"Nooit klagen, nooit uitleggen", mag dan het motto van de koninklijke familie zijn als het om schandalen gaat, maar de beschuldigingen vielen tijdens Meghan Markle En Prins Harry'S Oprah-interview waren gewoon te groot om onder het vloerkleed te vegen.
Dus een paar dagen later kwam Buckingham Palace vrij een verklaring van 61 woorden in reactie, die luidde: “De hele familie is bedroefd om te leren hoe uitdagend de afgelopen jaren zijn geweest voor Harry en Meghan. De aan de orde gestelde kwesties, met name die van ras, zijn zorgwekkend. Hoewel sommige herinneringen kunnen variëren, worden ze zeer serieus genomen en zullen ze door de familie privé worden besproken."
Getty
Herinneringen. Kunnen. Variëren. Die drie woorden, hoe simpel ze ook mogen zijn, maakten een blijvende indruk. En volgens een nieuw boek, Hovelingen: de verborgen kracht achter de kroon door Valentine Laag, Kate Middelton is degene die erop stond de gedenkwaardige uitdrukking te gebruiken.
Getty
Volgens een insider van Palace had het bedrijf "een veel mildere versie" van de zin "herinneringen", maar Kate en prins William wilden dat het "harder werd".
"Het debat was: sta je er helemaal boven en bied je de olijftak aan van [Harry en Meghan] 'geliefde leden van de familie'? Of is er een moment waarop je moet ingrijpen en uitzicht moet bieden?", deelde de bron met Low en voegde eraan toe William en Kate dachten dat het paleis "iets nodig had dat zei dat de instelling niet veel accepteerde van wat was geweest gezegd."
"Het was Kate die duidelijk het punt maakte: 'De geschiedenis zal deze verklaring beoordelen en tenzij deze zin of een zin zoals het is opgenomen, zal alles wat ze hebben gezegd als waar worden beschouwd '', een andere bron gedeeld. “Ze krijgt niet zoveel krediet als zou moeten, omdat ze er zo subtiel over is. Ze speelt het lange spel. Ze heeft altijd haar oog laten vallen: 'Dit is mijn leven en mijn historische pad en op een dag word ik koningin.'"
Terwijl Kate aandrong op het gebruik van de regel 'herinneringen kunnen variëren', was prins William's secretaris Jean-Christophe Gray eigenlijk degene die verantwoordelijk was voor het schrijven ervan. Anderen hebben het echter toegeschreven aan Sir Clive Alderton, de privésecretaris van koning Charles.
