Natasha Lyonne over waarom ze uitkijkt naar 50

Natasha Lyonne: Jenni Konner, zoals ik leef en adem.

Jenni Konner: Hallo! Ik moet je zeggen dat ik in de zesde aflevering van je nieuwe Netflix-show zit, Russische pop. Ik houd er zo veel van. Daar komen we op terug. Maar eerst, weet je nog hoe we elkaar ontmoetten?

NL: Ik was 16 en ik was bij mijn BFF, Jake, die ook 16 was. Jake was een enorme muziekfan en ik deed altijd mee. Uw man was destijds de tourmanager van Beck. Ik herinner me duidelijk dat we bij het Tibetan Freedom-concert waren, dat was samengesteld door de Beastie Boys, waarschijnlijk in 1996. Het was de meest magische gebeurtenis van mijn 16 jaar. Plots zaten we in de tourbus van Beck. Ik wist niet echt wat ik met mezelf aan moest, op die manier zijn tieners net als: "Wat is een lichaam, waarom heb ik er een, en hoe verzoen ik het met mijn geest?” En ik herinner me dat ik met je praatte en zei: "Ja, dit is mijn [nieuwe] vriend Jenni!”

JK: Ik herinner me dat je een van de meest zelfbewuste mensen was die ik ooit had ontmoet. Je bent zo goed gelezen, en ik herinner me dat ik jaren geleden naar je luisterde op een Marc Maron-podcast en zei: "Ze maakt een aantal referenties waarvan ik niet eens weet hoe ik ze moet opzoeken. Hoe weet ze zoveel dingen?” Je had het over korte broeken van Fellini, die aansluit bij je show, toch?

NL: Ja, de film waarnaar u verwijst is Toby Verdomme, met Terence Stamp in de hoofdrol. Het is in het Italiaans en maakt deel uit van een [1968] trilogie genaamd Geesten van de doden, die is gebaseerd op korte verhalen van Edgar Allan Poe. Russische pop wordt erdoor beïnvloed. Er is iets aan de hand dat, voor mij, echt de manier omvat waarop het onderbewustzijn een leven ervaart en hoe het een reeks triggerpoints is die constant op je afkomen. Ik hou van referenties. Ik ging kort naar NYU voor film en filosofie. Ik viel af. In plaats daarvan bracht ik al mijn tijd door op Film Forum, keek ik naar alle films en las ik dan alle boeken. Het is de enige taal die ik echt begreep.

JK: Oké, wanneer ben je begonnen met acteren?

NL: Ik heb een SAG-kaart uit 1985 en in 1986 was ik een serie regelmatig op Pee-wee's speelhuis, die ik beschouw als de grootste baan van mijn carrière. Ik denk niet dat ik ooit beter werk zal doen. Het is goed om dat geregeld te hebben tegen de tijd dat je 6 bent.

GERELATEERD: Bekijk OITNB Star Natasha Lyonne's zeer herkenbare poging tot koken

JK: Wat was je eerste 'grote meid'-rol?

NL: ik was in Dennis de dreiging toen ik 12 was. Ik speelde de oppas van Dennis. Die show was spannend omdat het was met Walter Matthau, Joan Plowright en Christopher Lloyd. En dan denk ik niet dat hij al te populair meer is, maar het grote evenement was in Woody Allen's Iedereen zegt dat ik van je hou toen ik 16 was.

JK: Rechts. Dat was het. Dat was de hele grote.

NL: Ik herinner me dat ik heel close werd met [actrice] Gaby Hoffmann. We hebben 25 jaar later een vriendschap onderhouden. We hadden veel wilde nachten; we speelden zusjes met Natalie Portman en Drew Barrymore in die film. Er waren zoveel geweldige mensen in die film - Goldie Hawn, Tim Roth, Ed Norton. Dat was absoluut de film waarin ik dacht: "Dit is wat ik ga doen voor de kost."

JK: Behalve Pee-wee, heb je een favoriete ervaring?

NL: Het is grappig. Ik had niet echt een middelbare school- of universiteitservaring, dus veel van mijn tijd op de set werden de vormende gebeurtenissen van mijn echte leven. Sloppenwijken van Beverly Hills was heel familiair en met al die mensen heb ik nog steeds contact. Dat was heel persoonlijk voor mij, het spelen van [de rol van Vivian, gebaseerd op het leven van] Tamara Jenkins, de schrijver-regisseur van die film. Ik ben nog steeds heel close met haar.

JK: Ja, ik weet hoe dat gaat. Ik had soortgelijke ervaringen tijdens het werken aan meisjes.

NL: Oranje is het nieuwe zwart enorm is geweest. De manier waarop je zes jaar van je leven zo'n hechte werkrelatie met mensen hebt en het feit dat je ziet elkaar door al je menselijke zwakheden en vreugden en scheidingen... Ik kan mijn leven niet voorstellen zonder deze meisjes niet meer.

JK: Dat is zo'n geweldige manier om te beschrijven hoe het eigenlijk is om aan een serie te werken. Jij regisseerde de finale van Russische pop, Rechtsaf?

NL: Ja, en nu regisseer ik ook de volgende aflevering van Oranje. Laura Prepon, die ook een paar afleveringen heeft geregisseerd, kwam naar mijn huis en bracht twee uur door met wandelen door de het hele proces van het regisseren van die show, me al deze speciale dingen vertellen, trucs om op te letten en bepaalde camerahoeken om krijgen. Ze was zo geweldig en genereus en liefdevol. Het was precies hetzelfde met [co-creator] Amy Poehler op Russische pop. Ik denk dat als ze niet geloofde dat ik dit kon doen wat ik nog nooit eerder had gedaan - een show maken en ervoor schrijven en een deel ervan regisseren - het moeilijk voor me zou zijn geweest om die sprong alleen te maken.

GERELATEERD: Waar gaan we vanaf hier, volgens Time's Up President Lisa Borders

JK: Het is geweldig om een ​​community te hebben. Amy is een van die mensen die zo goed zijn in het verdrijven van andermans stemmen.

NL: Een ongelooflijk ding over de afgelopen tijd is dat het echt voelt alsof we het script hebben omgedraaid van vrouwen als concurrenten naar onze bondgenoten in dit leven. We hebben als gemeenschap allemaal besloten dat dit iets is waar we mee aan de slag willen. Het is een enorme verschuiving.

JK: Helemaal. Het is raar omdat het zo contra-intuïtief is voor wat ons land doormaakt. Het is zo vreemd om dat tegelijkertijd te hebben.

NL: Ja. Ik bedoel, dat is een soort van stekelige zaak voor ons allemaal om te verzoenen.

JK: Oké, dus ik heb een geweldige herinnering aan het zien van je in Chateau Marmont toen je jong en hysterisch en geweldig was. Je kwam naar beneden in een spijkerbroek met hoge taille en een Norma Kamali-badpak. Ik herinner me dat ik dacht: "Dit is het chicste meisje dat ik ooit heb ontmoet. Ze heeft een verdomd badpak aan tijdens het avondeten.' Nu doen de Kardashians dat altijd, maar dat was in de jaren ’90. Niemand deed dat.

NL: Ik ga erop uit en zeg dat de Kardashians het nooit helemaal doen met een punkrand. Ze doen veel dingen, maar een beetje punk zijn hoort daar niet bij. Chloë Sevigny draaide me op Norma Kamali, zoals ze me op alle dingen draait. Het was zeker vormend om Chloë te hebben als degene naar wie ik mijn hele leven opkeek. Ze is de coolste, slimste persoon ter wereld. Ze hield van deze Norma Kamali-badpakken, dus ging ik naar Midtown en kocht er wat voor mezelf.

JK: Ik denk dat onze heerlijke vriendin en styliste Cristina Ehrlich een grote fan van die look zou zijn.

NL: Eigenlijk zou ze dat doen. Jij en ik delen ook de geweldige kostuumontwerper Jenn Rogien, die werkt aan Oranje en deed meisjes te. Ik vertelde haar dat ik mijn personage wilde [op Russische pop], Nadia, om de perfecte mix te zijn van Joe Pesci en Marisa Tomei in Mijn neef Vinny. Ze wist wat dat betekende, en dat is wat we deden. Als gevolg hiervan zou ik zeggen dat dit ook mijn favoriete streetstyle-look is geworden, met een beetje Michael Jackson erin gegooid, witte sokken, Gucci-loafers.

JK: Ik hou van je look in Russische pop. Ik weet niet of dit een spoiler is, maar je draagt ​​echt veel dezelfde outfit.

NL: Het is duidelijk dat als je de show ziet, er een heel specifieke reden is waarom ik zo vaak hetzelfde draag. Maar als je denkt aan mannen in films, heeft Jack Nicholson dan veel veranderd in? One Flew over the Cuckoo's Nest? Er is iets leuks aan het in de botten van het personage kruipen. Het is grappig hoe één outfit zoveel verhalen kan vertellen.

JK: Je moet zoveel regelen om zo'n show te maken ...

NL: Het is een echt beest. Je geeft leiding aan elke acteur, je bent in de schrijverskamer, je bent in preproductie, je fotografeert het hele ding - elk aspect van elke dag heeft een miljoen keuzes en beslissingen. Het idee dat je echt in je uniform bent, is misschien zelfs iets wat ik heb gekregen Oranje. Ik denk dat het een deel is van hoe mannen zoveel gedaan krijgen.

JK: Nee, dat is waar.

NL: Ik hou er net zoveel van om me te verkleden als de volgende man wanneer het gepast is. Als ik op weg ben naar een Chanel-evenement of naar een feestje ga met Chloë, trek ik een outfit aan en daar ben ik dolgelukkig mee. Maar als ik bijvoorbeeld terugdenk aan het aantal kokerrokken waarmee ze te maken hadden op Ally McBeal, Ik hou van het idee dat een moderne vrouw in een tv-show niet al haar energie hoeft te besteden aan het heen en weer wisselen van de hele dag. Het geeft je veel meer tijd voor alle andere dingen die je wilt doen.

GERELATEERD: Diane Kruger is over trends

JK: Dit is de perfecte manier om in de badass-vraag te draaien. Wat maakt een badass, Natasha?

NL: In veel opzichten denk ik aan Amy Poehler als mijn persoonlijke toetssteen van een badass. Ik denk dat waarschijnlijk de grootste misvatting van een badass is dat ze een egoïstisch persoon zijn. Er is iets met het woord 'slecht' dat 'gemeen' of zoiets impliceert. Wat ik meer en meer waar vind voor het volwassen leven, is dat het zoveel cooler is om een ​​aardig, goed mens te zijn. Het helpt je echt om 's nachts te slapen. Eerlijk zijn over waar je bent en niet het gevoel hebben dat je je ware zelf moet verbergen, is behoorlijk slecht.

JK: Ik ben het ermee eens, en ik ben zo blij met je leven.

NL: Ja, dit was geen gemakkelijk te winnen reis, dus al die dingen waar we het over hebben gehad, zijn heel persoonlijk voor mij. Vrouwen hebben die in je geloven is niet zomaar een gemeenplaats. Deze relaties zijn het belangrijkste in mijn leven.

JK: Wacht, ik realiseerde me net dat, Jezus, je bent nog geen 40? F- jij. Waar kijk je het komende decennium het meest naar uit?

NL: Ik denk dat ik 50 word, waar niemand echt mee loopt. Ik heb gehoord dat het de nieuwe 17 is [lacht]. Eerlijk gezegd ben ik gewoon in de war dat ik nog geen 40 ben. Nora Ephron regisseerde haar eerste film niet eens tot ze 50 was. Ik gooi het patriarchaat niet zo vaak rond als ik zou moeten, maar ik denk dat het een beetje een verkeerd idee is dat de tienerjaren en de jaren 20 de beste zijn voor vrouwen. In de jaren '30, '40, '50 - dat is wanneer de magie begint te gebeuren.

Fotograaf: Anthony Maule. Styling: Nina Sterghiou. Haar: Tetsuya Yamakata. Make-up: Tina Turnbow. Manicure: Dawn Sterling.

Voor meer van dit soort verhalen, pak het februarinummer van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download 18 jan.