Ik krijg vaak vragen over ouder worden en hoe je dat gracieus kunt doen. Ik ben 80 en ik vind het leuk om een positief gezicht te geven aan ouder worden. Ik weet ook dat mijn carrière als acteur tot op zekere hoogte afhangt van hoe ik eruitzie. En hoewel ik op geen enkele manier vrij ben van ijdelheid, heb ik echt het gevoel dat een van de belangrijkste onderdelen van succesvol ouder worden is om een doel in het leven te hebben. Je moet iets hebben om voor wakker te worden.
Nu heb ik me altijd erg gezegend gevoeld om acteur te zijn. Het is een beroep van empathie omdat we worden uitgenodigd om andere mensen te worden en hun realiteit te begrijpen. Maar het is mijn werk als activist dat me een doel heeft gegeven.
Wanneer je je leven kunt wijden aan het proberen dingen beter te maken, geeft het je een nieuwe geest. Je ruggengraat wordt rechter, je ogen worden helderder, je hart wordt voller, je geest wordt gestimuleerd en je loopt, praat en handelt anders. Het beïnvloedt je binnenkant en je binnenkant beïnvloedt je buitenkant. Dat gevoel heb ik vanaf het begin.
In de jaren '70, toen ik voor het eerst betrokken raakte bij activisme, was ik niet erg blij of trots op mezelf. We waren nog steeds in de oorlog in Vietnam en ik zag zoveel mensen die hun leven gaven aan iets dat veel groter was dan zijzelf. Ik was gewoon een passieve, licht hedonistische beroemdheid geweest. Het zat me niet lekker, weet je?
Misschien was het goed geweest als het de jaren '50 waren geweest, toen alle anderen ook passief waren. Maar ik woonde in Frankrijk ten tijde van de oorlog, en door wat er om me heen wervelde, had ik het gevoel dat ik beter moest begrijpen wat er gebeurde. Dus ontmoette ik Amerikaanse soldaten die in Vietnam waren geweest en ik wist meteen dat ik moest bijdragen aan het beëindigen van wat zo duidelijk een tragische fout was. En dus verhuisden mijn toenmalige man [Tom Hayden] en ik terug naar de Verenigde Staten om ons bij de anti-oorlogsbeweging aan te sluiten.
GERELATEERD: Schoonheid volgens Janet Jackson
Ik herinner me nog mijn allereerste rally. Ik werd gevraagd om in Washington D.C. te spreken voor de GI-beweging als burgerhulpverlener. Er waren ongeveer 300.000 mensen die kwamen opdagen, en ik was... doodsbang. Ik sprak over hoe de soldaten niet de vijanden van de beweging waren, noch de politie. Ik zei dat de overheid het probleem was. En hoe meer ik praatte, hoe makkelijker het werd.
Natuurlijk heb ik ook wel een beetje spijt van die tijd. Toen ik naar Noord-Vietnam reisde [in 1972], was ik diep geschokt door wat ik zag. Ik wilde geen militaire sites bezoeken, maar om de een of andere reden accepteerde ik een uitnodiging om naar een, waar de beruchte foto van mij [op het luchtafweergeschut] gebeurde. Ik was opgezet, denk ik. En het is nog steeds de grootste spijt die ik ooit zal hebben.
Na die reis werd er veel nieuws over mij verzonnen. We hadden toen nog niet de term 'nepnieuws'. [President] Nixon zei over mij: "Ze is een geweldige actrice. Ze ziet er mooi uit. Maar ze zit vaak op het verkeerde spoor.” Ik vind het nu hysterisch. In de jaren ’80 werden de beledigingen een kunstvorm met [president] Reagan.
GERELATEERD: Na het verslaan van borstkanker, ondersteunt Julia Louis-Dreyfus andere overlevenden
Op dat moment was ik halverwege de dertig en begon ik me anders te voelen. Ik lette op wat er in de wereld gebeurde en begon het op mijn beurt op een nieuwe manier te begrijpen. Ik wist dat ik als mens op de goede weg was, ondanks wat Nixon zei. En hoewel het niet leuk was als mensen gemene dingen naar me riepen, ging ik ook niet achteruit. Ik maakte deel uit van een beweging. De mensen om me heen kregen niet zoveel aandacht of vitriool, maar ze waren mijn steun.
Mijn activisme begon ook andere delen van mijn leven te beïnvloeden. Voor het eerst besloot ik dat ik films wilde maken over dingen waar ik om gaf. De eerste was Thuiskomen. De tweede was 9 tot 5. Toen was het Rol om, gevolgd door De poppenmaker. Ze waren niet allemaal openlijk politiek, maar ze bevatten berichten die ik wilde uiten. Ik had meer keuzevrijheid in mijn werk dan ooit tevoren.
Veel mensen realiseren zich dit niet, maar het idee voor mijn trainingsvideo kwam voort uit de behoefte om geld in te zamelen voor de Campagne voor Economische Democratie. Ik had een training gedaan zoals die van [fitnessinstructeur] Leni Cazden, en aangezien we in een recessie zaten, probeerde ik een bedrijf te bedenken dat zou kunnen helpen geld in te zamelen voor de campagne. Iemand vertelde me ooit dat je nooit een bedrijf moet beginnen dat je niet begrijpt. En als er iets was dat ik begreep, dan was het wel goed. Dus dat heeft het beslist. En we hebben veel geld opgehaald.
VIDEO: Een eerste blik op de HBO-documentaire van Jane Fonda
Er zijn tegenwoordig zoveel oorzaken die onze aandacht nodig hebben. En de rest van Hollywood gebruikt eindelijk zijn kracht om de stemmen van anderen te versterken die gewoonlijk niet worden gehoord. Een van de meest transformerende voorbeelden is de Time's Up-beweging. Ik had nooit gedacht dat ik lang genoeg zou leven om zoiets te zien. Ik ben me er terdege van bewust dat de vrouwen die zich uitten in het begin voornamelijk blank en beroemd waren, maar dat waren ze… nog steeds zeggend: "Deze dingen zijn mij overkomen." En ze werden nog steeds gehoord en geloofd, wat het belangrijkste is ding.
Toen schreef de Alianza Nacional de Campesinas namens 700.000 vrouwelijke landarbeiders een open brief aan ons die in wezen zei: “We staan naast u. We weten wat dit betekent omdat we te maken hebben gehad met seksuele intimidatie.” Plots realiseerden we ons dat als we echt een impact gaan hebben op dit ongelooflijke moment in de geschiedenis van vrouwen in de Verenigde Staten, zullen we alle sectoren moeten bereiken: landarbeiders, huishoudelijk personeel, restaurantpersoneel en anderen.
GERELATEERD: Janet Mock over coming-out als trans en het trekken van een carrière 180
Het is een van de redenen waarom ik de laatste tijd met de Restaurant Opportunities Centers United. Het doel is om Eén eerlijk loon wetgeving op het stembiljet in de staten die het nog niet hebben. Simpel gezegd, het zorgt ervoor dat restaurantmedewerkers met respect worden behandeld en ook een leefbaar loon krijgen. We moeten zij aan zij staan met vrouwen die kwetsbaarder zijn dan wij. Nu is het echt de tijd. Het gaat niet weg - en ik ook niet.
Ik ben er trots op dat ik voor een bevoorrechte blanke vrouw die meer dan haar portie vijandigheid heeft meegemaakt, nog steeds hier probeer een verschil te maken. Ik denk dat dat goed is voor mensen om te zien. Je hoeft niet altijd geliefd te zijn, maar je moet risico's nemen. Je moet sprongen in het diepe nemen. Tegenwoordig is dat vooral hoe ik in vorm blijf. Sprongen van vertrouwen in plaats van jumping jacks.
— Zoals verteld aan Jennifer Ferrise.
De documentaire Jane Fonda in vijf bedrijven première sept. 24 op HBO.
Voor meer van dit soort verhalen, pak het oktobernummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download sept. 14.