Vaccin FOMO is de laatste fase van pandemische eenzaamheid

In januari, of misschien februari - eerlijk gezegd, wat maakt het uit - gebeurde het voor de eerste keer. Ik was gedachteloos door Instagram aan het scrollen toen ik mijn allereerste 'vaxxie' zag. Voor het onbekende, dat is een afkorting voor vaccin selfie, de foto die je maakt als je eindelijk het coronavirusvaccin krijgt.

Het was een kennis, iemand die ik alleen via internet ken. Ze hadden net de prik gekregen en waren, begrijpelijkerwijs, opgetogen. Hoewel we niet echt in de buurt zijn, was ik ook opgetogen over hen. Immers, hoe meer mensen zich laten vaccineren, hoe beter. Meer vaccins betekent dat we veel dichter bij het ongrijpbare fenomeen staan ​​dat bekend staat als: kudde-immuniteit. En Dat betekent een echt, tastbaar einde aan de pandemie die ons leven voor altijd op zijn kop heeft gezet.

Dus waarom veranderde mijn oprechte opgetogenheid voor deze internetvriend onmiddellijk in pure, hartverscheurende jaloezie?

Nou, om te beginnen was het gedeeltelijk dat ze het zelfs in de eerste plaats konden krijgen. Ze wonen in een andere staat, met verschillende uitroltijdlijnen en kwalificatierichtlijnen. Op dat moment had Washington, D.C., waar ik momenteel woon, moeite om het registratiesysteem te laten functioneren - de website

Natuurlijk Ik was.

Maar goed, we leven door een pandemie. Paniek en hysterie over letterlijk alles is een beetje de plat du jour. Toch, zoals Carrie Bradshaw zou stellen, kon ik het niet helpen, maar ik vroeg me af: werd iedereen gevaccineerd zonder mij?

Kort na die eerste ontmoeting met vaxxie waren mijn sociale tijdlijnen vaxxie-hotspots geworden - iemand hier vrolijk geprikt, een andere persoon die pronkt met hun "Ik heb mijn Covid-19-vaccin!" sticker daar. Elke keer was het hetzelfde traject van emoties: omhoogschietend geluk gevolgd door overweldigende jaloezie. Het voelde alsof iedereen een geheime code had gekregen voor een coole speakeasy die ik niet kende, of dat ze een groepschat hadden gemaakt met het expliciete doel achter mijn rug om geruchten over mij te verspreiden.

Toen ik zag dat iedereen om me heen werd ingeënt, werd gebruikgemaakt van enkele van mijn meest diepgewortelde onzekerheden over buitengesloten en buitengesloten worden, die in de loop van het afgelopen jaar al waren versterkt. Kijken hoe mensen zich in grote groepen verzamelen met mensen die: Vast en zeker op het hoogtepunt van de pandemie niet in hun huishouden of jetset naar het buitenland woonden, isolerend genoeg was. En het gaf me het gevoel dat ze een speciaal toestemmingsbewijs hadden gekregen dat ik ook niet had.

GERELATEERD: Herinnering: het zijn jouw zaken niet waarom iemand voor jou is ingeënt

In zekere zin was de jaloezie tweesnijdend: hoe kwam het dat zoveel mensen die de richtlijnen om beginnen met – of die Covid zelfs bagatelliseerde en het een hoax noemde – waren nu degenen die de eerste klappen kregen op de vaccin? (Ja, ik heb het over Lindsey Graham en ook een bepaald cohort van individuen in mijn netwerk die vorig jaar nog IRL-verjaardagsfeestjes hadden.)

Het blijkt dat FOMO-vaccin gewoon een nieuwe fase is van door pandemie veroorzaakte eenzaamheid. Ongeveer een jaar geleden rond deze tijd waren we nog steeds in de ban van de lockdown, en stortten we ons voorover in het onbekende, allemaal in de naam van het afvlakken van de curve. Hoewel velen van ons fysiek en figuurlijk geïsoleerd waren, zaten we er allemaal min of meer samen in. Mensen stonden voor hun raam op potten te slaan, bananenbrood te bakken en happy hours te plannen op Zoom.

Toen, schijnbaar van de ene dag op de andere, voelde het alsof de meerderheid had besloten om collectief de CDC-richtlijnen te mijden en voortijdig de normaliteit af te dwingen. Dat was deels de schuld van de regering-Trump, die er vanaf het begin niet in slaagde een nationale strategie op te stellen en uit te voeren om de pandemie aan te pakken. Zonder consistente berichtgeving op federaal niveau werden staten en gemeenten op hun beurt aan hun lot overgelaten, waardoor een onsamenhangende reactie ontstond die van stad tot stad verschilde.

Sommige mensen, zoals ikzelf, waren voorzichtig en bleven zich isoleren uit angst om het virus op te lopen of, misschien nog erger, een geliefde te besmetten. We wisten dat dit het juiste was om te doen, maar we zien zoveel anderen niet doe het juiste - nou, laten we zeggen dat we moeten uitzoeken welke wrok het waard is om vast te houden.

Nu, in deze fase van de pandemie, voor degenen die op hun beurt blijven wachten op het vaccin, wordt al het isolement steeds groter en vermenigvuldigd. Het betekent verder verbannen te worden na een jaar waarin je je al onmogelijk eenzaam en buitengesloten voelde. Het betekent ook navigeren door een nieuwe nieuwe normaal, een die verschillende mate van risico moet decoderen.

Dit illustratie, toont bijvoorbeeld de verschillende verzamelrichtlijnen voor volledig gevaccineerde mensen en hun niet-gevaccineerde tegenhangers. Het onderstreept een ongemakkelijke waarheid waar lang niet genoeg mensen over praten: hoewel het vaccin het einde kan betekenen, is het op zich niet het einde.

Deze week nog zei CDC-directeur Rochelle Walensky dat ze een terugkerend gevoel heeft van "naderend onheil" aangezien staten maskermandaten afschaffen en de heropeningsbeperkingen versoepelen.

"Wat we de afgelopen week hebben gezien, is een gestage toename van zaken", zei Walensky maandag. "Ik weet dat reizen voorbij is, en ik maak me gewoon zorgen dat we de pieken die we in de zomer en in de winter hebben gezien, opnieuw zullen zien." 

Dat vat, denk ik, het meest gekmakende deel van deze kant van de pandemie samen. We zijn allemaal tegelijkertijd aan dit hoofdstuk begonnen, maar hoe - en wanneer - we ervoor kiezen om dit hoofdstuk af te sluiten, is, ten goede of ten kwade, grotendeels aan ons als individuen. Hoe langer je wacht, hoe meer het voelt alsof je het leven misloopt dat je ooit had gezworen. En als je al zoveel hebt gemist, wie kan er dan nog een seconde langer wachten?