Joan Juliet Buck o włączaniu i wyłączaniu mody InStyle

Z karierą modową trwającą sześć dekad Joan Juliet Buck nauczyła się, jak z łatwością wchodzić i wychodzić ze świata mody.

Musisz zmusić modę do uległości, wywołując strzały, albo zje cię żywcem. Jest mistrzostwo w byciu zarówno wymyślonym olśnicielem w niebezpiecznych szpilkach, jak i świecącym Zac Posen sukienkę i oszołomioną zakonnicę ubraną w sweter do łydki, sportowy stanik i Uggsy ze skarpetkami do kostek. Ciągłe siadanie na piętach to niewola; skarpetki do kostki są niechlujne. Jeśli żonglujesz obiema postaciami, wygrałeś.

Myślę o modzie jako o publicznej iluzji, którą tworzę, aby ukryć prywatną prawdę o miękkich, bezkształtnych rzeczach, w których śpię, noszę przez cały dzień i prać tylko wtedy, gdy zamienią się w nie do odróżnienia grudki rozciągliwej materii: spodnie do jogi, bluzy z kapturem, trykoty, ocieplacze na nogi, swetry, które mogą pomieścić dwie osoby na raz, Przytulny. Noszone warstwami, są tak przyjazne, bezpretensjonalne i przerażające jak mój szlafrok Synchilla.

Ale uwielbiam też się przebierać. W wieku 6 lat wpychałam zwinięte gazety w szorstką, zieloną taftową spódnicę mojej mamy, żeby zrobić krynolinę, ale gazety wypadały, gdy biegłam. Lekcja pierwsza: kostium i wysiłek nie idą w parze. W wieku 9 lat odwróciłam płaszcz przeciwdeszczowy do tyłu i zawiązałam pasek wokół kolan, by zrobić z niego sukienkę haute couture, ale nie mogłam chodzić. Lekcja druga: Couture i chodzenie nie idą w parze.

POWIĄZANE: Najlepsza moda uliczna z Paris Couture Fashion Week

Jako nastolatka w Swinging London założyłam vintage'owe marynarki mundurowe ze złotym warkoczem, sukienki z klapami i egipskie kaftany z siateczki. W Paryżu, pracując jako stylistka dla surrealistycznego fotografa Guya Bourdina, nosiłam niebieski kombinezon, rozmazany na czerwono puder wokół oczu, owinął głowę turbanem i wykończył całość dzianinową kimono. Mój ojciec nie omieszkał przywitać tego spojrzenia słowami „Nadchodzi śródmieście Warszawy”.

Wtedy poznałam prawdziwą modę. Lata przed Karl Lagerfeld poszedł do Chanel, został moim przyjacielem dzięki wspólnej pasji do starych ubrań. Kiedy miałam 22 lata, podarował mi idealną czarną kurtkę z krepy obszytą złotą skórą: Pochodziła z 1930, prawdopodobnie Schiaparelli, i dał mi sposób na zjednoczenie mojej pasji do przeszłości z wymaganiami moda. Założyłem go na Festiwal Filmowy w Cannes w 1972 roku, do opery w 1986 roku, na imprezę Vanity Fair w 2005 roku i nadal go noszę. Diamenty są wieczne.

POWIĄZANE: Zobacz stylizacje z pokazu Chanel Couture Spring 2017

W moim życiu zmierzyłam się z każdą postacią mody poza Barbie. Mój wygląd to Dolly Bird w latach 60. (sukienki tak krótkie, że założyłam dwie pary majtek dla przyzwoitości) i Distressed Peasant w latach 70. (z frędzlami, zabrudzone, zamszowe). W latach 80. płaszcz przeciwdeszczowy Chanel ciré i wyściełane ramionami kostiumy superbohaterek wylądowały w Galerii Sław Best Dressed List. Nie jestem pewien, do czego zmierzałem w latach 90.; Byłam redaktorem naczelnym Paris Vogue i musiałam nosić tak wiele aktualnej mody, że zupełnie zapomniałam kochać moje ubrania, z wyjątkiem ogromnych wiejskich swetrów, które Martin Margiela robił w Hermès.

Po tym, jak opuściłem Paris Vogue w 2001 roku, przeprowadziłem się do Santa Fe, gdzie nikogo nie obchodziło to, w co się ubieram, a w wieku 52 lat wyłączyłem modę. Ale nie przesadzałem z luksusem – ceniłem mój zapas wielkich swetrów Hermès i znalazłem w centrum handlowym włoskie skarpetki z kaszmiru, które uzupełniały luksusowy wygląd pustelnika. Miałem do napisania książkę. Byłem prywatny i oszczędny, więc zamiast Chanel, Missoni i Ann Demeulemeester kupiłem hałaśliwe parki i nylonowe osłony wewnętrzne z Arc’teryx i Patagonii. W końcu wróciłem do Nowego Jorku, ciągnąc za sobą sprzęt alpinistyczny. Nigdy nie wiadomo, kiedy może pojawić się szczyt.

Dziś, o ile nie muszę wyglądać elegancko, żeby promować moje wspomnienia, ubieram się tak, jakbym mieszkała na wsi w Anatolii. Posiadam około 40 identycznych bluz z Polartecu — ekologicznego polaru wykonanego z przetworzonych plastikowych butelek, po prostu tyle samo podszewek Uniqlo Heattech i około 20 par obwisłych haremków ze Stambułu, które znajduję szalenie twarzowy. Myślę, że Hall of Fame Najlepiej Ubranej Listy próbuje mnie wyrzucić. Musieli słyszeć o Polartecu.

Aby uzyskać więcej takich historii, podnieś W stylumarcowy numer, on kioski i dostępne dla pobieranie cyfrowe luty 10.

Pamiętnik Joan Juliet Buck, Cena iluzji, jest już dostępny i do dyspozycjitutaj.

Zdjęcia dzięki uprzejmości Joan Juliet Buck; Boba Richardsona; Brigitte Lacombe; Lord Snowdon/Archiwum Trunk