Jaki jest kształt wody?

Czy samotna i niema dozorczyni i potwór morski mogą znaleźć miłość? Cóż, tak… jeśli pozwolisz się wciągnąć w fantastyczny, ekscentryczny romans nominowany do OscaraKształt wody.

W rękach niektórych ten film mógł stać się komiksem, który ożył – gloryfikowanym horrorem na poziomie B. Ale reżyser Guillermo Del Toro bierze historię tego niezwykłego duetu i sprawia, że ​​jest nie tylko wiarygodna, ale także smutna, liryczna, mistyczna, mityczna, dziwna i, cóż, magiczna. Od sekwencji otwierającej – sennej wycieczki po podwodnym mieszkaniu z pływającymi kanapami i zegarami, wiesz, że to będzie nieziemskie doświadczenie – i tak jest. To filmowa bajka noir dla dorosłych, a na niej napisane są nominacje do nagród.

Elisa, znakomicie grana przez Sally Hawkins, jest zwykłą, samotną kobietą, której przyziemne życie obejmuje pracę w tajemniczej placówce rządowej w Baltimore jako nocny stróż. Jej jedynymi przyjaciółmi są jej sąsiad z sąsiedztwa, Giles (Richard Jenkins), starzejący się artysta reklamowy, i jej bezczelna kumpelka Zelda (Octavia Spencer w formie), kolejna sprzątaczka w zakładzie.

Pewnej nocy potwór morski – częściowo człowiek, częściowo ryba – nazywany przez urzędników „Zasobem” zostaje przywieziony do laboratorium w zbiorniku. Dowiadujemy się, że został schwytany w Ameryce Południowej i ma jakieś moce, a tamtejsi ludzie myśleli, że jest bogiem. Gra go długoletni współpracownik Del Toro, Doug Jones, który obdarza istotę człowieczeństwem poprzez swoje żałobne miny i każde niuansowe wzruszenie ramion i opadnięcie jego wysokiego, stonowanego, chudego ciała.

Rząd oczywiście nie ma interesu w traktowaniu Aktywa z godnością ani w nauce komunikowania się z nim. Zamiast tego chcą go rozeznać, a w szczególności jednego sadystycznego agenta o imieniu Richard Strickland (w tej roli Michael Shannon) wydaje się, że torturuje go poganiaczem bydła.

Jest kilka historii pobocznych, które przypominają nam, że jest rok 1962. Rosyjscy szpiedzy chcą ukraść stwora, a paranoja Amerykanów na punkcie wygrania zimnej wojny jest w pełnym rozkwicie. Dostajemy również wgląd w podmiejskie życie Stricklanda, wraz z nowoczesnym domem w poprzek, dziarski blond żona, dwójka dzieci i lśniący niebieski cadillac – ale głównym celem jest kiełkujący romans Elisy z „The Zaleta."

Przyjrzyj się z bliska najlepszej modzie na czerwony dywan za MNIEJ. Zasubskrybuj InStyle teraz i zaoszczędź dużo podczas naszej ograniczonej czasowo wyprzedaży sezonowej nagród!

Wyczuwając pokrewnego odmieńca, powoli zaprzyjaźnia się z więźniem, potajemnie grając mu muzykę, ucząc go języka migowego, tańcząc dla niego i przynosząc mu jajka na twardo. Zakochujący się człowiek i „stworzenie” to nic nowego —Piękna i Bestia oraz godżilla przychodzą do głowy. Ale w tej opowieści człowiek jest tak samo wyrzutkiem jak potwór. I chociaż rozwój ich relacji do jej, hm, najszerszego stopnia, może niektórych szokować, to był dobrze wykonany i wiarygodny. Ich tęsknota była namacalna.

POWIĄZANE: 7 par wakacyjnych filmów i masek na następną sesję objadania się

Dopóki nie pojawia się The Asset, życie Elisy jest rutyną — dla zabawy ogląda stare musicale z sąsiadem Gilesem i jego kotami. Gilesowi, ilustratorowi pracującemu nad kampanią Jello, coraz trudniej jest mu konkurować z fotografami. Jest również oczarowany młodym kelnerem w lokalnej cukierni. Jest tak zakochany, że ciągle zamawia ich okropne, kluczowe placki z limonką, żeby tylko rzucić okiem na swoją niedoszłą kochanka, w wyniku czego jego lodówka zapełnia się krzykliwymi zielonymi kawałkami słodkiego/kwaśnego konfekcja. Ale robię dygresję.

Kiedy Elisa dowiaduje się o zamiarze sadystycznego Stricklanda zabicia i przeprowadzenia sekcji jej kochanka syreny (podsłuchuje generał każe mu „otworzyć to cholerstwo”, ona opracowuje plan uwolnienia go z pomocą Gilesa i ostatecznie Zelda. To chyba nie przypadek, że bohaterami filmu są niepełnosprawna kobieta, wesoły, Afroamerykanka i ktoś z innego świata (imigrant?), a złoczyńcą jest tu biały, uprzywilejowany, męski rząd urzędnik.

Rzeczy oczywiście się komplikują, plany się plączą i pojawiają się niespodzianki, zarówno dobre, jak i złe. Kierownictwo artystyczne – stonowane odcienie klejnotów, szafy w stylu retro, elementy scenografii z epoki – oraz bujna kinematografia i niesamowite oświetlenie, plus melancholijna, ale przepełniona chmielem ścieżka dźwiękowa nagrodzonego Oscarem kompozytora Alexandra Desplata, są warte swojej ceny wstęp.

Jeszcze raz to zobaczę.