Wanneer Halle Berry verliet haar thuisstaat Ohio aan het eind van de jaren '80 met de hoop acteren in New York City na te streven, het was nooit haar bedoeling om geschiedenis te schrijven of 'de eerste' te zijn. Ze wilde het gewoon zijn.
"[Ik] probeerde keuzevrijheid te hebben en kwaliteit te vinden, en een plek te vinden waar ik een stem kon hebben en ik kon worden gehoord en gezien", vertelt ze me aan de telefoon.
Berry had echter al haar sporen verdiend toen ze de eerste zwarte vrouw werd die ooit de Verenigde Staten vertegenwoordigde in de Miss World-verkiezing van 1986.
Ondanks dat ze al een glazen plafond had doorbroken, waren de kansen op het scherm niet per se gemakkelijk voor de ster toen ze voor het eerst in de grote stad landde - ze heeft verteld dat ze ooit in een daklozenopvang - misschien omdat ze voorbestemd was om er nog een paar te breken.
Telkens wanneer Berry een nieuw optreden boekte, slaagde ze er echter consequent in, vanaf haar eerste grote doorbraakrol als Natalie in de film uit 1991
Als ik terugdenk aan maart. 24 oktober 2002, ik heb nog steeds levendige herinneringen aan die nacht. Mijn moeder (letterlijk de grootste fan van de actrice) zorgde ervoor dat het avondeten werd gekookt, gegeten en de keuken werd schoongemaakt voordat de rode loperverslaggeving van de 74e Academy Awards begon. Haar favoriete beroemdheid werd die avond toch genomineerd voor een prijs, en ze gewoon wist Berry zou winnen.
Op het moment dat de actrice naar buiten stapte in die onvergetelijke Elie Saab-jurk, viel mijn moeder bijna van de bank, terwijl ze maar doorging in Jamaicaanse patois over hoe aardig Berry eruitzag voor de special gelegenheid.
Met tranen in haar ogen stond Berry op het Oscar-podium terwijl ze opnieuw geschiedenis schreef als de allereerste Afro-Amerikaanse vrouw die de prijs voor Beste Actrice mee naar huis nam. Mijn moeder was ook in hysterie.
De actrice lacht zachtjes als ik haar het verhaal vertel en is duidelijk ontroerd door de toewijding van mijn moeder. "Het voelt alsof ik iemand die ik niet eens kende op zo'n diepgaande manier heb aangeraakt", vertelt ze me. "Dat zijn de momenten waar het echt om draait, om zulke mooie verhalen te horen."
Ze is er echter niet zo zeker van dat het de verschuiving heeft veroorzaakt die Hollywood in de vroege jaren 2000 zo hard nodig had - en dat dat bijna 20 jaar later nog steeds nodig is. Toch blijft Berry een optimist.
"Het liefdesverdriet voor mij is dat ik nog steeds de enige ben", zegt ze. "Maar ik denk dat ik dit jaar het gevoel heb... Viola Davis zal naast me staan - dat zou ze verdomd goed moeten zijn - dus ik zal niet langer alleen zijn, en hopelijk zal dat die deur verder openen."
Berry wacht niet op de industrie om de juiste stappen te zetten - ze neemt het heft in eigen handen om ervoor te zorgen dat er een weg naar succes is voor de vrouwen die na haar komen. Daarom heeft ze zich aangemeld om deel uit te maken van de Jane Walker door Johnnie Walker Eerste vrouwencampagne, samen met vrouwen als Katie Couric en Salt-N-Pepa, om $ 10.000 aan financiering te verstrekken voor 15 baanbrekende vrouwenbedrijven in het hele land.
"Het is een enorme eer, want ik weet wat er nodig is om de eerste te zijn, en ik ken het soort toewijding, focus en vasthoudendheid dat je moet hebben", legt ze uit. 'Meestal doorbreek je een barrière, en ik weet wat daarvoor nodig is.'
Als het gaat om de vrouwen met wie ze het podium deelt voor dit project, straalt Berry niets dan geluk uit als het over haar collega's gaat. 'Katie Couric is een van mijn helden,' zegt ze, duidelijk stralend door de telefoon. "Ik wilde journalist worden voordat ik actrice werd, en zij is iemand die ik diep, diep bewonder."
Wat het rapduo betreft, deelt Berry dat ze haar terugbrengen naar haar roots. "Ik ben opgegroeid met Salt-N-Pepa, het waren vrouwen naar wie ik keek toen ik ongeveer hun leeftijd had en groeide", zegt ze. "Ik zag vrouwen in het rapspel, in de muziekindustrie, echt hun stem vinden en tot hun recht komen, en dat was echt heel inspirerend."
Hoewel Berry een aantal iconische rollen voor de camera heeft gespeeld, deelt ze met mij dat haar volgende evolutie in de filmindustrie gericht zal zijn op het werk erachter. Ze stapt over naar de rol van regisseur, de volgende logische stap in haar missie om ruimte te maken voor meer talent.
"We moeten regisseren, we moeten schrijven, we moeten produceren, we moeten studio's hebben", deelt ze mee. "Het gaat erom dat we ons realiseren dat we als samenleving evolueren en dat onze films en onze kunst die we produceren de wereld waarin we leven moeten weerspiegelen. De enige manier waarop we dat doen, is door mensen - mannen en vrouwen van kleur - in die posities te laten staan om die verhalen te creëren die belangrijk zijn voor een groot deel van de bevolking."
Het is bijna twee decennia geleden dat Berry de Oscar won, en ze legt zichzelf geen enkele druk op als het gaat om het in ontvangst nemen van een tweede trofee.
De enige focus van de ster op dit moment, afgezien van het toevoegen van "regisseur" aan haar repertoire, is om door te gaan met: groeien op haar eigen voorwaarden en zichzelf pushen om rollen op zich te nemen die ze nog moet veroveren - voor of achter de camera.
"Ik probeer mezelf eraan te herinneren dat elk jaar, als ik geen Oscar win, dat niet betekent dat ik... niet getalenteerd", deelt ze. "Het betekent niet dat ik mezelf onnodig onder druk moet zetten om dat moment te recreëren. Sommige van deze momenten zijn once in a lifetime momenten, ze kunnen niet opnieuw worden gecreëerd."
Ze geeft echter toe dat haar historische overwinning haar heeft geholpen om hoog te blijven mikken, ongeacht of er lofbetuigingen en prijzen volgen.
"Het doel is om gewoon te blijven werken aan dingen die ik leuk vind en die me inspireren en die risico's nemen", zegt ze. "Zo kom je bij die mooie momenten."
Haar buitengewone carrière, die zich over drie decennia uitstrekt, is daar een duidelijke indicatie van.