In Tot op het bot, lily Collins speelt een jonge vrouw die vecht tegen anorexia - en het onderwerp blijkt persoonlijk te zijn. Tijdens het promoten van de film tijdens het weekend in de Sundance Film Festival, onthulde de actrice dat ze een eetstoornis had op de middelbare school (iets dat ze van plan is uit te leggen in haar komende memoires). "Ik heb er willekeurig een hoofdstuk over geschreven in de week voordat ik het script kreeg", zei ze gistermiddag na de wereldpremière. "Het was het universum dat zei: 'Er is een reden dat je hier nu over praat. Er is een groter verhaal te vertellen.'”
Het verhaal in kwestie gaat over Ellen, een 20-jarige schoolverlater met een voorliefde voor tekenen die herhaaldelijk in behandeling gaat voor anorexia. Het is losjes gebaseerd op onwerkelijk co-creator en first-time regisseur Marti Noxon's eigen ervaringen met de ziekte. Het is niet verwonderlijk dat het verhaal donker is, maar er zijn een aantal grappige momenten, zoals wanneer Ellen en een andere patiënt naar een Chinees restaurant gaan en de serveerster smeken om bier voor hen te serveren. Ook al slikt Ellen haar eten niet door, het gelach aan tafel geeft het publiek hoop dat ze dat ooit zal doen.
"Er is een humor die je begrijpt als je in de mindset van de ziekte zit, maar het is ook een zeer dramatische ziekte," voegde Collins eraan toe. De voorbereiding op de rol had ook zijn eigen uitdagingen. Vanwege het korte productieschema had Collins slechts twee en een halve week om voldoende gewicht te verliezen om overtuigend kijk het deel, dat ze toeschrijft aan de hulp van een voedingsdeskundige, samen met het haar, de make-up en de garderobe afdelingen. "Gezien mijn verleden was het belangrijk voor mij dat de fysieke toestand de emotionele toestand weerspiegelde," zei ze. Hier vertelt Collins meer over de film en haar vroegere stoornis.
GERELATEERD: Lily Collins brengt een memoires uit: “Het is zeker alsof mijn dagboek is gepubliceerd”
Wat heeft je ertoe aangezet om over je verleden te praten?
Het zou oneerlijk van me zijn geweest om dat niet te doen, want het is een belangrijke reden waarom ik ervoor koos om de film te maken. Ik zag het als een kans voor mij om met jongeren in gesprek te gaan over een onderwerp dat tegenwoordig zo taboe is, maar steeds vaker voorkomt. Zodra je iets zegt en iets toegeeft, besef je dat je niet de enige bent. Het aantal mensen dat naar voren komt is duizelingwekkend.
Was het filmen van de film een louterende ervaring voor jou?
Volledig. Als ik dat hoofdstuk in het boek niet had geschreven toen ik dat deed, zou ik waarschijnlijk niet zo open en eerlijk tegen mezelf zijn geweest over mijn relatie met het script. Maar ik moest mijn hoofdstukken opnieuw bekijken terwijl ik aan het werk was, en dan zou ik ze herlezen om mijn karakter te informeren. Het was heel therapeutisch.
GERELATEERD: Lily Collins’ Van uiterlijk veranderen
Krediet: met dank aan Sundance Film Festival
Hoe heb je je voorbereid op de rol?
Ik heb veel onderzoek gedaan naar wat het betekent om door deze ziekten te gaan. Ik ontmoette het hoofd van Het UCLA-programma voor eetstoornissen, ging ik naar een Anorexia Anonieme groep en werkte ik samen met een voedingsdeskundige om af te vallen. Ik heb mezelf echt omringd met feiten, omdat het zo gemakkelijk is als je jonger bent om het gevoel te hebben dat je het zelf hebt bedacht en niet de professionele hulp zoekt die je waarschijnlijk nodig hebt. Het was interessant voor mij om 10 jaar later weer in die schoenen te stappen met een beter begrip van waarom het mij toen overkwam en waarom ik ervoor koos om mezelf erdoorheen te helpen.
Wat waren de fysieke eisen?
Er is nooit een streefgewicht vastgesteld, maar ik weet hoe het voelt om beroofd te zijn, en die rauwe, bizarre, eenzame, controlerende emoties in die fysieke toestand. Dat was voor mij belangrijk om over te brengen. Het was moeilijk om weer in die schoenen te stappen, maar het moeilijkste was daarna. Als je een ziekte hebt, ben je gewend om af te vallen - aankomen is volkomen vreemd en eng. Die angst om dik te zijn is echter niet meer op mij van toepassing - ik ben meer over de angst om iets te missen en niet in het moment te leven.
VIDEO: De beste schoonheidsmomenten van Lily Collins
Waarom besloot je nu, als twintiger, een memoires te schrijven?
Ik heb altijd van schrijven gehouden. Nadat ik klaar was met filmen Regels Don’t Toepassen in 2014 maakte ik een grote groeiperiode door van nadenken over dingen die ik terzijde had geschoven en niet onder ogen had gezien. Ik vond dat het tijd was om erover te praten. Ik ben nu een open boek.
Dit interview is voor de duidelijkheid bewerkt en ingekort.