De eerste keer dat ik keek Bijna Beroemd, lag ik languit op de vloer van de woonkamer van mijn ouders afhaalsoep te eten. Ik was ziek en mijn ouders werkten 's nachts. Ik had onlangs een doos met VHS-banden gekocht bij een garage sale en een van hen had die iconische foto van krullend haar Kate Hudson op de mouw.
Ik was de prille leeftijd van 15, vol emoties die naar de oppervlakte borrelden telkens als ik een nummer opzette dat me deed denken aan een van mijn vele verliefdheden. Op dat moment wordt de film, die op 20 september 20 jaar oud wordt. 14, was al een paar jaar uit, maar ik wist er eigenlijk niet veel van, behalve dat het ging over een rockband bestaande uit mannen met lang haar - mijn grootste interesse op dat moment.
Ik stopte de band in een stoffige speler. Onmiddellijk werd ik getroffen door de bekende geluiden van een potlood dat woorden in een notitieboekje kraste. Ik was een afgesloten tiener, vol gevoelens van verdriet en eenzaamheid die alleen naar voren kwamen in het dagboek dat ik religieus bijhield. Ik schreef pagina's na pagina's over het verzonken gevoel dat ik zou krijgen na een interactie met een jongen van een gênante lokale poppunkband - 2005 was een
tijd. Mijn vrienden en ik waren niet geïnteresseerd in (ook niet uitgenodigd voor) reguliere overgangsrituelen op de middelbare school, zoals fuiffeesten, en toegegeven, we waren er klootzakken over. Ik wilde in de buurt zijn van jongens die instrumenten bespeelden omdat ze cooler waren dan de dronkaards in mijn Engelse les.De muziekjongens waren een paar jaar ouder; ze droegen strakke broeken en ze zongen over hun gevoelens. Hun andere gemeenschappelijke eigenschap was dat ze wisten dat meisjes bij hen in de buurt wilden zijn, en daarom behandelden ze ons vreselijk. Meestal vroegen ze mijn vrienden en mij om met hen om te gaan, en dan deden ze alsof het vervelend was dat we daar waren. Ze gaven ons nauwelijks aandacht, maar toen ze dat deden, voelden we ons speciaal. Ik kon er geen genoeg van krijgen.
Toen de film begon, werd ik meteen gegrepen door de soundtrack. Het nam me mee op een avontuur door mijn eigen geest. Brenton Wood zingt over de zelfverzekerde vrouw die ik wilde zijn in 'The Oogum Boogum Song'. "Als je die grote oorbellen draagt, lang haar en zo. Je hebt stijl, meid, dat is zeker wild", zingt Wood. Toen las Paul Simon blijkbaar mijn dagboek en haalde de tienerangst eruit met 'Amerika'. Jethro Tull's "The Teacher" legde mijn gevoelens uit om ergens bij te willen horen. Ik zat opgesloten.
(Leuk weetje: ik kwam er later achter dat de regisseur van de film, Cameron Crowe, eigenlijk geld aan de film verloor, deels vanwege de $ 3,5 miljoen muziekbudget.)
In de eerste 30 minuten dacht ik dat mijn connectie met de film zou zijn via William (Patrick Fugit), een 15-jarige aspirant-schrijver die geobsedeerd is door de weelde van rocksterren. Maar toen maakte ik kennis met Penny Lane (Kate Hudson), een tengere maar meer dan levensgrote vrouw die een scène binnenwandelt die zich buiten de backstage-deur van een Black Sabbath-concert afspeelt. William schrijft over de openingsband en ziet haar en haar vrienden terwijl hij backstage probeert te komen. Ze draagt een met bont gevoerd suède jack, gecombineerd met een kanten crop-top en een spijkerbroek met wijde pijpen. Ze is zacht maar krachtig als ze uitlegt dat ze geen 'groupie' is, maar er is om 'de muziek te inspireren'. Hij was een eikel omdat hij anders aannam.
"Natuurlijk", dacht ik bij mezelf, denkend aan mijn eigen motivaties voor de tijd die ik backstage bij shows doorbracht. Ik sliep ook met niemand, en hoewel ik van de muziek hield, kon ik het gevoel van belangrijkheid dat ik kreeg niet scheiden van de nabijheid van koelte. En ik stelde me voor, dit personage ook niet.
Maar toen verschoof er iets.
Toen ik mijn nu koude soep op had, met mijn ogen op het scherm gericht, werd het duidelijk dat ze de waarheid sprak. Hoewel ze samen was met een van de bandleden genaamd Russell (Billy Crudup) - een problematisch plotpunt omdat ze 16 was en hij een onbekende oudere leeftijd was - ze was niet alleen een vindingrijkheid, ze was de zon waar alle mensen die in haar baan kwamen, omcirkelden. Ze had een volwassenheid en een aantrekkingskracht die zachtjes uit haar vloeide, zoals het nummer van Joni Mitchell dat speelde terwijl ze giechelde op de bank.
Hoewel Penny Lane niet immuun was voor pijn toen de rocksterren haar als een accessoire behandelden, was haar prioriteit uiteindelijk haar eigen avontuur. Ze was niet zoals ik. Vaak kon ik het verschil niet zien tussen mijn liefde voor een band en mijn liefde voor een nummer. Ik zou outfits dragen waarvan ik dacht dat de jongens in de band cool zouden zijn, en ik bracht uren door met het kijken naar foto's van meisjes die bij dat plaatje pasten op MySpace. Ik weet niet of ik daar "voor de muziek" was. Ik had zeker niet het vertrouwen om mijn eigen te maken.
In een van de meest iconische scènes rijdt Penny in haar auto met William, die begint te leren over de aantrekkingskracht van beroemde rocksterren. “Ik zeg altijd tegen de meisjes dat ze het nooit serieus nemen. Als je het nooit serieus neemt, raak je nooit gewond. Als je nooit gewond raakt, heb je altijd plezier, en als je ooit eenzaam wordt, ga dan gewoon naar de platenwinkel en bezoek je vrienden,' zegt ze, haar stem stuitert bij elke regel.
Toen ik haar dat hoorde zeggen, trof het me als een baksteen. Hudson bracht het als een nummer, een nummer dat de komende 15 jaar in mijn hoofd zou blijven hangen.
GERELATEERD: Kate Hudson confronteerde Jimmy Fallon over zijn verliefdheid op haar toen ze 'Bijna beroemd' filmden
Deze mannen zijn op hun eigen populariteit gesprongen (of de "fucking buzz" zoals ze het in de film noemen), en het is belachelijk. Natuurlijk, een hoogdravende houding ten opzichte van iemand wiens smaak zich nog aan het ontwikkelen is, zal steken op een manier die 'zo pijn doet' goed, "en zeker, het zorgt voor een goed verhaal, maar uiteindelijk ging het niet over een man in een band. De muziek was van haar. En, zoals ik nu kon zien, was de muziek van mij.
Op het hoogtepunt van de film, op het enige moment dat we Penny Lane echt onder de indruk zien van de manier waarop deze mannen haar behandelen, ontdekken ze dat ze op de cover van Rollende steen magazine via het verhaal van William. Penny wordt aan de kant geschoven omdat de vrouwen van het lid nu bij hen zijn. Wanneer ze het nieuws horen, zegt de zanger van de band: "verdomme, ik ga hiervan genieten", voordat ze uitbarsten in "The Cover of the Rolling Stone" van Dr. Hook en het medicijnkastje. een nummer dat grappen maakt over rocksterren die denken dat ze beter zijn dan ze zijn. "Nou, we zijn grote rockzangers / We hebben gouden vingers / en we zijn overal geliefd", zingt Dr. Hook op een gekke manier stem. De band herhaalt diezelfde teksten nu serieus.
Het is op dat moment dat deze mannen bewijzen dat ze vol stront zitten. Net als de muziekjongens waar ik rondhing, waren ze de sterren van hun eigen show. Hoe intelligent of zelfverzekerd anderen om hen heen ook waren, uiteindelijk ging het altijd om hen. Maar Penny Lane wist dat de muziek niet ging over een of andere kerel in coole kleding die een reden kreeg om haar af te wijzen. Het ging erom zichzelf te ontdekken.
Als het op daten aankomt, heeft het me misschien een paar jaar (lees: een decennium) gekost om eindelijk iets te doen aan deze nieuw ontdekte kennis dat muziekjongens vol stront zitten. Maar vanaf dat moment begreep ik tenminste dat de soundtrack van mijn leven niet ging over wat de posers van de staat New York cool vonden - het ging over mijn ervaring, en alleen de mijne.