In maart werd het Amerikaanse reddingsplan van de regering-Biden, een historische stimuleringswet van $ 1,9 biljoen, door het Congres aangenomen als reactie op de economische verwoesting van de COVID-19-pandemie. Onder de vele initiatieven kende het $ 1.400 toe aan mensen die minder dan $ 75.000 per jaar verdienden en, met de Child Tax Credit, werd ongeveer 5,5 miljoen kinderen uit de armoede. Het is niet overdreven om te zeggen dat dit niet zou zijn gebeurd zonder de kiezersbescherming en registratie-inspanningen van Stacey Abrams in Georgia. Haar organisatie Fair Fight hielp Georgia blauw te maken en stuurde ds. Raphael Warnock en Jon Ossoff, na close run-offs, naar het Congres. Dit natuurlijk gaf de Democraten controle over de Senaat en het simpele vermogen om, na jaren van tegenwerking, dingen voor elkaar te krijgen.
Abrams, een voormalige belastingadvocaat die stemrechtenactiviste is geworden, wordt terecht geprezen als zowel een symbool als een redder van de democratie (in februari werd ze genomineerd voor de Nobelprijs voor de vrede). En hoewel ze de complimenten waardeert ("Ik krijg veel lof omdat ik slim genoeg ben om echt slimme mensen aan te nemen"), wijst ze er snel op dat ze meer is dan een politicus. Prioriteit geven aan een volledig leven - en proberen te krijgen
meer dan vijf uur slaap per nacht - is de sleutel tot haar welzijn. Deze maand brengt ze haar nieuwe roman uit, Terwijl Justitie slaapt, een juridische thriller. Onder het pseudoniem Selena Montgomery heeft ze sinds 2001 ook acht romantische romans geschreven. Maar met haar eigen naam als naamregel, geeft Abrams – die moeder blijft over het opnieuw deelnemen aan de race van de gouverneur van Georgia in 2022 – bewust aan dat er meer dan één snaar in haar opmerkelijke boog zit.Laura Bruin: Ten eerste wil ik zeggen dat deze shoot prachtig is. Als je wordt gefotografeerd, is dat altijd heel eerbiedig - soms in een cape, bijna alsof je het hoofd van een schip bent. Hoe zou het schip van Stacey Abrams heten?
Stacey Abrams: Waarschijnlijk de S.S. Morgen. Meestal [bij shoots] laten ze me naar de mensen kijken. [lacht]
POND: Nou, je hebt altijd vooruit gekeken. Ik las dat je, toen je 18 was, een spreadsheet maakte van je leven voor de komende 40 jaar. Heb je er nog toegang toe?
SA: Ik doe.
POND: Het spijt me dat je niet al je doelen hebt bereikt en een klinkende mislukking bent.
SA: Wat ik eigenlijk doe, is de vorige iteratie kopiëren, dus ik weet wat ik dacht dat ik ging doen. Dan werk ik het bij met waar ik terecht ben gekomen en de momenten waarop ik wijzigingen moest aanbrengen. Zoals toen ik besloot dat ik me niet kandidaat wilde stellen voor burgemeester [van Atlanta], moest ik een heleboel dingen reorganiseren.
POND: Wanneer heeft u uw spreadsheet voor het laatst bewerkt?
SA: 2018. Ik kreeg daar geen grote baan [Abrams verloor de controversiële race van de gouverneur van Georgia van Brian Kemp], dus ik moest nadenken over wat ik hierna ging doen. Het gaat echt niet alleen om mijlpalen, maar ook om de grote dingen die ik gedaan wil krijgen en wat er tussendoor moet gebeuren om ze mogelijk te maken. Toen ik in 2018 geen gouverneur werd, veranderde dat wat ik de komende vier jaar ging doen. Ik maakte Eerlijk gevecht, Eerlijke telling, en de Project voor zuidelijke economische vooruitgang [SEAP].
POND: Ben je altijd zo gestructureerd geweest in de manier waarop je dingen aanpakt?
SA: Ik heb. Mijn broers en zussen zullen je vertellen dat als we banen in ons gezin zouden krijgen, mijn oudste zus de kapitein is, om de scheepsanalogie te gebruiken. Ik ben altijd financieel en logistiek geweest. Mijn zus Leslie is de cruisedirecteur en de jongere drie zijn de bemanning. Ze doen wat ze gezegd wordt. Maar ik heb de neiging om na te denken over wat we moeten doen.
POND: Ik weet dat je wanhopig bent om dit exclusief te onthullen aan In stijl: Doet u mee aan de gouverneursrace van Georgië in 2022?
SA: Ik hoor dat er een zal zijn. Ik ben absoluut van plan om bij die verkiezingen te gaan stemmen.
POND: Goede lijn. Je gaat stemmen bij die verkiezingen en je zorgt ervoor dat iedereen dat kan.
SA: Precies.
POND: Top van het nieuws op dit moment is de Kemp "vote squashing" wetgeving, wat zovelen Jim Crow 2.0 noemen. Hoe voelt het als je zoveel hebt gedaan om senatoren Warnock en Ossoff gekozen te krijgen? Voelt het als twee stappen vooruit, één stap terug?
SA: Het was niet onverwacht. Als je kijkt naar de interviews die ik deed direct na de verkiezingen in november en daarna na de verkiezingen in januari [Georgia runoff], was het heel duidelijk dat dit hun enige toevlucht was. Als je hun venijn hoorde, ging het over de wetswijzigingen. Deze veranderingen die werden afgedwongen door rechtszaken door organisaties, waaronder die van mij, zorgden ervoor dat ze het beter deden en dat meer mensen konden stemmen. En dus als het werkt, als mensen mogen stemmen, maken ze andere keuzes. Het standaardgedrag van [Kemp en zijn bondgenoten] is om mensen ervan te weerhouden te stemmen in plaats van hun aanbod te verbeteren.
POND: Je wist dat het eraan zat te komen, maar hoe voelde je je op de dag dat het gebeurde?
SA: Ik ben opgegroeid als een zwarte democraat in het Zuiden, dus er zijn niet veel verrassingen of emotionele golven die voortkomen uit slecht gedrag. Ik zal zeggen dat er opluchting en trots was dat het werk dat we hadden gedaan in feite enkele van de meest flagrante daden blokkeerde. Hoe erg dit ook is, ze hadden het eigenlijk erger bedoeld. Met het werk van Fair Fight en het werk van andere organisaties hebben we veel van het kwaad in bedwang kunnen houden. Maar niet alles, en dat is wat de pagina op [het wetsvoorstel] SB 202 heeft gehaald. En weet je, ik ben boos. En die woede is een constant laag gezoem omdat ik weet dat hun intentie nooit goed is. Het is om een andere burger te pletten – om jouw taal te gebruiken – om zijn macht te vergroten. Als iemand die opgroeide met eerbiediging van het stemrecht, ben ik hierdoor in de war. Ik denk dat als je echt beter werk zou doen, mensen waarschijnlijk op je zouden stemmen. Ik erger me altijd aan degenen die liever vals spelen dan werken.
POND: Als u alleen zou zijn met gouverneur Kemp, wat zou u dan zeggen?
SA: Ik heb hem weinig te zeggen. Toen hij die commercials in zijn voorverkiezingen liet zien en aangaf dat hij geen rekening hield met kleurgemeenschappen of de behoeften van anderen, en toen hij met een wapen zwaaide en delen van de bevolking ontmenselijkte, vertelde hij ons wie hij was. Ik vond het onaangenaam dat ik Brian daarvoor kende en dat hij en ik met succes aan iets hadden samengewerkt. Ik vertelde hem zelfs over het New Georgia Project [een onpartijdige poging om Georgiërs te registreren en maatschappelijk betrokken te maken] zoals ik het in 2014 aan het bouwen was. Dus de scheldwoorden en beschuldigingen waren in het begin een beetje verrassend. Toen besefte ik dat ik de persoon had ontmoet die hij wilde dat ik zou ontmoeten, maar ik had niet de totaliteit gezien van wie hij is. Op dit moment zegt mijn geloof me dat men altijd moet bidden dat mensen beter worden. Schrijf geen enkele persoon af, maar zijn verlossing zal heel lang duren.
POND: Politiek is een brutaal spel. Je kent mensen op bepaalde manieren, en dan... schiften ze gewoon. Als je hier zuiver van hart ingaat, hoe verteerd je het dan om dit keer op keer te zien gebeuren?
SA: U kunt dit werk niet effectief doen als u ervan uitgaat dat mensen slechte acteurs zijn. Je moet ze het voordeel van de twijfel geven, want echt succesvol zijn in de politiek bestaat niet. En met succesvol bedoel ik niet je zin krijgen, maar succesvol zijn in de zin dat je mensen dient. Wat ik zo ontmoedigend vind aan Brian Kemp, is dat hij, nadat hij de baan had bereikt door slecht te handelen, de kans kreeg om het deze keer echt beter te doen. Maar hij heeft bewezen iemand te zijn die niet in staat is om te winnen door zijn eigen goede acties. Hij gelooft dat hij het systeem moet bespelen, en in dit geval betekent dat het ontzeggen van het burgerschap van mensen die hij een eed heeft gezworen te beschermen en te verdedigen.
POND: Hoe kun je in vredesnaam voedsel en water weigeren aan iemand in een stemlijn?
SA: Nou, een deel ervan is gewoon de ongevoeligheid van zijn antwoord, namelijk: "Bestel Uber Eats." Maar dit is dezelfde man die weigert $ 2 miljard aan federale financiering voor gezondheidszorg te accepteren dat zou de staat Georgia helpen te midden van een pandemie, waar we enkele van de hoogste onverzekerde percentages in het land hebben en het onevenredig veel mensen pijn doet en doodt kleur. Hij weigert ons belastinggeld terug te nemen om gezondheidszorg te bieden, omdat hij fundamenteel niet gelooft dat mensen die onder zijn bevoegdheid vallen, het verdienen.
POND: Terug naar jou: je wordt algemeen gezien als een heldin en 'redder' van de democratie. Maar wat doe je als je gewoon niet uit bed wilt komen?
SA: Ik lees en ik kijk veel televisie en films. Ik geef mezelf de ruimte om te decomprimeren. Dit is hard werken. Er is niets nobels aan het soort zelfverbranding om altijd aan te staan. Ik voel me net zo op mijn gemak bij het lezen van een roman als bij dit werk, want ik wil een volledig leven. En dat kan ik niet doen ten koste van mijn eigen capaciteit om te opereren. Dus ik kruip terug onder de dekens en geef mezelf nog eens 20 minuten. Of als ze om de een of andere reden zijn vergeten mijn dag te vullen, zal ik ervan genieten om helemaal niets te doen.
POND: Hoeveel slaap krijg je?
SA: Volgens mijn huisarts niet genoeg. Ik gemiddeld zo'n vijf tot zes uur. Ik probeer te leren, maar ik heb gewoon moeite om naar bed te gaan. Mijn brein staat niet stil. Ik kijk naar die klok en ik heb zoiets van: "Dit is een absurd uur. En over vijf van deze uren moet je iets anders doen. Je zou nu waarschijnlijk je ogen moeten sluiten."
POND: In dit politieke ecosysteem is niets typisch, maar hoe ziet een gemiddelde maandag eruit voor jou?
SA: Vandaag ben ik begonnen mijn haar laten doen. Ik heb heel dik haar en ik hou er niet van om het zelf te doen, dus het is een van mijn voordelen.
POND: Het is infrastructuur.
SA: Precies. Ik heb net met de American Academy of Pediatrics gesproken. En dan zal ik ongeveer twee uur werken aan een project om de openbare beleidskwesties van COVID-herstel aan te pakken die we doen via een van mijn organisaties. Ik werk aan een schets voor een boek dat ik zou moeten schrijven, en dan moet ik praten met een aantal belangrijke mensen over stemrecht, die nadenken over blijven of weggaan, dus ik moet uitleggen waarom ze dat zouden moeten doen verblijf. Dan heb ik nog twee kleine toespraken. En dan ben ik klaar.
Ik ben niet het soort persoon dat, als ik een kamer binnenga, ik de leiding moet hebben. Ik heb zoiets van: "Iemand anders kan het doen." Tenzij je het verkeerd doet. Dan stap ik op.
POND: Je hebt jezelf gekarakteriseerd als een introvert. Ik weet zeker dat toen je net begon, je niet zo nonchalant zou hebben gezegd: "Ja, twee kleine toespraken en dan ga ik naar huis."
SA: Hier gaat het om introvert zijn. Ik wist niet hoe het heette totdat ik een fellowship deed en ze ons de Myers-Briggs-vragenlijst lieten invullen. Ze riepen ons drieën naar voren en zeiden: "Wat is je ideale weekend als je alles kunt doen wat je wilt?" De eerste man was zoals: "Ik zou naar carnaval gaan en een geweldig feest geven." De tweede persoon zei: "Ik zou iets op het strand doen met mijn vrienden." En toen zei ik: "Ik zou kijken A Star Trek marathon alleen thuis." En het was volkomen normaal voor mij, maar ze zeiden: "Dit is het verschil. Je bent introvert."
Maar ik ben niet verlegen. Ik denk dat mensen de neiging hebben om die twee door elkaar te halen. Ik ben goed met stilte. Ik ben goed in alleen zijn. Ik ben een van die mensen die zeggen: "Man, ik ga de quarantaine missen." Maar ik herken dat mijn gevoel van verantwoordelijkheid en mijn competitieve drang om dingen voor elkaar te krijgen, maakt het noodzakelijk dat ik moet praten mensen. Maar het kostte tijd. Toen ik jonger was, sprak ik me uit voor dingen die belangrijk waren, maar ik was heel blij dat ik niet praatte. Ik ben niet het soort persoon dat, als ik een kamer binnenga, ik de leiding moet hebben. Ik heb zoiets van: "Iemand anders kan het doen." Tenzij je het verkeerd doet. Dan stap ik op.
POND: Nu je hebt bereikt wat je hebt, is er de verwachting dat je dit gewoon meedogenloos kunt doen. "Last" lijkt een te sterk woord, maar voelt dat ooit zwaar aan?
SA: Nou ja. Ik denk dat een vaardigheid die ik al vroeg heb opgedaan, is dat ik me erg op mijn gemak voel met delegeren. Ik ben geen micromanager. Ik vind mensen die goed en slim zijn en geef ze de middelen die ze nodig hebben. Je moet heel duidelijk zijn over je verwachtingen. Je moet comfortabel zijn met mislukkingen, en je cultiveert leiders, en dan laat je ze hun werk doen. Ik heb Fair Fight, Fair Count en SEAP gemaakt, en er is een belangrijk iemand die elk van deze organisaties leidt. Ik krijg veel lof omdat ik slim genoeg ben om echt slimme mensen aan te nemen. Ik denk dat mijn succes en mijn energie worden beheerd omdat ik mensen vertrouw.
POND: Wat is voor jou een ideale vrije dag?
SA: Het was afgelopen zondag. Ik zat buiten op mijn terras en las een boek. Toen keek ik een marathon van Criminele geesten en haalde Guy Fieri's in Toernooi van kampioenen. Ik kanaal gesurft, keek wat Rick en Morty, las nog een boek en ging toen naar bed.
POND: Wat is jouw go-to chill drankje en avondeten?
SA: Let mijn arts op? Omdat ik bezig ben om gezonder te zijn. Maar als ik aan het koken ben, heb ik deze engelenhaarpasta die ik maak met broccoli en wortelen en een knoflooksaus, dus het is echt lekker met kip. En dan een lekker gekoeld glas Martinelli's appelsap.
POND: Dus je drinkt niet, maar je drinkt sap?
SA: Ja.
POND: Geef Stacey geen glas wijn, want dan wordt de democratie geruïneerd. [lacht] Je nieuwe boek is genoemd Terwijl Justitie slaapt. Wat gebeurt er als gerechtigheid slaapt?
SA: Als je het boek leest, kom je erachter. Eigenlijk is dit een van die boeken waarvan ik de titel als eerste bedacht. Ik heb die titel behouden gedurende de decennia dat het me kostte om het boek te laten drukken, omdat het echt provocerend was. Wat gebeurt er bijvoorbeeld als mensen niet opletten, als het kwaad amok kan maken en als het goede zich machteloos voelt?
POND: Je originele pseudoniem, Selena Montgomery [waaronder Abrams tot en met 2009 romantische fictie schreef], klinkt ook als een nachtelijke superheld. Dacht je daaraan toen je haar een naam gaf?
SA: Nee, het was twee uur 's nachts en ik keek naar een A&E-biografie van Elizabeth Montgomery, die Samantha speelde in betoverd. In de show was Serena haar boosaardige neef, degene met het donkere haar. Ik hou niet van mijn r's, maar ik hou van mijn l's, en dus maakte ik het Selena Montgomery.
POND: Is Selena boos dat Stacey haar literaire kroon komt afpakken?
SA: Selena heeft zich altijd erg op haar gemak gevoeld met haar rol als romanschrijver. Ik begon met het schrijven van romantiek toen ik ook belastingartikelen publiceerde. Ik vond het geweldig, maar dat was toen Google ontstond, dus ik wilde niet dat mensen dachten dat [voormalig voorzitter van de Federal Reserve] Alan Greenspan een romance aan het schrijven was.
POND: Stel je voor dat hij dat deed.
SA: Het zou misschien geweldig kunnen zijn. Maar voor mijn doeleinden hield ik ze gescheiden.
POND: Wat is het volgende boek dat je schrijft? Is het meer een beleidsmemorandum?
SA: De volgende zal fictie zijn, en dan zal ik waarschijnlijk een andere schrijven die non-fictie is. Ik heb het nut van kiezen nooit gezien. Ik schrijf wat ik wil en wat iemand bereid is te kopen. En met Selena Montgomery was het gewoon makkelijker om ze verdeeld te houden. Maar mijn foto stond altijd in al mijn boeken.
POND: Met de bekendheid die jij hebt, kunnen andere mensen gewoon ergens op een bord gaan zitten en geld verdienen. Vertel me waarom niet.
SA: De wereld is nog niet eerlijk. Mijn moeder was bibliothecaris; mijn vader was scheepswerfarbeider. Ze waren allebei burgerrechtenactivisten als tieners. Toen werden ze United Methodist predikanten toen ik op de middelbare school zat. Ze hebben ons opgevoed om te geloven dat jij dat bent verondersteld om dingen te repareren die kapot zijn, en dat de wereld beter zou moeten zijn. Dat mensen kansen moeten krijgen. Vooral voor mij, wetende waar ik begon en waar ik nu ben, ben ik gezegend met wat ik heb. Het is mijn verantwoordelijkheid ervoor te zorgen dat meer mensen toegang krijgen tot hun volledige potentieel. Als je iets ziet en weet hoe je het beter kunt maken, dan is dat wat je zou moeten doen. Dat is wat ik doe.
POND: Door dit alles ben je zo'n publiek figuur geworden. Hoe is dat van dag tot dag, zoals wanneer je naar de winkel gaat?
SA: Ik ga niet veel. Toen ik me voor het eerst kandidaat stelde, zei een van mijn beste vrienden: "Je realiseert je dat mensen zullen weten wie je bent als je dit doet. Je kunt je niet stiekem kandidaat stellen." [lacht] Ik mis de anonimiteit van vroeger wel, maar ik neem mezelf niet zo serieus. Ik heb het voorrecht om de dingen te mogen doen die ik doe. Het kan allemaal in een oogwenk veranderen.
POND: Wat beschouwt u als uw grootste verwezenlijkingen tot nu toe?
SA: Ik ben buitengewoon trots op het democratiewerk. Parallel daarmee is het werk dat we konden doen aan de volkstelling, die wordt gezien als deze eens in de tien jaar inbreuk op uw privacy, maar een fundamentele herstructurering is van hoe we elkaar zien. Omdat we hebben President Biden, we gaan een nauwkeurigere telling houden. We gaan de waarheid vertellen, en daar doe je het voor mij voor. Het lijkt esoterisch, maar daarom hadden gemeenschappen geen COVID-informatie. Ze hadden geen PBM [persoonlijke beschermingsmiddelen].
POND: Juist, omdat ze niet wisten wie daar was.
SA: Precies. Je had geen PBM omdat er geen goede informatie was. Als iemand die om gegevens geeft, doet het er toe. Het is belangrijk dat beleidsmakers het juiste doen. Maar het is ook belangrijk dat ze de informatie hebben die ze nodig hebben om verantwoording af te leggen.
POND: Stacey, vergeef me het slechte woord, maar wanneer was de eerste keer dat je je spullen bezat?
SA: Toen ik 12 was, zou ik met de Girl Scouts op deze nationale reis naar Arizona gaan, en ik was de enige Black Girl Scout die uit Mississippi werd gekozen. Mijn vader en moeder brachten me naar het vliegveld en ze waren zonder mij vertrokken. Ze hadden ons de verkeerde informatie gegeven. Mijn ouders waren verontwaardigd en zeiden: "Nou, we gaan gewoon naar huis." Ik zei: "Nee, ik ga naar Arizona." En mijn vader en moeder zeiden: "Je hebt nog nooit in een vliegtuig gezeten, Stacey. En jij bent 12." En ik zei: "Ik heb dit verdiend. Ik wil gaan."
Dus lieten ze me in het vliegtuig stappen. Ik dacht dit duidelijk niet helemaal door, want ik zat in het vliegtuig en dacht: "Hoe gaat het in de lucht en niet dood?" Maar we hadden een tussenstop en mijn moeder bleef de baliemedewerker keer op keer bellen. Ik werd elke 15 minuten opgepiept omdat mijn ouders zeker wilden weten dat ik niet ontvoerd was. Toen waren er wat mechanische problemen, dus ik moest de nacht doorbrengen in een hotel in de buurt van de luchthaven, en elke stewardess klopte op mijn deur. En ik had zoiets van: "Ik probeer te slapen." Maar tegen die tijd kenden ze allemaal mijn moeder, dus waren ze persoonlijk verantwoordelijk voor mijn welzijn. Toen ik eindelijk in Arizona aankwam, was het geweldig. Maar ik stapte in dat vliegtuig omdat iemand besloot dat ik te donker was om relevant te zijn. En dat ging me niet lukken.
POND: Wat is iets waar je op bent gestuit en waarvan je hebt geleerd?
SA: Ik wilde gouverneur worden. Ik snapte het niet. Dit is hoe ik erover denk: ik heb bewijs dat aantoont dat tienduizenden mensen hun stemrecht is ontzegd. We dachten dat we het grootste deel van de trouweloosheid hadden verwacht die van Kemp kwam tijdens zijn tijd als staatssecretaris van Georgië. Maar er was zoveel dat we niet wisten, over zijn Exact Match-systeem, over zijn zuivering. Ik was verrast hoe effectief zijn slechte gedrag was. Hoe effectief kiezersonderdrukking was. Ook al wist ik ervan en had ik ertegen gevochten, het werkte. Dat was een belangrijke les. Ik had niet genoeg gedaan om terug te dringen. Dus ik doe dat werk nu door het hele land. Want dat was klote, niet winnen.
POND: Wat jij bent actief bestrijden verslaat je.
SA: Ik heb teveel superheldenfilms gezien. Zo hoort het niet te eindigen. Dit was als het einde van Avengers: oneindige oorlog, wanneer mensen gewoon beginnen te verdwijnen, en je denkt: "Wacht, wat?"
POND: Je hebt zoiets van: "Pardon, ik ben geweest gefotografeerd in een of twee capes."
SA: Kijk, de capes kwamen later. Maar het was een campagne. Er waren zeker dingen die ik beter had kunnen doen, hoewel ik denk dat ik een geweldige race heb gelopen en de dingen heb gedaan waarvan ik zei dat ik ze zou doen. Ik was op de countrymuziekradio. Ik ging naar een wapenshow. Ik ging naar een muziekfestival. Ik ging naar Dragon Con. Ik ging naar de plek waar ze filmden Verlossing. Ik was overal. Het was dit moment van realiteit van iets dat we allemaal weten - het goede wint niet altijd. Dan is er dit moment van diepe nederigheid dat zegt: "Ik kan nooit genoeg doen." Ik denk dat dat de reden is dat mensen uitstappen, als ze beseffen dat ze nooit genoeg kunnen doen. Voor mij kan ik nooit genoeg doen, maar ik kan meer doen dan de volgende dag en de volgende dag.
POND: Ik kijk naar jou met je vijf uur slaap per nacht en naar de nieuw gekozen president Biden, die 78 jaar oud is. Ik wou dat iemand bloedonderzoek kon doen, want er is een bepaald DNA op politiek gebied. Waar komt dit constante vuur vandaan?
SA: Er is een manier waarop je de politiek ingaat: je gebruikt politiek om goed gedaan te krijgen of je ziet beleid als een manier om je politiek en je macht te vergroten. De vraag is: aan welke kant sta jij? Het is mijn verantwoordelijkheid om politiek altijd als een middel te zien en niet als het einddoel, en daarom doe ik zoveel andere dingen. Ik wil nooit dat de politiek is zoals ik definieer wie ik ben. Ik heb 10 verschillende identiteiten. Ik ben een wandelende realityshow die nog moet gebeuren.
POND: Er is een idee!
SA: Dat is te opdringerig. [lacht] Maar ik heb een reserveplan voor mijn reserveplan. Mijn definitie van mij is nooit dat ik een politicus ben, en het is niet dat hele "Oh, ik ben een ambtenaar, geen politicus". Het werk dat ik doe kan niet de enige manier zijn waarop ik mezelf definieer, want wat ik bereid ben te doen om mijn gevoel van eigenwaarde te behouden, is juist de bron van het compromis. En dat is verwoestend.
POND: De manier waarop je dingen benadert, daarin ligt je kracht. Omdat je in al deze verschillende rijken bestaat. Wat zou het themalied zijn voor je volgende grote politieke podium?
SA: Ik mag dat nummer niet spelen, dus ik zou "Tightrope" spelen van Janelle Monáe.
POND: Is het andere nummer onbeleefd?
SA: Ik hou veel van Ludacris.
POND: Heeft het slechte woorden?
SA: Dat doet het inderdaad.
POND: Zou het de kiezers van zich vervreemden?
SA: [lacht] Het zou sommigen vervreemden en het zou me geliefd maken bij anderen.
Fotografie door Shaniqwa Jarvis. Styling door Eric McNeal. Make-up door Paulette Morgan.
Lees voor meer van dit soort verhalen de uitgave van juni 2021 van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download 21 mei.
