Hoe de jaren 90 en de schoonheid van het millennium hiphop naar een hoger niveau tillen

Net klaar met toeren met Janet Jackson en glamoureuze Mary J. Blige voor de cover van Bron Tijdschrift, visagiste van beroemdheden Nzingha keek naar de Source Awards in haar Bronx-appartement in New York City. Het was 1995 — het jaar Suge Knight dissed Diddy op het podium, en OutKast werd uitgejouwd nadat hij Beste Nieuwe Artiest had gewonnen. Het was ook het jaar waarin Lil' Kim voor het eerst het podium betrad met haar groep Junior M.A.F.I.A. om "Player's Anthem", de eerste single van hun debuutalbum, uit te voeren ComplotDe rapper zag er nog niet uit als de ster die we vandaag kennen: levendige pruiken, omlijnde lippen en adembenemende pasvormen. Haar haar was donker, haar make-up eenvoudig en haar kleine zwarte jurkje onopvallend. Maar Nzingha herkende de krachtpatser in haar (relatief!) onopvallende uiterlijk. "Kijk eens hoe ze rijmt; het is een onweersbui als ze opkomt", zegt Nzingha nu, terwijl ze haar reactie op Lil' Kim tijdens dat optreden beschrijft. "Ik zag haar als Storm uit X-Men."

Die avond pakte Nzingha de telefoon en maakte een afspraak met Lil' Kim voor de volgende dag. Vanaf die dag zou de kunstenaar een cruciale rol spelen in het in staat stellen van de kunstenaar om haar vrouwelijkheid te omarmen en haar te vormen tot het geweldige icoon dat ze nu is. "Er was een tijd dat de albums van Kimberly niet verkochten, en de enige reden waarom ze verkochten was omdat wij gaven haar een look, en die look heeft haar in de mainstream gebracht', zegt Nzingha, die ook schoonheidsredacteur was bij Stemming Tijdschrift destijds. "Het was de blik die haar overviel."

De meer opzettelijke look van Lil' Kim vierde de individualiteit van de ster en liet haar schitteren in de stoere, sterk door mannen gedomineerde scene van hiphop. Zoals Nzingha benadrukt, omarmden vrouwelijke rappers als Queen Latifah en MC Lyte halverwege de jaren negentig een esthetiek die erin opging, omdat het genre vijandig tegenover vrouwen stond. Kim doorbrak het patroon en maakte ruimte voor andere rappers, zoals Missy Elliot, Lauryn Hill en Foxy Brown (enkele van Nzingha's andere klanten), om hun eigen unieke, carrière-katapulterende visuele identiteit te creëren.

"Je moet begrijpen hoe die tijd was: de meeste meisjes droegen destijds grote overalls en Timberlands", zegt Nzingha. "Koningin Latifah moest het behandelen in een van haar liedjes 'UN.I.T.Y.,' met de vraag: 'Wie noem jij een bitch?' Er was zoveel agressie jegens vrouwen dat de vrouwen agressief werden. Ze hadden het gevoel dat ze dat vuur met vuur moesten bestrijden. Maar Kim en de andere meisjes kwamen binnen en brachten water."

Wat hiphopschoonheid onderscheidde

Gevormd door creatieve visionairs zoals make-upartiesten Nzingha, Eric Ferrell en Kevyn Aucoin; en haarstylisten Dionne Alexander, Tre’ Major en Chuck Amos, vrouwelijke hiphopartiesten, begonnen schoonheidsiconen te worden – hun uiterlijk was net zo invloedrijk en gedenkwaardig als hun muziek.

Denk aan: Maria J. Blige's donkere lippen in de video "Not Gon' Cry" (1995); Lauryn Hill met haar eerste kanten pruik in de video "Doo Wop (That Thing)" uit 1998 ("Ik moest [haar] lokken onder een pruik en laat het lijken alsof het haar haar was, dus voor mij was dat een beslissend moment in de cultuur", zegt Alexander); Lil' Kim's lila pruik tijdens de VMA's van 1999; Janet Jackson's paarse, met juwelen versierde press-ons uit de film "What's It Gonna Be?!" uit 1999 video; en Aaliyah ontketenden een ombré-haartrend tijdens de MTV Movie Awards 2000. Deze looks worden in het collectieve geheugen van hiphop gebrand en definiëren een tijdperk van kunstenaarschap en visuele zelfexpressie.

Met dit momentum begonnen grote cosmeticamerken al in de beginjaren gebruik te maken van het succes van hiphop. In 2000 werkte MAC Cosmetics samen met Blige en Kim voor een Viva Glam-campagne ter ondersteuning van het MAC AIDS Fund. Hun sterrenkracht heeft $ 4 miljoen opgehaald voor het goede doel. "Van dat succes begonnen Estée Lauder, L'Oréal en alle anderen het op te merken en te zeggen: 'Oké, hiphop is een drijvende kracht achter het kapitalisme'', zegt Camille Lawrence, oprichter en hoofdarchivaris van Archief van zwarte schoonheid. "Laten we daarvan profiteren en zwarte mensen eindelijk advertenties en verschillende soorten schoonheidsambassadeurschappen geven waartoe ze vóór 2000 geen toegang hadden."

Koningin Latifah werd in 2001 het gezicht van CoverGirl. Missy Elliot (de eerste vrouwelijke hiphopartiest). opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame) kwam in 2004 bij Viva Glam, gevolgd door Eve in 2006. Diddy werkte in 2005 samen met Proactiv en lanceerde in 2006 een geur met Estée Lauder. In 2007 werd Beyoncé het gezicht van Emporio Armani en lanceerden Usher en Mariah Carey hun geurlijnen. Hiphop werd synoniem met luxe.

“Begin jaren negentig had hiphop nog wel een randje. Maar begin jaren 2000 werd het een getto-fantasie", zegt haarstylist van beroemdheden Tym Wallace. "Bedrijven begonnen de waarde te zien van wat wij in de mode brachten. Dus de budgetten werden groter, en je zag het: iedereen zag er rijk uit."

De blijvende impact van hiphopschoonheid

De visuele erfenis van hiphop is vooral betekenisvol als je bedenkt dat zwarte mensen in de eerste helft van de twintigste eeuw niet eens op hun eigen albumhoezen stonden afgebeeld. "Van de jaren twintig tot de jaren vijftig werd muziek van zwarte mensen gecategoriseerd als 'racemuziek'", zegt Nzingha. "De platenlabels brachten het album uit, maar plaatsten de artiesten niet op de hoes, omdat ze ze als mainstream wilden verkopen. Er was een tijd voor zwarte vrouwen dat er geen make-up was. Fundering? Je kunt maar beter een goede huid hebben. Het enige dat zwarte vrouwen konden kopen waren lippenstift en eyeliner."

Sinds vrouwelijke hiphopartiesten echt begonnen te zijn gezien vanwege hun kunstenaarschap, expressie en individualisme door schoonheid in de jaren '90 is het praktisch een voorwaarde geworden voor sterrendom in het genre. "Schoonheid is die visuele indicator en communicator wanneer niets anders spreekt", zegt Lawrence. "Er is een directe correlatie tussen zwarte gemeenschappen die de vrijheid, bevrijding en improvisatie van hiphop en identiteitsvorming zien, en onze gemeenschap die massaal opduikt om te steunen."

De samenvloeiing van beauty en hiphop creëerde een nieuwe mogelijkheid voor fans om betrokken te raken en zich verbonden te voelen met het genre. "Als het gaat om die intieme band tussen jou en de artiesten, zijn deze schoonheidsdingen toegankelijker geprijsd dan een concertkaartje, dus iedereen kan er mee aan de slag gaan", zegt Lawrence.

De trends die tijdens de hiphop-schoonheidsgolf ontstonden, breidden zich uit naar de cultuur als geheel. Neem bijvoorbeeld neon-helder haar. De look bereikte nieuwe hoogten nadat Lil' Kim het op de kaart zette. "We zaten vast in brunettes, roodtinten en blondines", zegt Alexander, die achter de iconische haarlooks van de ster zat. "Als ik in de jaren negentig tegen iemand zou zeggen dat we allemaal gekleurd haar zouden dragen, zouden ze zeggen: 'Nee, je bent gek.' En kijk nu. Kleur heeft het kapsel en de manier waarop mensen zich voelen en naar zichzelf kijken totaal veranderd." Voor make-up zijn de technieken van queer make-upartiesten als Aucoin en Ferrell vanuit de drag- en ballroomcultuur in de hiphop gebracht – scherpe gevleugelde voeringen, gerukte contouren en dramatische hooggebogen wenkbrauwen – zijn steunpilaren geworden in de moderne sollicitatie.

En net als veel trends uit de jaren '90 en '00 zijn deze looks allemaal weer in de mode. "De meisjes dragen half-up-half-downs", zegt Wallace, haarstylist van Blige en Taraji P. Henson. "Je ziet veel gevlochten stijlen, haaraccessoires, bamboeoorbellen, lange nagels, [en] zware, niet zo gemengde lipliner. De pin-ups, de voorgevormde swoops met jumbo-krullende paardenstaarten, de salto's, de twists met haarspeldjes en stekels - het is allemaal wat er nu wordt gedaan."

Hoewel sterren zich weer verdiepen in oudere hiphop-schoonheidstrends, blijft er nog veel ruimte over voor verdere innovatie en inspiratie. "Ik hou zo veel van hiphop omdat het onze kunstvorm is, en we deze kunnen herdefiniëren en opnieuw uitvinden", zegt Lawrence. "Het is een veilige ruimte om te spelen en te experimenteren met hoe we onszelf willen laten zien. Hiphop zal nooit verdwijnen. Het zal alleen maar groter worden – het is 50 jaar jong."