Parasiet heeft alles: familiedrama, een ultieme overval en spanning die zo angstaanjagend is dat ik de hele tijd heb doorgebracht tweede helft van de film mijn nagels in de biceps van mijn vriend graven, een rode halvemaanvormige inkeping achterlatend merken.
Maar regisseur Bong Joon Ho's onwankelbare onderzoek naar klassenstrijd zou lang niet zo overtuigend zijn als het is zonder één sleutelelement: 'Jessica'. Enig kind. Illinois, Chicago. Klasgenoot van je neef. Die woorden zullen voor jou betekenisloos zijn tenzij je de film hebt gezien, maar als je dat eenmaal hebt gedaan, loop je weg met ze toegewijd aan het geheugen.
Zonder al te veel te onthullen, is Jessica - of Ki-jung voor dierbaren - een nepleraar kunsttherapie die, samen met haar financieel worstelende familie, zich een weg baant naar het leven van een welvarende familie. Ze is de coole, zelfverzekerde ruggengraat van de film: ze is een meester in Photoshop; Ze vindt een manier om zelfs de dons van een perzik dreigend te laten lijken (geloof me, je zult het zien); Ze vertoont een niveau van oplichting dat zou maken
Anna Sorokin en Elizabeth Holmes beeft van jaloezie.Ze is alles wat ik wil zijn.
En toch is de scène die in mijn hoofd is geworteld op verschillende manieren huiveringwekkend. In een moment van complete chaos - van complete shit, als je wilt - gaat Jessica zitten en rookt een sigaret, met een uitdrukking van gedissocieerde kalmte op haar gezicht. Hoewel anderen het misschien als een hopeloze, verslagen scène beschouwen, zien we op dat moment het duidelijkste beeld van een vrouw van in de twintig. met een volledig begrip van de wereld waarin ze werd geboren, van haar machteloosheid en de strijd van haar familie - en toch blijft ze gaan.
In de bekwame handen van actrice Park So-dam is Jessica van nature indrukwekkend, charismatisch en soms zelfs de komische opluchting van het onbehagen dat een groot deel van de film met zich meebrengt. Omdat mijn eigen familie-eenheid sterk lijkt op die van Jessica - ik ben de jongste dochter in een kerncentrale gezin met een oudere broer - het is moeilijk om mezelf niet in haar te zien, ook al ben ik niet half zo bedreven in namaak. Personages als een avatar voor jezelf zien, wordt bijna verwacht van de meeste filmervaringen; dit doen in een film als Parasite is alsof je jezelf voorbereidt op een verontrustende identiteitscrisis (zie: de vingernagels die ik in de arm van mijn vriend heb gegraven).
Na het winnen van de Palme d'Or, de meest begeerde prijs die op het Filmfestival van Cannes wordt uitgereikt, zou een understatement zijn om dat te zeggen Parasiet is een van de meest spraakmakende films van het jaar geworden. Toen het in beperkte oplage werd geopend in New York City en Los Angeles, was het meteen uitverkocht voor het hele weekend in de enige N.Y.C. theater dat het vertoonde. En toen het werd uitgebreid naar een bredere release, sloeg het kapot kassa verwachtingen en wordt nu algemeen beschouwd als de koploper voor Beste Buitenlandse Film bij de Oscars volgend jaar.
En ik kan je verzekeren, het maakt alle hype en lof die het krijgt waar - zozeer zelfs dat toen we de auditorium, het eerste wat mijn vriend deed, was zich tot mij wenden en zeggen: "Er is geen enkele persoon die dat overschat heeft film."
Parasiet speelt nu in theaters door het hele land.
