten. Ze had zoiets van: 'Wat denk je dat dit is? Je wilt actrice worden en je stuurt dit in?' Toen zei ze dat ik het opnieuw moest doen. En dat deed ik en het was zo veel beter. Ik ben toen eigenlijk naar de toneelschool gegaan.
Door dat doorzettingsvermogen heeft Ackie in relatief korte tijd een BAFTA voor meest veelbelovende nieuwkomer als Anna in 2016 Vrouwe Macbeth. (Een prijs die ze won een jaar na haar filmdebuut in de korte film, Ik was beroemd, en kreeg een rol van één aflevering in de langlopende Britse serie Doctor who.) Haar hete streak ging door over de vijver, net toen Ackie kennis maakte met het Amerikaanse publiek. In 2019 sloot ze zich aan bij mede-Brit John Boyega bij het verslaan van de Dark Side in 2019's Star Wars: De opkomst van Skywalker en vorig jaar speelde ze mee als de vrouw van Lena Waithe Meester van niets's derde seizoen, dat was een humeurig eerbetoon naar de klassieker van Ingmar Bergman uit 1973 Scènes uit een huwelijk.
Terug in Londen, toen het nieuws bekend werd over de casting van Ackie, voelde ze zich vanaf het begin gesteund vanwege de collectieve liefde voor Houston. "Ik heb vrienden die zeiden: 'Oh mijn god, schat. Je speelt tante Whitney.' Ze hadden zoiets van: 'We noemen haar gewoon tante Whitney in ons huis.' In het VK is er een zeer parasociale relatie met Whitney, omdat ze een van de iconen was.'
Maar het weergeven van de gevierde hoogtepunten en algemeen gerapporteerde dieptepunten van het leven van 'tante' ging gepaard met een achtbaan van emoties. "In het begin dacht ik: 'Ik ga hierin net als Daniel Day Lewis zijn.' Ik ga volledig transformeren en niemand zal herkennen wie ik ben. Dat zou mijn doel worden”, zegt ze lachend. "Maar toen ik over Whitney begon te leren en besefte dat we veel parallelle dingen gemeen hebben, zijn we allebei Leeuwen, door onze opvoeding en onze houding."
Dan waren er de uitdagingen van Houston om haar kunstenaarschap en merk te behouden dat luid echode met Ackie's eigen hoop op een duurzame carrière op het podium en op het scherm. "Ik realiseerde me dat, voor mij, als je jong bent en je hebt een gave en je [gelooft] dat het er altijd zal zijn, [maar] je echt iemand nodig hebt die zegt: 'Hier zit een bedrijf achter. Er zijn technieken die je moet doen. Er is een lange weg te gaan, vooral als je een gekleurde vrouw bent'', zegt ze. "Die dingen waar ik naïef voor was, op dezelfde manier waarop Whitney naïef lijkt te zijn toen ze jonger was."
Door het leven van Houston opnieuw te bezoeken, kreeg Ackie een groter gevoel van doelgerichtheid over hoe ze authentiek voor zichzelf moest verschijnen. "Ik heb veel over mezelf geleerd tijdens het maken van de film, wat me een gevoel van vertrouwen heeft gegeven om verder te gaan", zegt ze.
Tijdens de re-enactments van Houston maken De lijfwacht, is er een scène waarin Clive Davis vertrouwt dat hij niet het gevoel heeft dat de talenten van Houston worden verbeterd. Op de vraag of dat onderdeel indruk heeft gemaakt, antwoordt Ackie volmondig ja. 'Zeker', zegt ze. “Dat is een briljante vraag. Er zijn projecten geweest waarbij ik het gevoel had... niet eens projecten... teruggaan naar zelfs in de instellingen waar ik deel van heb uitgemaakt, om het vak te leren, en het gevoel te hebben dat ik niet serieus wordt genomen of dat ik misschien een beetje wordt verwaarloosd. Maar door dit werk en de dingen eromheen die ik doe, wordt mij bijgebracht dat ik vrijheid wil in mijn creatieve keuzes. En daar gaat het mij echt om. Door dit te doen, kon ik een grotere stem vinden en heel duidelijk kunnen zeggen wat ik nodig heb.
Bovenal verenigden de roep van het podium en het scherm Ackie en Houston echt in geest. “Dat is, nogmaals, een connectie die ik had met Whitney, wat de liefde voor het vak zelf was. En al het andere eromheen is goed en slecht en alles daartussenin, maar de liefde voor het ding dat speciaal is. Het is gewoon zo bijzonder.”
Hoofdfoto: Jon Gorrigan
