Voor Padma Lakshmi gaat het niet alleen om het eten

Padma Lakshmi beschouwt haar docuseries Proef de natie met Padma Lakshmi om een ​​"kleine show" te zijn - althans in vergelijking met haar andere hitshow, Bravo's Topkok, die maar liefst 42 Emmy-nominaties heeft verzameld. Zonder de flitsende montage die hoort bij een reality-wedstrijdshow, de verre exotische locaties en de belofte van een hoofdprijs, is Hulu's Proef de natie - waarbij gastheer Lakshmi Amerika kriskras doorkruist om de regionale keuken te laten zien en de immigrantenervaring te benadrukken - gaat verder dan het eten en gaat in op de verhalen erachter. Het is niet per se een aas-en-wissel-schema, maar Laskhmi hoopt dat kijkers beseffen dat de show meer is dan alleen het vegen van pannen met foodporno. In plaats daarvan houdt ze vol dat het om zoveel meer gaat.

"Het eten is maar een paard van Troje. Het is gewoon een ingang. We hebben veel heerlijk, mooi eten in de show, maar dat is slechts een excuus om dieper te praten, niet dringend, maar gewoon diepere dingen, gewoon echt diepgaande dingen die ons allemaal raken', legt Lakshmi uit over de show, die aan zijn tweede seizoen begint 5 mei. "En ik heb veel geluk dat al deze deelnemers aan onze show zich voor me openstellen en me opnemen hun leven en vertel me enkele echt belangrijke dingen die hen zijn overkomen die vreugdevol zijn, maar ook pijnlijk."

Die pijn - en doorzettingsvermogen, zoals elke immigrant zou toevoegen - wordt duidelijk in afleveringen waarin Lakshmi samen met Cambodjaanse families kookt in Massachusetts, mixt halo-halo met Filippijnse ondernemers in de Bay Area, of viert feest met de onstuimige en trotse Nigeriaanse gemeenschap in Houston. Natuurlijk, het is een manier om de verschillende soorten voedsel te laten zien die deze groepen naar Amerika brachten (Lakshmi gaat zelfs naar een drive-thru Jollibee in één aflevering), maar ze merkt op dat de ervaringen die ze laat zien, de ontberingen die deze mensen hebben doorstaan, verweven zijn in de recepten en tradities op een manier die mensen niet kunnen realiseren.

"Ik denk dat het belangrijk is dat mensen zien hoeveel werk er in dit eten zit, vooral als je erin zit een ander land dat ver, ver weg is van waar de keuken vandaan komt', zegt Lakshmi, benadrukkend dat de eten op Proef de natie is niet noodzakelijkerwijs authentiek, maar het is typisch Amerikaans, dankzij de veranderingen die moesten worden aangebracht toen immigranten hier aankwamen en merkten dat ze moeite hadden om de ingrediënten te bemachtigen die ze wist. In plaats daarvan hebben ze zich aangepast. "Dit is niet zoals het meest authentieke Chinese recept uit Shanghai. Het is een derde ding. Het is wat immigranten, die meestal uit de arbeidersklasse komen, meestal een voltijdbaan hebben, beide ouders, die proberen te maken met de ingrediënten die beschikbaar zijn."

En hoewel het misschien redelijk lijkt om aan te nemen dat Lakshmi het allemaal heeft gezien - en gegeten - tussen het hosten van het eerste seizoen van Proef de natie, in 20 seizoenen van Topkok, en de wereld rondreizen als model voordat ze zelfs maar op haar tenen in de culinaire wereld stapte, waren er nog nieuwe ervaringen te beleven. Voor het eerst bereidde en at ze Nigeriaanse fufu, die een unieke methode heeft om van te genieten. Het wordt namelijk in zijn geheel doorgeslikt, zonder te kauwen.

"Er is natuurlijk veel eten. Ik ben al 20 jaar een voedselprofessional en een voedselschrijver, dus er is veel dat ik Doen weten. Ook van eerder reizen als model. Maar ik heb nog nooit fufu gehad', legt ze uit. "En ik zie mezelf als de vertegenwoordiger van het publiek in de show. Het eten zou er niet in staan Proef de natie als ik dacht dat het niet goed was om te spelen, maar ik wilde de authentieke ervaring hebben. Onze show is zo echt en zo rauw. Ik had nog nooit egusi-stoofpot gehad. Ik had nog nooit fufu gehad. Ik heb geleerd hoe ik het vanaf nul moet maken."

Echt en rauw? Dat benadrukt ze Proef de natie is een passieproject, waar ze zich prima kan omkleden in haar auto, een skeletploeg heeft en het gromwerk doet dat hoort bij het hosten en uitvoeren van taken buiten de camera.

"Proef de natie is zo'n kleine show. Het is de kleine motor die dat zou kunnen, want we reizen rond in drie SUV's en bestelwagens', zegt ze. "Dat is mijn kleedkamer. Ik kleed me vaak om in mijn auto. Gelukkig weet ik hoe ik dat moet doen door middel van modellenwerk."

En omdat het haar trots en vreugde is, wil ze datzelfde gevoel laten zien met de plekken die ze uitlicht. Ze legt uit dat zij en haar crew locaties scouten, maar dat ze (uiteraard) ook suggesties krijgt via DM — en daar is ze niet boos om.

"Ik ga ook graag naar etnische voedselmarkten. Door die supermarkt in Houston gaan was zo'n openbaring voor mij, en ik vind het leuk om mama-en-pop-bedrijven onder de aandacht te brengen', zegt ze. "Ik krijg veel suggesties op mijn sociale media dat je hierheen moet gaan, je moet daarheen gaan. En soms stelden ze zelfs plaatsen als Dearborn voor om bij de Arabieren te zijn, waar we dit jaar daadwerkelijk bij hen waren tijdens de ramadan."

Die band met haar publiek, die hand in hand gaat met het eten, maakt dat ze op onverwachte plekken wordt aangesproken en omarmd door fans en kijkers die niet kunnen wachten om hun eigen aanbevelingen, verhalen en de emoties en herinneringen waaraan ze gehecht zijn te delen maaltijden.

"Sommige van de meest overtuigende feedback die ik heb gekregen, die zo ontroerend en zinvol is, zijn van gewone mensen, zoals deze man die ik de hele tijd in de sportschool zie. Hij kwam naar me toe en hij zei: 'Ik wil je gewoon vertellen, ik kijk naar je show. En onmiddellijk belde ik mijn oma en ik bekeek het aan de telefoon met haar, omdat ik Perzisch ben en we onze gemeenschap nooit op tv zien of we worden altijd verward met Arabieren', legt Lakshmi uit. "Het zijn duidelijk geen Arabieren. De Perzische cultuur is een oude, totaal andere cultuur. En hij had zoiets van: 'Bedankt daarvoor. Ontzettend bedankt.'"

Die diepe betekenis is niet alleen voorbehouden aan kijkers. Lakshmi legt uit dat ze tijdens het filmen ook emotioneel werd. Bij mensen zijn die een soortgelijke ervaring als zij hebben gedeeld en de unieke omstandigheden hebben doorgemaakt die daarmee gepaard gaan het kind zijn van immigranten en opgroeien met een evenwicht tussen identiteit en assimilatie, bracht gevoelens naar boven die ze niet was ervan uitgaand.

"De aflevering in Cambodja was er een die erg zwaar was, want er is een moeder en dochter, Sanori en Sany, en ik ga naar hun huis en de moeder spreekt nauwelijks Engels en ze weet niet eens of ze met me wil praten', zegt Lakshmi over het naderen van elk interview anders. "En ze leren me hoe ik deze noedelsoep genaamd nom banh chok moet maken, die we maken en inpakken om mee te nemen naar de tempel als offer. En ze praat wel tegen me, heel eenlettergrepig, heel stil. Ik krijg nu al rillingen als ik eraan denk. Het heeft me echt geraakt."

Ze neemt even de tijd, want als het om eten gaat, gaat het niet altijd om feesten. Keuken en traditie zijn net zo goed onderdeel van rouw als feest voor veel culturen over de hele wereld en, op hun beurt, in het Amerika van vandaag.

"We gingen naar de tempel en mijn oma was letterlijk een week voordat we met de productie begonnen overleden. En ik vloog drie dagen naar India, wat gek is, gewoon om bij mijn oma te zijn. En ik moet haar zien. Ze heeft me eigenlijk opgevoed, me geleerd hoe ik moet koken', deelt Lakshmi. "Ik kwam terug en binnen een week zat ik in het vliegtuig. Het was goed dat ik al deze spullen had om me bezig te houden, maar toen we naar die tempel gingen met dat eten en ik hoorde het boeddhistische gezang, het was de eerste keer dat ik gezang in het Sanskriet hoorde sinds mijn eigen grootmoeder ging dood. En ik barstte gewoon in tranen uit."

Het is die tweede laag waar Lakshmi in hoopt te duiken met de nieuwe afleveringen, waaronder stops in Appalachia, Puerto Rico en verschillende stadsdelen van New York City. Elke locatie biedt recepten, maar ook een kans tot reflectie.

"Ik sprak met Cambodjaanse vluchtelingen die onderweg in de jungle kinderen hebben verloren die zijn omgekomen van de honger toen ze aan de Rode Khmer ontsnapten. Ik heb met Nigeriaans-Amerikaanse vrouwen gesproken die zeggen: 'Ik weet niet waarom ik met al deze bagage moet omgaan, want ik wist niet eens dat ik zwart was totdat ik in dit land aankwam. Ik ben Nigeriaans. Ik ben een Nigeriaanse Amerikaan. Leg me niet al die dingen op ', zegt Lakshmi. "Het is dus een eerbetoon aan mijn producenten die me hebben geholpen deze verhalen te vinden, maar ook aan de mensen in onze show die bereid zijn zich op zo'n persoonlijke, rauwe en kwetsbare manier open te stellen."

Maar Padma haalt niet alleen de krantenkoppen voor haar shows. Samen met de terugkeer van Proef de natie, slaagt ze er ook in haar weg terug te vinden in het modegesprek nu een nieuwe generatie modeliefhebbers haar stijl op de rode loper ontdekt. De onderjurken, doorschijnende jurken en typische jaren 90-stijlen die ze droeg, zijn terug - en ze is net zo verrast als iedereen om het te horen.

"Ik herinner me dat ik op het filmfestival van New York deze zeer doorzichtige Ghost-jurk droeg, en ik denk New York tijdschrift of misschien New York Times, schreef er iets over. Maar oh mijn god, iedereen keek," zegt ze, lachend bij de herinnering aan het halen van krantenkoppen met iets dat nu zo alledaags is als een doorzichtige jurk. "Ik had niet het gevoel dat het zo erg was. Kate Moss droeg ook ergens die doorschijnende zwarte jurk met alleen wat kleine onderbroekjes. En nu is het natuurlijk weer terug. Daar ga je dan."

Ze zeggen dat wat komt, ook gebeurt, vooral in de wereld van trends en mode, maar Lakshmi wuift dat adagium weg en houdt vast aan waar ze van houdt en waar ze altijd van heeft gehouden.

"Ik heb mijn stijl in de manier waarop ik me kleed niet veranderd. Het is duidelijk dat ik het leuk vind om actueel te zijn en mijn garderobe op te frissen, maar ik kleed me op dezelfde manier als toen ik in de jaren '90 als model in de jaren '90 was', zegt ze. "Ik heb zoveel onderjurken. I Liefde een goede onderjurk."