Hoe een man in 10 dagen te verliezen is een van die films die ik om de paar jaar opnieuw bekijk, en elke keer als ik dat doe, vind ik iets nieuws om over te draaien. Ik heb gedroomd om een 'How To'-meisje te zijn in een tijdschrift, geobsedeerd door De korte broek van Kate Hudson, en vond de afbeelding van Staten Island een beetje onrealistisch (en ik zeg dit als persoon die daar het grootste deel van mijn leven heeft gewoond).
Nu heb ik echter iets anders ontdekt dat me irriteert aan de film: het feit dat Kate Hudson pas 23 was toen deze in 2003 werd uitgebracht, wat betekent dat haar personage, Samenstelling tijdschrift redacteur Andie Anderson, was waarschijnlijk Ook 23...terwijl ze boos was, had ze haar droomcarrière nog niet bereikt.
Op twintig! Gek! Drie!
Dit kleine maar levensveranderende feit werd opgemerkt in een tweet van Dylan Hafer, die ook opmerkte dat Andie op die leeftijd ook een masterdiploma had (verdacht, maar niet onmogelijk, denk ik). Nadat ik erover heb nagedacht, zie ik de acties van deze vrouw nu in een heel nieuw licht - inclusief, maar niet beperkt tot, haar tirade over niet serieuzere artikelen kunnen schrijven in de allereerste scène, wanneer ze een stuk leest dat ze schreef over de mensen van Tadzjikistan.
Als moderedacteur begrijp ik heel goed hoe het soms ongeïnspireerd of repetitief kan aanvoelen om verslag te doen van lichtere dingen, zoals schoenentrends of haarkleur, vooral als er feitelijk keihard nieuws om te dekken. Maar werk, wat je baan ook is, zal niet altijd regenbogen en vlinders zijn. Soms is het gewoon … werk. En als je voor het eerst begint - op 23! — banen zijn eigenlijk bouwstenen. Lange, succesvolle carrières gebeuren meestal niet van de ene op de andere dag; Andie moet iets toevoegen aan haar cv en ervaring opdoen voordat ze volledig in staat is om de touwtjes in handen te nemen.
Nu Andie's leeftijd is onthuld, lijken de trucs die ze Ben (Matthew McConaughey) uithaalt, zoals zich voorstellen hoe hun kinderen eruit zouden kunnen zien, of het meenemen van een hond naar zijn kantoor, extra gek. En het is me nooit ontgaan dat Andie heeft uitgegeven over een week zich concentreren op gekonkel en daten in plaats van achter haar bureau te zitten. Natuurlijk schreef ze niet over 'religie, armoede, economie' of politiek, maar haar baas had er geen probleem mee met haar uren achter elkaar uitstappen, bovenop het rekruteren van haar collega - met deadlines van haar eigen! - om een therapeut te spelen. Ik weet niet zeker wat het salaris van Andie was (laten we dat hierna onthullen!), maar als iemand die ouder en wijzer is, kan ik je vertellen: Andie, dat is gemakkelijk geld. Totdat je iets vindt waar je van houdt, kun je het salaris aannemen en gaan.
Zelfs het einde van de film - wanneer Andie haar baan opzegt en vertrekt voor een interview in Washington DC - is opeens logischer. Dat ze de zegen van haar baas afsloeg om te schrijven wat ze maar wilde, zolang het maar binnen bepaalde richtlijnen paste, leek altijd empowerment. Zoals: "Ja! Zeg je vreselijke baan op na al die jaren van hard werken zonder beloning!” Maar na het behalen van al die diploma's, hoe lang zou Andie dan echt hebben gewerkt? Kalmte? Heeft ze één groot artikel geschreven en daarna een speciale behandeling verwacht? Haar baas gaf haar een kans die ik, als 23-jarige assistent, geweldig zou hebben gevonden, en die reactie lijkt nu verwaand en gerechtvaardigd. En is het niet normaal om je eerste baan buiten de universiteit op te geven voor een betere kans? Als je in de twintig bent, vooral als je begin twintig bent, gaat het om het nemen van risico's, en het stoppen van Andie in de hoop een andere baan te krijgen, is daar een doorsnee voorbeeld van.
Om eerlijk te zijn, ik herinner me hoe het was om 23 te zijn en ongeduldig te zijn over mijn carrière. Ook ik worstelde om de perfecte pasvorm te vinden en had het gevoel dat ik mezelf constant moest bewijzen om extra verantwoordelijkheid te krijgen. Maar dat is het leven. Niemand geeft je zomaar wat je wilt. Naast het tonen van je talent, moet je ervoor blijven gaan en voor jezelf blijven pleiten, of uiteindelijk overstappen naar iets anders. Dat is een les die op elke leeftijd kan worden geleerd, soms keer op keer (ik ben er vrij zeker van dat ik het nog steeds aan het leren ben). Ik hoop dat na het vinden van liefde - door bedrog en oneerlijkheid, maar ik dwaal af - Andie dat ook besefte.
