Eric Wilson Vraag en antwoord met Goden en koningen Auteur Dana Thomas

In deze wekelijkse rubriek, InStyle's Modenieuws directeur Eric Wilson deelt zijn favoriete modemoment van de week en legt uit hoe het toekomstige stijlen zou kunnen vormen. Zoek het elke vrijdag op What's Right Now.

Het moment: Ik heb de afgelopen weken doorgebracht met mijn neus diep in de put Goden en koningen: de opkomst en ondergang van Alexander McQueen en John Galliano, het buitengewoon gedetailleerde verslag van journalist Dana Thomas over twee van de grootste en meest gekwelde showmannen van de mode. Er zijn veel parallellen tussen de levens van de Engelse ontwerpers - beide kwamen op de voorgrond tijdens een intens modeperiode in de jaren negentig, toen het creatieve genie bloeide naast de snelle globalisering van de mode industrie. En hun ondergang was even verbazingwekkend, met McQueen's zelfmoord in 2010, en de schokkende uitbarstingen van Galliano in 2011 die kostte hem zijn baan bij Christian Dior.

GERELATEERD: John Galliano wordt benoemd tot creatief directeur van Maison Martin Margiela

Thomas' eerste boek, Deluxe: hoe luxe zijn glans verloor, gepubliceerd in 2007, is verplichte lectuur voor iedereen die geïnteresseerd is in de mechanica en veranderende dynamiek van mode. In zekere zin, Goden en koningen pakt waar op Luxe stopte en vertelde over de onverwachte psychologische gevolgen voor deze ontwerpers van een bedrijf dat sneller groeide dan beide ooit hadden kunnen bedenken. "Het werd me duidelijk dat de balans tussen kunst en commercie niet klopte", zegt Thomas (afgebeeld, hieronder). "Ze maakten deel uit van een magisch moment in de mode, en hun einde kwam op een moment dat deze ontkoppeling het diepst was."

Waarom het een wauw is: Meer dan een heerlijk leesvoer, Goden en koningen (afkomstig uit Penguin Press, februari 10) geeft enig perspectief op de omstandigheden en druk waarmee elke ontwerper wordt geconfronteerd, dus hier zal ik Thomas het woord geven.

Waarom interesseerde dit onderwerp je? Wanneer Alexander McQueen stierf, schreef ik een beetje stuk voor Newsweek waarom ik hem zo geweldig vond. Een jaar later schreef ik over: John Galliano's ondergang voor The Washington Post, inclusief een paragraaf over het slechte nieuws voor ontwerpers. Tom Ford had me verteld nadat hij Gucci had verlaten dat hij aan een depressie leed. Marc Jacobs, die in mijn flatgebouw in Parijs woonde, op zijn dieptepunt was en twee keer in een afkickkliniek belandde. Ik had net gelezen over de jongen bij Balmain die... barstte in lachen uit en ging met verlof, dan ben ik aan het schrijven over John en McQueen en ik dacht "Yikes."

We zeggen altijd dat je drie voorbeelden nodig hebt voor een verhaal, en ik heb er vijf in één alinea. Iedereen had het over de druk op ontwerpers om in dit hamsterwiel te zitten dat steeds sneller en sneller bleef draaien. Uiteindelijk word je van het stuur geslingerd in deze hoop mest.

GERELATEERD: Maak kennis met Alessandro Michele, de nieuwe man achter Gucci

Is de druk op ontwerpers echt zo veranderd? In 1977 had Louis Vuitton twee winkels. Nu zijn het er honderden. Het bedrijf was globaler geworden en het was meer zakelijk geworden, en onderweg gingen er veel dingen verloren. De ontwerpers konden het niet bijbenen. Toen John begon, deed hij twee collecties per jaar en tegen de tijd dat hij klaar was bij Dior, was hij al 32 jaar. Dat is een waanzinnig tempo om te proberen het niveau van creativiteit bij te houden waarin hij graag investeerde. Al deze ontwerpers waren in de kern kunstenaars. Mensen zeggen dat mode geen kunst is, maar er is een creatieve ziel voor nodig om een ​​ontwerper te zijn.

Wat waren enkele van de grote verrassingen die je ontdekte? Ik was verrast hoe hands-on ze allebei waren. John was persoonlijk stoffen aan het verven in de badkuip van zijn studio in East End voor zijn eerste collectie. Ik wist dat McQueen geweldige technische vaardigheden had. Hij vroeg zijn stagiaires eens wat ze op school studeerden. Zo kon Balenciaga een kledingstuk maken met één onzichtbare naad. McQueen zei: "Dat is makkelijk." De volgende ochtend kwamen de stagiaires binnen en McQueen was de hele nacht opgebleven en had dat gehaald. Hij kon dat doen door gewoon naar een foto te kijken.

U sprak over McQueens ontdekking van zijn hiv-diagnose in het boek. Hoe belangrijk denk je dat dat was voor zijn gemoedstoestand? Voor mij was zijn carrière zoveel logischer na de infectie, het idee dat zijn carrière een eindig einde in zijn gedachten had. Hij werd nog onbevreesder en zijn zelfmoord was logischer voor mij, zijn drugsverslaving was logischer voor mij. In zijn gedachten was het een terminale ziekte en hij wilde zo'n einde niet onder ogen zien. Zoals hij tegen een vriend zei, zou hij nooit een oude man worden, of zoals hij het uitdrukte: "Homo's doen het niet goed met oudjes."

Alexander McQueen zou nooit een oude man worden, of zoals hij het uitdrukte: "Homo's doen het niet goed met oude mensen."

Tweet dit!

In hoeverre denk je dat hun persoonlijke worstelingen werden weerspiegeld in het werk dat ze deden? Met allebei, als je echt naar hun kleding kijkt, wordt het een dagboek. John's nieuwe show voor Margiela, die schoenen die half zwart en half wit zijn, dat is alsof je zijn goede kant en zijn slechte kant laat zien. De schelpen en de gevonden voorwerpen waren een eerbetoon aan Amanda Harlech. Ze stuurde ze hem altijd vanaf het strand om hem te inspireren. Ik had ook het gevoel dat er naar McQueen werd geknikt, zoals die Mexicaanse dodenmaskers, en de mosselschelpen die hij als versiering op tunieken gebruikte.

GERELATEERD: De verloren showman keert terug: een blik op de eerste collectie van John Galliano voor Maison Martin Margiela

Je trekt veel parallellen tussen de twee mannen, maar wat zijn hun belangrijkste verschillen? McQueen zei terecht dat John de romanticus was en hij de realist. Johannes wilde vrouwen op sokkels plaatsen, godinnen van hen maken, mannen naar hen laten verlangen. McQueen was een realist. Hij wilde kleding maken voor vandaag, niet een dromerig bestaan ​​dat we allemaal zouden willen hebben.

Zullen we dat soort creativiteit ooit nog terugzien in de mode? Ik denk niet dat we het op dat mondiale niveau zullen zien. Wanneer Luxe uitkwam, stond mode op een kruispunt, waar je de grote groepen had die alleen maar groter zouden worden en de Apples, Coca-Cola's en Nikes van de modewereld zouden worden. Het logo zou worden wat belangrijk was, niet de ontwerper. Deze bedrijven zijn nu gigantisch. Ze verkopen voor miljarden dollars aan producten over de hele wereld en sommigen beginnen een beetje pijn te voelen van deze buitengewone uitbreiding. In die omgeving kun je gewoon niet iemand hebben die zo creatief en experimenteel is als McQueen of Galliano, omdat je nodig hebt om kleding te blijven verkopen die past bij Chinese vrouwen, Italiaanse vrouwen, Braziliaanse vrouwen en die er op al die plaatsen goed uitzien.

GERELATEERD: Pre-Fall Collecties Zijn Meer Dan Alleen Piffle

Wat vind je van Galliano's nieuwe baan als creatief directeur bij Maison Margiela? Het is een van die kleine plekjes waar nog creativiteit mogelijk is. Ik vond het interessant dat John zijn eigen geld niet gebruikte om iets kleins te beginnen, maar ervoor koos om gebonden te zijn aan de codes van iemand anders. Het kan een moment van onzekerheid zijn. Hij is misschien niet helemaal zeker van zijn creatieve stem. Dit is een manier voor hem om terug te werken en zijn stem te vinden. Hij zei altijd, sinds de eerste keer dat ik hem ontmoette in 1994, dat hij zijn eigen modehuis wilde hebben, en ik weet dat hij dat idee niet heeft opgegeven. Ik denk dat hij er eindelijk zal komen, maar hij zet kleine stapjes, en een deel daarvan is werken in een gevestigd huis met een in-house team.

Dus wat is de toekomst van mode? Als ik het wist, zou ik verzilveren. Het gaat goed komen met John bij Margiela. Wat betreft mode, in het algemeen kan ik me niet voorstellen dat deze merken groter worden dan ze zijn. Ik heb me altijd afgevraagd, is er een omslagpunt? Er is een moment waarop je de markt verzadigt en er is niets bijzonders meer aan je product. In luxe mode is het hele verhaal dat dit iets speciaals is. Dus die dag is niet meer speciaal, daar is het voor gedaan.

FOTO'S: Runway-looks waar we van houden uit New York, Londen, Milaan en Parijs