Nog een jaar, nog een Coachella-line-up die vrouwen terugbrengt naar het tweede en derde niveau. Donderdagavond onthulde het festival dat de drie headliners van 2020 allemaal mannen zouden zijn: Rage Against the Machine, Frank Ocean en Travis Scott claimen elk een toppositie op het festival van 10-19 april. Natuurlijk zijn er zoals elk jaar vrouwen in de line-up (vrouwen vormen 36% van de rekening, volgens het Twitter-account Boek meer vrouwen, 1% meer dan in 2019). Maar als het op headliners aankwam, werden ze genegeerd. Lana Del Rey, die een van de beste platen van 2019 (en haar carrière) met Norman F—koning Rockwell!, werd tweede gefactureerd. Je kunt de naam van Carly Rae Jepsen nauwelijks onderscheiden in het kleine lettertype op regel vier. En Charli XCX, misschien wel de meest innovatieve popartiest die momenteel bestaat, is verbannen naar het einde van regel drie.
Zeker, Lady Gaga, Beyoncé en Ariana Grande waren de afgelopen drie jaar te zien in headline-slots (één per jaar, vanwege natuurlijk kunnen er nooit twee zijn), maar de line-up van dit jaar geeft een duidelijke boodschap af dat zelfs de token single slot dat niet is nodig. In 2020 nam Coachella opnieuw de beslissing om het werk van vrouwelijke kunstenaars terug te dringen.
Vrouwen zijn misschien wel de grootste sterren in de muziek, maar festivals weerspiegelen dat niet. Opdat we niet vergeten dat Billie Eilish en Lizzo in 2019 misschien wel de grootste doorbraakartiesten waren, werd Taylor Swift de 's werelds best betaalde beroemdheid, maakte Ariana Grande kaart geschiedenis met haar album Bedankt, Volgende, en Beyoncé inktte een Netflix-deal van $ 60 miljoen voor drie projecten. Ze staan in het middelpunt van het wereldtoneel - maar krijgen niet de nodige ruimte op de letterlijke.
Del Rey had in ieder geval een headliner moeten zijn - het is duidelijk dat ze beschikbaar is. Ze speelt al net zo lang als Ocean en heeft zes miljoen meer maandelijkse Spotfiy-luisteraars. Vorig jaar was ze binnen enkele minuten uitverkochte zalen en haar songwriting werd aangekondigd als een van de meest aangrijpende commentaren van 2019. Waarom de anti-establishmentboodschap van Rage Against the Machine nieuw leven inblazen als we al een moderne artiest hebben die de waarheid spreekt tegen de macht? Waarom geef je Lana Del Rey niet wat haar toekomt?
Met nog een set van alle mannelijke headliners, blijft het festival de vrouwen die records hebben uitgebracht en records hebben neergezet in 2019, afwijzen. Door dat te doen, negeert het een essentieel deel van de demografie van het festival, maar wat nog belangrijker is, het schaadt vrouwelijke artiesten. In een tijd waarin vrouwenkunst van vitaal belang is, herinnert een op mannen gerichte line-up eraan dat we ondanks de inspanningen van de #MeToo-beweging en Time's Up nog een lange weg te gaan hebben. Het dient als een herinnering aan Kesha's hartverscheurende uitvoering van "Praying" - een nummer gericht op haar juridische strijd met Dr. Luke - bij de Grammy's van 2018 wat een cultureel moment creëerde waardoor ze ruimte en tijd kon opeisen om te genezen. Het optreden was krachtig en bevestigend, maar die avond nam ze geen Grammy mee naar huis, ondanks twee nominaties. Het was weer een voorbeeld van de Catch-22 van vooruitgang.
Maar het is op dit moment lachwekkend dat we iets beters verwachten van het festival in Californië. Vorig jaar nog Grande werd de vierde vrouw ooit die headliner was Coachella. Voorafgaand aan Grande, in de 20-jarige geschiedenis van het festival, waren er slechts drie vrouwen ooit headliner - met Björk die twee keer de eerste plaats innam. In plaats van dat vrouwelijke artiesten voor het eerst de felbegeerde headliner-positie verdienen, zijn artiesten als Tool, Rage Against the Machine, Radiohead, Red Hot Chili Peppers en Arcade Fire hebben de afgelopen twee keer meerdere keren de headline-status gekregen tientallen jaren. Niet voor niets, maar mogelijk heeft geen enkel Coachella-evenement ooit de aandacht gekregen, noch het culturele cachet van Beyoncé's Coachella-optreden in 2018, dat de bijnaam kreeg "Beychella." Ze werd de eerste zwarte vrouw ooit die headliner was op het woestijnfestival en ze trok alles uit de kast (en zus Solange) voor een twee uur durende prestatie. Het had de verblindende productie van een film en werd opgenomen voor de Netflix-special Thuiskomst, uitgebracht slechts een jaar na de uitvoering, schijnbaar een signaal dat er langdurige verandering naar de Coachella Valley zou komen.
Toch is Coachella niet het enige festival dat laat zien hoe weinig er is veranderd op het gebied van gelijkheid op muziekfestivals. Het All Points East Festival 2020 in het Verenigd Koninkrijk heeft headliners voor alleen mannen met Tame Impala, Iggy Pop, Glass Animals en Caribou. Maar Coachella staat erom bekend de toon te zetten voor het festivalseizoen — Coachella inspireert hoe festivals in de VS er het hele jaar door uitzien. En degenen die niet boeken met gendergelijkheid in gedachten, zullen bekritiseerd blijven worden.
Coachella- en festivalopstellingen die mannen tot middelpunt van het gesprek maken, dragen bij aan wat er gebeurt als we vrouwen niet de erkenning geven die ze verdienen. Het is een trickle-down-effect dat gelijkheid, gebrek aan loongelijkheid en de behandeling van vrouwen tot lippendienst leidt. En in een industrie die systematisch is gebouwd om zich op mannen te richten, geeft het vrouwen - getalenteerde vrouwen - een reden om de muziek en de industrie te verlaten die niet altijd aan hun kant staan. De enige goedmaker van de line-up voor 2020 is dat deze divers is, zowel wat betreft de vertegenwoordiging van de rassen als de muziekstijlen. Maar in termen van geslacht zijn de headliners van 2020 een belediging en een herinnering dat de "vooruitgang" sinds vorig jaar een terugval was. Coachella heeft bewezen dat totdat festivals een gezamenlijke inspanning leveren om vrouwen regelmatig in headliner-spots op te nemen, ze geen browniepunten zullen verdienen voor het maken van ruimte op rij drie en vier.
