Jon Batiste, bandleider van 'The Late Show' en Protest King

Als muziek in menselijke vorm zou bestaan, zou de naam Jon Batiste zijn. Bandleider van The Late Show met Stephen Colbert de afgelopen zes jaar, oprichter van de groep Stay Human voor langer dan dat, en speler van 12 instrumenten (nou ja, momenteel, tenzij hij vorige week iets anders heeft opgepikt), is hij de muzikant voor onze keer. Batiste heeft een griezelige manier om het moment te metaboliseren, niet meer dan toen hij afgelopen juni "We Are - A Peaceful Protest March with Music" leidde in de straten van New York City. In een tijd van woede en duisternis doet Batiste, gewapend met een melodica en een glimlach, zijn best om het licht te brengen.

LAURA BRUIN: Ik bewonderde je al als bandleider op The Late Show met Stephen Colbert, maar de gratie waarmee je deze zomer een vreedzaam Black Lives Matter-protest leidde, was opvallend. Vertel me over je eerste reactie op de protesten na de dood van George Floyd en hoe je die hebt kunnen verwerken.

JON BATISTE: Ik vind dat we als volk een collectieve keuze hebben om de waarheid te accepteren of de leugen na te leven. En in sommige gevallen hebben we ervoor gekozen om de leugen te leven, die een tijdje een vorm van waarheid wordt.

POND: Zeker, want je twijfelt er niet aan.

JB: Het komt op het punt dat het net zo goed waar kan zijn. En we hebben macht als mensen; we creëren altijd onszelf en maken onszelf en onze werelden wat we ons in onze geest voorstelden. Onze ideeën worden voortdurend werkelijkheid. Dus mijn reactie was dat we hier wat waarheidsvertellers nodig hebben - en muziek heeft een manier om de waarheid te ontdekken zonder woorden, zonder te diep in het onkruid van debat of dialoog te hoeven gaan. Je kunt protesteren vanuit een ander perspectief, zonder de ontmenselijkende impact van woede of de behoefte voelen om je waarde te bewijzen. Iedereen heeft waarde.

POND: Je zet elke avond een lachend gezicht op tv, hoewel ik zeker weet dat je daar soms geen zin in hebt. Hoe uitdagend is dat?

JB: Ik vind dat het beste gezicht het authentieke is - degene die de echte jij is. Dat kan soms ondraaglijk ongemakkelijk zijn vanwege de manier waarop mensen hebben besloten om naar zwarte Amerikanen te kijken. Zwart Amerika is in een doos van gedachten en cultuur gestopt die veel kleiner is dan de realiteit, en het wordt ongemakkelijk als je buiten de grenzen daarvan stapt. Maar ik vind dat in tijden als deze, hoe ongemakkelijker of ongemakkelijker, hoe beter.

LB: Bij trauma is er de wens om je terug te trekken, maar hoe kom je op? Helpt het je om muziek te maken?

JB: Ik denk meer dan dat het me helpt, het is wie ik ben. Ik word niet bepaald door trauma, en ik denk niet dat iemand van ons dat is, maar ik denk dat de beste manier om er doorheen te komen is om terug naar huis te gaan. Je vliegt naar huis, je gaat naar een relatie die aanvoelt als thuis, of je gaat naar een ambacht of manier van creëren. Voor mij is het muziek en schrijven en dans en compositie. Ze zijn mijn interne creatieve thuis, mijn essentie. Ik verliet Louisiana toen ik 17 jaar oud was, vroeg mijn middelbare school af om naar de grote stad New York te verhuizen. Thuis was iets dat ik bewuster moest cultiveren. Het was veel gemakkelijker toen ik omringd was door mijn 30 neven en ooms en tantes in New Orleans. Nu is ons land lang geleden losgeraakt van huis. Het is dus geen kwestie van zwart-Amerikaans trauma of onszelf daarmee definiëren, maar meer een kwestie van wat, als... individuen, ons thuis brengt en hoe we dat met andere mensen kunnen delen als een weerspiegeling van licht in een duisternis tijd.

GERELATEERD: Black Lives Matter-protesten gaan door na de beslissing van Breonna Taylor

POND: Hoe lonend is het voor jou om nieuwe muziek te maken, een film te scoren of alle dingen te doen waar je aan hebt gewerkt?

JB: Iets maken is de dichtstbijzijnde goddelijke daad die een mens kan ervaren. Een kind maken, daar ben ik zeker van. Ik heb dat niet meegemaakt, maar iedereen heeft het over het gevoel hun zoon of dochter voor het eerst te zien. Maar alleen al het idee om iets te maken dat in je verbeelding was, of mensen te zien huilen bij een nummer dat je hebt geschreven op basis van een ervaring, er is niets magischer dan dat.

POND: Voor de verkiezingen hebben we bewust niet gepraat, gezien de onduidelijkheid. Hoe voelde je je nadat de resultaten binnenkwamen?

JB: Ik had een gevoel van rust. Ik weet dat de dingen die ik deed bij de verkiezingen en de dingen die ik andere mensen zag doen, iets in beweging zetten in het universum. Het resultaat was bijna voorbestemd. Het was geen situatie waarin het leek alsof mensen zich in deze dopamine-hoge utopie bevonden, zoals het voelde nadat [president] Obama was gekozen. We lagen op veel manieren collectief achter het stuur te slapen. Behalve makers zoals wij, hadden veel mensen geen voeling met wat er in de cultuur gebeurde.

POND: Makers lezen de kamer voor de kost.

JB: Wij leven in die ruimte. Daarom zijn scheppers in welke vorm dan ook profeten. Ik leidde een protest in het begin van de pandemie van het coronavirus en zette mijn leven op het spel door te besluiten naar buiten te gaan en te marcheren. Tienduizend mensen in het midden van Manhattan, in een pandemie, volgden mijn band van Union Square tot Herald Square. Mensen bleven daar tot middernacht. Dat laat me weten dat dit groter is dan ik, en als ik me realiseer dat dingen groter zijn dan ik, kan ik meer medeleven en empathie hebben. En ik bad eigenlijk voor iedereen. Zelfs voor Trump.

POND: Je ging erop uit en slaagde erin een gemeenschap op te bouwen met mensen die je niet kent. Dat is iets wat je overal lijkt te doen.

JB: Mijn bandnaam is Stay Human. Dat is natuurlijk iets waar ik al een tijdje mee bezig ben. Als je negen van de tien keer een beroep kunt doen op iemands menselijkheid, haal je het beste uit die persoon. Niet zeggen dat iedereen perfect is of dat we niet allemaal fouten maken en dingen doen die geen representatie zijn van ons beste, hoogste zelf. Maar als je een beroep doet op de menselijkheid van mensen, zal er na verloop van tijd een oplossing komen. Uiteindelijk is alles wat we nodig hebben en willen liefde en erkenning.

POND: In The New York Times in juni zei Stephen Colbert: "In de huidige duisternis die zo'n groot deel van de nationale... conversatie geeft Jon mij door zijn voorbeeld en zijn geest de hoop dat ik mijn werk kan doen en mijn eigen werk kan onderhouden de mensheid. Ik geloof dat lang nadat niemand weet wie ik ben, de naam Jon Batiste met bewondering zal worden gesproken." Ik weet dat je optrad op Het Colbert-rapport voordat je lid werd De late show. Vertel me je oorsprongsverhaal, en maak het zo romantisch mogelijk, alsjeblieft.

GERELATEERD: Stephen Colbert's favoriete late showgast is zijn hond

JB: De eerste keer dat Stephen en ik elkaar ooit spraken, was op het podium van... Het Colbert-rapport in 2014. Tijdens het interview was er een gevoel van kameraadschap en geestverwanten die ik niet had verwacht. Hij had het ook niet verwacht, kwam ik later te weten. Ik had van de show gehoord, maar was geen fervent fan. Hij had nog nooit van mijn muziek gehoord, maar we hadden het nummer 1 onafhankelijke album [Het proces], en zijn producer, die ons op tournee zag, zei: "Je moet met deze man praten." Dus zo hebben we elkaar ontmoet. Er is een moment in het interview waar Stephen dingen zegt en ik speel muzikale reacties. Er werd niet gerepeteerd. We waren in de stemming en waren bijna performancekunst aan het maken. We werden vrienden. Enkele maanden na mijn eerste optreden belt hij me en zegt: "Ik heb nog iets waar ik met je over wil praten." En op dat moment was ik hem al een brief aan het schrijven om hem te feliciteren omdat ik had gehoord over zijn nieuwe optreden als gastheer van De late show.

POND: Dat is geweldig.

JB: Hij vroeg me om het te doen. Ik zei ja. Ik was 26 of 27 en deed alleen maar onafhankelijke muziek. Er lagen zoveel platencontracten op tafel en mensen uit de muziekindustrie zeiden: "We willen een ster van je maken." Dat was waar ik heen wilde gaan, maar toen kwam dit tv-gedoe. Ik had zoiets van: "Oh, nou, ik hou van deze man. Ik weet niet wat dit optreden is." Ik was niet op zoek naar de bandleiderpositie op De late show, maar het voelde alsof alles in beweging was om ons samen te brengen. Natuurlijk heb ik ja gezegd, en de rest is geschiedenis. Het zijn 1.000 shows sinds gisteren.

POND: Stephen presenteerde de show maandenlang vanuit zijn huis, net als jij. In hoeverre heb je tijdens de pandemie en de protesten actief gesproken over hoe je mensen wilde laten voelen?

JB: Ik volg het voorbeeld van Stephen. Hij belt af en toe om te horen hoe ik me voel in het landelijke gesprek en welke dingen ik aan het licht wil brengen. Aan het begin van deze [Trump]-administratie zei hij: "Ik ga een standpunt innemen op een manier die veel [aandacht] zal trekken, en als onderdeel van de show en als mijn partner op op het podium, zou je geneigd moeten zijn om je mening te uiten en hierin te zijn wie je bent, ook al is het niet altijd in lijn met mij.” Dat mandaat heeft ons hier doorheen geholpen tijd. Omdat er dingen in het land gebeurden en de zwarte gemeenschap beïnvloedden, had ik dingen die ik in de show wilde uiten vanwege de manier waarop ze mij persoonlijk beïnvloedden. Of zelfs thuis had ik een tragedie vóór de pandemie toen Kobe Bryant overleden. Ik kende Kobe; hij was een reus voor mij. De dag dat hij stierf, was ik met Kanye [West] bij de zondagsdienst. We waren in de buurt, op 10 minuten afstand.

POND: Die dag? Oh nee.

JB: [Stephen] vroeg: "Wil je over Kobe praten?" Als we in de ether praten, hebben we echte gesprekken. Soms gaat het over wat we doen voor Thanksgiving. Andere keren gaat het over het overlijden van Kobe. Of het gaat over: “Dit is wat er in de wereld gebeurt. Ik ga naar buiten om te protesteren." Het is een netwerk. Ze willen niet echt dat ik naar buiten ga om te protesteren tijdens een pandemie wanneer er rassenrellen gaande zijn en de politie zwarte mannen vermoordt. CBS wil niet dat ik op straat ga protesteren.

POND: Ze willen dat je je thuis comfortabel voelt met een lekker diner.

JB: Ja. En ik zei tegen Stephen: "Ik moet dit doen." En geen schaduw voor de andere gastheren, maar dat maakt Stephen Colbert ongelooflijk. Hij is een unieke artiest die een perspectief heeft op basis van zijn vaardigheden: zijn begrip van trauma, zijn intellect en zijn vermogen om grappig te zijn terwijl hij ook spreekt tot de nationale conversatie. Het is zijn menselijkheid. Er is niemand op televisie - of in de wereld - zoals hij.

POND: Ik wil het hebben over een andere machtige man: je grootvader. Had hij een postvakbond in New Orleans?

JB: Ja, het was ongelooflijk.

POND: Uiteraard wil ik horen over zijn muzikale invloed op jou, maar het moet je recentelijk zijn opgevallen met alles wat er met de USPS gaande is. Vertel me over hem en wat hij hiervan heeft gemaakt.

JB: Mijn grootvader David is geweldig op dit punt in zijn leven. Hij is 85 jaar oud en rent elke dag 2 mijl. Blijft op de hoogte van alles wat er in de wereld gebeurt. Hij is mijn laatste grootouder die nog over is. Hij komt uit zo'n geslacht van strijders. Ik denk aan mijn familie en mijn verjaardag op Veteranendag.

POND: Wat een legende. Belt hij je op je verjaardag?

JB: Ja, praten met hem vult me, omdat hij voor zoveel heeft gevochten. Ik bewaar veel van zijn teksten. We bouwen een nieuw huis in Brooklyn en ik ga ze inlijsten. Voor mij zijn het mijlpalen. Niet per se carrièremijlpalen, maar dingen die bijdragen aan wie ik ben en wie ik wil zijn. Dat is echt iets dat je eraan herinnert: "Dit is thuis."

Stevie Wonder belt me ​​ook al drie jaar. We praten een uur of twee en ik heb onze gesprekken opgenomen. Hij is een van mijn helden. Ik ontmoette hem een ​​paar jaar geleden toen hij bezig was met de Liedjes in de sleutel van het leven tour, en we speelden samen het volkslied voor de verkiezingen van 2016. Van daaruit hielden we contact en hij was dit licht voor mij. Dus op mijn verjaardag belt hij en we zeggen gewoon: "Wat wil je dit jaar doen? Wat is je gevoel?” En hij vertelde me: "Laat niets of niemand je vreugde wegnemen."

POND: OKE. Gewoon een heel basale vraag: hoeveel instrumenten bespeel je?

JB: Hm, 12? Ik maak muziek van alles waar ik muziek van maak. Ik heb in dit quarantainetijdperk een paar instrumenten opgepakt. Het was geweldig, eigenlijk. Het is heel bijzonder om dat kanaal te hebben. Ik hoop dat het nooit weggaat, maar terwijl ik het heb, heb ik het geluk dat ik instrumenten kan oppakken en muziek kan maken.

POND: Wat is het nummer dat de 8-jarige jongen in jou naar boven haalt?

JB: “Oo-De-Lally” van Robin Hood. Het is het lied van de beer in het bos. [Begint te zingen.]

POND: Naast je muzikaliteit heb je stijl in je botten. Wat kocht je als tiener?

JB: Ik kijk graag naar mensen die het dagelijks leven leiden en gekleed zijn voor de gelegenheid. En dan verhoog ik dat naar het podium. Cowboy-chic, daar hou ik wel van. Ik neem "boer" en maak het op maat. Ik denk aan de kleuren van de jumpsuits of sweats die worden gedragen door staalarbeiders, of als je naar het zuiden gaat, arbeiders aan de kade. Zoek dat op en zet dat in Technicolor. Bij het protest had ik een camouflage-overall aan, maar daaronder een Hugo Boss-overhemd met knoopjes. En ik deed deze samenwerking met Coach - het is een trenchcoat, maar dan heb je er Basquiat-schilderijen op.

POND: Radeloos dus.

GERELATEERD: Jennifer Lopez droeg de nieuwste coachtas die er rechtstreeks uit de jaren '80 uitziet

JB: Dat is voor mij de sfeer. Basic Americana blauwe spijkerbroek en een wit overhemd, maar met een dope ketting die hiphop uit de jaren 80 is. Het zijn allemaal dingen die resoneren met jou of je afkomst; niets daarvan ben jij die in een stijl past. Ik ben opgegroeid van generaties boeren in Glynn County, Georgia, van mijn vaders kant. Denkend aan zes generaties boeren en de mensen in mijn familie die in het leger zaten. Ze dienden in WO I, WO II, de Koreaanse oorlog, oorlog in Vietnam. Dus je krijgt camouflage, en als je het draagt, resoneert het hoe je je voelt. Het draagt ​​je niet. Want kijk naar mij, ze hadden nooit durven dromen dat ik hier [dit] zou doen, en ik draag deze dingen.

POND: Een gevoel voor gelegenheidsdressing hoeft niet flagrant of opzichtig te zijn. Het is eervol, en het is vreugdevol. Wat is het laatste dat je kreeg waardoor je zei: "Ooh!"?

JB: Die camouflage overalls. Ik heb in een landelijk deel van de staat gewoond met deze visserijcultuur, en die zijn gemaakt om midden in de rivier te staan. Maar ik had ze met een paar bronzen Jordan 1's.

POND: Waar ben jij ambitieus voor in 2021? Wat wil je daar neerzetten?

JB: Ik heb eigenlijk een paar van de leidende principes van 2021 voor mij opgeschreven, en die zijn: "Wees aanwezig, wees op vooruitgang, wees door de geest geleid, wees opzettelijk, wees gedisciplineerd en dienstbaar aan de vergetenen.” Het is een oefening die ik doe als ik jarig ben [in november], omdat het leidt naar het volgende jaar. Dus, grappig genoeg, was ik voorbereid op deze vraag.

Voor meer van dit soort verhalen kunt u de uitgave van januari 2021 van In stijl, beschikbaar in kiosken, op Amazon en voor digitale download 18 dec.