Annabelle Dexter-Jones van Succession vindt haar niche

Annabelle Dexter-Jones heeft zojuist een schaal met ijskoude kersen tussen ons neergezet en is bezig te beschrijven wat New York zo superieur aan Los Angeles ("godless place") wanneer een stel dat langs haar raam in Greenwich Village slentert haar afleidt: "Oh! Greta Gerwig en Noah Baumbach.” We staren ze allebei aan en Dexter-Jones hervat het gesprek pas als het paar het blok is opgeschoven en uit het letterlijke frame is verdwenen. Ze bloost van plezier. Ik moet glimlachen. De eeuwigdurende coole meid — weergegeven door een ster.

Zoals de meeste bewuste millennial-vrouwen, is Dexter-Jones vol verwachting voor het naderende Barbie film, die Gerwig regisseerde (in haar eentje) en schreef (met Baumbach). Haar halfbroer, Mark Ronson, was de muziekbegeleider, maar Dexter-Jones zweert dat ze niet meer weet dan de rest van ons over de fuchsia-doordrenkte koortsdroom.

Zo geldt het ook voor Dexter-Jones: op de een of andere manier heeft ze tientallen jaren in het centrum van dit alles doorgebracht - in de buurt van de meest gesmolten kern van culturele coolheid, maar ze houdt ook graag een boogafstand.

Dexter-Jones heeft me uitgenodigd in haar appartement - trossen pioenrozen lustig verwelkt, kunst ingelijst en nonchalant tegen de muren geleund - om te praten over het einde van haar sterretje Opvolging als Pierce scioness en (soms) Kendall enabler Naomi Pierce en over wat er komt na een rol die zo overtuigend en opwindend is dat het hele internetexposities inspireerde over de aard van de “miljardair-chique mul.”

Een stap vooruit zoals altijd, ze is verder gegaan van de hak. Als ze me aan de deur begroet in een witte Lacoste-tennisjurk, maat voor een middelbare scholier en zonder schoenen, merk ik dat ze een Schuifdeuren-tijdperk pixie.

Laten we hier beginnen: de rol was een droom. En Dexter-Jones is de eerste die toegeeft dat ze er relatief gemakkelijk in kon wonen. Ook zij groeide op rond rijkdom en privileges. Haar moeder is de ontwerpster Ann Dexter-Jones. Haar vader, Mick Jones, is de gitarist van Foreigner. Ze heeft haar eigen ervaringen met verslaving gehad en werd nuchter toen ze in de twintig was. Haar Naomi Pierce - geïntroduceerd in seizoen twee van Opvolging - was voorbestemd om te schitteren, maar het was Dexter-Jones die haar doordrenkte met diamantachtige facetten. Pierce was grappig en charmant, slim maar strijdlustig, en een verslaafde en een prinses. Ze droeg Proenza Schouler en geribbelde breisels met de onbestudeerde nonchalance van een vrouw die nooit naar kasjmier heeft verlangd. Gedurende drie seizoenen plukte Dexter-Jones uit haar eigen verleden voor de show. We maken snel werk van de kersen als ik haar vraag: wat nu?

Dexter-Jones groeide op in New York, de laatste in een roedel broers en zussen. Naast Mark bestaat het kroost uit de tweeling DJ Samantha Ronson en modeontwerper Charlotte Ronson, evenals de muzikant en kunstenaar Alexander Dexter-Jones. Annabelle volgde hen en bracht een groot deel van haar adolescentie door met het zoeken naar een bepaalde niche. Ze vond er geen op The Chapin School, de meisjesschool aan de Upper East Side. Ze haatte het.

"Ik werd eruit gegooid in de 10e klas", vertelt ze me. Ze stapte over naar een gemengde privéschool. Het is een hoofdstuk van haar persoonlijke overlevering dat haar moeder - die ze op de ochtend van ons interview voor bagels zag - nog steeds probeert te herschrijven. De laatste keer dat Dexter-Jones een vriend over de beproeving vertelde, onderbrak Ann: 'Je bent niet gevraagd om Chapin te verlaten! Je wilde naar Dwight!'

Dexter-Jones grijnst. "Ik was zo van, '... heeft niemand ooit gezegt.'"

Dexter-Jones hield zich bezig met verschillende vormen van smokkelwaar, maar ze bleef gewetensvol genoeg om erin te komen Bard, waar ze eerst theater afstudeerde en daarna overstapte naar literatuur om het werk van schrijvers te verslinden Leuk gevonden. H. Laurentius. Toch had ze haar buitenschoolse activiteiten. "Ik dacht dat drugs cool waren", zegt ze schouderophalend. “Ik denk dat ik dat nog steeds doe. Ik doe ze nu gewoon niet.

Ze studeerde af in 2010 en verhuisde naar Parijs. Ze begon te werken als acteur. Afgezien van enkele door tienerangst aangewakkerde songwriting-experimenten op de middelbare school, heeft ze nooit een andere carrière overwogen. Ze volgde lessen aan de Stella Adler Studio of Acting en The Lee Strasberg Theatre & Film Institute (waar instructeurs studenten opleidden in het soort method acting dat haar vaak voorkwam). Opvolging scene partner Jeremy Strong prijzen). Maar de aantrekkingskracht van de praktijk was meer instinctief dan intellectueel.

"Ik had het gevoel dat ik moest acteren", zegt ze. “Ik denk niet dat ik me ervan bewust was, maar ik had het gevoel dat er een echte aantrekkingskracht was. Toen ik voor het eerst begon, had ik een veilige plek nodig om gevoelens te voelen onder de steigers. Dat soort sublimatie is nu minder urgent, maar dat is de verrukking van haar gekozen vak. Het is met haar geëvolueerd.

Ongeveer 16 uur voor ons interview woont Dexter-Jones de première bij van Slechte dingen bij de Tribeca-filmfestival. In de horrorfilm over een moordend misgelopen weekendvakantie speelt ook model en acteur Hari Nef. Dexter-Jones - een bekende Bravo-liefhebber - omschrijft het als Winterhuis voldoet aan Datumlijn. ("Ik doe huisvrouwen —Beverly Hills, New York. Ik doe Zomerhuis En Winterhuis.” Zullen Zuidelijke charme's Craig en ZomerhuisHeeft Paige het gehaald? "Ik weet niet of dat houdbaar is." Waar doet Vanderpump-regels ga vanaf hier? “Degene die Raquel interviewde voor dat explosieve interview, we zouden hem naar het Midden-Oosten moeten sturen. Kijken of hij dat kan oplossen.”)

Op foto's van de rode loper ziet Dexter-Jones er op zijn gemak uit in mesh en minimale make-up. Maar ze zweert dat premières haar nog steeds nerveus maken. “Ik hou van de ervaring om iets te maken en het daarna nooit meer te bezoeken. Werken als acteur, dat is het deel dat leuk is - het maken. Dan is er een echte vrijheid om te kunnen zeggen: 'Ik heb het werk gedaan! Veel plezier met de rest.'”

Het is niet dat ze een laissez-faire-houding heeft ten opzichte van haar werk. Het tegenovergestelde. Ze is in feite zo'n zelfbenoemde controlefreak dat ze liever geen beslissingen zou kunnen nemen als ze ze niet allemaal kan nemen. Het verleidelijke vooruitzicht van dat laatste heeft haar ertoe gebracht regie te onderzoeken. Ze nam de short Cecile aan de telefoon, waarin ze ook speelde, naar Sundance in 2017. De 11 minuten durende featurette draait om een ​​obsessieve vrouw na het uiteenvallen die een reeks vrienden op haar vaste lijn belt. Het plotapparaat is geen affectie. Dexter-Jones heeft ook een vaste lijn. Haar moeder belt haar er ongeveer een uur na ons interview over.

In de korte film, met een cameo van Art Garfunkel, die Dexter-Jones koud had gemaild, draagt ​​de titulair Cecile sokken van kasjmier en een vetergetrimd T-shirt. Dexter-Jones zegende elk boek en deken op de set met haar persoonlijke stempel van goedkeuring.

Dus toen ze begon te werken aan Opvolging, natuurlijk had ze meningen over garderobe. Al geruime tijd maakt ze moodboards om de beeldtaal van haar personages te verfijnen. Maar Opvolging kostuumontwerper Michelle Matland was de eerste persoon die echt geïnteresseerd was in haar aanpak - een relatie waarvan ze zei dat Strong deze aanmoedigde.

"Toen ik voor het eerst begon, denk ik niet dat ik het vertrouwen had om erop aan te dringen deel uit te maken van die gesprekken", zegt ze. “En ik realiseerde me niet dat niet iedereen daar een mening over heeft. Veel andere acteurs - die misschien betere acteurs zijn dan ik! - het maakt niet uit wat het personage draagt.

Dexter-Jones deed en doet. Zo erg zelfs dat ze in seizoen drie een paar van haar eigen spijkerbroeken meebracht om te setten omdat ze niet het gevoel had dat Naomi Pierce zich zou verwaardigen om gloednieuwe spijkerstof te dragen. (Gauche!) Het leek haar zo duidelijk: Naomi zou een favoriet ingebroken paar hebben. Dexter-Jones selecteerde met de hand "de perfecte spijkerbroek" van The Feel Studio - uit haar kast geveegd.

Zo krachtig zijn op de set is niet normaal, haast ze zich toe te voegen: Het moeilijke aan het einde van Opvolging is dat de ervaring - "zo zeldzaam om deel van uit te maken" - voorbij is. Het betere is dat het überhaupt is gebeurd, met Dexter-Jones in de uitgelezen positie om ervan te genieten zonder al te verstrikt te raken in de bijzonderheden van zo'n intense show.

"Het lijkt een beetje op de plot van het personage", zegt ze, "om te genieten van alle vertrouwde gevoelens en kwaliteiten van een disfunctioneel gezin dat niet van mij is. En dat geldt ook voor de productie. Er was zeker een psychologisch psychodrama aan de gang! Het was heel darwinistisch.” En ze heeft alleen maar lof voor de ervaring van het werken met Strong, wiens reputatie voor nauwgezetheid een profiel binnenbracht De New Yorker en minstens 10.000 reactie-tweets. “Nogmaals, niet mijn familie! Niet mijn aap; niet mijn circus. Nou, mijn soms aapje,' zegt ze liefkozend. "Hij gaf me veel ruimte en ik vond het gewoon leuk." De twee schoten tientallen scènes die de show nooit haalden, waarbij ze elkaars personages en hun relatie verkenden. Hij was buitengewoon professioneel, maar ja, obsessief. Later voegt ze er met twinkelende ogen aan toe: “Ik heb ook een heel hoge drempel voor krankzinnigheid. Ik vind het leuk."

Na Opvolging verpakt, Dexter-Jones schoot een snelle boog op de nieuwe Peacock-show Gebaseerd op een waargebeurd verhaal, waarin Kaley Cuoco en Chris Messina in de hoofdrollen spelen en Amerika's ware misdaadobsessie hekelt. Dexter-Jones beschrijft haar personage, Serena, als 'een modeslachtoffer', het ultieme tonicum voor de coole verfijning van Naomi Pierce. In aanvulling op Slechte dingen, heeft ze een uiterst geheime rol in het komende seizoen van Ryan Murphy's Amerikaans horror verhaal. En ze ontwikkelt een speelfilm die ze heeft geschreven en hoopt te regisseren. Ze moet gewoon ophouden zichzelf eruit te praten. Handelen betekent "werken binnen de vangrails van andermans creatieve wereld en planning en structuur", zoals ze het uitdrukt. Regie is enger en opwindender. Dus ze weet dat ze het moet doen.

"Waar ik ook aan moet werken in acteren of schrijven - dit zijn dezelfde obstakels die ik in het leven heb", zegt ze. Scènes komen beter uit als ze zichzelf niet in haar hoofd regisseert en naar haar partner kan luisteren. Relaties verdiepen zich ook zo. "Ik denk: 'Luister. Dat is alles wat je hoeft te doen.' En in het leven is het zo van: 'Ja, dat is alles wat je hoeft te doen.'"

Het is langzaam werken. Ze is 36 en voortdurend op zoek naar zelfverbetering. Ze heeft alle dingen geprobeerd - "en met dingen bedoel ik verschillende soorten therapie", zegt ze lachend. Ze heeft een Vipassana meditatie retraite gedaan. Ze houdt van het idee om de joodse sabbat te vieren, die rust ritueel maakt en vereist dat je 24 uur lang niet werkt.

Ze is een zoeker - niet naar 'welzijn' maar naar betekenis.

"Het is anders om iets te doen dat geworteld is in religie, in tegenstelling tot dit modernere ding, dat gaat over zelfactualisatie", zegt ze. “De ene is in dienst van het zelf, en de andere is in dienst van God, wat dat ook voor jou betekent. Ik wou dat we daar wat meer van hadden. Het is anders als het heilig is.”

Het is moeilijk voor te stellen dat Naomi Pierce verlangt naar rust en een verbinding met het goddelijke, maar dan Annabelle Dexter-Jones was altijd voorbestemd om meer te zijn dan het idee van een tv-programma van een arme, kleine rijke meisje.